Oblężenie Krakowa (1657)

Oblężenie Krakowa przez Szwedów było częścią działań wojennych w czasie drugiej wojny północnej i trwało od 25 września do 13 października 1655. Kapitulacja została formalnie podpisana 17 października.

Kawiarnia Noworolski (potocznie Noworol) – kawiarnia w Krakowie na Starym Mieście, na Rynku Głównym 3, mieszcząca się na parterze Sukiennic po stronie wschodniej. Zanim powstała kawiarnia Noworolskiego, od 1880 mieściła się tu cukiernia Stanisława Rehmana i Romana Heindricha. Na początku XX w. po śmierci właścicieli cukiernię przejął niejaki Lardemer, który sam nie będąc cukiernikiem zatrudnił kierownika. Niestety ten doprowadził w szybkim czasie lokal do ruiny. W takim stanie kupił w 1907 r. cukiernię Wincenty Kondolewicz. Kilka lat później od jego syna Adama Kondolewicza kupił ją lwowski cukiernik Jan Noworolski. Noworolski uczył się zawodu w fabryce czekolady Grossa we Lwowie i u Sachera w Wiedniu, po czym w Stanisławowie założył kawiarnię Café Union, a we Lwowie cukiernię. Po śmierci żony wraz z czwórką dzieci przybył do Krakowa i nabył cukiernię w Sukiennicach. Urządził ją na nowo, prace powierzając Edwardowi Dąbrowa-Dąbrowskiemu. Sala Biała (potocznie nazywana Czerwoną) otrzymała białą boazerię z wmontowanymi lustrami i czerwonymi kanapkami. Fryz wykonał Henryk Uziembło. Sala Lustrzana-Liliowa miała ciemną boazerię i owalne lustra. Malowidła utrzymane w stylu nawiązującym do secesji zaprojektowała Weronika Noworolska. Kolejna sala – Palarnia – miała ogromne lustro i podwyższenie dla palaczy. W późniejszym czasie kawiarnię powiększono, a wnętrza nieznacznie przekształcono. W czasie II Wojny Światowej w lokalu prowadzona była restauracja a kierownikiem był Alesander Fröhner. Niemcy poszerzyli wnętrze o hall i szatnię, oraz toalety dla gości, których wcześniej nie było. W 1948 r. Noworolski ponownie utracił cukiernię na skutek decyzji ówczesnych władz. W czasie remontu Sukiennic w latach 1968-70 dołożono ostatnią obecnie salę. Wkrótce potem zmarł. Syn Jana, Tadeusz, także cukiernik, wraz z żoną prowadził w Warszawie sklep winno-cukierniczy, a potem w Krakowie kawiarnię na Politechnice i przy Smoczej Jamie. Kawiarnię "Noworolski" odzyskał w 1992 roku. Prowadził ją jeszcze przez kilka lat, a po jego śmierci w 1996 r. przejęła ją jego córka Zofia i jej synowie. Otwarta w 1912 roku, zdobyła popularność wśród krakowskich elit, artystów i profesorów, konkurując tym samym z Jamą Michalika. Gościła m.in. Jacka Malczewskiego, Wojciecha Kossaka, Włodzimierza Tetmajera, Juliana Fałata, Fryderyka Pautscha, Ludwika Pugeta, Ignacego Daszyńskiego, Józefa Piłsudskiego, Karola Huberta Rostworowskiego, Czesława Miłosza, Wisławę Szymborską, Jerzego Buzka i innych. Kawiarnia stała się miejscem akcji jednego z aktów dramatu U mety Rostworowskiego. Pisał o niej także Jan Sztaudynger: Ta pani pobożna i wkrąg słynie z tego Zbiera "na murzynek"... u Noworolskiego.

Rynek Główny – plac w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto, na Starym Mieście. Wytyczony został w 1257 podczas lokacji Krakowa, na północ od Okołu i jego przedpola, jako główny rynek miasta. Zbiegało się do niego 11 głównych ulic, był centralnym punktem handlu miejskiego. Znajdował się na nim ratusz. Na wschód od niego wytyczono rynek pomocniczy, obecny Mały Rynek. Zajmuje cztery kwartały miasta lokowanego na prawie magdeburskim, wytyczonego w układzie szachownicowym; ma kształt kwadratu 200 × 200 m, w części południowej dostosowanego do przedlokacyjnej zabudowy Okołu. Przez rynek przebiega Droga Królewska, główny trakt komunikacyjny miasta średniowiecznego, wiodący od Bramy Floriańskiej przez Stare Miasto i Okół na Zamek Królewski na Wawelu. Do rynku od strony wschodniej przylega plac Mariacki, otaczający kościół Mariacki. Jest największym (4 ha powierzchni) placem Krakowa, a także jednym z największych rynków w Europie (w Polsce większe są w Olecku – ponad 5,5 ha i Latowiczu – ok. 4,3 ha. Przestrzeń Rynku była w przeszłości gęsto zabudowana, obecnie znajdują się na nim tylko: kościół św. Wojciecha, świątynia, pierwotnie romańska, została ufundowana jeszcze przed lokacją Krakowa, Sukiennice oraz wieża ratuszowa, pozostałość krakowskiego ratusza zburzonego w 1820 r. Wspomniany w źródłach po raz pierwszy około 1300, po niemiecku, jako Ringe. Do 1900 nosił tylko nazwę Rynek. Potrzeba wyróżnienia go pojawiła się gdy miasto pochłaniało okoliczne miejscowości mające swoje place targowe - rynki. Co roku na rynku odbywa się jarmark bożonarodzeniowy. W dawnych czasach miały miejsce cztery targi, a dwa największe to na św. Stanisława i na św. Michała. W 2024 roku było 105 stoisk handlowych i gastronomicznych, gdzie towar prezentowali kupcy z Polski i innych krajów. W kuźni kowalstwa można było nabyć podkówkę ze swoim imieniem. Rynek Główny w okresie bożonarodzeniowym był przyozdobiony ponad 600 choinkami pochodzącymi z plantacji świerków. Wśród stoisk stała drewniana szopka wykonana przez rzeźbiarza i twórcę ludowego Józefa Lasika ze Stryszawy.

Kawiarnia Marianny Sędrakowskiej – nieistniejąca już kawiarnia znajdująca się w Krakowie, w nieistniejącej już Kamienicy Tenczerowskiej, przy Rynku Głównym 31, na Starym Mieście. Została założona w latach 70. XVIII wieku i była pierwszą kawiarnią działającą w Krakowie. Jej lokal znajdował się na pierwszym piętrze nieistniejącej już Kamienicy Tenczerowskiej przy Rynku Głównym 31, na rogu z ulicą Szewską, na Starym Mieście. Wygląd kawiarni znamy z opisu Józefa Mączyńskiego. Wnętrze kawiarni było skromne, składało się z dwóch izb. W pierwszej znajdowały się stoliki z przybitymi na łańcuszku trzema blaszanymi łyżeczkami, przeznaczone do spożywania napojów. W drugiej sali mieściła się kuchnia, w której pracowała Marianna Sędrakowska, właścicielka kawiarni. Był tam piec, pod którym ciągle palił się ogień. Właścicielka brała garnuszki z drewnianej półki przytwierdzonej do pieca i osobiście nalewała gościom kawę i śmietankę. Porcja kosztowała 3 grosze. Dzięki zarobkom ze sprzedaży kawy, Sędrakowska w 1775 roku wykupiła całą Kamienicę Tenczerowską za 14 500 złp..

Wolne, Niepodległe i Ściśle Neutralne Miasto Kraków i jego Okręg (1815–1846), inne nazwy: Rzeczpospolita Krakowska, Wolne Miasto Kraków, Rzeczpospolita Krakowska Wolna, Niepodległa i Ściśle Neutralna – państwo utworzone postanowieniami kongresu wiedeńskiego, pozostające pod kontrolą trzech państw sąsiednich: Imperium Rosyjskiego, Królestwa Prus i Cesarstwa Austrii od 1832 poprzez zobligowanie ich przez Rosję oraz Prusy. Państwo to zostało utworzone 18 października 1815 roku z południowego fragmentu Księstwa Warszawskiego i było republiką konstytucyjną opartą na Kodeksie Napoleona i własnej konstytucji. Początkowo cieszyło się umiarkowaną autonomią wewnętrzną. Do 1830 roku formalnie władzę wykonawczą sprawował w niej 12-osobowy Senat Rządzący, w skład którego wchodzili przedstawiciele Zgromadzenia Reprezentantów, Uniwersytetu Jagiellońskiego i państw opiekuńczych. Władza ustawodawcza należała formalnie do obieralnego zgodnie z konstytucją Zgromadzenia Reprezentantów, jednak decyzje tej izby mogły być wetowane przez przedstawicieli państw opiekuńczych. Umiarkowana autonomia wewnętrzna została utracona na skutek sporów wewnętrznych wykorzystanych przez państwa opiekuńcze. W 1828 roku faktyczną władzę przejął Komitet Epuracyjny, w którym zasiadali tylko posłuszni mocarstwom senatorowie. W trakcie powstania listopadowego wewnętrzna autonomia została czasowo przywrócona, a obszar Wolnego Miasta stał się miejscem wsparcia dla powstańców z innych zaborów. W 1833 roku państwa opiekuńcze narzuciły nową konstytucję, która ograniczyła do zupełnego minimum wpływ mieszkańców na losy swojego państwa. Odebrano też Miastu prawo do wolnego handlu. Kres jakiejkolwiek wewnętrznej autonomii położyła okupacja austriacka, która trwała w latach 1836–1846. W 1846 roku wybuchło powstanie krakowskie, które ostatecznie położyło kres istnieniu tego państwa. Jego tereny zostały 16 listopada 1846 roku anektowane przez Austrię.

Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach – oddział Muzeum Narodowego w Krakowie. Galeria, mieszcząca się na pierwszym piętrze Sukiennic (pod adresem Rynek Główny 1/3), jest najstarszym oddziałem Muzeum Narodowego. Jej istnienie zapoczątkował Henryk Siemiradzki, który ofiarował mu swój słynny obraz Pochodnie Nerona. Pierwszą stałą wystawę otwarto w Sukiennicach w roku 1884.

Sukiennice – zabytkowy budynek sukiennic znajdujący się w Krakowie na Starym Mieście, pośrodku Rynku Głównego.

Stare Miasto – najstarszy obszar Krakowa, w obrębie Plant. Dla centrum Krakowa ograniczonego Plantami powszechnie używa się nazwy Stare Miasto. Jest to kolokwializm, nazwa nieformalna. Obszar ten nigdy tak się oficjalnie nie nazywał. Do roku 1954 Stare Miasto w obrębie Plant (bez wawelskiego wzgórza) stanowiło odrębną dzielnicę katastralną. Była to dzielnica I Śródmieście. W 1978 Stare Miasto wraz z Wawelem, Kazimierzem i Stradomiem zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, w 1994 razem z Wawelem, Stradomiem, Kazimierzem, Podgórzem, Nowym Światem i Piaskiem zostało uznane za Pomnik historii. Głównymi zabytkami krakowskiego Starego Miasta są znajdujące się na Rynku Głównym oraz w jego okolicy: kościół Mariacki na Placu Mariackim, Sukiennice i wieża ratuszowa, oraz pozostałości murów obronnych – Brama Floriańska i Barbakan.

Wielka Waga (tzw. Waga Ołowiowa) – budynek, w którym dokonywano ważenia towarów powyżej jednego cetnara (około 50 kg), głównie miedzi, ołowiu i żelaza, zlokalizowany pomiędzy Sukiennicami a kościołem św. Wojciecha. Waga Ołowiowa była jedną z dwóch wag miejskich na Rynku Głównym w Krakowie. Wielokrotnie przebudowywana, ostatecznie rozebrana około 1870 roku.

Kamienica Pod Obrazem (Paulkaufmanowska, Cellarich, Pod Modrym Lwem) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy Rynku Głównym 19, na Starym Mieście. Poprzednia jej nazwa to Kamienica Pod Modrym Lwem, nazywana też Kamienicą Królewiczowską. Na przełomie XVI i XVII wieku kamienic należała do mediolańskiego rodu Cellarich. Przebudował ją w 1633 roku Paweł Cellari. Od połowy XVII wieku znajdowała się w rękach Warszyckich, sena­torskiego rodu osiadłego na Dankowie i Pilicy. W XVIII wieku budynek należał do Wojciecha Męcińskiego, starosty ostrzeszowskiego; w 1735 roku został sprzedany Marii Józefy z Wesslów Sobieskiej, wdowę po królewiczu Konstantym Sobieskim (stąd jedna z nazw). Przypuszczalnie w tym okresie kamienica została przebudowana. Około 1753 lub 1756 r. Sobieska przekazała kamienicę bratankowi Teodorowi Wesslowi. Najpóźniej w 1764 roku budynek był własnością krakowskiego kupca Balcera Hallera. Podczas pożaru Krakowa w 1850 roku kamienica spłonęła. Odnowiono ją w 1851 roku całkowicie zmieniając fasadę. W XIX wieku została zakupiona przez Jana Wentzla, który otworzył w niej restaurację. Po II wojnie światowej lokal został upaństwowiony i działał pod nazwą "Restauracja pod obrazem". Zamknięty w latach 70., obecnie wznowił działalność. Nazwa Pod Obrazem została nadana od zdobiącego fasadę obrazu Matki Boskiej, który został namalowany podczas restauracji kamienicy w 1718 roku. W kamienicy mieści się Hotel Wentzl, który nazwę swą nosi od założyciela restauracji, Jana Wentzla. Dawne krakowskie powiedzenie: ...w mieście najlepiej trąbi się w dwóch miejscach, na Wieży Mariackiej nad obrazem i u Wentzla pod obrazem. 29 września 1947 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kościół św. Wojciecha – zabytkowy rzymskokatolicki kościół rektoralny znajdujący się na Rynku Głównym w Krakowie. Pierwotnie romański z początku XI wieku, w obecnej formie z końca XI wieku. W 1618 roku nadbudowany w stylu barokowym.

Kamienica Amodejowska – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy Rynku Głównym 18, na Starym Mieście. Najwcześniejsze zapisy, wspominające o kamienicy, pochodzą z końca XVI wieku, ale dom na tym miejscu istniał już w średniowieczu. Przebudowana na przełomie XVI i XVII w stylu renesansowym. Jej nazwa pochodzi podobno od węgierskiego wojewody Amadeja Aby, który wsparł Łokietka podczas buntu wójta Alberta. W drugiej połowie XVII wieku była własnością rajcy B. Amadei. Uległa zniszczeniu w wielkim pożarze Krakowa w 1850 roku. Została odbudowana, według projektu Feliksa Radwańskiego, lecz połączono ją z sąsiadującą kamienicą Hetmańską. Pierwotny kształt odzyskała po rewaloryzacji w latach 1980–1987. Obecnie znajduje się w niej hostel. 23 maja 1932 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.