Horse Guards Parade

10 Downing Street – rezydencja i biuro premiera Wielkiej Brytanii oraz siedziba Rządu Jego Królewskiej Mości (ang. His Majesty’s Government). Budynek znajduje się na Downing Street w City of Westminster w Londynie, w pobliżu Pałacu Westminsterskiego (miejscu obrad Parlamentu) oraz Pałacu Buckingham, rezydencji Króla Wielkiej Brytanii. Oficjalnie jest siedzibą Pierwszego Lorda Skarbu, który to tytuł po 1905 roku połączony został z funkcją szefa brytyjskiego rządu. Numer Dziesięć, jak często bywa nazywany, to zapewne najbardziej znany adres w Londynie i jeden z najłatwiej rozpoznawalnych budynków na świecie. Pierwotnie składał się z trzech budowli: tzw. domu na tyłach, samego Numeru 10 oraz niewielkiego budynku obok. „Dom na tyłach” był pałacykiem wzniesionym około roku 1530; Numer 10 to nieco nowsza kamienica z roku 1685, wielokrotnie przebudowywana. W roku 1732 król Jerzy II Hanowerski podarował 10 Downing Street oraz „dom na tyłach” Robertowi Walpole'owi (często nazywanemu pierwszym premierem) w dowód uznania za jego służbę dla państwa. Walpole przyjął podarek, ale pod warunkiem, że będzie to dar dla urzędu Pierwszego Lorda Skarbu, a nie dla niego samego. Król wyraził zgodę i od tego czasu lokatorem i „właścicielem” posesji zostawał każdy następny Pierwszy Lord Skarbu. W roku 1732 Walpole zlecił architektowi Williamowi Kentowi połączenie budynków w jedną całość. W ten sposób powstał potężny gmach, który znamy jako 10 Downing Street. Hojny na pierwszy rzut oka dar w praktyce nie okazał się tak wspaniały. Mimo swych sporych rozmiarów i świetnej lokalizacji, Numer 10 nie był z początku atrakcyjnym miejscem zamieszkania. Przede wszystkim był zbudowany na grząskim, niestabilnym gruncie. Po drugie Walpole stworzył wprawdzie precedens, ale stanowisko premiera (prime minister) aż do początków XIX wieku nie było wpisane na stałe w skład królewskiego rządu. Co więcej, do początków wieku XX nie było łączone w jedno z godnością Pierwszego Lorda Skarbu. W konsekwencji niektórzy premierzy Wielkiej Brytanii mieszkali tu, większość jednak nie. Drogi w utrzymaniu, zaniedbany, walący się budynek kilkakroć był bliski wyburzenia. W końcu jednak Numer 10 przetrwał i zaczął być kojarzony z wieloma wybitnymi politykami i ważnymi wydarzeniami czasów najnowszych. Brytyjczycy zaczęli doceniać jego historyczną wartość. Jak powiedziała w roku 1985 premier Margaret Thatcher, Numer 10 stał się jednym z najcenniejszych klejnotów dziedzictwa narodowego.

Downing Street – zamknięta dla ruchu kołowego i dla turystów uliczka znajdująca się w centrum Londynu, w pobliżu parlamentu i Pałacu Buckingham, odchodząca od Whitehall. Przy Downing Street swoje rezydencje mają najważniejsze osobistości życia politycznego Wielkiej Brytanii - premier i kanclerz skarbu. Ulica została zbudowana i nazwana dla uczczenia Sir George'a Downinga, który był wojskowym i dyplomatą w służbie Oliviera Cromwella i króla Karola II. Król w uznaniu zasług obdarował go działką gruntu, na której znajduje się ta ulica.

Whitehall – ulica w Londynie (City of Westminster) odchodząca w kierunku północnym od Parliament Square i wiodąca ku Trafalgar Square. Wokół skupione są budynki rządowe, w związku z tym słowo Whitehall używane jest często jako synonim angielskiego rządu i administracji, oraz instytucji z nimi związanych. Jedną z bocznych uliczek odchodzących od Whitehall jest Downing Street z siedzibami brytyjskiego premiera i Kanclerza Skarbu. Instytucje przy Whitehall: Admiralicja Horse Guards Ministry of Defence (Ministerstwo Obrony) Scotland Office, Wales Office i Northern Ireland Office Cabinet Office Foreign Office HM Treasury Siedziba Scotland Yardu

Admiralty Arch – duży biurowiec w Londynie, będący jednocześnie bramą zapewniającą dostęp drogowy i pieszy pomiędzy The Mall a Trafalgar Square. Został zaprojektowany przez Astona Webba w 1910 roku, a budowa została ukończona w 1912 roku. Nazwa pochodzi od znajdującego się w pobliżu Old Admiralty Building. Budynek powstał na polecenie króla Edwarda VII, dla uczczenia pamięci jego matki, królowej Wiktorii Hanowerskiej. Edward VII zmarł dwa lata przed ukończeniem budynku. Admiralty Arch jest budynkiem zabytkowym pierwszego stopnia. W 2011 roku w ramach programu oszczędnościowego brytyjskiego rządu, został wystawiony na sprzedaż. Pierwotna cena wynosiła 75 milionów funtów. Na górze znajdują się słowa po łacinie: „ANNO : DECIMO : EDWARDI : SEPTIMI : REGIS : VICTORIÆ : REGINÆ : CIVES : GRATISSIMI : MDCCCCX”, co znaczy: „W dziesiątym roku panowania króla Edwarda VII, królowej Wiktorii, od najwdzięczniejszych mieszkańców, 1910”

Biuro Spraw Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju (ang. Foreign, Commonwealth and Development Office), lepiej znane jako Biuro Spraw Zagranicznych (ang. Foreign Office) lub FCDO – departament rządu Wielkiej Brytanii odpowiedzialny za promocję interesów państwa za granicą. Odpowiednikiem Biura Spraw Zagranicznych w innych krajach jest Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Szef biura nosi tytuł Sekretarza Stanu ds. Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju (Secretary of State for Foreign, Commonwealth and Development Affairs) zaś popularnie nazywany jest Sekretarzem ds. Zagranicznych (Foreign Secretary). Jego pozycja jest jedną z najbardziej prestiżowych w rządzie brytyjskim (cabinet) po premierze; pozostałe to kanclerz skarbu (Chancellor of the Exchequer) oraz sekretarz ds. wewnętrznych (Home Secretary). Biuro Spraw Zagranicznych utworzono w marcu 1782, a następna zmiana nazwy nastąpiła po połączeniu Biura Spraw Zagranicznych z Biurem Wspólnoty (Commonwealth Office) w 1968. Najnowsza zmania połączyła Biuro Spraw Zagranicznych oraz Wspólnoty z Departamentem Rozwoju Międzynarodowego w roku 2020 żeby stworzyć teraz zwane Biuro Spraw Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju. Służba zagraniczna składa się z sieci 280 placówek zagranicznych i zatrudnia ponad 17 tys. pracowników (2023).

Blitz (z niem. „błyskawica”) – seria nalotów niemieckich na Wielką Brytanię podczas II wojny światowej, w okresie od 7 września 1940 do 10 maja 1941.

Departament Handlu Międzynarodowego (Department for International Trade) – brytyjski resort którego zadaniem jest promocja eksportu i inwestycji. Powstał w maju 1999 jako agencja British Trade International, składając się z dwóch części: zajmując się promocją eksportu – Trade Partners UK i promocją inwestycji – Invest UK (dla inwestycji zagranicznych – FDI). W październiku 2003 połączono je w jedną instytucję – UK Trade & Investment. W lipcu 2016 na jej bazie utworzono Department for International Trade (Departament Handlu Międzynarodowego). Utrzymuje swoje przedstawicielstwa prawie we wszystkich krajach, z którymi Wielka Brytania utrzymuje stosunki dyplomatyczne. W Warszawie w latach 1993–2008 brytyjska służba handlowa mieściła się przy ul. Emilii Plater 28, obecnie w budynku ambasady przy ul. Kawalerii 12.

Wielki smog londyński (ang. Great Smog of London) – utrzymujący się w Londynie od 5 do 9 grudnia 1952 smog utworzony z powodu sytuacji pogodowej i wyemitowania do atmosfery gazów, pochodzących głównie z kominów mieszkań i fabryk oraz spalin samochodowych. Doprowadził do środowiskowej katastrofy i śmierci tysięcy londyńczyków – większość ofiar zmarła na skutek niewydolności płuc i hipoksji, poza tym bardzo wysokie stężenie dwutlenku siarki w atmosferze doprowadziło do silnych uszkodzeń układu oddechowego i trwałego uszkodzenia oskrzeli, które poskutkowało śmiercią wielu mieszkańców Londynu. Na początku grudnia Londyn został nawiedzony przez gęstą mgłę i znaczne ochłodzenie powietrza. W konsekwencji mieszkańcy Londynu zużywali dużo większe niż zwykle ilości węgla do ogrzewania mieszkań. Rozprzestrzenienie zanieczyszczonego powietrza poza miasto utrudniała także inwersja temperatury. Powietrze zostało skażone wielkimi ilościami gazów i pyłu ze spalania węgla. Dodatkowym problemem była niska jakość używanego węgla, przez co do atmosfery dostawało się dużo szkodliwych substancji. W wyniku smogu odwołano przedstawienia na wolnym powietrzu oraz większość przedstawień teatralnych i kinowych. Ze względu na fakt, że Londyn jest znany z mgieł, paniki wśród mieszkańców nie odnotowano, jednakże tylko pomiędzy 5 a 9 grudnia naliczono ponad 4 tysiące zgonów wywołanych komplikacjami oddechowymi powstałymi w wyniku wdychania smogu. Większość ofiar stanowili ludzie młodzi lub osoby w podeszłym wieku. W ciągu kolejnych tygodni na ostrą niewydolność oddechową zmarło dalsze 8 tysięcy osób, przez co łączna liczba ofiar wielkiego smogu, według współczesnych badań, wyniosła około 12 tysięcy. Wieści o wielkim smogu odbiły się szerokim echem na świecie i przyczyniły się do wybuchu paniki na jego punkcie. W Wielkiej Brytanii wielki smog był powodem uchwalenia ustawy o czystym powietrzu w roku 1956, co doprowadziło do znacznej poprawy warunków życiowych w Londynie oraz redukcji emisji szkodliwych gazów w pozostałych miastach Wielkiej Brytanii. Zmiany jednak trwały latami i w grudniu 1962 w wyniku zanieczyszczenia powietrza zmarło kolejnych 750 osób.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii (ang. United Kingdom of Great Britain and Ireland) – historyczne państwo, utworzone 1 stycznia 1801 roku poprzez połączenie Królestwa Wielkiej Brytanii (które samo powstało z połączenia Królestwa Szkocji i Królestwa Anglii w 1707 roku) oraz Królestwa Irlandii aktem unii z 1800 roku. Centralna część imperium brytyjskiego. Większość czasu istnienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przypada na okres tzw. stulecia Wielkiej Brytanii. Za czasów istnienia tego państwa, w XIX wieku, kulminację miała trwająca nieprzerwanie od końca XVI wieku angielsko-brytyjska ekspansja kolonialna – skupione wokół Zjednoczonego Królestwa imperium kolonialne objęło jedną czwartą zamieszkałych lądów na świecie (m.in. Indie, Kanadę, Australię oraz Wschodnią i Południową Afrykę), osiągając tym samym największe rozmiary w swych dziejach. Symbolem tej epoki stała się panująca w latach 1837–1901 królowa Wiktoria.

Imperium brytyjskie – imperium kolonialne obejmujące dominia, kolonie, protektoraty, terytoria mandatowe i inne terytoria zależne należące do Wielkiej Brytanii lub przez nią zarządzane. Rozwinęło się z kolonii i placówek handlowych zakładanych przez Anglię pomiędzy końcem XVI a początkiem XVIII wieku. U szczytu swojej potęgi było największym imperium w historii świata i przez ponad stulecie było jedynym supermocarstwem. Największą powierzchnię osiągnęło po I wojnie światowej, ale wtedy największe składowe imperium, Kanada i Australia oraz kilka mniejszych, były już dominiami, czyli prawie niezależnymi państwami, jedynie uznającymi zwierzchność korony brytyjskiej. W 1925 roku imperium brytyjskie zamieszkiwało około 478 milionów ludzi, co stanowiło jedną czwartą ówczesnej ludności świata. Liczyło około 35,8 mln km² powierzchni, tj. prawie jedną czwartą powierzchni lądowej Ziemi. W rezultacie jego dziedzictwo polityczne, prawne i kulturowe, podobnie jak język angielski, rozprzestrzeniło się w wielu częściach świata. U szczytu swojej potęgi było często określane jako „imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce”, gdyż dzięki jego rozległości zawsze istniało takie terytorium do niego należące, gdzie trwał dzień. W XV i XVI wieku, epoce wielkich odkryć geograficznych, Portugalia i Hiszpania przodowały w odkrywaniu nowych ziem i w rezultacie utworzyły ogromne imperia kolonialne. O ile do pierwszej połowy XVII wieku głównym przeciwnikiem Anglii na morzach i oceanach była Hiszpania, to po upadku hiszpańskiej dominacji w połowie XVII wieku, na czoło wysunęły się Holandia – największa potęga morska, która zaczęła zakładać własne kolonie i sieci handlowe w Ameryce i Azji – oraz Francja – największa potęga europejska, również rozwijająca stopniowo ekspansję kolonialną. W wyniku kolejnych wojen prowadzonych tym razem z tymi potęgami w XVII i XVIII wieku, Anglia (a następnie Wielka Brytania zawiązana w 1707 roku w wyniku unii między Anglią i Szkocją) stała się dominującą potęgą kolonialną w Ameryce Północnej i Indiach. Uzyskanie niepodległości przez trzynaście kolonii w Ameryce Północnej w 1783 roku, w wyniku rewolucji amerykańskiej, spowodowało, że Wielka Brytania utraciła jedne ze swoich najstarszych i najludniejszych kolonii. Uwaga Brytyjczyków zwróciła się wówczas w kierunku Azji, Afryki i Pacyfiku. Po pokonaniu Francji w wojnach napoleońskich zakończonych w 1815 roku, Wielka Brytania na niemal stulecie stała się supermocarstwem i zdobywała nowe posiadłości na całym świecie. Jedyny rywal Wielkiej Brytanii – Rosja – został pokonany w wojnie krymskiej z lat 1853–1856 i rozpoczął się szczytowy okres potęgi brytyjskiej. Jednocześnie kolonie zamieszkane w większości przez białych mieszkańców uzyskały znaczny zakres autonomii, a niektóre z nich uzyskały status dominium. Pod koniec XIX wieku Niemcy i Stany Zjednoczone zaczęły zagrażać dominacji gospodarczej Wielkiej Brytanii. Narastające współzawodnictwo polityczne i gospodarcze między Wielką Brytanią a Niemcami było jedną z głównych przyczyn wybuchu I wojny światowej, w czasie której Wielka Brytania w znacznym stopniu opierała się na zasobach swojego imperium. Wojna spowodowała ogromne straty ludnościowe oraz finansowe i chociaż wkrótce po jej zakończeniu imperium osiągnęło swój największy zasięg terytorialny, straciło pozycję dominującej potęgi gospodarczej i militarnej. Podczas II wojny światowej Japonia okupowała brytyjskie kolonie w Azji Południowo-Wschodniej. Pomimo ostatecznego zwycięstwa Wielkiej Brytanii i jej sojuszników, nadszarpnęło to jej prestiż i przyspieszyło upadek imperium. Indie Brytyjskie, najcenniejsza i najludniejsza posiadłość brytyjska, uzyskały niepodległość dwa lata po zakończeniu wojny. Po zakończeniu II wojny światowej, w ramach procesu dekolonizacji, Wielka Brytania przyznała niepodległość większości terytoriów wchodzącym w skład imperium brytyjskiego. Proces zakończył się wraz z przekazaniem Hongkongu Chinom w 1997 roku. Pozostałością po dawnym imperium są znajdujące się pod zwierzchnictwem Wielkiej Brytanii brytyjskie terytoria zamorskie. Po uzyskaniu niepodległości wiele byłych kolonii brytyjskich stało się państwami-członkami Wspólnoty Narodów. Głową państwa w 15 z nich (w tym w Wielkiej Brytanii) jest monarcha brytyjski. Państwa te określane są mianem commonwealth realms.

Charing Cross – nazwa skrzyżowania oraz otaczającego je obszaru w centralnym Londynie, na terenie City of Westminster. W pobliżu znajduje się dworzec kolejowy Charing Cross. Nazwa Charing pochodzi od staroangielskiego słowa „zgięty” (rzeka Tamiza w tym miejscu zatacza łuk). Pierwotnie znajdowała się tu wioska pod tą nazwą. Od końca XIII w. do połowy XVII w. w Charing znajdował się jeden z dwunastu krzyży Eleonory, upamiętniających miejsca postoju orszaku z ciałem królowej Anglii Eleonory kastylijskiej. Współcześnie w jego miejscu znajduje się pomnik konny króla Karola I. Nieopodal, przy wejściu do dworca Charing Cross znajduje się replika krzyża wzniesiona w 1863 roku. Charing Cross zwyczajowo uznawane jest za geograficzny środek Londynu. Stąd tradycyjnie mierzone są odległości między Londynem a innymi miejscami w kraju. Dokładny punkt pomiaru wyznacza tablica wmurowana tuż za pomnikiem Karola I, na środku skrzyżowania Charing Cross.

Whitehall (ang. Palace of Whitehall) – rezydencja brytyjskich monarchów od 1530 do 1698, kiedy spłonął prawie w całości. Wcześniej jednak urósł do rangi największego pałacu w Europie, posiadał 1500 pokoi (był równocześnie największym budynkiem na świecie). Obecnie jego nazwa, Whitehall, używana jest do określania centrum administracyjnego rządu Wielkiej Brytanii.