Pariser Platz

Brama Brandenburska (niem. Brandenburger Tor) – zabytkowa budowla w Berlinie, zaprojektowana przez niemieckiego architekta Carla Gottharda Langhansa. Budowano ją w latach 1788–1791. Jest jednym z charakterystycznych punktów miasta. Budowana po wojnie siedmioletniej, w czasach umacniania się Królestwa Prus. W 1793 roku została wzbogacona kwadrygą, którą powoziła naga wówczas Wiktoria, bogini zwycięstwa uwieńczona dębowymi liśćmi. Pomalowana na biało budowla została wtedy nazwana Bramą Pokoju. Brama Brandenburska jako symbol Pokoju i Wolności od 3 października 1990, w rocznicę zjednoczenia Niemiec, jest znowu w swej oryginalnej formie. Remont tej historycznej budowli trwał dwa lata. Zabytek znajduje się na niemieckich rewersach monet 10, 20 i 50 eurocentów jako symbol zjednoczenia państwa niemieckiego.

Jakob-Kaiser-Haus – niemiecki budynek rządowy (federalny) zlokalizowany w centrum Berlina (Mitte), bezpośrednio nad Sprewą (promenada Reichstagsufer), przy Dorotheenstraße, pomiędzy Reichstagiem na zachodzie, a biurowcem Bundestagu przy Wilhelmstraße 65. Jego patronem jest Jakob Kaiser (1888-1961), niemiecki polityk chadecki, przewodniczący wschodnioniemieckiej CDU, minister do spraw wewnątrzniemieckich. W gmachu, który jest największym obiektem należącym do Bundestagu, pracuje około 60% posłów i duża część osób zatrudnionych w różnych frakcjach parlamentarnych.

Akademie der Künste (berlińska Akademia Sztuk, Akademia Sztuk w Berlinie) – wspierająca rozwój sztuk organizacja mająca siedzibę w Berlinie w Niemczech. Jej prezydentem jest Jeanine Meerapfel.

Hotel Adlon, oficjalnie Hotel Adlon Kempinski Berlin – pięciogwiazdkowy hotel, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, przy alei Unter den Linden i placu Pariser Platz. Jest własnością sieci hotelowej Kempinski, jest członkiem prestiżowej międzynarodowej organizacji The Leading Hotels of the World. Powstał w latach 1995–1997 na miejscu pierwszego Hotelu Adlon, oddanego do użytku w 1907 roku i zniszczonego pod koniec II wojny światowej, a następnie rozebranego w 1952 i 1984 roku. W swej architekturze jest zorientowany na klasyczno-tradycyjny język projektowania i stanowi nawiązanie do poprzednika. Obecnie jest uważany za jeden z najbardziej luksusowych hoteli w Niemczech.

Brandenburger Tor – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte linii U5. Znajduje się pod ulicą Unter den Linden, obok Bramy Brandenburskiej. Stację metra ówczesnej linii U55 otwarto 8 sierpnia 2009.

Berlin Brandenburger Tor (od 1936 do 2009 Unter den Linden) – przystanek kolejowy S-Bahn w Berlinie w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte. Znajduje się pod ulicą Unter den Linden, obok Bramy Brandenburskiej. Stacja została otwarta w 1936 roku jako część tunelu północ-południe dla szybkiej kolei miejskiej S-Bahn. Nosiła wówczas nazwę Unter den Linden. Działała do 21 kwietnia 1945 roku, potem została otwarta ponownie w 1946. Po budowie Muru Berlińskiego stała się stacją-widmo, gdyż znalazła się na terenie Berlina Wschodniego, a sąsiednie przystanki były już w Berlinie Zachodnim. Ponownie otwarto ją dla S-Bahn w 1990 roku.

Przedszkole Bundestagu (niem. Betriebskindertagesstätte) – budynek przedszkola dla dzieci parlamentarzystów i pracowników Bundestagu zlokalizowany na trójkątnej parceli w centrum Berlina (Mitte), pomiędzy Otto-von-Bismarck-Allee, Konrad-Adenauer-Straße i nabrzeżem Sprewy, bezpośrednio przy Paul-Löbe-Haus. Obiekt zaprojektowany przez Gustava Peichla z Wiednia oddano do użytku w 1999 (budowa rozpoczęła się rok wcześniej). Artysta zwyciężył w konkursie architektonicznym. Forma budynku ma przypominać wesoły, ale równocześnie elegancki statek, który "zacumował" przy grupie budowli stanowiących tzw. "Wstęgę Federacji" (Paul-Löbe-Haus, Marie-Elisabeth-Lüders-Haus i Urząd Kanclerza Federalnego). Przedszkole charakteryzuje się prostymi formami geometrycznymi i żywą kolorystyką wywiedzionymi bezpośrednio z dziecięcej fantazji. Na dachu umieszczono kule-"groty" przeznaczone na popołudniową drzemkę.

Biurowiec przy Wilhelmstraße 65 w Berlinie (niem. Bürogebäude Wilhelmstraße 65) – niemiecki budynek rządowy (federalny) zlokalizowany w centrum Berlina, przy Wilhelmstraße 65, niedaleko Reichstagu i Marie-Elisabeth-Lüders-Haus.

Pomnik Pomordowanych Żydów Europy (niem. Denkmal für die ermordeten Juden Europas lub krócej Holocaust-Mahnmal) – pomnik upamiętniający zagładę Żydów podczas II wojny światowej, jest głównym miejscem pamięci ofiar Holocaustu w Niemczech. Pomnik, według projektu Petera Eisenmana, został wybudowany w latach 2003–2005 w centrum Berlina (Berlin-Mitte), na powierzchni 19 tys. m². Został on odsłonięty 10 maja 2005 i od 12 maja jest dostępny dla publiczności. W pierwszym roku pomnik odwiedziło ponad 3,5 mln osób. Zajmuje teren ograniczony ulicami: Ebertstraße, Behrenstraße, Gertrud-Kolmar-Straße i Hannah-Arendt-Straße. Składa się z 2711 betonowych bloków-steli (po jednym na każdą stronę Talmudu) ustawionych w równoległych szeregach z niewielkim odchyleniem od pionu. Najwyższe bloki mierzą 4,7 m wysokości. Na obrzeżu pomnika rośnie 41 drzew. Między szeregami bloków znajdują się wybrukowane kostką przejścia o szerokości 95 cm. Powierzchnie bloków zabezpieczone są powłoką umożliwiającą łatwe usunięcie graffiti. W skład pomnika wchodzi podziemne muzeum (Izba pamięci) o powierzchni 930 m², mieszczące sale wystawowe o pow. 778 m², salę odczytową o pow. 106 m² i księgarnię o pow. 46 m². Koszt budowy został pokryty przez rząd Republiki Federalnej Niemiec. Teren pomnika o wartości 40 mln euro został przekazany nieodpłatnie przez władze Niemiec. Inicjatywę pomnika zapoczątkowała w roku 1988 dziennikarka Lea Rosh. W maju 1994 rozpisano konkurs na projekt pomnika. Wybrany wtedy projekt Christine Jackob-Marks został w czerwcu 1995 odrzucony przez kanclerza Helmuta Kohla. W ponownym konkursie z lipca 1997 wybrano projekt architekta Petera Eisenmana i rzeźbiarza Richarda Serry. W roku 1998 Richard Serra wycofał się z zespołu autorskiego protestując przeciw narzuconym zmianom. 25 czerwca 1999 Bundestag zatwierdził budowę pomnika i wyasygnował sumę 54 mln DM. Rezolucja Niemieckiego Bundestagu z dnia 25 czerwca 1999 roku głosi: 1.1 Republika Federalna Niemiec utworzy w Berlinie miejsce pamięci ku czci zamordowanych Żydów Europy. 1.2 Utworzeniem tego miejsca pamięci pragniemy: uczcić ofiary zamordowanych Żydów, zachować w żywej pamięci niewyobrażalne wydarzenia z niemieckiej historii, ostrzegać przyszłe pokolenia, by nigdy nikt nie łamał praw człowieka, by były chronione zasady demokratycznego państwa oraz równość obywateli wobec prawa i by się sprzeciwiać wszelkim rodzajom dyktatury i przemocy.Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 2003. 15 grudnia 2004 ustawiono uroczyście ostatnią z 2711 betonowych steli. Po odsłonięciu pomnika środowiska Sinti i Romów oraz homoseksualistów i osób niepełnosprawnych wyraziły niezadowolenie, że pomnikiem uczczono tylko jedną z grup ofiar zbrodni hitlerowskich.

Pałac Przewodniczącego Reichstagu (niem. Reichstagspräsidentenpalais) – niemiecki budynek rządowy (federalny) zlokalizowany w centrum Berlina (Mitte), nad Sprewą (promenada Reichstagsufer), przy Friedrich-Ebert-Platz, naprzeciw Reichstagu, wtórnie w obrębie kompleksu Jakob-Kaiser-Haus.

Bundestag (pełna nazwa Deutscher Bundestag) – druga obok Bundesratu (Rady Federalnej) izba parlamentu Niemiec. Jest najwyższym organem konstytucyjnym Republiki Federalnej Niemiec i jedynym organem państwowym wybieranym bezpośrednio przez obywateli. Na płaszczyźnie federalnej jedynie on tworzy prawo, które obowiązuje na obszarze całego państwa.

Pożar Reichstagu (niem. Reichstagsbrand) – pożar gmachu parlamentu Rzeszy (niem. Reichstagsgebäude) w Berlinie w nocy z 27 na 28 lutego 1933 roku. Budynek parlamentu Rzeszy został najprawdopodobniej podpalony. W maju 1933 roku przed IV Izbą Karną Sądu Najwyższego Rzeszy w Lipsku o podpalenie Reichstagu oskarżono holenderskiego komunistę Marinusa van der Lubbego, ujętego na miejscu zdarzenia oraz prominentnych działaczy partii komunistycznej: Ernsta Torglera (przewodniczącego frakcji KPD w Reichstagu) oraz członków Kominternu, Bułgarów: Georgiego Dimitrowa (późniejszego sekretarza generalnego Kominternu (1934–1943) i po II wojnie światowej komunistycznego premiera Bułgarii), Błagoja Popowa i Wassila Tanewa . Oskarżenie próbowało przedstawić podpalenie jako sygnał dla komunistycznych wystąpień zbrojnych przeciwko państwu niemieckiemu. W procesie lipskim van der Lubbe został skazany na karę śmierci, która została wykonana 10 stycznia 1934 roku. Inni oskarżeni zostali uniewinnieni z braku dowodów winy. W 2008 roku wyrok skazujący van der Lubbego został unieważniony przez prokuraturę federalną, z uzasadnieniem, że kara śmierci została wyznaczona na podstawie konkretnych zapisów nazistowskich niezgodnych z elementarnymi zasadami praworządności. Okoliczności pożaru do dziś nie zostały wyjaśnione. Sposób wykorzystania incydentu pożaru Reichstagu był decydującym krokiem na drodze do pełnego przejęcia władzy w Republice Weimarskiej przez NSDAP i przekształcenia republiki parlamentarnej w monopartyjne policyjne państwo totalitarne. Pod wpływem dramatyzmu wydarzeń Prezydent Rzeszy Paul von Hindenburg został nakłoniony przez Adolfa Hitlera i Franza von Papena do podpisania już 28 lutego w trybie art. 48 konstytucji Republiki Weimarskiej (regulującego tzw. stany nadzwyczajne), tzw. Reichstagsbrandverordnung – dekretu „O ochronie narodu i państwa” (niem. Verordnung zum Schutz von Volk und Staat), który na tydzień przed przedterminowymi wyborami do Reichstagu zawieszał „czasowo” podstawowe prawa obywatelskie zawarte w konstytucji Republiki Weimarskiej z 1919 (niem. Die Verfassung des Deutschen Reiches lub też Weimarer Reichsverfassung), sankcjonując prawnie prześladowanie opozycji politycznej NSDAP przez policję pruską (podporządkowaną Hermannowi Göringowi jako komisarycznemu ministrowi spraw wewnętrznych Prus) i SA, której oddziałom Göring nadał uprzednio jako tzw. policji pomocniczej (niem. Hilfspolizei) pełne uprawnienia policyjne co do stosowania środków przymusu. Dekret zawieszał m.in. tajemnicę korespondencji, wolność zgromadzeń, nietykalność osobistą obywateli i ich mieszkań, dopuszczał tzw. „areszt prewencyjny”, czyli internowanie bez nakazu sądowego przez policję (i policję pomocniczą) i wolność publikacji. Co najważniejsze – zawieszał również możliwość sądowej kontroli decyzji administracyjnych podjętych w jego trybie (brak możliwości odwołania się do sądu). Rozstrzygające było również powierzenie wykonania dekretu ministrowi spraw wewnętrznych, a nie ministrowi wojny Rzeszy (tzn. policyjny stan wyjątkowy, a nie stan wojenny pod władzą i kontrolą Reichswehry). Od publikacji tego dekretu, sukcesywnie przedłużanego w następnych latach aż po rok 1945, Niemcy stały się „państwem stanu wyjątkowego” – III Rzeszą.