Anadolu Hisarı

Pałacyk Küçüksu lub Pawilon Küçüksu (tr Küçüksu Kasrı) – letni pałac w Stambule, w Turcji, położony nad Bosforem, po azjatyckiej stronie miasta, w dystrykcie Beykoz. Miejsce to było znane już od czasów Bizancjum, za panowania sułtanów ustanowiono tutaj parki imperialne (tzw. Ogrody Latarń), za panowania Mahmuda I zbudowano tu drewniany pałac. Budowę nowego pałacu zlecił sułtan Abdulmecid I, a projektantami byli architekci ormiańskiego pochodzenia Garabet Amira Balyan i jego syn Nigoşayos Balyan. Budowę zakończono w 1857. Pałacyk był używany przez sułtanów w trakcie wycieczek za miasto i podczas polowań. Od 1944 roku znajduje się tu muzeum. W 1994 pałac gruntownie odrestaurowano, a ogrody zamieniono w park. Pałacyk jest zbudowany w stylu barokowym, dwupiętrowy, z podpiwniczeniem. W odróżnieniu od innych pałaców stambulskich, które posiadają ogrody ogrodzone wysokimi murami, Pałacyk Küçüksu jest otoczony żelaznym ogrodzeniem, z bramami po każdej z czterech stron. W piwnicach znajdowała się kuchnia, spiżarnia i pomieszczenia dla służby. Wyższe piętra mają tradycyjny rozkład dla tureckich pałaców: cztery pokoje na rogach i hol pośrodku. Pokoje wychodzące na Bosfor posiadają po dwa kominki wyłożone włoskim kolorowym marmurem, od strony lądu – po jednym. Wnętrza zostały zaprojektowane przez wiedeńskiego projektanta wnętrz Sechana. Żyrandole wykonane są z czeskiego kryształu, dywany, zasłony i obicia mebli zostały wykonane w Hereke. Sufity posiadają bogate zdobienia, podłogi wyłożone są parkietami – w każdym pokoju inny.

Most Mehmeda Zdobywcy (tur. Fatih Sultan Mehmet Köprüsü), zwany też Drugim Mostem Bosforskim – drogowy most wiszący, jest jednym z trzech mostów położonych nad Cieśniną Bosfor w Stambule w Turcji. Leży na północ od I Mostu Bosforskiego, na południe od Mostu Selima Groźnego (III Mostu Bosforskiego).

Uniwersytet Boğaziçi (tur. Boğaziçi Üniversitesi, Uniwersytet Bosforski) – turecka uczelnia zlokalizowana w Stambule. Poprzednikiem uczelni był Robert College, założony w 1863 roku przez amerykańskiego filantropa Christophera Roberta (1802–1878) oraz misjonarza Cyrusa Hamlina (1811–1900). Uczelnia została zlokalizowana w Bebek w Beşiktaşie. Robert zobowiązał się pokryć większą część, podczas gdy Hamlin zbierał fundusze w Stanach Zjednoczonych oraz był odpowiedzialny za samo założenie uczelni i został jej pierwszym dyrektorem. Językiem wykładowym był angielski, a szkoła miała być otwarta dla studentów wszystkich ras, narodowości i religii oraz wolna od dyskryminacji i nacisków politycznych. W 1869 roku, ze względu na problemy finansowe uczelni, rada nadzorcza przysłała do Stambułu George’a Washburna, jej byłego wykładowcę oraz zięcia Cyrusa Hamlina, aby nadzorował prace administracyjne. Konflikt pomiędzy Hamlinem a Washbornem doprowadził (w 1873 roku) do wyjazdu tego pierwszego do Stanów Zjednoczonych. Washburn został dyrektorem koledżu w 1877 roku. Po II wojnie światowej dyrektorem koledżu został Floyd Black, który musiał wprowadzić duży reżim finansowy, aby uchronić szkołę przed bankructwem. Jego następca Duncans Balantine, który kierował szkołą w latach 1955–1961, chciał, aby uczelnia skoncentrowała się na szkolnictwie wyższym. W 1958 roku uzyskał na to zgodę rządu tureckiego. W 1971 roku 118 akrów terenu wraz z budynkami i personelem zostały przekazane państwu, które ustanowiło na tym terenie uczelnię wyższą nazwaną Uniwersytetem Boğaziçi.

Rumeli Hisarı lub Forteca Rumeli (tur. Rumeli – rumelijski) – osmańska forteca w Stambule, na wzgórzu na europejskim brzegu Bosforu. Zamek został wybudowany na polecenie sułtana Mehmeda II w okresie 1451 – sierpień 1452, naprzeciwko Anadolu Hisarı, znajdującej się po azjatyckiej stronie, jako twierdza pomocnicza do oblężenia Konstantynopola. Głównym zadaniem twierdzy była blokada drogi morskiej przez Bosfor dla statków cesarskich i odcięcie Bizancjum od Morza Czarnego. Zamek nazywano popularnie Boğazkesen (Podrzynający Gardło). Twierdza została wybudowana na bizantyjskich ruinach, z których wykorzystano budulec przy wznoszeniu twierdzy. Forteca straciła na znaczeniu po zdobyciu Konstantynopola w 1453 roku i po wybudowaniu dwóch twierdz nad Morzem Czarnym. Fortecę zamieniono na magazyny i więzienie dla dyplomatów. Twierdza uległa uszkodzeniom podczas trzęsienia ziemi w 1509 oraz podczas pożaru w XVII wieku. Sułtan Selim III odrestaurował twierdzę w XVIII wieku. Na terenie twierdzy zaczęły powstawać osiedla, które w 1953 z rozporządzenia prezydenta Celala Bayara wyburzono i rozpoczęto gruntowną rekonstrukcję fortecy. W wieży Saruca Paszy otworzono muzeum. Forteca jest otoczona murami, posiada jedną małą, trzy duże wieże, oraz trzynaście małych strażnic. Wieże zostały nazwane imionami wezyrów, którzy ufundowali ich powstanie: Halila Paszy, Saruca Paszy, Zaganosa Paszy. Twierdza posiada trzy bramy, każde obok dużej wieży, oraz niższy mur zewnętrzny zabezpieczający wejście do wieży od strony Bosforu. Forteca posiadała drewniane domy dla żołnierzy oraz meczet (po którym pozostał minaret). Woda do fortecy była dostarczana z cysterny znajdującej się pod meczetem i rozprowadzana do trzech fontann umieszczonych na ścianach. Zachowała się jedna fontanna. Z twierdzą związana jest legenda mówiąca o jej powstaniu: sułtan Mehmed II Zdobywca wymógł na ówczesnym władcy Bizancjum Konstantynie XI, zgodę na budowę zamku w europejskiej części miasta, na tak dużym terenie, jakie pokryje skóra niedźwiedzia nie dodając, że chodzi mu o skórę niedźwiedzia pokrojoną w cienkie pasy. Adam Mickiewicz wykorzystał tę legendę w Księdze IV Pana Tadeusza. Inna legenda związana z tym miejscem mówi, że z jednej z baszt Rumeli Hisarı, zrzucano niewierne żony sułtanów, zaszyte w skórzany worek wypełniony kamieniami.

Zamach w Stambule – zamach, do którego doszło 1 stycznia 2017 w klubie Reina w dzielnicy Stambułu Besiktas. Do klubu wszedł jeden napastnik w stroju świętego Mikołaja, uzbrojony w karabinek typu AK, a następnie otworzył ogień do znajdujących się w środku osób. Odpowiedzialność za zamach wzięło na siebie Państwo Islamskie.

Pałac Beylerbeyi (tur. Beylerbeyi Sarayı) – znajduje się w Stambule w Turcji, w azjatyckiej części miasta, nad Bosforem. Został wybudowany z polecenia sułtana Abdulaziza I przez braci architektów: Agopa i Sarkisa Baylana w latach 1861–1865, we francuskim stylu Neobarokowym, ale na tradycyjnym osmańskim planie: prostokątnym, z fasadą zwróconą w stronę Bosforu, z sześcioma holami (po trzy na każdym piętrze) i 24 pokojami. Część południowo-zachodnia pałacu pełniła funkcje oficjalne, w części północno-wschodniej mieściły się prywatne apartamenty oraz harem.

Most Bosforski (też: I Most Bosforski, tur. Boğaz Köprüsü) – drogowy most wiszący nad cieśniną Bosfor w Turcji, oddany do użytku w 1973 r., łączący dzielnice Stambułu: Ortaköy w Europie z Beylerbeyi w Azji. Leży na południe od Mostu Mehmeda Zdobywcy, w pobliżu zatoki Złoty Róg. Jest najdalej położonym na południe mostem nad Bosforem, na południe od mostu znajdują się przeprawy tunelem kolejowym Marmaray i tunelem drogowym Eurazja.

Uniwersytet Techniczny w Stambule (tur. İstanbul Teknik Üniversitesi; ang. Istanbul Technical University, ITU) – największy i cieszący się opinią najbardziej prestiżowego, uniwersytet w Turcji, mieszczący się w Stambule.

Meczet Ortaköy (tr Ortaköy Camii, właściwie: Büyük Mecidiye Camii) – położony na nabrzeżu Ortaköy (dosłowne znaczenie: wioska pośrodku), w Stambule w Turcji. Wybudowany na polecenie sułtana Abdülmecida I przez architekta Grabed Balyana i jego syna Nikogosa. Nie jest znana dokładna data powstania meczetu. Przypuszcza się, że powstał w latach 1853–1854, lub w 1864. Zbudowany jest w stylu neobarokowym. Posiada duże okna, dwa minarety z pojedynczymi balkonami, ściany wykonane są z białego kamienia, kopuła jest wyłożona różową mozaiką. Kibla wykonana jest z marmuru i wyłożona mozaiką, Mihrab natomiast, pokryto porfirem.

Synagoga Etz Ahayim w Stambule – synagoga znajdująca się w stambulskiej dzielnicy Ortaköy, przy ulicy Muallim Naci 40/1. Powstała na miejscu poprzedniej, która uległa doszczętnemu zniszczeniu w wyniku pożaru w dniu 1 października 1941 r.; zachował się jedynie marmurowy aron ha-kodesz, noszący hebrajską inskrypcję. Ta wcześniejsza synagoga również ulegała poważnym uszkodzeniom w pożarach w latach 1703 i 1813. Na początku lat 90. XX wieku budynek synagogi został odnowiony i ponownie udostępniony wiernym 20 marca 1994 r. Nazwa synagogi (hebr. ‏עץ החיים‎, ec ha-chajim) oznacza dosłownie „Drzewo Życia” i jest często spotykana w synagogach z czasów bizantyjskich i osmańskich. Etz Ahayim została zarejestrowana 27 listopada 1960 r. jako zabytek podlegający ochronie (numer rejestru 1443).