Ulica Marszałka Józefa Piłsudskiego w Krakowie

Pomnik Józefa Piłsudskiego – pomnik marszałka Józefa Piłsudskiego, stojący u zbiegu ulic: Piłsudskiego, Wenecja i Garncarskiej w Krakowie, autorstwa Czesława Dźwigaja. Pomnik został odsłonięty 10 listopada 2008 roku.

Pałacyk Ostaszewskich – zabytkowy pałac z 1895 r. w stylu francuskiego modernizmu, według projektu Józefa Pokutyńskiego, zlokalizowany przy ulicy marszałka Józefa Piłsudskiego 24 w Krakowie.

Kamienica Pod Śpiewającą Żabą – kamienica z lat 1889–1890 w Krakowie, wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – zabytkowy rzymskokatolicki kościół parafialny oraz konwentualny sercanek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Garncarskiej 24, na Nowym Świecie. Zbudowany został w końcu XIX w. w stylu eklektycznym z przewagą elementów neoromańskich według planów Władysława Kaczmarskiego, na gruntach ofiarowanych zakonnicom przez księżną Wandę Jabłonowską, finansowany przez Zofię Wołodkowiczową. Poświęcony został w 1900 roku. Na frontowej fasadzie kościoła i klasztoru znajdują się rzeźby autorstwa Jana Tombińskiego. W domu zakonnym przy kościele istnieje muzeum poświęcone biskupowi Józefowi Sebastianowi Pelczarowi, założycielowi zgromadzenia sercanek. W kościele zaś w kaplicy bocznej ołtarz z portretem i relikwiami biskupa Pelczara oraz drugi w którym złożono w 1995 przeniesione z Cmentarza Rakowickiego doczesne szczątki założycielki zgromadzenia Klary Ludwiki Szczęsnej. Przy ołtarzu św. Józefa umieszczono w 2011 niewielki ołtarz Jana Pawła II wraz z relikwiami. Ołtarz główny wykonał w 1899 r. Kazimierz Wakulski, autorem ołtarzy bocznych był Wit Wisz.

Dom Stu Balkonów – zabytkowy modernistyczny budynek mieszkalny, powstały w latach 1959-1962 przy ul. Retoryka 4 w Krakowie, zaprojektowany przez Bohdana Lisowskiego. Obiekt wpisany na Małopolską Listę Dóbr Kultury Współczesnej. Budynek zaprojektowano w latach 1957–1958. Obiekt został wpisany w pierzeję ulicy, w sąsiedztwo kamienic z końca XIX w. oraz z okresu międzywojennego. Obiekt ten powstały dla lokatorskiej spółdzielni mieszkaniowej, charakteryzuje się podwyższonym standardem wykonania, a także oryginalnością rozwiązań projektowych w porównaniu ze standardowym budownictwem wielorodzinnym z tamtego okresu. Elewacja od strony ul. Retoryka, ze względu na wiele wysuniętych przed lico budynku balkonów przyczyniła się do nadania budynkowi nazwy – „Dom stu balkonów”, nazwa ta jednak nie odzwierciedla liczby balkonów po tej stronie budynku. Obiekt posiada również drugą fasadę od strony dziedzińca. Elewacja frontowa posiada szachownicowy układ balkonów, posiadających pionowe laskowanie oraz szybę. Elewacja od strony dziedzińca jest uproszczona, posiada płytsze i dłuższe balkony. Budynek ze względu na podmokłość terenu, postawiono na palach. Budowla oparta jest także o konstrukcję szkieletową, a także konstrukcję ceglaną. Budynek składa się z trzech sekcji po trzy mieszkania na piętrze. Posiada wysokie podcienia łączące ulicę z dziedzińcem.

Kamienica Festina lente (znana także jako Kamienica Ars longa vita brevis) – kamienica z 1887 roku, znajdująca się przy ul. Retoryka 7 w Krakowie, zaprojektowana przez Teodora Talowskiego. Dom ten należy do największego zespołu budynków autorstwa Talowskiego. Sąsiaduje z nim kamienica Pod Osłem (Retoryka 9, z lewej), a wcześniej znajduje się kamienica Pod Śpiewającą Żabą (Retoryka 1), kamienica nr 3 i kamienica nr 5, także Talowskiego. Kamienica Festina lente była domem własnym Talowskiego. Należy do pierwszej fazy twórczości Talowskiego (1885–1895), w której architekt stworzył najbardziej chyba oryginalne dzieła, a mianowicie kamienice krakowskie, nie bez racji uznawane za kwintesencję "talowszczyzny". Dzieła tego okresu, w tym kamienicę Festina lente, Pod Pająkiem, Pod Osłem i Pod Śpiewającą Żabą, charakteryzuje stosowanie spatynowanej cegły i kamiennego detalu, elementów historycznych, rozbudowanej ornamentyki oraz asymetria i ekspresja. Budynek jest trzypiętrowy (pierwotnie był dwupiętrowy, trzecie piętro dobudowano w 1929 roku, już po śmierci Talowskiego), o asymetrycznej fasadzie wykonanej z różnych materiałów. Znajdują się na niej dwie inskrypcje: Festina lente (Spiesz się powoli) i Ars longa vita brevis (Życie (jest) krótkie, sztuka długotrwała) oraz kartusz z nazwiskiem autora i tarcza herbowa. Podczas przebudowy z 1929 zniszczono także oryginalny portal wejściowy.

Kamienica Pod Osłem (znana także jako Kamienica Faber est suae quisque fortunae) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Retoryka 9, na Nowym Świecie. Jej projektantem był Teodor Talowski, uważany za jednego z najwybitniejszych i najoryginalniejszych polskich architektów XIX wieku. Kamienica została wzniesiona w 1891 jako dom własny Talowskiego. Wybudowana została z charakterystycznej dla architekta ciemnej cegły. Budynek posiada asymetryczną fasadę, podzieloną na cztery osie i urozmaiconą loggiami, narożnym wykuszem, wspartym na filarze oraz detalami wzorowanymi głównie na architekturze manieryzmu, jednak zestawionymi w swobodny sposób znamionujący odejście od ścisłego historyzmu. Nad wykuszem znajduje się rzeźba przedstawiająca głowę osła, od której kamienica wzięła nazwę. 9 maja 1968 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Dom ten należy do największego zespołu budynków autorstwa Teodora Talowskiego, do którego należą także: kamienica Pod Śpiewającą Żabą, kamienica nr 3, kamienica nr 5 oraz kamienica Festina Lente, wszystkie położone przy ulicy Retoryka.

Budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – zabytkowa sala sportowa znajdująca się w Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. J. Piłsudskiego 27, na Piasku. Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” powstało 23 lutego 1885 roku z inicjatywy studentów związanych z tak zwaną Czytelnią Akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Miało na celu duchowe i fizyczne odrodzenie społeczeństwa przez kultywowanie tradycji narodowych, wychowanie patriotyczne oraz uprawianie ćwiczeń sportowych, głównie o charakterze paramilitarnym. W ramach „Czytelni” powstało Towarzystwo „Sokół”. Popularyzowało turystykę, gimnastykę i różne sporty: wioślarstwo, strzelectwo, szermierkę, łucznictwo, pływanie, lekką atletykę i inne. W 1889 roku gmina miasta przekazała Towarzystwu grunty przy ówczesnej ulicy Wolskiej, tuż przy korycie płynącej tam wtedy rzece Rudawa. W tym samym roku wybudowano własny budynek, sokolnię. Znajdowała się w nim największa w Galicji sala gimnastyczna, wyposażona w najnowocześniejsze urządzenia sportowe. Gmach zaprojektował Karol Knaus. Uroczyste otwarcie budynku odbyło się 18 listopada 1889 roku. W 1894 roku sokolnię rozbudowano. Dobudowano wschodnią część zaprojektowaną przez Teodora Talowskiego, budynek uzyskał cechy neogotyckie. W 1921 roku w budynku miała siedzibę Dzielnica Krakowska Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 31 lipca 1947 roku przedstawiciele Urzędu Bezpieczeństwa opieczętowali budynek „Sokoła” odbierając zezwolenie na jego działalność. Od 1957 roku budynkiem administrowało TKKF. „Sokół” odzyskał swój budynek we wrześniu 1990 roku i rozpoczął kapitalny remont budynku zdewastowanego przez poprzedniego użytkownika Klub Sportowy Cracovia. W latach 2017–2020 trwał pierwszy kompleksowy od czasu powstania obiektu remont i prace konserwatorskie. Prawie cały koszt został sfinansowany ze środków Narodowego Funduszu Rewaloryzacji Zabytków Krakowa przyznaną przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa. 15 maja 1984 budynek został wpisany do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Plac gen. Władysława Sikorskiego (do 1945 plac Jabłonowskich) – plac w Krakowie u zbiegu ulic Garncarskiej oraz Jabłonowskich, w dzielnicy I Stare Miasto, na Piasku.

Galeria Potocka – galeria sztuki współczesnej działająca w latach 1986–2010 w Krakowie w oficynie kamienicy przy placu Sikorskiego 10. Właścicielką galerii była Maria Anna Potocka. Galeria zorganizowała blisko 100 wystaw i wydała 50 edycji katalogów sygnowanych przez artystów. Posiadała bibliotekę ze zbiorami wydawnictw polskich i zagranicznych poświęconych sztuce współczesnej. Gromadziła również dokumentacje artystów. Wydawała Magazyn Artystów „Tumult”. Od początku istnienia ambicją właścicielki było stworzenie w Krakowie muzeum sztuki współczesnej. W trakcie działalności galerii zbudowała ona kolekcję pochodzącą z darów artystów. W 2007, kiedy kolekcja tymczasowo przeniesiona została na krakowski Kazimierz, liczyła ona około 800 eksponatów. Początkowo eksponowana była w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niepołomicach, a w latach 2011 i 2014 trafiła jako darowizna do Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, którego Maria Anna Potocka jest dyrektorką od 2010.

Willa „Wenecja” – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Wenecja 2, na Piasku. Przez okolice gdzie dzisiaj znajduje się ulica Wenecja jeszcze w początkach XX wieku płynęły Rudawa i Młynówka Królewska. W początkach XVIII wieku, na tym podmokłymi i pełnym rozlewisk terenie stał dworek zwany z tego powodu „Wenecją” a był własnością kościoła św. Anny. W 1873 zbudowano nad Rudawą willę w stylu włoskim dla architekta Kazimierza Hroboniego. Projektował ją Maksymilian Nitsch. Willa została następnie przebudowana w latach 1889–1891 przez Jacka Matusińskiego, według projektu Karola Rybińskiego. Nowym właścicielem był dziennikarz i pisarz Ludwik Zygmunt Dębicki. Na fasadzie umieszczono wtedy herby Gryf i Rawicz znajdujące się tam po dzień dzisiejszy. Od lat 60. XX wieku w budynku znajdował się Zakład Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, a potem przez kilka lat był siedzibą Katedry Arabistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Budynek mimo różnych przekształceń zachował do dzisiaj charakter podmiejskiej willi.

Kamienica przy ulicy Smoleńsk 20 – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie przy ulicy Smoleńsk 20, na Nowym Świecie. Kamienica została wzniesiona w latach 1888–1889. Zaprojektowana została przez Teodora Talowskiego. W 1905 roku odbyła się nadbudowa drugiego piętra zgodnie z projektem Władysława Ekierskiego. 14 maja 1975 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.