Teatr Muzyczny „Capitol

Hotel Polonia, jeden ze znaczących obiektów hotelowych we Wrocławiu, położony przy ul. Piłsudskiego (Gartenstrasse > ul. Ogrodowej) 66-68, róg ul. Świdnickiej (Schweidnitzer Straße). Zbudowany w 1911 jako Hotel Vier Jahreszeiten (Cztery Pory Roku). W okresie powojennym był zarządzany przez Przedsiębiorstwo Gospodarki Turystycznej "Odra" we Wrocławiu, które następnie przekształciło się w Odra Tourist Hotele Sp z oo. W trakcie prac modernizacyjnych.

Ulica Wojciecha Bogusławskiego – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Tadeusza Zielińskiego z ulicą Stawową, na osiedlu Przedmieście Świdnickie w dawnej dzielnicy Stare Miasto. Ulica ma 696 m długości. Charakterystyczną cechą tej ulicy jest jej przebieg wzdłuż nasypu i estakady kolejowej biegnącej ze stacji Wrocław Główny w kierunku zachodnim. Z tego względu, pierzeję południową ulicy stanowią w całości budowle kolejowe, a wszystkie budynki i inne obiekty przy tej ulicy znajdują się po stronie północnej. Znajdują się tu między innymi budynki Teatru Polskiego ze sceną imienia Jerzego Grzegorzewskiego, zespół budynków Urzędu Miejskiego Wrocławia, obejmujący między innymi zabytkowy dawny dom towarowy, oraz zabytkowy zespół budynków Teatru Muzycznego „Capitol”. Pod estakadą kolejową po stronie południowej znajdują się obiekty usługowo-handlowe.

Odra-Film – instytucja kultury samorządu województwa dolnośląskiego z siedzibą we Wrocławiu. Zajmuje się promowaniem kultury filmowej, prowadzeniem kin położonych na terenie województwa dolnośląskiego i lubuskiego, produkcją filmów i organizacją imprez filmowych.

Pomnik Anonimowego Przechodnia – wrocławski pomnik odsłonięty w nocy z 12 na 13 grudnia 2005 składający się z czternastu odlanych z brązu postaci ludzkich naturalnej wielkości, stojących po obu stronach ulicy Świdnickiej w miejscu, w którym krzyżuje się ona z ulicą Piłsudskiego. Pierwowzorem pomnika była instalacja „Przejście” autorstwa Jerzego Kaliny z 1977, ustawiona w Warszawie przy ulicach Świętokrzyskiej i Mazowieckiej. Stworzona była ona dla potrzeb programu telewizyjnego „Vox Populi”. Niedługo potem została zdemontowana i trafiła na 28 lat do wrocławskiego Muzeum Narodowego. Gipsowe figury stały się wzorcem dla nowego pomnika z brązu. Pomnik został uznany przez amerykański "Budget Travel" za jedno z najbardziej niezwykłych miejsc na świecie. W 2011 r. Newsweek Polska umieścił go wśród 15 najpiękniejszych rzeczy w Polsce, nazywając go „najbardziej spektakularnym” pomnikiem we Wrocławiu. Prestiżowy magazyn "Arch20" umieścił go wśród 25 najbardziej kreatywnych pomników świata. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla miasta Wrocławia z 2018 r. pomnik ten został uznany za dobro kultury współczesnej. Różne ujęcia obu części pomnika:

Ulica Marszałka Józefa Piłsudskiego – jedna z głównych ulic współczesnego Wrocławia (długości około 1,7 km), przebiegająca z początku (we wschodniej części) niemal równoleżnikowo na południe od historycznego centrum miasta (ok. 900 metrów od Rynku), w zachodnim odcinku skręcająca na północ. Łączy dworce kolejowe: Wrocław Główny (na wschodnim krańcu) i Wrocław Świebodzki (na zachodzie). Przedłużeniem Piłsudskiego na wschód, poza Dworzec Główny i ul. Dworcową, jest ul. Małachowskiego; na krańcu północno-zachodnim, za Dworcem Świebodzkim i Orląt ulica łączy się z ulicą Podwale. Z Rynkiem łączy ją ul. Świdnicka.

Estakada kolejowa we Wrocławiu – estakada oraz położone w jej ciągu wiadukty, na której przeprowadzona jest linia kolejowa prowadząca od dworca Wrocław Główny w kierunku zachodnim, tzw. Miejska Kolej Łącząca (niem. Stadtverbindungsbahn). Jest to budowla, którą wzniesiono w latach 1896–1901 w ramach szerszego programu porządkowania układu wrocławskiego węzła kolejowego. Estakada ma długość 620 m. Składają się na nią 4 stalowe wiadukty o rozpiętości 20–25 m oraz 67 sklepionych przęseł murowanych o rozpiętości 5–6 m. Poprowadzono na niej trzy tory należące do różnych linii kolejowych. Tory położone są około 5 m nad poziomem okolicznych ulic. Po remoncie z 2009 roku prędkość maksymalna przejazdu pociągów po estakadzie wynosi 60 km/h, podczas gdy wcześniej, ze względu na zły stan techniczny obiektu, była ograniczona miejscami do 20–30 km/h.

Dom Krajowy Prowincji Śląskiej (niem. Landeshaus der Provinz Schlesien) – zabytkowy gmach zbudowany w 1896 roku we Wrocławiu, położony przy ulicy Piłsudskiego (przed 1945 niem. Gartenstraße). Budowa obiektu rozpoczęła się w 1892 i trwała do 1895. Jego projektantem był Eduard Blümner. Do 1945 roku mieścił władze prowincjonalne (samorządowe): Śląski Sejm Krajowy (Provinziallandtag), Wydział Krajowy (Landesausschuss) i Starostę Krajowego (Landeshauptmann), a także inne biura podległe tym władzom, jak np. Kasę Krajową (Landeskasse). Od 1945 roku jest siedzibą Naczelnej Organizacji Technicznej, która wynajmuje jego część pod działalność usługową i handlową. Od frontu portal z frontonem zawierającym kartusz z herbem Śląska.

Arkady Wrocławskie – nieczynne centrum handlowe z parkingiem wielopoziomowym oraz multipleksem OH Kino, położone w centrum Wrocławia, w kwadracie ulic Powstańców Śląskich, Swobodnej, Nasypowej i Komandorskiej. Do momentu zamknięcia obiektu, zajdowała się tu centrala Develia SA. Projekt powstał we wrocławskiej pracowni architektonicznej AP Szczepaniak w latach 2003–2006. Budowę rozpoczęto w 2005, a obiekt oddano do eksploatacji 28 kwietnia 2007. Na całość kompleksu składała się część handlowa – na pow. 30 tys. m² jest 130 sklepów, multipleks, fitness i centrum medyczne, 11-piętrowy biurowiec ok. 9000 m² oraz parking. Powierzchnia całkowita Arkad Wrocławskich wynosi ok. 100 tys. m². Na pierwszy kwartał 2024 roku zapowiedziano zamknięcie galerii i późniejsze wyburzenie. Powodem jest brak rentowności.. Z dniem 30 kwietnia 2024 roku Arkady Wrocławskie zostały na stałe zamknięte.

Plac Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu (Tauentzienplatz) – reprezentacyjny plac położony we Wrocławiu na Przedmieściu Świdnickim, w obrębie dzielnicy Stare Miasto, na przecięciu ulic: Tadeusza Kościuszki i Świdnickiej. Plac ma powierzchnię około 2 ha. Przed II wojną światową placowi temu nadano nazwę Tauentzienplatz, na cześć pruskiego generała Friedricha Bogislava von Tauentziena, którego grobowiec i pomnik znajdował się w centralnej części placu. Plac wytyczony został wokół tej budowli po wyburzeniu fortyfikacji w 1807 roku. Współcześnie w tym miejscu znajduje się Skwer Solidarności Walczącej, którego kompozycja otacza znajdujący się w jej środku Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne. Ten plac uznawany jest za najpiękniejszy we Wrocławiu .

Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne – granitowy głaz narzutowy usytuowany na Placu Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, poświęcony pamięci bojowników o wyzwolenie narodowe i społeczne. Został odsłonięty 24 marca 1946 r., z okazji I Zjazdu Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację, który odbył się w ramach Roku Kościuszkowskiego, obchodzonego w 1946 roku. Istnieją opinie, iż była to propagandowa próba włączenia Ziem Odzyskanych w tradycję polskiego czynu zbrojnego. Jest to granitowy głaz narzutowy o wysokości 1,5 m. Umieszczono na nim inskrypcję: Głaz znajduje się na środku placu w otoczeniu dróg kołowych i tramwajowych, tj. na środku wysepki w obrębie skrzyżowania przecinających plac ulic: Ulicy Tadeusza Kościuszki i Ulicy Świdnickiej. Terenowi wokół kamienia nadano nazwę Skwer Solidarności Walczącej, co uzasadniano między innymi faktem wyrycia na głazie podczas stanu wojennego znaku (symbolu) Solidarności Walczącej, którego ślady zachowały się do dziś. Brak jest przejść dla pieszych umożliwiających dojście przez jezdnie do tego skweru i monumentu. W miejscu, w którym umieszczony jest głaz, wcześniej (od 1795 r.) znajdował się Pomnik Friedricha Bogislava von Tauentziena (będący jednocześnie jego grobowcem), wyburzony w 1945 roku. Przed II wojną światową również sam plac nosił jego imię.

Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa – osiedle we Wrocławiu zbudowane w latach 1954-1958 według projektu Romana Tunikowskiego, obejmujące budynki przy placu Kościuszki, ulicy Świdnickiej 41-50 i ówczesnej ulicy Świerczewskiego a obecnej Józefa Piłsudskiego 54-62. W 1994 KDM została wpisana do rejestru zabytków.

Captrain Polska (dawniej ITL Polska) – przewoźnik kolejowy w Polsce. Spółka Captrain Polska należy do niemieckiej firmy Captrain Deutschland, która jest własnością francuskiego narodowego przewoźnika kolejowego Société Nationale des Chemins de fer Français (SNCF). Siedziba firmy znajduje się we Wrocławiu, a swoje bazy oprócz tego miasta posiada w Kutnie, Tarnowskich Górach i Rzepinie.