Imperium brytyjskie

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii (ang. United Kingdom of Great Britain and Ireland) – historyczne państwo, utworzone 1 stycznia 1801 roku poprzez połączenie Królestwa Wielkiej Brytanii (które samo powstało z połączenia Królestwa Szkocji i Królestwa Anglii w 1707 roku) oraz Królestwa Irlandii aktem unii z 1800 roku. Centralna część imperium brytyjskiego. Większość czasu istnienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przypada na okres tzw. stulecia Wielkiej Brytanii. Za czasów istnienia tego państwa, w XIX wieku, kulminację miała trwająca nieprzerwanie od końca XVI wieku angielsko-brytyjska ekspansja kolonialna – skupione wokół Zjednoczonego Królestwa imperium kolonialne objęło jedną czwartą zamieszkałych lądów na świecie (m.in. Indie, Kanadę, Australię oraz Wschodnią i Południową Afrykę), osiągając tym samym największe rozmiary w swych dziejach. Symbolem tej epoki stała się panująca w latach 1837–1901 królowa Wiktoria.

Charing Cross – nazwa skrzyżowania oraz otaczającego je obszaru w centralnym Londynie, na terenie City of Westminster. W pobliżu znajduje się dworzec kolejowy Charing Cross. Nazwa Charing pochodzi od staroangielskiego słowa „zgięty” (rzeka Tamiza w tym miejscu zatacza łuk). Pierwotnie znajdowała się tu wioska pod tą nazwą. Od końca XIII w. do połowy XVII w. w Charing znajdował się jeden z dwunastu krzyży Eleonory, upamiętniających miejsca postoju orszaku z ciałem królowej Anglii Eleonory kastylijskiej. Współcześnie w jego miejscu znajduje się pomnik konny króla Karola I. Nieopodal, przy wejściu do dworca Charing Cross znajduje się replika krzyża wzniesiona w 1863 roku. Charing Cross zwyczajowo uznawane jest za geograficzny środek Londynu. Stąd tradycyjnie mierzone są odległości między Londynem a innymi miejscami w kraju. Dokładny punkt pomiaru wyznacza tablica wmurowana tuż za pomnikiem Karola I, na środku skrzyżowania Charing Cross.

Blitz (z niem. „błyskawica”) – seria nalotów niemieckich na Wielką Brytanię podczas II wojny światowej, w okresie od 7 września 1940 do 10 maja 1941.

Wielki smog londyński (ang. Great Smog of London) – utrzymujący się w Londynie od 5 do 9 grudnia 1952 smog utworzony z powodu sytuacji pogodowej i wyemitowania do atmosfery gazów, pochodzących głównie z kominów mieszkań i fabryk oraz spalin samochodowych. Doprowadził do środowiskowej katastrofy i śmierci tysięcy londyńczyków – większość ofiar zmarła na skutek niewydolności płuc i hipoksji, poza tym bardzo wysokie stężenie dwutlenku siarki w atmosferze doprowadziło do silnych uszkodzeń układu oddechowego i trwałego uszkodzenia oskrzeli, które poskutkowało śmiercią wielu mieszkańców Londynu. Na początku grudnia Londyn został nawiedzony przez gęstą mgłę i znaczne ochłodzenie powietrza. W konsekwencji mieszkańcy Londynu zużywali dużo większe niż zwykle ilości węgla do ogrzewania mieszkań. Rozprzestrzenienie zanieczyszczonego powietrza poza miasto utrudniała także inwersja temperatury. Powietrze zostało skażone wielkimi ilościami gazów i pyłu ze spalania węgla. Dodatkowym problemem była niska jakość używanego węgla, przez co do atmosfery dostawało się dużo szkodliwych substancji. W wyniku smogu odwołano przedstawienia na wolnym powietrzu oraz większość przedstawień teatralnych i kinowych. Ze względu na fakt, że Londyn jest znany z mgieł, paniki wśród mieszkańców nie odnotowano, jednakże tylko pomiędzy 5 a 9 grudnia naliczono ponad 4 tysiące zgonów wywołanych komplikacjami oddechowymi powstałymi w wyniku wdychania smogu. Większość ofiar stanowili ludzie młodzi lub osoby w podeszłym wieku. W ciągu kolejnych tygodni na ostrą niewydolność oddechową zmarło dalsze 8 tysięcy osób, przez co łączna liczba ofiar wielkiego smogu, według współczesnych badań, wyniosła około 12 tysięcy. Wieści o wielkim smogu odbiły się szerokim echem na świecie i przyczyniły się do wybuchu paniki na jego punkcie. W Wielkiej Brytanii wielki smog był powodem uchwalenia ustawy o czystym powietrzu w roku 1956, co doprowadziło do znacznej poprawy warunków życiowych w Londynie oraz redukcji emisji szkodliwych gazów w pozostałych miastach Wielkiej Brytanii. Zmiany jednak trwały latami i w grudniu 1962 w wyniku zanieczyszczenia powietrza zmarło kolejnych 750 osób.

Kolumna Nelsona (ang. Nelson’s Column) – pomnik znajdujący się w Londynie na placu Trafalgarskim, upamiętniający adm. Horatio Nelsona, który poległ w morskiej bitwie pod Trafalgarem (1805). Pomnik został wybudowany w latach 1840−1843 według projektu Williama Railtona, a jego koszt wynosił 47 000 funtów (obecnie byłoby to około 4 milionów funtów). Granitowa kolumna została zaprojektowana w porządku korynckim. Statuę Nelsona opracował Edward Hodges Baily, a cztery lwy przy podstawie dodano w 1867 roku, według projektu Edwina Landseera. Piedestał pomnika udekorowany jest czterema płaskorzeźbami, wykonanymi z brązu, o powierzchni około 1,67 m² (18 sq ft) każda. Zostały odlane z przetopionych armat zdobytych na Francuzach. Przedstawiają one bitwę koło Przylądka św. Wincentego (1797), bitwę morską pod Abukirem (1798), bitwę pod Kopenhagą (1801) i bitwę pod Trafalgarem (1805), w której Nelson poniósł śmierć. W 2006 roku pomnik został odnowiony, a wartość przedsięwzięcia wynosiła 420 000 funtów. Wysokość kolumny od podstawy piedestału do czubka kapelusza Nelsona wynosi 51,59 m.

Trafalgar Square (pol. plac Trafalgarski) – plac w Londynie, w City of Westminster, wytyczony w 1826 według projektu Johna Nasha w miejscu dawnych stajni królewskich; nazwa placu upamiętnia zwycięstwo Royal Navy w morskiej bitwie pod Trafalgarem (1805).

Admiralty Arch – duży biurowiec w Londynie, będący jednocześnie bramą zapewniającą dostęp drogowy i pieszy pomiędzy The Mall a Trafalgar Square. Został zaprojektowany przez Astona Webba w 1910 roku, a budowa została ukończona w 1912 roku. Nazwa pochodzi od znajdującego się w pobliżu Old Admiralty Building. Budynek powstał na polecenie króla Edwarda VII, dla uczczenia pamięci jego matki, królowej Wiktorii Hanowerskiej. Edward VII zmarł dwa lata przed ukończeniem budynku. Admiralty Arch jest budynkiem zabytkowym pierwszego stopnia. W 2011 roku w ramach programu oszczędnościowego brytyjskiego rządu, został wystawiony na sprzedaż. Pierwotna cena wynosiła 75 milionów funtów. Na górze znajdują się słowa po łacinie: „ANNO : DECIMO : EDWARDI : SEPTIMI : REGIS : VICTORIÆ : REGINÆ : CIVES : GRATISSIMI : MDCCCCX”, co znaczy: „W dziesiątym roku panowania króla Edwarda VII, królowej Wiktorii, od najwdzięczniejszych mieszkańców, 1910”

National Gallery – galeria sztuki w Londynie, w północnej części Trafalgar Square. Jest to galeria państwowa, prezentująca kolekcję 2300 dzieł malarstwa, głównie zachodnioeuropejskiego, z lat 1250–1900, w tym zbiór obrazów sławnych francuskich impresjonistów i Vincenta van Gogha. Z zasady udostępniona jest bezpłatnie, w przypadku okazjonalnych wystaw pobiera się opłatę za wstęp.

Kościół St Martin-in-the-Fields – anglikańska świątynia parafialna znajdująca się w Londynie, na północno-wschodnim narożniku Trafalgar Square.

National Portrait Gallery (Narodowa Galeria Portretów) – muzeum sztuki w Londynie otwarte w 1856 roku. Muzeum jest w posiadaniu licznych portretów znanych Brytyjczyków. W swoich zbiorach zawiera, skatalogowany z numerem 1, portret z Chandos, najbardziej znany wizerunek Williama Shakespeare’a. Nie wszystkie eksponaty mają dużą wartość artystyczną – są jednak i unikatowe dzieła, jak autoportrety Williama Hogartha. Oprócz obrazów znajdują się tam fotografie, rzeźby, karykatury i szkice. Do obecnego budynku, zbudowanego w stylu neorenesansowym, galeria przeniosła się w 1896. Od tamtego czasu był on dwukrotnie powiększany, w 1933 i 2000. Oprócz galerii portretów w budynku eksponowana jest zmienna wystawa sztuki współczesnej. Rocznie galerię tę odwiedza około 1 500 000 turystów.

Northumberland Avenue – ulica w centralnym Londynie, na terenie gminy City of Westminster, łącząca skrzyżowanie Charing Cross z biegnącym wzdłuż Tamizy bulwarem Victoria Embankment. Ulica ma długość około 350 m. Zabudowa zdominowana jest przez gmachy hotelowe z XIX wieku, obecnie o mieszanej funkcji. Przy ulicy mieści się ambasada Nigerii oraz teatr Playhouse Theatre.

Horse Guards Parade – największy plac defilad w centralnym Londynie, znajdujący się między Whitehall a St. James’s Park w City of Westminster. Corocznie odbywa się na nim ceremonia Trooping the Colour powszechnie zwana „Paradą na cześć urodzin Króla”, podczas której monarcha dokonuje przeglądu wojsk a później następuje przemarsz oddziałów pieszych i konnych oraz orkiestr wojskowych, a także parada ze sztandarami.