Hyde Park

Wielka Wystawa, pełna nazwa: Wielka Wystawa Przemysłu Wszystkich Narodów (ang. The Great Exhibition, pełna nazwa: Great Exhibition of the Works of Industry of All Nations) – wystawa światowa w Londynie od 1 maja do 15 października 1851 roku. Wystawa miała miejsce w Pałacu Kryształowym, który zaprojektował Joseph Paxton. Pałac ten był budowany w latach 1850-1851. Do jego budowy zużyto: 293 665 tafli szkła, 4500 ton żelaza i 39 km rynien. Miał on wysokość 33 metrów. Na Wielkiej Wystawie można było zobaczyć m.in. maszyny, Koh-i-noora, Kryształową Fontannę, scyzoryk, który posiadał 1851 ostrzy i tzw. „łóżko-budzik”, zrzucające śpiącego człowieka o dowolnej porze. Zyski z wystawy przeznaczono na zbudowanie sali koncertowej Royal Albert Hall, a także zbudowanie Muzeum Wiktorii i Alberta. Po raz pierwszy na świecie na Wielkiej Wystawie ludzie mogli korzystać z publicznych szaletów. Na wystawie, wśród wynalazków reprezentujących Cesarstwo Rosyjskie, zaprezentowano wynalazki polskich konstruktorów. Była wśród nich maszyna licząca Staffela, zaprojektowana i zbudowana przez Izraela Abrahama Staffela. Maszyna została uznana na najlepsze urządzenie liczące zaprezentowane na wystawie.

Serpentine – sztuczny zbiornik wodny znajdujący się w Hyde Parku, w Londynie. Został stworzony około 1730 roku na polecenie królowej Karoliny. Serpentine łączy się na zachodzie ze zbiornikiem The Long Water. Zbiornik powstał przez spiętrzenie wód strumienia Westbourne. Strumień ten był już wcześniej podpiętrzany w celu utworzenia stawów będących wodopojami dla zwierzyny hodowanej w parkach Kensington i Hyde na potrzeby królewskich polowań. W późniejszym okresie został orurowany i stał się strumieniem podziemnym. Współcześnie zbiornik zasilany jest wodami gruntowymi i opadowymi. Nie ma powiązań z systemem kanalizacji. Sztuczne jezioro powstało po roku 1728, kiedy z inicjatywy królowej Karoliny rozdzielono parki Kensington i Hyde, co wiązało się z pracami ziemnymi. Serpentine jest jednym z pierwszych sztucznych zbiorników w Anglii, które nie mają prostej formy geometrycznej, tylko przypominają naturalne jezioro. W 1814, roku pokonania Napoleona, było ono centralnym punktem fetowania zwycięstwa pod Trafalgarem. Kilka lat później ugruntowano rozdzielenie parków, wytyczając między nimi drogę West Carriage Drive, której częścią stał się most nad Serpentine wybudowany przez Johna Renniego młodszego. Od 1864 roku działa Serpentine Swimming Club, jedna z najstarszych angielskich organizacji sportowych. Od początku organizuje wyścigi pływackie na różnych dystansach. Jeden z nich organizowany na dystansie 100 jardów w Bożonarodzeniowy poranek został nazwany wyścigiem o Puchar Piotrusia Pana ze względu na wkład sponsora – Jamesa Barriego, twórcy postaci Piotrusia Pana. Od 1930 na Serpentine funkcjonuje pływalnia Lido. Jej powstanie, a konkretnie budowa infrastruktury z przebieralniami, ułatwiło aktywność pływacką kobietom. Od 1998 działa na niej kąpielisko wyznaczone zgodnie wymogami dyrektywy kąpieliskowej. Jest to obszar o długości ok. 100 m i szerokości ok. 30 m położony przy południowym brzegu zbiornika. Jakość wody według kryteriów kąpieliskowych klasyfikowano zwykle jako dostateczną, tylko w 1999 ocena była niedostateczna. Na taką ocenę roczną miały wpływ pojedyncze przypadki podwyższonej liczby enterokoków jelitowych i pałeczki okrężnicy. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 rozgrywano na nim dwie konkurencje pływackie oraz triathlon. W XXI w. zbiornik nie jest legalnym odbiornikiem żadnych ścieków. Zakwity stwierdzane są stosunkowo rzadko i przez służby środowiskowe nie były uważane za niebezpieczne, podobnie jak zaśmiecenie. Co jakiś czas stwierdzane jest zanieczyszczenie kałem, ale analizy wykazały, że jego źródłem były ptaki wodne.

Operacja Nimrod – akcja uwolnienia przez brytyjską jednostkę specjalną Special Air Service zakładników przetrzymywanych w ambasadzie Iranu w Londynie przez terrorystów z separatystycznego Demokratycznego Frontu Rewolucyjnego Wyzwolenia Arabistanu 5 maja 1980 roku.

Serpentine Galleries (pol. Galerie Serpentine) – zespół dwóch galerii sztuki współczesnej w Kensington Gardens i Hyde Parku, w centrum Londynu. Są to Serpentine Gallery oraz Serpentine Sackler Gallery i znajdują się w odległości pięciu minut spacerem od siebie. Połączone są zabytkowym mostem (Serpenine Bridge) nad jeziorem Serpentine, od którego pochodzą nazwy obu galerii. Ich wystawy i architektura przyciągają do 1,2 miliona odwiedzających rocznie. Wstęp do obu galerii jest bezpłatny.

Sobór Zaśnięcia Bogurodzicy i Wszystkich Świętych (ang. Cathedral of the Dormition of the Mother of God and All Saints) – katedra eparchii suroskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Znajduje się w dzielnicy Londynu, Knightsbridge, przy ulicy Ennismore Gardens. Początkowo świątynia anglikańska (pod wezwaniem Wszystkich Świętych); w 1955 przekazana prawosławnym i w grudniu 1956 wyświęcona pod wezwaniem Zaśnięcia Bogurodzicy. Sobór został zbudowany w latach 1848–1849 i zaprojektowany przez Lewisa Villiamy'ego, restauracje i dodatki w latach 1887–1897 według projektu Townsenda. Świątynia wybudowana z cegły z kamienną zachodnią fasadą. Budowla reprezentuje styl włosko-romański. Kościół bazylikowy z dobudowanymi nawami bocznymi, apsydą, balkonami z trzech stron, kampanilą przy południowo-zachodnim narożniku. Fasada zachodnia mieszcząca szczytową kruchtę z marmurowymi kolumnami pośrodku; nad nią okno rozetowe, pozostałe okna łukowe. Wnętrze z bardzo wysokimi kolumnami korynckimi, małe clerestorium; dekoracje obejmujące murale, itd., wykonane przez Heywooda Sumnera. W latach 2014–2016 świątynię gruntownie wyremontowano. Po zakończeniu prac, sobór został poświęcony 16 października 2016 przez patriarchę moskiewskiego i całej Rusi Cyryla, podczas jego wizyty w Wielkiej Brytanii w związku z obchodami 300-lecia obecności rosyjskiego prawosławia w tym państwie.

Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego (IPMS) – polska placówka kulturalna w Wielkiej Brytanii, stawiająca sobie za cel gromadzenie, opiekę, opracowanie naukowe oraz udostępnianie archiwów polskiego rządu na uchodźstwie i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Obecnie Instytut posiada status organizacji charytatywnej. Utrzymuje się głównie z dobrowolnych datków osób prywatnych i instytucji. Większość personelu pracuje społecznie. Jego prezesem jest inż. Krzysztof Barbarski, a kierownikiem archiwum dr Andrzej Suchcitz.

Ognisko Polskie (ang. Polish Hearth Club) – polski klub z restauracją, salą teatralną i wystawową w Londynie. W dniu 16 lipca 1940 otwarcia klubu dokonał książę Kentu, brat króla Jerzego V, zaś budynek poświęcił biskup polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina. Towarzyszyli mu przedstawiciele polskiego Rządu: prezydent Władysław Raczkiewicz i premier gen. Władysław Sikorski, a ze strony brytyjskiej minister spraw zagranicznych w rządzie Chamberlaina – lord Halifax. Na uroczystość przybył także ambasador Wielkiej Brytanii w Polsce Howard Kennard oraz ambasador Rzeczypospolitej Polskiej Edward Bernard Raczyński. Był także lord Lloyd, dyrektor British Council. Broszura upamiętniająca jubileusz 25-lecia istnienia Ogniska zawiera opis klubu: „W czteropiętrowej, typowej dla Londynu wiktoriańskiej kamienicy z przedsionkiem i kolumnami przy 55, Princes Gate, w gmachu Towarzystwa Pomocy Polakom, mieści się „Ognisko Polskie”, instytucja o charakterze polskiego klubu towarzyskiego w Metropolii. Dom ten różni się od przyległych kamienic – sporych rozmiarów tablicą odlaną w brązie dla upamiętnienia tragedii węgierskiego powstania w roku 1956. Tablica ta umieszczona została staraniem uchodźców węgierskich na frontowej ścianie „Ogniska Polskiego” i przedstawia scenę Węgrów maszerujących na sowieckie czołgi. Płaskorzeźbę projektował F. Kovacs. Jest ona wyrazem patriotyzmu i głębokiego umiłowania wolności przez naród węgierski”. Klub stanowił centrum życia społecznego, kulturalnego i towarzyskiego emigracji niepodległościowej. Gen. Władysław Anders posiadał tu swój własny stolik w restauracji.

Knightsbridge – dzielnica Londynu na pograniczu gmin City of Westminster oraz Royal Borough of Kensington and Chelsea. Poza ulicą o tej samej nazwie, Knightsbridge obejmuje tereny położone na wschód od dzielnicy South Kensington (Exhibition Road) i na zachód od Belgravii (Sloane Street), rozciągające się pomiędzy Hyde Parkiem na północy a dzielnicami Brompton i Chelsea na południu. Knightsbridge jest jedną z najbardziej ekskluzywnych dzielnic mieszkaniowych Londynu a także skupiskiem wielu luksusowych sklepów, takich jak domy towarowe Harrods czy Harvey Nichols. Dzielnica jest obsługiwana przez stację metra Knightsbridge, leżącą na trasie Piccadilly line.

Albert Memorial – pomnik Alberta, męża królowej brytyjskiej Wiktorii, znajdujący się w parku Kensington Gardens w Londynie, dzieło architekta George’a Gilberta Scotta. Gdy w 1861 r. zmarł książę Albert, powstała inicjatywa zebrania funduszy w celu jego upamiętnienia. Królową Wiktorię, wdowę po zmarłym Albercie, poproszono o dokonanie wyboru projektu. Powołany przez nią komitet zaprosił do konkursu kilku architektów, a królowa wybrała spośród nich ten, którego autorem był George Gilbert Scott. Królewskie Towarzystwo Sztuki zbierało fundusze w całym kraju, kwotę 50 000 funtów przyznał brytyjski parlament. W lipcu 1872 r. ukończono prace nad częścią pomnika (bez posągu księcia Alberta), a autor jego projektu został przez królową nobilitowany. Posąg Alberta został umieszczony wewnątrz dopiero w 1876 r. – figurę wykonał John Henry Foley. Koszt wykonania całości wyniósł 120 000 funtów. Pomnik wykonany został w stylu neogotyckim. Czterometrowy posąg księcia znajduje się pod strzelistym baldachimem ozdobionym mozaikami i zwieńczonym krzyżem. Cały, kilkustopniowy pomnik ma 53 metry wysokości. W zewnętrznych narożnikach jego podstawy znajdują się cztery potężne marmurowe rzeźby – grupy kobiet z wierzchowcami, symbolizujące cztery kontynenty: Europy, Azji, Afryki i Ameryki (dłuta różnych autorów – podobnie zresztą jak i inne posągi znajdujące się na pomniku). Schody prowadzą do właściwej podstawy pomnika, którą otacza fryz z kilkuset postaciami naturalnych rozmiarów: malarzy, architektów, muzyków i poetów oraz rzeźbiarzy. Powyżej, w narożach tej podstawy, znajdują się cztery kolejne marmurowe rzeźby, które przedstawiają cztery gałęzie gospodarki: rolnictwo, rzemiosło, handel i budownictwo. Posąg księcia wykonany jest z brązu i przedstawia go siedzącego, z katalogiem Wielkiej Wystawy w ręku. Otaczające go filary, podtrzymujące baldachim, ozdobione są posągami przedstawiającymi gałęzie nauki. Mozaiki zdobiące baldachim przedstawiają ponownie gałęzie sztuki, powyżej znajdują się kolejne brązowe posągi przedstawiające personifikacje cnót ludzkich. Szczyt iglicy zdobią figury ośmiu aniołów, a nad nimi wznosi się inkrustowany krzyż. Pomnik wyrażać miał nie tylko podziękowanie za zasługi Alberta, ale także symbolizować potęgę brytyjskiego imperium. Kształt baldachimu wyraźnie nawiązuje do strzelistych gotyckich iglic („krzyży Eleonory”), jakie król Anglii Edward I kazał wystawić w dwunastu miejscach, w których zatrzymywała się na noc trumna z ciałem jego żony Eleonory. Albert Memorial, wypełniony setkami zdobień i rzeźb, posunął jednak ideę krzyży Eleonory do granic niedorzeczności. Jednocześnie stanowi doskonały symbol architektury epoki wiktoriańskiej. W latach 90. XX wieku dokonano kosztem 11 mln funtów kompleksowej restauracji pomnika.

Royal Albert Hall – sala koncertowa w Londynie poświęcona mężowi królowej Wiktorii, księciu Albertowi. Mieści się w dzielnicy South Kensington w centralnym Londynie, w rejonie znanym powszechnie jako Albertopolis. The Royal Albert Hall jest częścią pomnika upamiętniającego Alberta – niedaleko znajduje się Albert Memorial, pomnik ku jego czci. Jest to także miejsce, gdzie znajdują się największe w Wielkiej Brytanii organy oraz siedziba Proms. Od otwarcia przez królową Wiktorię 29 marca 1871 roku The Royal Albert Hall była miejscem wydarzeń kulturalnych, koncertów, konferencji, balów i odczytów naukowych. W 1968 roku odbył się tam 13. finał Eurowizji, a w latach 1969–1988 królewska sala koncertowa była świadkiem finałów konkursu Miss World. Miały tam miejsce również imprezy sportowe, jak chociażby pierwsze poza Japonią zawody sumo. Sala koncertowa ma kształt owalny i mieści 8 tysięcy ludzi, choć teoretycznie może pomieścić więcej (uniemożliwiają to względy bezpieczeństwa). Autorami projektu budowli są inżynierowie budownictwa: kapitan Francis Fowke i generał Henry Y.D. Scott z korpusu Królewskich Inżynierów (Royal Engineers).

Harrods – luksusowy dom towarowy przy Brompton Road, w dzielnicy Knightsbridge, w Londynie. Oprócz domu towarowego w skład Harrods Group wchodzą Harrods Bank, Harrods Estates, Harrods Casino, Harrods Aviation i Air Harrods.

Connaught Square – plac w centralnym Londynie (Anglia), znajdujący się w granicach City of Westminster, na północ od Hyde Parku. Najbardziej znany jako miejsce zamieszkania byłego premiera Wielkiej Brytanii Tony'ego Blaira. Nazwa placu pochodzi od Wilhelma Fryderyka Hanowerskiego, księcia Gloucester i Edynburga, oraz hrabiego Connaught. W momencie powstania placu książę mieszkał w pobliżu.