place

Park generała Mariana Langiewicza

GajowiceParki i ogrody we Wrocławiu
Wrocław, Park Gajowicki 2009 10 03 08
Wrocław, Park Gajowicki 2009 10 03 08

Park generała Mariana Langiewicza, to niewielki park we Wrocławiu położony na osiedlu Gajowice, obręb Grabiszyn. Park zlokalizowany jest w kwartale ulic: ulica Gajowicka (na wschód od parku) ulica Bernarda Pretficza (na północ od parku) ulica Wróbla (na zachód od parku) ulica Sztabowa (na południe od parku). Obszar parku i większość drzewostanu to pozostałości po cmentarzu. Cmentarz w tej lokalizacji został założony w 1815 r., natomiast likwidację cmentarza przeprowadzono w 1958 r. Dawne, niemieckie nazwy tego obszaru to: Gabitzer Begräbnis Platz, Gabitzer Friedhof. W pobliżu parku znajdują się przystanki komunikacji miejskiej: tramwaje: linie 14, 20, 24 – przy ulicy Hallera, autobusy: • linie 127, 144, 241 (nocna) – przy ulicy Gajowickiej • linie A, 125 – przy ulicy Kruczej • linie 257 (nocna) – przy ulicy Hallera. W obrębie parku znajdują się plac zabaw dla dzieci oraz siłownia zewnętrzna.

Fragment artykułu z Wikipedii Park generała Mariana Langiewicza (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Park generała Mariana Langiewicza
Sztabowa, Wrocław Gajowice

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Park generała Mariana LangiewiczaCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.091111 ° E 17.006667 °
placePokaż na mapie

Adres

Sztabowa
53-327 Wrocław, Gajowice
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Wrocław, Park Gajowicki 2009 10 03 08
Wrocław, Park Gajowicki 2009 10 03 08
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Ulica Krucza we Wrocławiu
Ulica Krucza we Wrocławiu

Ulica Krucza – jedna z ulic w południowej części Wrocławia, przebiegająca przez teren dzielnic Krzyki i Fabryczna (osiedla: Południe i Gajowice). Obecnie łączy plac Hirszfelda z ulicą Inżynierską i ma długość ok. 1,5 km. Ulica wytyczona została (jako Charlottenstraße) pod koniec XIX wieku na terenach dawnej Nowej Wsi Komandorskiej (Neudorf) i potem, już w wieku XX, w dawnej wsi Gajowice (Gabitz). Pierwszy jej odcinek, wyznaczony w 1880, liczył około 400 metrów i zaczynał się od Kaiser Wilhelm Straße (dzisiejsza ul. Powstańców Śląskich) przy jej skrzyżowaniu z Augustastraße (dziś jej pozostałość na tym odcinku nosi nazwę ul. Szczęśliwej) i biegł do Höfchenplatz (pl. Hirszfelda). Odcinek ten zabudowano przed rokiem 1890. Następny fragment, od pl. Hirszfelda do Gabitzstraße (Gajowickiej) wytyczony został w 1895 i zabudowany przed 1915 (w tym okresie – w 1912 – powstał m.in. kościół św. Karola Boromeusza przy skrzyżowaniu Gajowickiej i Kruczej). W latach 20. XX wieku, śladem dawnej drogi polnej, wytyczono ostatni, zachodni odcinek tej ulicy, od Gabitzstraße do Hochwaldstraße (Inżynierskiej). Zabudowę tego fragmentu zrealizowano w latach 1925–1936. Na samym jednak początku tego odcinka już pod sam koniec i na początku XX wieku (w dwóch etapach: 1898–1900 i 1905–1907) wybudowano – według projektów Richarda Plüddemanna i Karla Klimma – okazały gmach szkoły ludowej (dziś VII Liceum Ogólnokształcące im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego). Podczas obrony przez Niemców Festung Breslau wiosną 1945 znaczna część ulicy, szczególnie wschodni, najstarszy jej odcinek, uległ niemal całkowitemu zniszczeniu. Odbudowa zabudowy tej ulicy rozpoczęto w latach 60., zmieniając jednak częściowo jej przebieg: Miejska Rada Narodowa Wrocławia 22 grudnia 1965 uchwaliła likwidację niemal całego najstarszego odcinka ulicy od ul. Powstańców Śląskich do ul. Gwiaździstej, a kilkadziesiąt ostatnich metrów Kruczej między Gwiaździstą a pl. Hirszfelda włączono do ul. Wielkiej; od tego czasu Krucza zaczyna się de facto i de iure na pl. Hirszfelda, od skrzyżowania z ul. Zaporoską. Na początku lat 60. wybudowano wzdłuż północnej pierzei ulicy pięciokondygnacyjny blok z wielkiej płyty, jeden z pierwszych obiektów tego rodzaju we Wrocławiu, a jednocześnie jeden z pierwszych nowych budynków w tej – całkowicie wówczas jeszcze zrujnowanej – części miasta. Budynek ten (ul. Krucza numery od 1 do 31) liczy ponad 200 metrów długości i z tego powodu został przezwany „jamnikiem” lub „jamnikowcem”. Natomiast na zlikwidowanym odcinku Kruczej ustawiono najpierw tymczasowe baraki w związku z budowanym nieopodal wieżowcem „Poltegor Centre”, później urządzono parking dla pracowników „Poltegoru”, a w 2007 roku, na miejscu „Poltegoru” rozpoczęto budowę innego wieżowca – „Sky Tower”. Tuż przy skrzyżowaniu ul. Kruczej z ul. Zaporoską znajdował się kompleks mieszkalno-handlowo-usługowy projektu Leszka Tumanowicza.

Ulica Wielka we Wrocławiu
Ulica Wielka we Wrocławiu

Ulica Wielka – jedna z ulic Wrocławia, przecinająca w przybliżeniu równoleżnikowo osiedle Południe. Wytyczona na miejscu istniejącej wcześniej drogi łączącej niegdyś dzisiejszy plac Hirszfelda na zachodzie z dzisiejszymi osiedlami Huby i Glinianki na wschodzie. W roku 1871 nosiła nazwę Pintostraße (jej patronem i fundatorem był graf Pinto, na którego gruntach położonych pomiędzy dzisiejszą ul. Zielińskiego a Powstańców Śląskich wytyczony został pierwszy odcinek ulicy). W roku 1887 teren ten kupiło Śląskie Towarzystwo Nieruchomości; od tego czasu datuje się rozbudowa ulicy w kierunku wschodnim, zgodnie z założeniami urbanistycznymi dzielnicy cesarza Wilhelma (Kaiser-Wilhelm-Viertel) z roku 1882 i 1895. Za patrona otrzymała Goethego i przemianowana została na Goethestraße. Wkrótce połączyła ówczesny Höfchenplatz (dziś plac Hirszfelda) z Neudorfstraße (dziś ul. Komandorska). Później na wschodzie przedłużona została do Bohrauerstraße (ul. Borowska), następnie jeszcze do Gallestraße (ul. Wapienna), a około 1915 roku doprowadzona została do Hubenstraße (ulica Hubska). Goethestraße była w tym czasie, zwłaszcza na swym zachodnim odcinku, zabudowana bogatymi kamienicami i zamieszkana przez zamożnych mieszczan – urzędników i przedstawicieli wolnych zawodów (mieszkali tu m.in. zasłużeni wrocławscy architekci i miejscy radcy budowlani, Richard Plüddemann i Karl Lüdecke, a także Friedrich Barchewitz, Richard Gaze i Alfred Böttcher). Wiosną 1945 podczas oblężenia Festung Breslau cała zabudowa ulicy została zniszczona. Podczas powojennego odgruzowywania miasta część gruzów gromadzona była w postaci hałdy zlokalizowanej pomiędzy ulicami Ślężną, Sieradzką, Borowską i Kamienną, która to pogrzebała pod sobą część (ok. 350 m) ulicy Wielkiej. Na planach Wrocławia aż do końca lat 60. ciąg ulicy Wielkiej rysowany był z nieistniejącym odcinkiem włącznie, ponieważ hałda zapełniana była dopiero w ostatniej fazie odgruzowywania (podczas przygotowywań do budowy bloków z wielkiej płyty na osiedlach „Anna”, „Barbara”, „Celina” i „Dorota”, składających się na osiedle „Południe”). Dopiero w latach 70. usankcjonowano fakt podzielenia ulicy Wielkiej na dwa osobne odcinki, nadając jej wschodniej części (od Borowskiej do Wapiennej) nazwę ulicy Przestrzennej. Wcześniej, w grudniu 1965 zlikwidowano ostatecznie wschodni odcinek ulicy Kruczej pomiędzy placem Hirszfelda a ul. Powstańców Śląskich, a jej kilkudziesięciometrowy fragment od placu Hirszfelda do Gwiaździstej włączono nominalnie do ulicy Wielkiej. Po tych zmianach dzisiejsza ulica Wielka liczy ok. 1,05 km długości. Przecinająca ją hałda gruzu nosiła przez pewien czas nazwę Wzgórza Gomułki (od maja 1985, kiedy to z okazji 40. rocznicy zakończenia wojny, wmurowano tu z udziałem wdowy po Władysławie Gomułce akt erekcyjny pod budowę Pomnika Ziem Odzyskanych; pomnik ten jednak nigdy nie powstał). Wzgórze zostało obsiane trawą i obsadzone drzewami, wytyczono na nim ścieżki i postawiono ławki i od tego czasu pełni funkcje rekreacyjne, a w latach 90. przemianowane zostało na Wzgórze Andersa. Zostało ono w swej północnej części zlikwidowane (splantowane) w latach 2004–2005 (w związku z budową aquaparku – Wrocławskiego Parku Wodnego), ale częściowo – w miejscu, gdzie niegdyś biegła Goethestraße – istnieje nadal, co oznacza, że przedwojenny ciąg ulicy Wielkiej nie został już przywrócony.

Liceum Ogólnokształcące nr VII im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego we Wrocławiu
Liceum Ogólnokształcące nr VII im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego we Wrocławiu

Liceum Ogólnokształcące nr VII im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego we Wrocławiu – liceum ogólnokształcące we Wrocławiu, mieszczące się w budynku przy ulicy Kruczej 49 na Gajowicach. Szkołę założono w 1967 roku ze względu na rosnącą liczbę wrocławskich licealistów. Powstała ona w miejsce rozwiązanej żydowskiej szkoły średniej i początkowo miała swoją siedzibę na placu Pereca 3 (ul. Żelazna 57), którą dzieliła ze Szkołą Podstawową nr 113 oraz Wydziałem Oświaty Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Wrocław-Fabryczna. W pierwszym roku działalności placówki utworzono dwie klasy liczące w sumie 67 uczniów, a w szkole pracowało 13 nauczycieli. Po początkowych trudnościach organizacyjnych, w ciągu kolejnych czterech lat sytuacja szkoły poprawiła się, wyposażono sale lekcyjne, uzupełniono księgozbiór szkolnej biblioteki, a liceum zostało jedynym gospodarzem budynku. W 1971 roku do matury przystąpił pierwszy rocznik, z którego na 58 uczniów przystępujących do egzaminu, zdało go 49 (w następnym roku było to 42 na 49 osób, a kolejne dwa to 100% zdawalność matur). W latach 70. w szkole wprowadzono koncepcje dydaktyczne Heliodora Muszyńskiego opierające się na samorządności i wyborze patrona. W plebiscycie 18 i 19 kwietnia 1974 r. najwięcej głosów wśród zgłoszonych uzyskała propozycja nadania szkole imienia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. 16 maja 1974 r. wyniki zaakceptowała szkolna rada pedagogiczna, która następnie wystąpiła do Kuratorium Wrocławskiego Okręgu Szkolnego z wnioskiem o nadanie szkole imienia. 22 stycznia 1975 roku szkole oficjalnie nadano imię Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, odsłonięto tablicę pamiątkową patrona w holu szkoły (ufundowaną przez Śląski Okręg Wojskowy), a komitet rodzicielski ufundował szkolny sztandar. W styczniu 1984 roku szkołę przeniesiono do nowej siedziby na ulicę Kruczą, do poniemieckiego budynku zaprojektowanego na przełomie XIX i XX wieku przez architektów Richarda Plüddemanna i Karla Klimma, którą dzieliła początkowo ze Szkołą Podstawową nr 33, by w kolejnych latach zostać jedynym gospodarzem budynku. Pod koniec lat 70. w szkole powołano pierwsze klasy o profilu biologiczno-chemicznym. W kolejnych latach, prócz klas podstawowych, szkoła podjęła nauczanie w klasach o profilu humanistycznym, matematyczno-fizycznym (wcześniej ekonomiczno-informatycznym) oraz biologiczno-chemicznym. W 1989 roku w czterech klasach wprowadzono nowatorski system z autorskim programem nauczania, który został opracowany przez nauczycieli VII LO. W VII LO każdego roku kształci się około 1000 uczniów, a do roku 2005 szkołę ukończyło ok. 7300 absolwentów. W latach 1974–2005 w sumie 197 uczniów szkoły zdobyło tytuły laureatów lub finalistów olimpiad przedmiotowych. Absolwentami szkoły są m.in. trener koszykarski Jerzy Chudeusz i koszykarz Adrian Mroczek-Truskowski. Dyrektorzy szkoły Józef Heldman (1967-69) Janina Erdt (1969-1970) Maria Osuch (1970-1991) Teresa Kaleta (1991-2003) Krystyna Krzyżanowska (2003-2013) Leszek Duszyński (2013 –)