place

Aleja Pracy we Wrocławiu

Grabiszyn-GrabiszynekUlice we Wrocławiu
Fundacja Gotthelfa
Fundacja Gotthelfa

Aleja Pracy – jedna z ulic Wrocławia, położona w południowej części miasta na osiedlu Grabiszyn w dawnej dzielnicy Fabryczna.

Fragment artykułu z Wikipedii Aleja Pracy we Wrocławiu (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Aleja Pracy we Wrocławiu
aleja Pracy, Wrocław Grabiszyn (Grabiszyn-Grabiszynek)

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Aleja Pracy we WrocławiuCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.093889 ° E 16.987036 °
placePokaż na mapie

Adres

aleja Pracy 24
53-232 Wrocław, Grabiszyn (Grabiszyn-Grabiszynek)
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Fundacja Gotthelfa
Fundacja Gotthelfa
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Jagusia
Jagusia

Jagusia, „Mobile Jagusia” – fontanna należąca do całego zespołu rzeźb plenerowych, położonych we Wrocławiu przed zakładami Hutmen S.A. przy ulicy Grabiszyńskiej 241. Na kompozycję budowli składa się basen, w obrębie którego umieszczono figurę wykonaną z miedzi. Figura składa się z trzech obracających się względem siebie części. Kształt figury nawiązuje do kobiecego ciała. Wyraża się pogląd, że połączenie elementów światła i wody z ruchomą rzeźbą użyte przez twórcę w tym dziele cechuje się znaczną efektownością. Autorem rzeźby jest Tadeusz Teller. Odsłonięcie dzieła nastąpiło w 1974 roku. Pośród opinii dotyczących tego dzieła można znaleźć skojarzenia do drugiego dnia Wielkiej Nocy na polskiej wsi (Poniedziałek Wielkanocny). Takie spojrzenie na obiekt wynika z jego formy – syntetycznie rysowana dziewczyna, której postać wykonano z materiału kamiennego, a tak ukształtowany posąg osadzono trwale na wirującej osi i otoczono fontanną, obficie jest polewana wodą w jej tańcu. Przywodzi to odczucia sympatii i bezinteresownej radości, a wirowanie deszczu ma w sobie dobrą, zabawną, dionizyjską witalność. W pewnym stopniu ocenia się taki układ choreograficzny jako dobry i żartobliwy fakt rzeźbiarski. Niemniej w innych aspektach ruch i mechanikę rzeźby można także utożsamiać z tymczasowością ale połączoną z wiecznością postaci, która będzie istniała nawet po zatrzymaniu i przejściu w stan bezruchu. Rzeźba wpisana jest na listę wrocławskich dóbr kultury współczesnej.

Plac Bzowy we Wrocławiu
Plac Bzowy we Wrocławiu

Plac Bzowy (Fliederplatz ) – plac położony na osiedlu Grabiszyn w dawnej dzielnicy Fabryczna we Wrocławiu. Osiedle (Grabiszyn – Gräbschen, przyłączone do miasta w 1911 r. ), w obrębie którego położony jest plac Bzowy – osiedle mieszkaniowe „Grabiszyn” (Eichborngarten , Siedlung Eichborngarten  ), zbudowano w latach 1919–1926, na terenie o powierzchni 30 ha, obejmującej dawne ogrody należące do wrocławskiego patrycjusza L. Eichborna. Obejmowało obszar pomiędzy współczesnymi ulicami: Grabiszyńską i Aleją Józefa Hallera  oraz kolejową obwodnicą Wrocławia . Projekt osiedla wykonał Paul Heim, przy współpracy architekta Alberta Kemptera. Ich koncepcja urbanistyczna układu zabudowy ukształtowała plac Bzowy, wraz z ulicą Bzową, jako centralny element całej kompozycji (typu street cum square), przeznaczony na teren zielony . Plac został ukształtowany jako obszar, w rzucie poziomym o kształcie zbliżonym do kwadratu, otoczony jezdniami przyległych ulic. Od strony północnej (nieco w kierunku północno-wschodnim), centralnie od placu wybiega dwujezdniowa ulica o charakterze osiedlowym, z pasem zieleni rozdzielającym obie jezdnie – ulica Bzowa  (Fliederweg ). Od strony południowej plac zamyka, przebiegająca na linii zbliżonej do kierunku wschód (południowy wschód) – zachód (północny zachód) ulica Makowa  (Dahlienweg ). Oprócz wymienionych ulic, do południowo-zachodniego narożnika dochodzi ulica Słonecznikowa  (Sonnenrosenweg ). Na otoczonym wymienionymi ulicami obszarze zielonym wybudowano budynek , w którym mieści się ośrodek zdrowia (przychodnia NZOZ).

Fabryka Automatów Tokarskich we Wrocławiu
Fabryka Automatów Tokarskich we Wrocławiu

Fabryka Automatów Tokarskich we Wrocławiu SA – przedsiębiorstwo przemysłowe funkcjonujące we Wrocławiu, na terenie dawnych Zakładów Metalowych Gustawa Trelenberga (Trelenberg Gustav, Eisenwerk) oraz Zakładów Produkcji Maszyn Friedricha Heckmanna (Heckmann Friedrich, Maschinenfabrik), zlokalizowanych przy ul. Grabiszyńskiej 269-281, przy skrzyżowaniu z Klecińską. Początkowo zakłady Trelenberga były niewielkim warsztatem ślusarskim założonym w 1869 przez Gustawa Trelenberga, w 1874 przekształconym w fabrykę ślusarstwa budowlanego; zakład ten mieścił się przy Grabiszyńskiej nr 15. W 1906 fabrykę przeniesiono do nowej siedziby (również przy Grabiszyńskiej) o powierzchni 90 tysięcy metrów kwadratowych. Produkowane tam były nie tylko stalowe konstrukcje na potrzeby budownictwa, ale również wagony kolejowe i tramwajowe, a także elektryczne lokomotywy przemysłowe. W szczytowym okresie działalności, w 1921 roku, zatrudnionych tu było od 600 do 700 pracowników, ale podczas światowego kryzysu gospodarczego przełomu lat 20. i 30. zakłady zostały unieruchomione na kilka lat. Wznowiły później działalność na pewien czas, ale nie odzyskały dawnej swej świetności; później na ich terenie funkcjonowały inne firmy (m.in. kontynuujące tradycje poprzedniczki Warsztaty Naprawcze Budowy Maszyn Carla Waldena, Carl Walden Maschinenbau Reparatur-Werk, przy Grabiszyńskiej 281). Fabrykę Heckmanna założono w 1819 w Berlinie, a w 1851 utworzona została jej wrocławska filia przy ul. Małachowskiego, produkująca urządzenia dla browarnictwa i przemysłu cukrowniczego. W 1907 przeniesiono produkcję do nowo wzniesionych obiektów przy ul. Klecińskiej; fabryka w 1921 zatrudniała około 400 osób, ale tak jak zakłady Trelenberga w czasie wielkiego kryzysu została na pewien czas zamknięta. Kilka lat po wznowieniu produkcji zmieniono w 1939 nazwę na Heckmann u. Langen GmbH, vorm. Maschinenfabrik Heckmann (Heckmann i Langen sp. z o.o., d. Fabryka Maszyn Heckmanna). Po zakończeniu II wojny światowej w niektórych z zachowanych budynków obu fabryk rozpoczęła w 1946 działalność Państwowa Fabryka Obrabiarek. W 1947 produkowała ona własne obrabiarki: piły ramowe, wiertarki i strugarki, a od 1953 wyłącznie tokarki. W 1975 zakład funkcjonował jako „Fabryka Automatów Tokarskich” i specjalizował się w produkcji tokarek automatycznych. Produkcja w tym okresie wyniosła łącznie około 55 tysięcy obrabiarek. W 1998 fabrykę sprywatyzowano, wchodzi w skład belgijskiej grupy HACO; kapitał zakładowy spółki wynosi ponad 9,9 miliona złotych.