Skórnik (wzgórze)

Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny we Wrocławiu – znajduje się w dekanacie Wrocław Krzyki w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest ks. Marek Michalik. Obsługiwana przez kapłanów archidiecezjalnych. Erygowana w 1994. Mieści się przy ulicy Agrestowej.

Lądowisko Wrocław-4 Wojskowy Szpital Kliniczny – lądowisko sanitarne we Wrocławiu, w województwie dolnośląskim, położone przy ul. Rudolfa Weigla 5. Przeznaczone jest do wykonywania startów i lądowań śmigłowców sanitarnych i ratowniczych w dzień i w nocy o dopuszczalnej masie startowej do 5700 kg. Zarządzającym lądowiskiem jest Komendant 4 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką SP ZOZ we Wrocławiu. W roku 2009 zostało wpisane do ewidencji lądowisk Urzędu Lotnictwa Cywilnego pod numerem 52.

Wzgórze Bendera (niem. Benderhöhe) – sztuczne utworzone wzniesienie w Parku Południowym we Wrocławiu o wysokości bezwzględnej 131 m n.p.m. Po roku 1945 przez długi czas wzgórze nie miało swojej nazwy, ostatnio jednak coraz powszechniej używano nazwy, która była tłumaczeniem nazwy niemieckiej, w związku z czym temat nadania mu nazwy „Wzgórza Bendera” pojawił się w interpelacji radnego Sebastiana Lorenca z 18 sierpnia 2013 r.. Wzgórze Bendera powstało w czasie budowy nasypu kolejowej obwodnicy towarowej, z niewykorzystanych nadwyżek ziemi. W tym samym czasie zakładano Park Południowy, którego twórcy postanowili urządzić z tego materiału wzgórze z ogrodem roślin górskich. Na szczycie umieszczono tu imitujące górski krajobraz głazy narzutowe, a wśród zimozielonych drzew i krzewów posadzono sosny, świerki i jałowce; obok nich znajdują się tu też typowe dla górskich terenów buki. Na szczycie wzgórza w 1898 r. wybudowano altanę z drewna modrzewiowego, nazywaną pawilonem von Wallenberga (spłonęła w nocy 7/8 sierpnia 2018, ale została w 2022 roku odbudowana), z której można było oglądać panoramę Wrocławia oraz Masywu Ślęży. Dziś ze względu na rozrost drzew wzgórze nie posiada już walorów widokowych. Nazwa wzgórza została nadana na cześć nadburmistrza Georga Bendera za jego zasługi włożone w rozwój Wrocławia.

Pomnik Fryderyka Chopina we Wrocławiu – pomnik znajdujący się we Wrocławiu w Parku Południowym, został wzniesiony dla upamiętnienia pobytów i występu Fryderyka Chopina we Wrocławiu (koncert publiczny w 1830 roku). Autorem rzeźby jest Jan Kucz. Pomnik został odsłonięty 5 września 2004 roku.

Pomnik Ferdinanda Cohna (niem. Ferdinand Cohn Denkmal) – pomnik przedstawiający Ferdinanda Juliusa Cohna, twórcę nowoczesnej bakteriologii i mikrobiologii, który znajdował się we Wrocławiu w Parku Południowym. Zlikwidowany po 1945 r.

Park Południowy (niem. Südpark) – park we Wrocławiu, mieszczący się w południowej części osiedla Borek. Zaliczany jest do parków krajobrazowych o dużych walorach kompozycyjnych i dendrologicznych. W przeciwieństwie do innych parków miasta utworzono go od podstaw, a nie poprzez adaptację terenów leśnych. W 1877 r. właściciel ziemski znacznych terenów, m.in. na południowych obrzeżach Wrocławia, w tym części Borku i pobliskich Partynic, wrocławski kupiec i filantrop Julius Schottländer, przekazał park miastu w zamian za przyłączenie Borku do miejskiej sieci gazowniczej, wodociągowej i kanalizacyjnej. Na podarowanych miastu gruntach do 1892 r. architekt krajobrazu Hugo Richter i botanik Ferdinand Cohn stworzyli park krajobrazowy z polanami i dużym stawem, nad którym browarnik Georg Haase zbudował stylową restaurację z wysoką wieżą, która działała do 1945 roku. Restauracji dziś nie ma, pozostał park ze stawem z wodotryskami, nad nim widokowy taras Landsberga, oraz wzgórze Bendera (od strony ul. A. Waligórskiego) z małą altaną, ścieżki, polana, zadbane kwietniki i ogród bylinowy. W miejscu w którym działała restauracja znajduje się obecnie kameralny lokal Agawa. Od 1995 r. park jest wpisany do rejestru zabytków. Rośnie w nim 109 gatunków roślin; do atrakcji parku należą ciekawe okazy dendrologiczne cypryśnika błotnego (Taxodium distichum), tulipanowca amerykańskiego (Liriodendron tulipifera), orzesznika pięciolistkowego (Carya ovata), platana klonolistnego (Platanus x hispanica) i rzadko spotykanej w Polsce odmiany kasztanowca pospolitego (Aesculus hippocastanum 'Digitata'). Od 5 września 2004 roku w parku stoi pomnik Fryderyka Chopina według projektu profesora warszawskiej ASP, Jana Kucza. Prawie czterometrowej wysokości brązowy monument przedstawia wyniszczonego suchotami kompozytora, siedzącego w sofie i zasłuchanego w dźwięki muzyki.

Wrocław Partynice – stacja kolejowa we Wrocławiu, przy ulicy Ołtaszyńskiej, na osiedlu Krzyki-Partynice, na linii kolejowej nr 285 Wrocław Główny – Jedlina Zdrój. Podczas remontu linii 285 w roku 2021 przystanek przesunięto w pobliże ul. Zwycięskiej. Po 22 latach przerwy przystanek rozpoczął ponownie obsługiwać ruch pasażerski 12 czerwca 2022.

Deviniti Sp. z o.o. – polskie przedsiębiorstwo technologiczne z siedzibą we Wrocławiu, specjalizujące się w dostarczaniu rozwiązań informatycznych dla biznesu oraz projektów z zakresu sztucznej inteligencji. Spółka posiada status Podwójnego Platynowego Partnera Atlassian (ang. Double Platinum Partner) oraz partnera platformy monday.com, świadcząc usługi dla klientów na całym świecie.

Muzeum Radia Wrocław – muzeum działające przy rozgłośni Radia Wrocław w budynku Polskiego Radia przy ul. Karkonoskiej 10 we Wrocławiu. Muzeum zostało założone w 2001 roku z inicjatywy Jerzego Rezlera – byłego realizatora dźwięków. W ramach wystawy prezentowane są przedmioty związane z historią radiofonii: radioodbiorniki, mikrofony, aparatura pomiarowa, emisyjna i odsłuchowa oraz inne wyposażenie studia radiowego, a także pamiątki po wrocławskich radiowcach. Istnieje również możliwość odsłuchania niemieckich i polskich audycji radiowych, zgromadzonych w tutejszej Taśmotece.

Budynek Polskiego Radia Wrocław – budynek rozgłośni radiowej Polskie Radio Wrocław SA, dawniej rozgłośnia Schlesische Funkstunde AG., znajdujący się przy alei Karkonoskiej 10 we Wrocławiu. Budynek został wzniesiony w 1925 roku przez firmę Telefunken dla prywatnej spółki akcyjnej Slesische Funkstunde założonej w kwietniu 1924 roku. Firma zarządzała jednym z dziewięciu okręgów radiowych, w centrum którego znajdował się Breslau. Pierwotnie spółka zajmowała pomieszczenia w gmachu Wyższego Urzędu Górniczego przy Hindenburgplatz (obecnie Powstańców Śląskich 20). Po wybudowaniu budynku radia i przeniesieniu się do niego rozgłośnia Slesische Funkstunde AG była pierwszą w Niemczech rozgłośnią posiadającą samodzielną siedzibę oraz największe i najnowocześniejsze studio.

Ulica Sudecka – wytyczona pod koniec XIX w. ulica (wówczas pod niem. nazwą Hohenzollernstraße) w południowym przedmieściu Wrocławia, w utworzonej tu dzielnicy cesarza Wilhelma I Hohenzollerna (Kaiser-Wilhelm-Viertel). Początkowo na swoim południowym skraju kończyła się na skrzyżowaniu z aleją Wiśniową, przy wybudowanej nieco później (w 1904) wieży ciśnień przy Wiśniowej. Przecinała się wówczas z wytyczoną w tym samym okresie Kleinburger Straße (później Kaiser-Wilhelm-Straße, dzisiejszą ulicą Powstańców Śląskich) na dużym, okrągłym placu (Kaiser-Wilhelm-Platz, po I wojnie światowej Hindenburgplatz), który dziś nosi nazwę Placu Powstańców Śląskich. Dalej Hohenzollernstraße biegła na północ, przecinając prostokątny Höfchenplatz (dziś plac Hirszfelda), następnie mniejszy okrągły plac na skrzyżowaniu z Gabitzstraße (Gajowicką) oraz po zachodniej pierzei trójkątnego Hohenzollernplatz (późniejszy plac Jakuba Szeli, obecnie Skwer Ptasi Zagajnik) aż do Gräbscherner Straße (Grabiszyńskiej). Cała ulica, między Kirschstraße (Wiśniową) a Gräbscherner Straße (Grabiszyńską) miała (podobnie jak ul. Powstańców) dwie jezdnie i szeroki pas zieleni pośrodku pomiędzy nimi. Parę lat po przyłączeniu w 1897 r. do miasta wsi Kleinburg (dziś Borek) nazwę Hohenzollernstraße nadano również (około 1904) dotychczasowej Platanenalee (alei Platanowej, pomiędzy Wiśniową a Dębową) i jej przedłużeniu, Parkstraße (ul. Parkowej); w ten sposób ulica została przedłużona o dalsze półtora kilometra, aż do wiaduktu pod Towarową Obwodnicą Wrocławia (przy skrzyżowaniu ze Ślężną koło Parku Południowego). Ten odcinek miał już (i ma nadal) jezdnię pojedynczą, bez pasa zieleni. W 1909 r. przy Sudeckiej na odcinku pomiędzy wieżą ciśnień a placem Powstańców zbudowano ewangelicki kościół św. Jana (dziś jest to świątynia katolicka pod wezwaniem św. Augustyna). Po wojnie cała 3,5-kilometrowa Hohenzollernstraße nazwana została Sudecką. W 1969 r. władze miasta Zaporoże w Ukraińskiej SRR nazwały jedną ze swoich ulic „Wrocławską”. Komunistyczne władze Wrocławia uznały, że powinny uhonorować ukraińskie miasto w podobny sposób i fragment ulicy Sudeckiej – od Grabiszyńskiej do Placu Powstańców Śląskich – przemianowały na ulicę Zaporoską. Po odcięciu Zaporoskiej dzisiejsza Sudecka ma już tylko około 2 km długości (od Placu Powstańców Śląskich do Ślężnej). Przy ulicy powstała nowa zabudowa, między innymi w ramach Osiedla pod Jaworami.

Dom własny Adolfa Radinga – modernistyczny jednorodzinny dom mieszkalny przy ul. Sochaczewskiej 4 we Wrocławiu wybudowany dla Adolfa Radinga według jego własnego projektu.