Synagoga w Łodzi (ul. Zachodnia 78)

Kamienica Aarona Konigsberga – kamienica znajdująca się przy ulicy Zielonej 5/7 w Łodzi.

Łódź Śródmieście – budowany podziemny przystanek osobowy w tunelu średnicowym, położony w Łodzi, w dzielnicy Śródmieście, w rejonie skrzyżowania ul. Zielonej z Zachodnią i al. Kościuszki. Zgodnie z założeniem, przystanek obsługiwać będzie połączenia ŁKA i Polregio. Budowa przystanku ma być finansowana wspólnie z budżetów PKP PLK, województwa łódzkiego i miasta Łodzi. 25 kwietnia 2021 rozpoczęła się budowa stacji. Otwarcie przystanku dla podróżnych planowane było pierwotnie wraz z otwarciem tunelu na koniec 2022 roku.

XXVII Liceum Ogólnokształcące im. Icchoka Lejba Pereca w Łodzi – łódzkie liceum ogólnokształcące istniejące w latach 1956–1969 przy ul. Stanisława Więckowskiego 13 dla młodzieży narodowości żydowskiej. W szkole prowadzono zajęcia z języka jidysz i hebrajskiego, ale też języka polskiego i historii Polski.

Kamienica Sendera Dyszkina – kamienica położona przy ulicy Piotrkowskiej 31 w Łodzi.

Wielka Synagoga w Łodzi – łódzka synagoga zbudowana z funduszy łódzkich fabrykantów, m.in.: Izraela Poznańskiego, Joachima Silbersteina i Karola Scheiblera przy ulicy Spacerowej 2 (obecnie al. Tadeusza Kościuszki 2). Była największą i najpiękniejszą synagogą przedwojennej Łodzi. Projekt wykonał Adolf Wolff ze Stuttgartu, znany projektant i budowniczy obiektów sakralnych, między innymi: Matthäuskirche w Stuttgarcie (1876–1881) i Starej Synagogi w Stuttgarcie (1859–1861). Będąc architektem niemieckim nie mógł wówczas swobodnie wykonywać swojego zawodu w Polsce, dlatego przedkładane władzom plany sygnował architekt miejski Hilary Majewski. Synagoga była wyraźnie wyższa od otaczających ją budynków, a efekt potęgował cokół pod budynkiem. Ogrodzenie i zieleń wokół synagogi wyodrębniały ją z otoczenia. Na czele komitetu budowy świątyni (najpierw tymczasowego, a później właściwego) stanął Izrael K. Poznański, a sama budowa rozpoczęła się w maju 1881 roku. Kamień węgielny pod budowlę uroczyście wmurowano 5 czerwca tego samego roku. Budowę ostatecznie ukończono w 1887, a jej całkowity koszt wyniósł 225 tys. rubli. Uroczystego otwarcia dokonał gubernator piotrkowski Aleksandr Komarow. Świątynia uchodziła za postępową i była określana mianem reformowanej, a w jidysz była nazywana dajcze szil, co miało oznaczać niemiecki rytuał i w ten sposób nawiązywać do Żydów postępowych. Synagoga była przeznaczona dla żydowskiej burżuazji, zasymilowanej z polską kulturą. Wstęp do świątyni umożliwiały tylko specjalne przepustki, wydawane najbogatszym Żydom, przede wszystkim tym, którzy sponsorowali jej budowę. W okresie międzywojennym kazania były w języku polskim, a w narodowe święta polskie odbywały się uroczystości patriotyczne. Podpaloną przez Niemców z 10 na 11 listopada 1939 budowlę rozebrano w 1940. Po wojnie nie została odbudowana – na jej miejscu znajduje się parking z pamiątkowym kamieniem.

Synagoga Wilker Shul w Łodzi – nieistniejąca obecnie synagoga znajdująca się w Łodzi, przy ulicy Zachodniej 56 (obecnie po zmianie numeracji działek numer 70). Mieściła się w niej największa szkoła talmudyczna w Łodzi. Synagoga została zbudowana w latach 1875–1878 po zezwoleniu władz okręgowych na wzniesienie kolejnej synagogi (poza późniejszymi granicami łódzkiego rewiru, czyli miejsca gdzie mogli mieszkać łódzcy Żydzi) pod nazwą Synagoga Nowego Miasta, choć ludność żydowska w większości przyjęła jej nazwę Wilker Shul. Nazwę tę zawdzięczała temu, że rejon miasta w którym ją wznoszono, od początku XIX w. był tak nazywany przez Żydów. Była to prywatna synagoga, wzniesiona przez przedsiębiorców: Daniela Dobranickiego i Dawida Prussaka. Budynek synagogi orientowany na planie na planie kwadratu. Od strony frontowej umiejscowiona została trójdzielna kruchta, do której wchodziło się przez troje lub pięcioro wąskich drzwi. Flankowały ją prostokątne klatki schodowe ze schodami zabiegowymi prowadzącymi na empory obiegające z trzech stron salę modlitw. Elewacje boczne były czteroosiowe, w skrajnych zachodnich osiach znajdowały się boczne drzwi wejściowe. Elewacja wschodnia posiadała po bokach po trzy okna ujmujące środkową część ściany z Aron ha-kodesz. Dziewięcioosiowa fasada bóżnicy skomponowana została w duchu klasycznym: w poziomie dzielą ją szerokie profilowane gzymsy międzykondygnacyjne, w pionie szerokie boniowane pilastry. Boczne dwukondygnacyjne partie fasady wieńczyły trójkątne półszczyty ujmujące podwyższoną część centralną nakrytą trójkątnym frontonem. Gęsto posadowione okna i otwory drzwiowe w fasadzie na fotografiach z naszego wieku zamknięte są łukami podkowiastymi o charakterze orientalnym, kłócącymi się z klasyczną kompozycją architektoniczną całości. Jest to wynik przebudowy synagogi w pierwszych latach naszego stulecia. Prawdopodobnie pierwotnie otwory zamknięte były arkadowo. Synagogę przebudowano w 1903 według projektu Gustawa Landau-Gutentegera. Budynek, pierwotnie na planie kwadratu, powiększono przedłużając salę modlitw w stronę wschodnią i dobudowując z tyłu aneks ze schodami na empory. Przebudowano także wejście główne od strony zachodniej. Obok synagogi od strony północnej powstała szkoła, gdzie działał ważny ośrodek studiów rabinicznych z ogromnym zbiorem ksiąg hebrajskich. Bożnicę podpalono dopiero w drugiej połowie 1940, gdyż w listopadzie 1939, gdy spłonęły inne łódzkie synagogi, hitlerowcy realizowali tam film propagandowy Der Ewige Jude (Wieczny Żyd). Nie zachowała się tablica pamiątkowa ani inne ślady wcześniejszego istnienia synagogi. Obecnie w tym miejscu stoi modernistyczny budynek biurowy powstały w latach 50. XX w..

Dom bankowy Wilhelma Landaua – kamienica znajdująca się przy ulicy Piotrkowskiej 29 w Łodzi. Kamienica jest przykładem najbardziej efektownego budownictwa secesyjnego w Łodzi.

Kamienica Mieczysława Pinkusa i Jakuba Lende – kamienica znajdujący się przy al. Kościuszki 1 w Łodzi.

Kamienica Józefa Czapiewskiego – kamienica położona przy ulicy Piotrkowskiej 39 w Łodzi.

Kino Młoda Gwardia – kino w Łodzi przy ulicy Zielonej 2 (później Zielona 4), działające w latach 1908–1992. Od początku swojego funkcjonowania nosiło również nazwy: Bio-Express, Sfinks, Admiral, Corso oraz Hel.

Pałac Jakuba Hertza – pałac położony przy al. Tadeusza Kościuszki 4 w Łodzi. Budynek został wzniesiony przez Izraela Poznańskiego dla jego córki Anny, oraz jej męża – Jakuba Hertza przy ulicy Spacerowej.

Pomnik Lampiarza – pomnik bezimiennego elektryka został odsłonięty 21 września 2007 r. obok kamienicy Dawida Szmulewicza przy ul. Piotrkowskiej 37. Okazją była setna rocznica powstania pierwszej elektrowni w Łodzi. Fundatorami pomnika jest Dalkia Łódź SA oraz Łódzki Zakład Energetyczny. Pomnik przedstawia naturalnej wielkości stylową latarnię oraz lampiarza z żarówką w prawej dłoni, stojącego na drabinie podpartej o słup. Obok leży torba będąca zarazem ławeczką pomnikową, na której można siadać. Pomnik autorstwa Marcela Szytenchelma jest częścią Galerii Wielkich Łodzian, która od 1999 r. zdobi ulicę Piotrkowską wykonywanymi w brązie rzeźbami plenerowymi stojącymi na chodnikach i upamiętniającymi sławne osoby związane z Łodzią.