Synagoga Włoska w Stambule

Zamachy w Stambule (2003) – seria ataków terrorystycznych, które miały miejsce 15 i 20 listopada 2003 w Stambule.

Synagoga Neve Shalom w Stambule (tur. Neve Şalom Sinagagu, hebr. בית הכנסת נווה שלום) – synagoga znajdująca się w Stambule, w dzielnicy Beyoğlu, przy ulicy Büyük Hendek 61. Razem z synagogą Bet Israel jest wspierana i zarządzana przez Fundację Neve Shalom. Synagoga została zbudowana w latach 1949–1951, według projektu dwóch żydowskich architektów Elyo Ventury i Bernara Motola. Uroczystego otwarcia synagogi dokonał ówczesny Naczelny Rabin Turcji, Rafael Saban w niedzielę 25 marca 1951 roku. Synagoga Neve Shalom jest centralną i największą sefardyjską bożnicą w Stambule, w której odbywają się regularnie nabożeństwa szabatowe, organizowane są wesela, obrzezania, bar micwy oraz pogrzeby. 6 września 1986 dwaj palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala wdarli się do synagogi Neveh Shalom otwierając ogień z broni maszynowej do modlących się Żydów. Zginęło 22 Żydów, a 3 osoby zostały ranne. Napastnicy oblali ciała zabitych benzyną i podpalili. Następnie wybuch granatu zabił obu terrorystów. W latach następnych doszło do jeszcze dwóch ataków terrorystycznych: 1 marca 1992 oraz 15 listopada 2003 roku. W Saint Louis w Missouri również działa synagoga o nazwie Neve Shalom.

Wieża Galaty (tur. Galata Kulesi) – średniowieczna budowla w Stambule, położona na północ od Złotego Rogu, w dzielnicy Galata. Znana dawniej również jako Christea Turris (Wieża Chrystusa) lub Megalos Pyrgos (Wielka Wieża), została wzniesiona w 1384 jako część fortyfikacji ówczesnej kolonii genueńskiej i stanowiła jej najwyższy punkt o wysokości 63 metrów. W czasach Imperium Osmańskiego stacjonował tam oddział janczarów, poza tym w XVI wieku znajdowało się w niej więzienie. Wiadomo, że w 1631 roku wynalazca Hezârfen Ahmed Çelebi miał odbyć z tej wieży krótki lot na skonstruowanych przez siebie skrzydłach. Po pożarze w 1794 budowlę odnowiono. Do 1964 pełniła funkcję strażackiego punktu obserwacyjnego, następnie zamknięto ją, odrestaurowano i w 1967 roku została udostępniona zwiedzającym. Obecnie mieści się tam klub, restauracja, sklep z pamiątkami oraz punkt widokowy. W czasach bizantyjskich istniała w Konstantynopolu inna wieża o tej samej nazwie (Megalos Pyrgos), która została zburzona przez krzyżowców w 1204 roku.

Synagoga w Stambule – jedyna czynna aszkenazyjska synagoga znajdująca się w Stambule, w północnej części Złotego Rogu. Synagoga została zbudowana w 1900 roku przez aszkenazyjskich Żydów pochodzących z Austrii. Jest obecnie jedyną z trzech synagog zbudowanych przez aszkenazyjczyków, przy czym ich populacja wynosi 4% wśród wszystkich Żydów zamieszkujących Turcję. Synagogę można zwiedzić tylko przed południem w dni robocze oraz podczas nabożeństw szabatowych.

Most Galaty (tur. Galata Köprüsü) – most przecinający Złoty Róg w Stambule w Turcji. Znany jest również pod nazwami "Nowy Most", ponieważ zaczyna się przy Nowym Meczecie, oraz "Most Sułtanki Matki", gdyż powstał z inicjatywy matki sułtana: Bezm-i Alem. Pierwszy most przez Złoty Róg został stworzony podczas oblężenia Konstantynopola w 1453. Pierwsze plany mostu nad Złotym Rogiem stworzył Leonardo da Vinci za sułtana Bajazyda II, ale dopiero w XIX w., gdy nastąpił rozwój miasta i sułtan przeniósł się z Pałacu Topkapı do Pałacu Dolmabahçe, poważnie pomyślano o połączeniu brzegów zatoki. Do tego momentu transport zapewniały łodzie. Pierwszy most (most Hayratiye) powstał w 1836 łącząc Unkapanı z Azapkapı, ale był niewystarczający, więc w 1845 zbudowano drugi (zwany mostem Cisr-i Cedid), na prośbę matki sułtana Bezm-i Alem, łącząc Galata z centrum miasta. Stary most zyskał wówczas nazwę Cisr-i Atik. Nowy most był drewniany, odnawiano go w 1863 i 1875, za przejazd przez most była pobierana opłata. W 1912 niemiecka firma MAN zbudowała most o długości 468 m, który został silnie uszkodzony przez pożar w 1992. Most został odbudowany przez kolejną niemiecką firmę: Thyssen. Konstrukcja wspiera się na 114 stalowych filarach o średnicy 2 m i wysokości 18 m. By umożliwić statkom wejście do portów nad Złotym Rogiem, most posiada cztery otwierające się skrzydła o masie 5000 ton.

Muzeum Pera (tr Pera Müzesi) jest prywatnym muzeum w Stambule, w Turcji, zostało założone w 2005 roku przez Fundację Suna & İnan Kıraç. Należy do znanej rodziny tureckiej Koç. Muzeum mieści się w budynku z 1893 roku, zaprojektowanym przez Achillesa Manoussos. Przed utworzeniem muzeum, mieścił się tu Hotel Bristol. W 2002 roku fundacja wykupiła hotel i po renowacji utworzyła w nim muzeum. Pierwsze i drugie piętro zajmują wystawy stałe należące do Fundacji, między innymi Galeria Sevgi i Erdoğana Gönül, mieszcząca się na drugim piętrze. Trzecie, czwarte i piąte piętro przeznaczone są dla wystaw czasowych. Na pierwszym piętrze umieszczono miary i wagi pochodzące z Anatolii, kolekcję ceramiki. Znajduje się tu również kolekcja sztuki orientalnej, obejmująca ponad 300 obrazów, w tym dzieła Osmana Hamdi.

Recep Tayyip Erdoğan Stadyumu – stadion piłkarski w Stambule, w Turcji. Może pomieścić 14 234 widzów. Swoje spotkania rozgrywają na nim piłkarze klubu Kasımpaşa SK. Obiekt nosi imię prezydenta Turcji, Recepa Tayyipa Erdoğana.

Bazylika Świętego Antoniego Padewskiego (tur. Sent Antuan Katolik Bazilika) – bazylika mniejsza i największy rzymskokatolicki kościół w Stambule, w Turcji. Jest siedzibą parafii i należy do wikariatu apostolskiego Stambułu. Mieści się w dzielnicy Beyoğlu, przy İstiklâl Caddesi (pol. Aleja Niepodległości). Została wybudowana w latach 1906–1912 w stylu weneckiego neogotyku według projektu stambulskiego architekta Giulia Mongeriego. W kościele posługują włoscy kapłani, msze święte są odprawiane po włosku, polsku, angielsku i turecku. Przez 10 lat w bazylice modlił się Jan XXIII, kiedy pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego w Turcji zanim konklawe wybrało go na papieża.

Nowy Meczet (tur. Yeni Cami) – XVI-wieczny meczet w Stambule, w Turcji w dzielnicy Eminönü. Budowa meczetu trwała ponad 60 lat. Prace nad meczetem rozpoczęto w 1597 na życzenie Safiye Sultan, żony sułtana Murada III i matki Mehmeda III. Pierwszym budowniczym był Davut Pasza, a po jego śmierci prace kontynuował zatrudniony przez matkę Mehmeda IV Mustafa Aga. Prace przerwano w latach 1605 – 1661 z braku pieniędzy na dokończenie budowy. W tym czasie powstał Bazar Egipski, a dochody z niego przeznaczono na dokończenie meczetu w 1663. W okresie budowy morze dochodziło do 3-metrowego podium, na którym stoi meczet. Problemy techniczne z konstrukcją muru fundamentowego, pożary i trzęsienia ziemi opóźniały budowę. Plan ogólny budynku zbliżony jest do Meczetu Książęcego autorstwa Sinana i Błękitnego Meczetu, zbudowanego przez Mehmeda Agę. Jest to projekt z centralną kopułą o wysokości 36 m i średnicy 17,5 m, która jest otoczona czterema półkopułami wspartymi na potężnych filarach. W oknach wstawione są wiraże z intarsją perłową. Nad oknami umieszczono Sury i wersety z Koranu. W skład kompleksu wchodzi: szkoła podstawowa, meczet, fontanna, pawilon dla sułtana składający się z trzech pokoi i salonu, mauzoleum. Meczet posiada dwa minarety z trzema balkonami każdy. Nowy Meczet to ostatnia sakralna budowa Osmanów o tak znaczących rozmiarach. Do Nowego Meczetu uczęszcza dziś największa liczba wiernych w całym Stambule.

Meczet Rüstema Paszy (tr. Rüstempaşa Camii) – meczet zbudowany w latach 1561–1562 przez architekta Sinana w dzielnicy Eminönü w Stambule w Turcji. Wystawiono go dla wielkiego wezyra Rüstema Paszy, zięcia Sulejmana Wspaniałego (męża sułtanki Mihrmah). Sinan rozpoczął prace nad nową świątynią w cztery lata po ukończeniu budowy Meczetu Sulejmana. Meczet Rüstema Paszy zbudowany został na czworokątnym podium, górującym ponad znajdującym się obok bazarem egipskim. Kopuła wspiera się na łukach, łuki zaś, na filarach i kolumnach. Łuki dzielą wnętrze meczetu na trzy części, nawy boczne posiadają sklepienia łukowe. Wnętrze meczetu i część ścian zewnętrznych jest pokryta fajansem. Płytki wyprodukowano w İzniku, są bogato zdobione motywami roślinnymi i wzorami geometrycznymi. Dach był kilka razy naprawiany po trzęsieniach ziemi i nie jest już oryginalny. Meczet posiada jeden minaret.

Oblężenie Konstantynopola – w 1422 roku była to druga, nieudana próba zdobycia stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego przez Imperium Osmańskie. Pierwsza próba miała miejsce w roku 1396, a dopiero trzecia próba w roku 1453 była skuteczna i zakończyła się upadkiem Konstantynopola. Obroną miasta kierował cesarz Manuel II Paleolog i jego syn Jan VIII Paleolog, a wojskami tureckimi dowodził sułtan Murad II.

Zdobycie Konstantynopola – wydarzenie, które zapoczątkowało restaurację Cesarstwa Bizantyńskiego. Zajęcie Konstantynopola 25 lipca 1261 przez wojska Cesarstwa Nicejskiego było równocześnie końcem istnienia Cesarstwa Łacińskiego.