Gmach I Oddziału ZUS w Poznaniu

Izba Rolnicza w Poznaniu – szachulcowy budynek przy ul. J. H. Dąbrowskiego 17 w Poznaniu, będący jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów starych Jeżyc.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 8 – międzywojenna, pięciokondygnacyjna kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 8 (południowa pierzeja). Obiekt wzniesiono w latach 1935-1938 według projektu Jana Kossowskiego, architekta z Bydgoszczy. Styl okrętowy (streamline style), w jakim go wybudowano nie był w Poznaniu tak popularny, jak np. w Gdyni, co powoduje, że jest dla miasta obiektem dość nietypowym. Charakterystyczne dla budynku są obłe wykusze, biegnące pionowo przez wszystkie kondygnacje. Otwory okienne podkreślają z kolei orientację horyzontalną kamienicy. Parter przeznaczono na sklepy, a piętra na mieszkania średniego standardu (trzy lub cztery pokoje). W pobliżu kamienicy znajdują się m.in.: gmach ZUS, dawna Izba Rolnicza, zespół rezydencji jeżyckich oraz Teatr Nowy.

Skwer Trzech Tramwajarek – skwer zlokalizowany w Poznaniu, na Jeżycach, na narożniku ulic Dąbrowskiego i Kochanowskiego.

Wydawnictwo Polskie R. Wegnera – polskie wydawnictwo działające w latach 1917–1950. Zostało założone jako spółka akcyjna przez Rudolfa Wegnera jako Wydawnictwo Polskie z siedzibą we Lwowie, a następnie w Poznaniu. W roku 1926 Wegner przejął je na własność i zmienił nazwę na Wydawnictwo Polskie R. Wegnera. Ukierunkowane było głównie na polską i zagraniczną literaturę piękną. W swoim dorobku ma szereg serii wydawniczych, z których najbardziej znane to „Biblioteka Laureatów Nobla” i „Cuda Polski”. Charakteryzowało się dużą dbałością o jakość techniczną, literacką i graficzną swoich książek, zwłaszcza luksusowych edycji bibliofilskich. Wielkość produkcji sięgała 300 nowych tytułów rocznie. W czasie II wojny światowej zostało przeniesione do Warszawy i prowadziło sprzedaż swoich zapasów magazynowych. W roku 1941 zmarł właściciel, Rudolf Wegner, a firma przeszła w ręce jego żony Wandy i córki, Ireny Rybotyckiej. Majątek wydawnictwa uległ praktycznie całkowitemu zniszczeniu w trakcie powstania warszawskiego. Po wojnie wznowiło funkcjonowanie, lecz w roku 1950 zostało znacjonalizowane i zlikwidowane. Jego działalność kontynuowana była w stosunkowo niedużej skali przez emigracyjne Wydawnictwo Polskie Tern (Rybitwa) Book w Londynie do lat 70. XX wieku.

Posen Jersitz – stacja kolejowa na Jeżycach (niem. Jersitz) w Poznaniu, funkcjonująca w latach 1848–1879.

Pomnik Poległych w Powstaniu Poznańskim – pomnik osób poległych w trakcie poznańskiego Czerwca w dniach 28-30 czerwca 1956, zlokalizowany na narożniku ulicy Kochanowskiego i ulicy J.H.Dąbrowskiego w Poznaniu (Jeżyce). Założenie pomnikowe składa się z głazu narzutowego z pełnoplastyczną rzeźbą orła w locie na szczycie i tablic pamiątkowych. Jedna z nich głosi: Tu walczyli i ginęli w czerwcu 1956 roku bohaterscy uczestnicy robotniczego protestu za wolność, pracę i chleb. Niech pamięć o nich trwa w nas. Klub Pamięci Niepokonani 28 czerwca 1990. Na pozostałych tablicach wymieniono wszystkich poległych z imienia, nazwiska i wieku w dniu śmierci. Całość spinają masywne mury z kostek granitowych i wprowadzone w nie ciągi schodów. Głaz jest granitowy, a poszczególne płyty granitowe oraz brązowe. Autorem projektu był Józef Petruk, a inicjatorem powstania Związek Kombatantów i Uczestników Powstania Poznańskiego Czerwca 1956 r. Odsłonięcie nastąpiło 23 października 1996. 26 czerwca 2001 tablice skradziono (potem zostały przywrócone i monument ponownie odsłonięto 2 czerwca 2002). Sam głaz był natomiast odsłonięty wcześniej – 28 czerwca 1990.

Dawny budynek UAM przy ul. Słowackiego 20 w Poznaniu – secesyjna kamienica przy ulicy Słowackiego 20 w Poznaniu, jeden z dawnych budynków dydaktycznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.

Zespół rezydencji na Jeżycach w Poznaniu - luksusowe osiedle okazałych willi miejskich, wzniesione w latach 1903-1914 w Poznaniu, na Jeżycach, w rejonie ulic Sienkiewicza (Wettynów) - Mickiewicza (Hohenzollernów) - Dąbrowskiego (Wielka Berlińska) - Słowackiego (Karola). Osiedle powstało po likwidacji obwarowań miejskich (Twierdza Poznań), pod wpływem idei urbanisty Josepha Stübbena, który zrealizował w Poznaniu kilka innych założeń, wśród nich np. Sołacz. Zabudowane zostało luksusowymi, niezwykle okazałymi rezydencjami, adresowanymi do najbardziej zamożnych obywateli miasta. Zlokalizowano tam zarówno mieszkania, jak i apartamenty dla rentierów. Obszar podzielono na działki przed 1903, a zabudowę zasadniczo zakończono około 1910, z tym, że później była ona jeszcze częściowo uzupełniana. Autorami koncepcji poszczególnych willi byli m.in. Karl Roskam i Paul Lindner. Na osiedlu zamieszkała elita poznańskiej inteligencji - lekarze, urzędnicy, kupcy i architekci. Ze znanych osób byli to m.in. Heliodor Święcicki (profesor), Czesław Blachowski, Paul Lindner, Karl Roskam (architekci), czy kupiecka rodzina Kantorowiczów (Hartwig Kantorowicz był pierwszym producentem wódki Wyborowej, w swojej fabryce na Grochowych Łąkach w Poznaniu). Budynki były zaprojektowane z rozmachem, przy maksymalnym wykorzystaniu działek - wysokie domy robiły wrażenie willi, a jednocześnie, podobnie jak kamienice miejskie, zapewniały właściwy zwrot kapitałów zaangażowanych w budowę, poprzez dużą liczbę posiadanych kondygnacji. Elewacje zdobiono zgodnie z zasadami secesji, a później, po 1910, skromniej - w duchu bardziej klasycznym. Przed domami zaprojektowano ogródki - całość dzielnicy miała znaczący odsetek zieleni. Jedną z tych kamienic jest dawny budynek Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza przy ul. Słowackiego 20, dawnej Dom Akademicki imienia Dr. Jana Chądzyńskiego, mieszczący m.in. w latach 1966–2015 Zakład Technologii Kształcenia tej uczelni, natomiast w latach 1995–2015 siedzibę Polskiego Towarzystwa Technologii i Mediów Edukacyjnych. Oprócz willi, na osiedlu ulokowała się siedziba Landratury (Starostwo) powiatu Poznań-Zachód (obecnie budynek w gestii służby zdrowia). Obiekt powstał w 1908, według projektu G.Seidla, w duchu neobarokowym, z elementami secesji. W 2008 został gruntownie wyremontowany. Takie sąsiedztwo dodatkowo podniosło status całego osiedla. Po 1945 część kamienic, od strony ul. Roosevelta, zburzono - obecnie stoi tam m.in. Hotel Mercure Poznań Centrum. Reszta zachowała się i jest obecnie stopniowo poddawana procesowi rewitalizacji, po zaniedbaniach lat PRL. Na kamienicy przy ul. Mickiewicza 32 umieszczono we wrześniu 1989 okrągłą tablicę pamiątkową ku czci nauczycieli wielkopolskich, pomordowanych w czasie II wojny światowej (mieści się tam Zarząd Okręgowy Związku Nauczycielstwa Polskiego).

Teatr Nowy im. Izabelli Cywińskiej w Poznaniu – jeden z poznańskich teatrów dramatycznych.

Gmina Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich w Poznaniu – gmina mormońska działająca w Poznaniu, należąca do polskiego warszawskiego dystryktu Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Siedziba gminy mieści się przy ul. Jana Kochanowskiego 17A 2/3. Raz w tygodniu, w niedzielę o 10, odbywają się dwa nabożeństwa: spotkanie sakramentalne oraz szkoła niedzielna.

Centrum Inicjatyw Senioralnych – miejska jednostka organizacyjna powołana uchwałą Rady Miasta Poznania NR LXIV/898/V/2009 z dnia 8 grudnia 2009 r. z inicjatywy Miejskiej Rady Seniorów. Celem działalności CIS jest poprawa jakości życia seniorów i seniorek, w tym zwiększenie ich uczestnictwa w życiu społecznym, szczególnie w obszarze edukacji, zdrowia, kultury i sztuki. Głównym zadaniem CIS jest umożliwianie wymiany informacji, inicjowanie i wspieranie działań na rzecz seniorów i seniorek oraz budowanie sieci dobrych praktyk. Poza tymi zadaniami, CIS organizuje także akcje społeczne, festiwale i inne wydarzenia skierowane do osób 60+. Pierwszą dyrektorką CIS (2010-2014) była Monika Szelągiewicz. Pierwsza siedziba CIS, do 16 września 2016, mieściła się na ul. Mickiewicza 9a.

Budynek Landratury Poznań-Zachód – zabytkowy budynek zlokalizowany w Poznaniu, na Jeżycach, w obrębie zespołu rezydencjonalnego, przy ul. Mickiewicza 31. Obiekt powstał z uwagi na podzielenie powiatu poznańskiego na dwie części (Wschód i Zachód), co wywołane było intensywnym rozwojem aglomeracji miejskiej w początkach XX wieku. Projektantem był G. Seidel. Budynek ukończono w 1908. Nawiązuje do architektury baroku, ale posiada także detal secesyjny. Dostosowano go do rezydencjonalnego otoczenia, w jakim powstał. Od 1923 użytkowany był przez Izbę Przemysłowo-Handlową, a po II wojnie światowej oddano go na potrzeby służby zdrowia. Stan ten utrzymuje się do dziś. Uzupełnieniem budynku głównego były stajnie i wozownia na zapleczu oraz niewielki ogródek od frontu. Według Marcina Libickiego obiekt bardziej nawiązuje do polskiej architektury tego okresu niż cięższych stylowo dokonań niemieckich.