Rogatka Wolska w Krakowie

Dom Władysława Ekielskiego (zwany domem o dwóch frontach) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie na rogu ulicy J. Piłsudskiego 40 oraz alei Z. Krasińskiego 25, na Nowym Świecie. Właścicielem i zarazem projektantem domu był Władysław Ekielski. Przewodnik Wiedzy i Życia podaje, że budowla ta jest jedną z dwóch najciekawszych atrakcji krakowskiego Nowego Świata.

Wydział Intermediów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie – jeden z siedmiu wydziałów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Karmelickiej 16 w Krakowie.

Pracownia i Muzeum Witrażu – krakowska instytucja kultury, która łączy założoną w 1902 roku pracownię witrażu (Krakowski Zakład Witrażów S.G. Żeleński) oraz zorganizowane wokół niej muzeum. Mieści się w historycznej kamienicy przy al. Zygmunta Krasińskiego 23. Muzeum Witrażu zostało założone w 2004 roku przez Piotra Ostrowskiego. Jest efektem koncepcji tzw. żywego muzeum. Oznacza to, że przestrzeń udostępniona zwiedzającym przeplata się z wciąż funkcjonującą pracownią witrażową, w której artyści cały czas pracują nad nowymi dziełami. W ramach wizyty można więc poznać krok po kroku cały proces powstawania witraża oraz przyjrzeć się, jak wygląda praca nad aktualnymi przedsięwzięciami. W muzeum znajduje się także przestrzeń czysto ekspozycyjna składająca się zarówno z historycznych, jak i współczesnych realizacji. Częścią spuścizny Krakowskiego Zakładu Witrażów jest bowiem bogate archiwum zawierające wiele szkiców, rysunków, ręcznie tworzonych projektów witraży oraz gotowych dzieł. Jest to najbogatsza w Polsce kolekcja związaną ze sztuką witrażową. Muzeum organizuje wystawy czasowe i zajmuje się promocją współczesnego szkła. Muzeum znajduje się w budynku wzniesionym w latach 1906–1907 z inicjatywy Stanisława Gabriela Żeleńskiego, właściciela Zakładu. Żeleński zaprojektował kamienicę w ten sposób, aby jak najlepiej odpowiadała potrzebom pracowni witrażowej, a w tym zadaniu pomagał mu znany krakowski architekt Ludwik Wojtyczko. Dlatego siedziba Muzeum jest ewenementem w skali światowej, a dzięki zachowaniu oryginalnego wystroju i układu wnętrz wciąż oddaje atmosferę pracowni z przełomu wieków. Sztuka witrażowa była wtedy nieporównywalnie bardziej popularna niż obecnie i korzystali z tej formy czołowi twórcy epoki Młodej Polski. Z Zakładem współpracowali m.in. tacy artyści jak Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Henryk Uziembło, Wojciech Jastrzębowski, Stefan Witold Matejko. W 2016 roku, w ramach misji popularyzacji polskiego dziedzictwa witrażowego Muzeum podjęło się rekonstrukcji wybitnego dzieła Stanisława Wyspiańskiego pod tytułem Apollo Spętany. Projekt ma na celu maksymalnie wierne odtworzenie witraża zniszczonego podczas II wojny światowej i udostępnienie go publiczności.

Krakowski Zakład Witrażów S.G. Żeleński – pracownia witraży oraz mozaiki założona w Krakowie, w 1902 przez Władysława Ekielskiego i Antoniego Tucha jako Krakowski Zakład Witrażów, rozwinięta w latach 1904–1914 przez Stanisława Gabriela Żeleńskiego, a po jego śmierci przez jego żonę i syna. Odegrała ważną rolę w rozwoju polskiej sztuki witrażowej dzięki współpracy z takimi artystami jak Stanisław Wyspiański czy Józef Mehoffer. Po II wojnie światowej przedsiębiorstwo zostało upaństwowione, a następnie przekształcone w spółdzielnię, natomiast w 2001 zakupione przez prywatnego właściciela Piotra Ostrowskiego. Współcześnie Zakład wciąż wytwarza witraże oraz stawia sobie za zadanie ochronę i propagowanie polskiego dziedzictwa witrażowego, będąc najstarszą istniejącą pracownią witrażową w Polsce. Od 2004 roku przestrzenie Zakładu udostępniane są zwiedzającym w ramach żywego muzeum jako Pracownia i Muzeum Witrażu.

Willa „Wenecja” – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Wenecja 2, na Piasku. Przez okolice gdzie dzisiaj znajduje się ulica Wenecja jeszcze w początkach XX wieku płynęły Rudawa i Młynówka Królewska. W początkach XVIII wieku, na tym podmokłymi i pełnym rozlewisk terenie stał dworek zwany z tego powodu „Wenecją” a był własnością kościoła św. Anny. W 1873 zbudowano nad Rudawą willę w stylu włoskim dla architekta Kazimierza Hroboniego. Projektował ją Maksymilian Nitsch. Willa została następnie przebudowana w latach 1889–1891 przez Jacka Matusińskiego, według projektu Karola Rybińskiego. Nowym właścicielem był dziennikarz i pisarz Ludwik Zygmunt Dębicki. Na fasadzie umieszczono wtedy herby Gryf i Rawicz znajdujące się tam po dzień dzisiejszy. Od lat 60. XX wieku w budynku znajdował się Zakład Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, a potem przez kilka lat był siedzibą Katedry Arabistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Budynek mimo różnych przekształceń zachował do dzisiaj charakter podmiejskiej willi.

Kamienica przy ulicy Wenecja 4a – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ulicy Wenecja, na Piasku. Kamienica została wzniesiona w 1936 roku według projektu architekta Franciszka Mączyńskiego. Budynek został wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Znajduje się na obszarze Piasku, którego układ urbanistyczny został wpisany 15 października 2015 do rejestru zabytków.

Kino „Kijów” – zabytkowe kino w Krakowie, w dzielnicy VII Zwierzyniec, przy alei Zygmunta Krasińskiego 34, na Półwsiu Zwierzynieckim.

Budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – zabytkowa sala sportowa znajdująca się w Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. J. Piłsudskiego 27, na Piasku. Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” powstało 23 lutego 1885 roku z inicjatywy studentów związanych z tak zwaną Czytelnią Akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Miało na celu duchowe i fizyczne odrodzenie społeczeństwa przez kultywowanie tradycji narodowych, wychowanie patriotyczne oraz uprawianie ćwiczeń sportowych, głównie o charakterze paramilitarnym. W ramach „Czytelni” powstało Towarzystwo „Sokół”. Popularyzowało turystykę, gimnastykę i różne sporty: wioślarstwo, strzelectwo, szermierkę, łucznictwo, pływanie, lekką atletykę i inne. W 1889 roku gmina miasta przekazała Towarzystwu grunty przy ówczesnej ulicy Wolskiej, tuż przy korycie płynącej tam wtedy rzece Rudawa. W tym samym roku wybudowano własny budynek, sokolnię. Znajdowała się w nim największa w Galicji sala gimnastyczna, wyposażona w najnowocześniejsze urządzenia sportowe. Gmach zaprojektował Karol Knaus. Uroczyste otwarcie budynku odbyło się 18 listopada 1889 roku. W 1894 roku sokolnię rozbudowano. Dobudowano wschodnią część zaprojektowaną przez Teodora Talowskiego, budynek uzyskał cechy neogotyckie. W 1921 roku w budynku miała siedzibę Dzielnica Krakowska Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 31 lipca 1947 roku przedstawiciele Urzędu Bezpieczeństwa opieczętowali budynek „Sokoła” odbierając zezwolenie na jego działalność. Od 1957 roku budynkiem administrowało TKKF. „Sokół” odzyskał swój budynek we wrześniu 1990 roku i rozpoczął kapitalny remont budynku zdewastowanego przez poprzedniego użytkownika Klub Sportowy Cracovia. W latach 2017–2020 trwał pierwszy kompleksowy od czasu powstania obiektu remont i prace konserwatorskie. Prawie cały koszt został sfinansowany ze środków Narodowego Funduszu Rewaloryzacji Zabytków Krakowa przyznaną przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa. 15 maja 1984 budynek został wpisany do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kamienica przy ulicy Wenecja 3 – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ulicy Wenecja, na Piasku. Kamienica została wzniesiona w 1935 roku według projektu architektów Stanisława Wexnera oraz Henryka Jakubowicza. Budynek został wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Znajduje się na obszarze Piasku, którego układ urbanistyczny został wpisany 15 października 2015 do rejestru zabytków.

Pomnik Stanisława Wyspiańskiego – pomnik znajdujący się w Krakowie na niewielkim skwerze w sąsiedztwie Gmachu Głównego Muzeum Narodowego przy Alei 3 Maja 1. Pierwszą propozycję postawienia pomnika wysunięto zaraz po śmierci Stanisława Wyspiańskiego, 20 lat później skończyło się na powołaniu komitetu budowy pomnika, w 50. rocznicę śmierci sprawa po raz kolejny odżyła. W 1977 prezydent Krakowa Jerzy Pękala podjął kolejną próbę wystawienia pomnika Wyspiańskiemu, zgodę wyraziło Ministerstwo Kultury, a pierwsze środki finansowe na ten cel pochodziły z pieniędzy jakie pozostały po budowie Pomnika Grunwaldzkiego. W styczniu 1978 padła pierwsza propozycja lokalizacji pomnika na placu św. Ducha obok Teatru Słowackiego, potem pojawiła się kolejna na placu Szczepańskim i ostatnia przy Gmachu Nowym Muzeum Narodowego. Na pierwszy konkurs w lutym 1978 wpłynęło 77 prac, potem ogłoszono kolejny konkurs ostatecznie jednak do realizacji skierowano projekt, który nie wziął udziału w konkursie autorstwa Mariana Koniecznego, a sam autor zasiadał w komitecie budowy pomnika i jury konkursowym. 28 listopada 1982 w 75. rocznicę śmierci Wyspiańskiego dokonano uroczystego odsłonięcia pomnika. Na granitowym cokole pomnika o wysokości 1 m, jakby w chocholim tańcu tworząc korowód zastygła grupa spiżowych postaci z dramatów Wyspiańskiego: Jasiek, Żyd, Chochoł, Stańczyk i Isia z "Wesela", Stary Wiarus z "Warszawianki", Pallas Atena z "Nocy Listopadowej" otaczają kolumnę na której stoi Stanisław Wyspiański zamyślony w charakterystycznej młodopolskiej pelerynie. Odlew pomnika wykonały Gliwickie Zakłady Urządzeń Technicznych.

Wydział Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie – jeden z siedmiu wydziałów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Syrokomli 21 w Krakowie. Tradycje Wydziału Architektury Wnętrz sięgają połowy ubiegłego wieku. Za jego początek można uznać Wydział Przemysłu Artystycznego istniejący w ramach Instytutu Technicznego, wyodrębnionego z niego w roku 1914 jako Szkoła Sztuki Stosowanej. Wydział Architektury Wnętrz zaistniał z chwilą powstania Państwowej Szkoły Przemysłu Artystycznego w roku 1918 a następnie Instytutu Sztuk Plastycznych w 1937 roku. Jego geneza sięga również działających równolegle w tym czasie w Akademii Sztuk Pięknych: Studium Architektury (1913) oraz Wydziału Architektury (1924). Po II Wojnie Światowej, od roku 1946 Wydział Architektury Wnętrz funkcjonował w ramach Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, a po przekształceniu w roku 1950 - w Akademii Sztuk Pięknych. Czerpiąc z wieloletniej tradycji i doświadczeń Wydział wypracował swą linię programową. Jako podbudowę działań projektowych w zakresie dwóch głównych specjalności - architektury wnętrz i projektowania wystaw, a obecnie również projektowania mebli – podejmowano i rozwijano zagadnienia architektury, malarstwa, rzeźby, grafiki, fotografii. W roku 1964 wydzielono z Wydziału zagadnienia wzornictwa przemysłowego, tworząc Wydział Form Przemysłowych. Zadaniem Wydziału Architektury Wnętrz jest przygotowanie studentów do samodzielnej, twórczej pracy projektowej, związanej z projektowaniem przestrzeni, zwłaszcza do projektowania architektury wnętrz, mebli oraz ekspozycji. Program opiera się na rozwijaniu dwóch zasadniczych aspektów osobowości projektanta: emocjonalnego i racjonalnego. Oznacza to budowanie wrażliwości plastycznej i kreatywności oraz profesjonalnej sprawności i wiedzy. Wysoki poziom kształcenia na Wydziale Architektury Wnętrz oraz wszechstronne przygotowanie studentów w dyscyplinach specjalizacyjnych i ogólnoplastycznych sprawiają, że znajdują oni zatrudnienie w kraju i zagranicą jako projektanci w różnych dziedzinach, a także działają jako samodzielni twórcy. W roku akademickim 2023/2024 Wydział przeniósł się do nowej siedziby przy ul. Syrokomli 21 w Krakowie.

Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie – jeden z siedmiu wydziałów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Władysława Syrokomli 21 w Krakowie, Katedra Grafiki Projektowej znajduje się w budynku przy ul. Karmelickiej 16, z wyjątkiem Pracowni Projektowania Książki – bud. ASP przy ul. Smoleńsk 9 w Krakowie.