Kamienica Festina lente w Krakowie

Kamienica Pod Osłem (znana także jako Kamienica Faber est suae quisque fortunae) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Retoryka 9, na Nowym Świecie. Jej projektantem był Teodor Talowski, uważany za jednego z najwybitniejszych i najoryginalniejszych polskich architektów XIX wieku. Kamienica została wzniesiona w 1891 jako dom własny Talowskiego. Wybudowana została z charakterystycznej dla architekta ciemnej cegły. Budynek posiada asymetryczną fasadę, podzieloną na cztery osie i urozmaiconą loggiami, narożnym wykuszem, wspartym na filarze oraz detalami wzorowanymi głównie na architekturze manieryzmu, jednak zestawionymi w swobodny sposób znamionujący odejście od ścisłego historyzmu. Nad wykuszem znajduje się rzeźba przedstawiająca głowę osła, od której kamienica wzięła nazwę. 9 maja 1968 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków. Dom ten należy do największego zespołu budynków autorstwa Teodora Talowskiego, do którego należą także: kamienica Pod Śpiewającą Żabą, kamienica nr 3, kamienica nr 5 oraz kamienica Festina Lente, wszystkie położone przy ulicy Retoryka.

Kamienica Pod Śpiewającą Żabą – kamienica z lat 1889–1890 w Krakowie, wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Dom Stu Balkonów – zabytkowy modernistyczny budynek mieszkalny, powstały w latach 1959-1962 przy ul. Retoryka 4 w Krakowie, zaprojektowany przez Bohdana Lisowskiego. Obiekt wpisany na Małopolską Listę Dóbr Kultury Współczesnej. Budynek zaprojektowano w latach 1957–1958. Obiekt został wpisany w pierzeję ulicy, w sąsiedztwo kamienic z końca XIX w. oraz z okresu międzywojennego. Obiekt ten powstały dla lokatorskiej spółdzielni mieszkaniowej, charakteryzuje się podwyższonym standardem wykonania, a także oryginalnością rozwiązań projektowych w porównaniu ze standardowym budownictwem wielorodzinnym z tamtego okresu. Elewacja od strony ul. Retoryka, ze względu na wiele wysuniętych przed lico budynku balkonów przyczyniła się do nadania budynkowi nazwy – „Dom stu balkonów”, nazwa ta jednak nie odzwierciedla liczby balkonów po tej stronie budynku. Obiekt posiada również drugą fasadę od strony dziedzińca. Elewacja frontowa posiada szachownicowy układ balkonów, posiadających pionowe laskowanie oraz szybę. Elewacja od strony dziedzińca jest uproszczona, posiada płytsze i dłuższe balkony. Budynek ze względu na podmokłość terenu, postawiono na palach. Budowla oparta jest także o konstrukcję szkieletową, a także konstrukcję ceglaną. Budynek składa się z trzech sekcji po trzy mieszkania na piętrze. Posiada wysokie podcienia łączące ulicę z dziedzińcem.

Pałacyk Ostaszewskich – zabytkowy pałac z 1895 r. w stylu francuskiego modernizmu, według projektu Józefa Pokutyńskiego, zlokalizowany przy ulicy marszałka Józefa Piłsudskiego 24 w Krakowie.

Kamienica przy ulicy Smoleńsk 20 – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie przy ulicy Smoleńsk 20, na Nowym Świecie. Kamienica została wzniesiona w latach 1888–1889. Zaprojektowana została przez Teodora Talowskiego. W 1905 roku odbyła się nadbudowa drugiego piętra zgodnie z projektem Władysława Ekierskiego. 14 maja 1975 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kamienica Pod Smokiem – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Smoleńsk 18, na Nowym Świecie. Kamienica została wzniesiona w 1887 roku. Zaprojektowana została przez Teodora Talowskiego. W 1898 roku kamienica została nadbudowana według projektu wykonanego przez Władysława Ekielskiego. 7 maja 1968 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Marszałka Józefa Piłsudskiego – ulica w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto, na Nowym Świecie. łączy I obwodnicę czyli ul. Straszewskiego z II obwodnicą czyli alejami Trzech Wieszczów. Jej przedłużeniem na zachód jest al. Marszałka Ferdynanda Focha a perspektywicznym zamknięciem Kopiec Kościuszki.

Pomnik Józefa Piłsudskiego – pomnik marszałka Józefa Piłsudskiego, stojący u zbiegu ulic: Piłsudskiego, Wenecja i Garncarskiej w Krakowie, autorstwa Czesława Dźwigaja. Pomnik został odsłonięty 10 listopada 2008 roku.

Instytut Literatury – polska, narodowa instytucja kultury powołana na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 25 lutego 2019 r. w sprawie utworzenia państwowej instytucji kultury – Instytutu Literatury (Dz. Urz. MKiDN poz. 12). 1 czerwca 2024 Instytut Literatury został połączony z Instytutem Książki w nową państwową instytucję kultury.

Budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – zabytkowa sala sportowa znajdująca się w Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. J. Piłsudskiego 27, na Piasku. Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” powstało 23 lutego 1885 roku z inicjatywy studentów związanych z tak zwaną Czytelnią Akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Miało na celu duchowe i fizyczne odrodzenie społeczeństwa przez kultywowanie tradycji narodowych, wychowanie patriotyczne oraz uprawianie ćwiczeń sportowych, głównie o charakterze paramilitarnym. W ramach „Czytelni” powstało Towarzystwo „Sokół”. Popularyzowało turystykę, gimnastykę i różne sporty: wioślarstwo, strzelectwo, szermierkę, łucznictwo, pływanie, lekką atletykę i inne. W 1889 roku gmina miasta przekazała Towarzystwu grunty przy ówczesnej ulicy Wolskiej, tuż przy korycie płynącej tam wtedy rzece Rudawa. W tym samym roku wybudowano własny budynek, sokolnię. Znajdowała się w nim największa w Galicji sala gimnastyczna, wyposażona w najnowocześniejsze urządzenia sportowe. Gmach zaprojektował Karol Knaus. Uroczyste otwarcie budynku odbyło się 18 listopada 1889 roku. W 1894 roku sokolnię rozbudowano. Dobudowano wschodnią część zaprojektowaną przez Teodora Talowskiego, budynek uzyskał cechy neogotyckie. W 1921 roku w budynku miała siedzibę Dzielnica Krakowska Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 31 lipca 1947 roku przedstawiciele Urzędu Bezpieczeństwa opieczętowali budynek „Sokoła” odbierając zezwolenie na jego działalność. Od 1957 roku budynkiem administrowało TKKF. „Sokół” odzyskał swój budynek we wrześniu 1990 roku i rozpoczął kapitalny remont budynku zdewastowanego przez poprzedniego użytkownika Klub Sportowy Cracovia. W latach 2017–2020 trwał pierwszy kompleksowy od czasu powstania obiektu remont i prace konserwatorskie. Prawie cały koszt został sfinansowany ze środków Narodowego Funduszu Rewaloryzacji Zabytków Krakowa przyznaną przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa. 15 maja 1984 budynek został wpisany do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – zabytkowy rzymskokatolicki kościół parafialny oraz konwentualny sercanek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Garncarskiej 24, na Nowym Świecie. Zbudowany został w końcu XIX w. w stylu eklektycznym z przewagą elementów neoromańskich według planów Władysława Kaczmarskiego, na gruntach ofiarowanych zakonnicom przez księżną Wandę Jabłonowską, finansowany przez Zofię Wołodkowiczową. Poświęcony został w 1900 roku. Na frontowej fasadzie kościoła i klasztoru znajdują się rzeźby autorstwa Jana Tombińskiego. W domu zakonnym przy kościele istnieje muzeum poświęcone biskupowi Józefowi Sebastianowi Pelczarowi, założycielowi zgromadzenia sercanek. W kościele zaś w kaplicy bocznej ołtarz z portretem i relikwiami biskupa Pelczara oraz drugi w którym złożono w 1995 przeniesione z Cmentarza Rakowickiego doczesne szczątki założycielki zgromadzenia Klary Ludwiki Szczęsnej. Przy ołtarzu św. Józefa umieszczono w 2011 niewielki ołtarz Jana Pawła II wraz z relikwiami. Ołtarz główny wykonał w 1899 r. Kazimierz Wakulski, autorem ołtarzy bocznych był Wit Wisz.

Krakowski Zakład Witrażów S.G. Żeleński – pracownia witraży oraz mozaiki założona w Krakowie, w 1902 przez Władysława Ekielskiego i Antoniego Tucha jako Krakowski Zakład Witrażów, rozwinięta w latach 1904–1914 przez Stanisława Gabriela Żeleńskiego, a po jego śmierci przez jego żonę i syna. Odegrała ważną rolę w rozwoju polskiej sztuki witrażowej dzięki współpracy z takimi artystami jak Stanisław Wyspiański czy Józef Mehoffer. Po II wojnie światowej przedsiębiorstwo zostało upaństwowione, a następnie przekształcone w spółdzielnię, natomiast w 2001 zakupione przez prywatnego właściciela Piotra Ostrowskiego. Współcześnie Zakład wciąż wytwarza witraże oraz stawia sobie za zadanie ochronę i propagowanie polskiego dziedzictwa witrażowego, będąc najstarszą istniejącą pracownią witrażową w Polsce. Od 2004 roku przestrzenie Zakładu udostępniane są zwiedzającym w ramach żywego muzeum jako Pracownia i Muzeum Witrażu.