Bielska Wyższa Szkoła im. Józefa Tyszkiewicza w Bielsku-Białej

Cmentarz ewangelicki w Bielsku-Białej przy ul. Piłsudskiego – czynny cmentarz ewangelicki znajdujący się w centrum Bielska-Białej, przy ul. Piłsudskiego 15. Powstał w 1783, zastępując istniejącą prawdopodobnie od 1714 r. dwuwyznaniową (katolicko-ewangelicką) nekropolię w miejscu dzisiejszego kościoła Marcina Lutra. W XIX w. dwukrotnie (1838 i 1867) cmentarz rozbudowywano. W latach 1945–1948 w ramach "walki z niemczyzną" cmentarz zdewastowano, niszcząc 75% niemieckojęzycznych inskrypcji. Wśród pochowanych są przedstawiciele wielkich rodzin fabrykanckich, pastorowie, burmistrzowie, politycy, artyści – znacząca część bielskiej elity XIX i pocz. XX wieku.

Pałacyk Emanuela Rosta lub Willa Rosta – neorokokowo-secesyjny pałac miejski w Bielsku-Białej na rogu ulic Komorowickiej i Towarzystwa Szkoły Ludowej wybudowany w roku 1903 według projektu Emanuela Rosta juniora jako dom własny i siedziba jego biura architektoniczno-budowlanego. Obecnie siedziba Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej.

Początki Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Bielsku-Białej sięgają 1931 roku. Jej organem prowadzącym jest Województwo śląskie, a nadzór pedagogiczny nad biblioteką sprawuje Śląski Kurator Oświaty. Biblioteka i jej filie w Cieszynie, Milówce, Skoczowie i Żywcu obejmują zasięgiem swego działania obszar województwa śląskiego, a w szczególności powiaty: bielski, cieszyński i żywiecki. Jak zapisano w statucie biblioteki „służy ona w szczególności potrzebom kształcących się i doskonalących nauczycieli, studentów przygotowujących się do zawodu nauczyciela oraz słuchaczy zakładów kształcenia nauczycieli. W miarę możliwości służy również wszystkim osobom zainteresowanym sprawami kształcenia i wychowania. PBW w Bielsku-Białej i jej filie prowadzą działalność biblioteczną i informacyjną niezbędną w procesie kształcenia, dokształcania i doskonalenia kadry pedagogicznej, umożliwiają prowadzenie prac naukowo-badawczych, stwarzają warunki dla rozwoju życia umysłowego i kulturalnego nauczycieli.”

Kamienica przy ulicy Cyniarskiej 13 w Bielsku-Białej – kamienica mieszkalna położona przy ulicy Cyniarskiej 13 w historycznym centrum Białej (administracyjnie w obrębie osiedla Biała Wschód), jednej z części śródmieścia Bielska-Białej. Została wybudowana około roku 1925 w stylu modernistyczno-ekspresjonistycznym, wpisana do rejestru zabytków województwa śląskiego w dniu 17 grudnia 2021 pod numerem A/923/2021 i nielegalnie wyburzona w dniach 13–14 maja 2022.

Galeria Sfera (potocznie Sfera) – centrum handlowo-rozrywkowe w Bielsku-Białej, zlokalizowane na Dolnym Przedmieściu, w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki Białej, w rejonie ulic Mostowa, Wałowa i Michała Grażyńskiego (oficjalny adres to Mostowa 5). Składa się z dwóch niezależnych budynków połączonych przewiązką nad ulicą Mostową – północnego określanego jako Sfera I, który powstał w latach 2000–2001, oraz południowego określanego jako Sfera II, który powstał w latach 2007–2009 (z pracami wykończeniowymi części niehandlowej trwającymi do 2011). Kompleks obejmuje 64 tys. m² powierzchni handlowej, 7,6 tys. m² powierzchni rozrywkowej (w tym siedmiosalowy multipleks kinowy Helios w Sferze I), 5,1 tys. m² powierzchni hotelowej (czterogwiazdkowy Qubus Hotel ze 122 pokojami w Sferze II), 4,2 tys. m² powierzchni biurowej, a także 3,5 tys. m² powierzchni mieszkalnej (101 mieszkań na trzech najwyższych kodygnacjach Sfery II).

Parafia Ewangelicko-Augsburska w Białej – parafia luterańska w Bielsku-Białej, w dzielnicy Biała Krakowska, należąca do diecezji cieszyńskiej. Powstała w 1781. Mieści się przy ulicy Staszica. W 2021 liczyła 720 wiernych. Jest najmniejszą z trzech parafii ewangelickich na terenie miasta pod względem liczby członków, jednak jest jednostką bardzo rozległą terytorialnie. Obejmuje ona opieką duszpasterską wiernych z Bielska-Białej zamieszkałych w dzielnicach położonych po wschodniej stronie rzeki Biała. Skupia także ewangelików z terenów na wschód od miasta, z Żywiecczyzny (w szczególności z rejonu Węgierskiej Górki), jak również z okolic Oświęcimia.

Kościół im. dra Marcina Lutra w Bielsku-Białej – zabytkowy kościół ewangelicko-augsburski położony w Bielsku-Białej, w dzielnicy Biała Krakowska, przy ul. Staszica (w narożu pl. Wojska Polskiego). Jest kościołem parafialnym (parafia Marcina Lutra) i należy do diecezji cieszyńskiej. Parafia ewangelicka w Białej powstała w 1782 r. po ogłoszeniu przez cesarza Józefa II Habsburga patentu tolerancyjnego dla ewangelików. Drewniana świątynia została zbudowana w miejscu istniejącego od początku XVIII w. cmentarza ewangelickiego, który został zastąpiony przez cmentarz przy ul. Piłsudskiego. Kilka miesięcy później rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła, którą ukończono w roku 1788. Został zbudowany w stylu klasycystycznym według planów myślenickiego inżyniera obwodowego Breuninga, przez bialskiego budowniczego – Jana Feuerabenda. Był to pierwszy kościół protestancki w Galicji. Od początku posiadał wieżę z dzwonem, co było dozwolone w Galicji, ale nie m.in. na Śląsku Austriackim. W latach 1832–1835 znacznie przebudowano wnętrze (m.in. drewniane chóry zastąpiono dwukondygnacyjnymi, murowanymi emporami, na których wsparto sklepienia). Z czasów tej przebudowy pochodzi większość białego, klasycystycznego wyposażenia kościoła, które doskonale zachowało się do czasów współczesnych. Ozdobą świątyni jest drewniany ołtarz z 1835 r. wykonany przez krakowskiego rzeźbiarza Joachima Korneckiego. Jest to portyk wsparty na czterech kolumnach korynckich z ogromnymi postaciami czterech ewangelistów. Rzeźby są wykonane z drewna tak wypolerowanego, że wyglądają jak porcelanowe. U szczytu ołtarza znajduje się Oko Opatrzności Bożej, a w części środkowej – obraz Jezus w Ogrojcu, namalowany w 1837 r. przez wiedeńskiego malarza Dornhäusera. W 1848 r. w kościele zainstalowano klasycystyczne organy z ruchomymi figurami i 1550 piszczałkami o wielkości od 1 cm do 5 m, wykonane w wytwórni Karola Kuttlera w Opawie. Stanowią one zabytek klasy europejskiej. Do innych zabytkowych elementów wyposażenia świątyni zaliczają się: kryształowy żyrandol z 1833 r., ambona z 1833 r. ozdobiona postaciami rybaków wyciągających sieć, chrzcielnica z 1817 r. oraz sztukaterie w nawie głównej z 1832 r. autorstwa Jana Friedla z Opawy. W sąsiedztwie kościoła znajdują się: secesyjna Kamienica Pod Żabami z 1905 r. budynek plebanii wybudowany przez Jana Feuerabenda z 1782 r. i gruntownie przebudowany w latach 70. XIX w. w stylu klasycystyczno-barokowym gmach Szkoły Podstawowej nr 10 wybudowany w 1870 r. w stylu neorenesansowym przez bialskiego architekta Emanuela Rosta

Gazownia w Bielsku-Białej – gazownia miejska znajdująca się w Bielsku-Białej, pomiędzy ul. Grażyńskiego i Gazowniczą (według numeracji budynków gazownia znajduje się przy ul. Grażyńskiego 3 i Gazowniczej 14). Powstała w 1864 r. Z tego okresu pochodzi neorenesansowa zabudowa zaprojektowana przez Rudolfa Kruchnella, składająca się z trzech budynków na planie ośmiokąta. W latach 1914–1916 gazownię w znacznym stopniu rozbudowano (m.in. o nową piecownię o strony dzisiejszej ul. Grażyńskiego z wysoką wieżą węglową). W roku 1967 zakończono produkcję w bielskiej gazowni gazu ziemnego. Z przedsiębiorstwa produkcyjnego stała się przedsiębiorstwem dystrybucyjnym. Obecnie gazownia jest siedzibą: Rejonu Gazowniczego w Bielsku-Białej, wchodzącego w skład Gazowni Zabrzańskiej (ul. Gazownicza 14) Rozdzielni Gazu w Bielsku-Białej, jednej z 28 rozdzielni gazu wchodzących w skład Rejonu Gazowniczego w Bielsku-Białej (ul. Grażyńskiego 3) Biura Obsługi Klienta Gazowni Zabrzańskiej (ul. Grażyńskiego 3) oddziału Operatora Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYSTEM S.A. (ul. Gazownicza 14) Regionalnego Zakładu Obsługi Urządzeń Gazowniczych "Gaz-Technika" Sp. z o.o. (ul. Gazownicza 14)

Kamienica „Pod Żabami” – secesyjna kamienica położona na rogu pl. Wojska Polskiego (nr 12) i ul. Targowej (nr 2) w Bielsku-Białej, naprzeciwko kościoła Marcina Lutra. Powstała w 1903 r., według projektu bialskiego architekta Emanuela Rosta juniora. Pierwotnie mieściła się tu winiarnia Rudolfa Nahowskiego. Dekoracyjna elewacja budynku imituje mur pruski, nad wejściami znajdują się wykusze, a w centralnej części pseudowieża. Na ścianie północnej znajdują się płaskorzeźby owadów, oraz portal (od strony ul. Targowej) z figurami dwóch żab, ubranych we fraki. Jedna gra na mandolinie, zaś druga trzyma w jednej ręce fajkę, a w drugiej kieliszek, opierając się na beczce, najprawdopodobniej beczce wina. W 2019 roku kamienica otrzymała zrekonstruowane według zdjęć historycznych poszycie dachowe wykonane z dachówki „karpiówki” w kolorach pomarańczowym i zielonym.

Pomnik Bolka i Lolka w Bielsku-Białej – pomnik w centrum miasta Bielska-Białej, zlokalizowany na szlaku Bajkowe Bielsko-Biała, na dziedzińcu położonym przy ul. Mostowej, przed południowym budynkiem galerii handlowej Sfera. Uroczyste odsłonięcie pomnika nastąpiło 19 maja 2011 roku. Przedstawia dwie postacie Bolka i Lolka wskazujących palcem na globus, gdzie zaznaczono miasto Bielsko-Biała, głównych bohaterów popularnego filmu animowanego Bolek i Lolek, produkowanego w latach 1963–1964 w bielskim Studiu Filmów Rysunkowych. Według oficjalnych źródeł rzeźba, podobnie jak w przypadku pomniku Reksia, także znajdującego się w mieście, została odlana z brązu, a jej wysokość mieści się w granicach od 130 cm, waga całego pomnika to około 254 kilogramy.

Spółdzielczy Dom Handlowy „Klimczok” – dom handlowy w Bielsku-Białej, usytuowany w historycznym centrum dawnego miasta Biała pomiędzy placem Wojska Polskiego, ulicą Łukową, ulicą Cyniarską i rzeką Białą (oficjalny adres: Cyniarska 11). Został zbudowany w latach 1976–1988 i należy do Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem”.

Muzeum Minerałów SKARBY ZIEMI – prywatne muzeum Piotra Kotuli z siedzibą w mieście Bielsko-Biała. Muzeum Minerałów Skarby Ziemi powstało w grudniu 2016 roku i zlokalizowane jest w centrum miasta. Zbiory prezentowane są w dwóch salach – głównej oraz mikroskopowej. Łączna powierzchnia Muzeum to około 75 metrów kwadratowych. Aktualnie w muzeum prezentowanych jest 800 okazów (ponad 550 rodzajów), podzielonych według klasyfikacji Hugo Strunza (pierwiastki rodzime, siarczki, halogenki, Ttlenki i wodorotlenki, węglany, borany, siarczany, wolframiany, fosforany, arseniany, wanadany, krzemiany, substancje organiczne). Ekspozycja prezentuje różnorodność minerałów i ich form krystalicznych. W kolekcji dominują krzemiany (głównie kwarce takie jak: ametyst, kryształ górski, kwarc dymny, awenturyn). Do najrzadszych okazów w muzeum należą: fersmit, kamacyt, rosenbuschyt, rutherfordyn, scainiit czy zalesiit. Podczas zwiedzania wyświetlany jest dydaktyczny film na temat minerałów i skał. Podczas filmu podświetlane zostają wybrane minerały. Małe okazy minerałów tzw. mikrominerały prezentowane są w sali mikroskopowej, w której minerały można oglądać w powiększeniu. W tej sali można również obserwować preparaty minerałów pod mikroskopem polaryzacyjnym. W specjalnej gablocie eksponowane są minerały świecące w świetle ultrafioletowym. Wstęp do Muzeum jest płatny. Muzeum jest obiektem całorocznym, czynnym codziennie oprócz niedzieli i świąt. Przy placówce funkcjonuje sklep oferujący biżuterię i minerały oraz pracownia szlifierska.