Dom Władysława Ekielskiego w Krakowie

Wydział Intermediów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie – jeden z siedmiu wydziałów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Karmelickiej 16 w Krakowie.

Krakowski Zakład Witrażów S.G. Żeleński – pracownia witraży oraz mozaiki założona w Krakowie, w 1902 przez Władysława Ekielskiego i Antoniego Tucha jako Krakowski Zakład Witrażów, rozwinięta w latach 1904–1914 przez Stanisława Gabriela Żeleńskiego, a po jego śmierci przez jego żonę i syna. Odegrała ważną rolę w rozwoju polskiej sztuki witrażowej dzięki współpracy z takimi artystami jak Stanisław Wyspiański czy Józef Mehoffer. Po II wojnie światowej przedsiębiorstwo zostało upaństwowione, a następnie przekształcone w spółdzielnię, natomiast w 2001 zakupione przez prywatnego właściciela Piotra Ostrowskiego. Współcześnie Zakład wciąż wytwarza witraże oraz stawia sobie za zadanie ochronę i propagowanie polskiego dziedzictwa witrażowego, będąc najstarszą istniejącą pracownią witrażową w Polsce. Od 2004 roku przestrzenie Zakładu udostępniane są zwiedzającym w ramach żywego muzeum jako Pracownia i Muzeum Witrażu.

Pracownia i Muzeum Witrażu – krakowska instytucja kultury, która łączy założoną w 1902 roku pracownię witrażu (Krakowski Zakład Witrażów S.G. Żeleński) oraz zorganizowane wokół niej muzeum. Mieści się w historycznej kamienicy przy al. Zygmunta Krasińskiego 23. Muzeum Witrażu zostało założone w 2004 roku przez Piotra Ostrowskiego. Jest efektem koncepcji tzw. żywego muzeum. Oznacza to, że przestrzeń udostępniona zwiedzającym przeplata się z wciąż funkcjonującą pracownią witrażową, w której artyści cały czas pracują nad nowymi dziełami. W ramach wizyty można więc poznać krok po kroku cały proces powstawania witraża oraz przyjrzeć się, jak wygląda praca nad aktualnymi przedsięwzięciami. W muzeum znajduje się także przestrzeń czysto ekspozycyjna składająca się zarówno z historycznych, jak i współczesnych realizacji. Częścią spuścizny Krakowskiego Zakładu Witrażów jest bowiem bogate archiwum zawierające wiele szkiców, rysunków, ręcznie tworzonych projektów witraży oraz gotowych dzieł. Jest to najbogatsza w Polsce kolekcja związaną ze sztuką witrażową. Muzeum organizuje wystawy czasowe i zajmuje się promocją współczesnego szkła. Muzeum znajduje się w budynku wzniesionym w latach 1906–1907 z inicjatywy Stanisława Gabriela Żeleńskiego, właściciela Zakładu. Żeleński zaprojektował kamienicę w ten sposób, aby jak najlepiej odpowiadała potrzebom pracowni witrażowej, a w tym zadaniu pomagał mu znany krakowski architekt Ludwik Wojtyczko. Dlatego siedziba Muzeum jest ewenementem w skali światowej, a dzięki zachowaniu oryginalnego wystroju i układu wnętrz wciąż oddaje atmosferę pracowni z przełomu wieków. Sztuka witrażowa była wtedy nieporównywalnie bardziej popularna niż obecnie i korzystali z tej formy czołowi twórcy epoki Młodej Polski. Z Zakładem współpracowali m.in. tacy artyści jak Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Henryk Uziembło, Wojciech Jastrzębowski, Stefan Witold Matejko. W 2016 roku, w ramach misji popularyzacji polskiego dziedzictwa witrażowego Muzeum podjęło się rekonstrukcji wybitnego dzieła Stanisława Wyspiańskiego pod tytułem Apollo Spętany. Projekt ma na celu maksymalnie wierne odtworzenie witraża zniszczonego podczas II wojny światowej i udostępnienie go publiczności.

Rogatka Wolska – dawna rogatka miejska w Krakowie, przy ulicy Marszałka Józefa Piłsudskiego 29, na Piasku.

Kino „Kijów” – zabytkowe kino w Krakowie, w dzielnicy VII Zwierzyniec, przy alei Zygmunta Krasińskiego 34, na Półwsiu Zwierzynieckim.

Budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – zabytkowa sala sportowa znajdująca się w Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. J. Piłsudskiego 27, na Piasku. Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” powstało 23 lutego 1885 roku z inicjatywy studentów związanych z tak zwaną Czytelnią Akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Miało na celu duchowe i fizyczne odrodzenie społeczeństwa przez kultywowanie tradycji narodowych, wychowanie patriotyczne oraz uprawianie ćwiczeń sportowych, głównie o charakterze paramilitarnym. W ramach „Czytelni” powstało Towarzystwo „Sokół”. Popularyzowało turystykę, gimnastykę i różne sporty: wioślarstwo, strzelectwo, szermierkę, łucznictwo, pływanie, lekką atletykę i inne. W 1889 roku gmina miasta przekazała Towarzystwu grunty przy ówczesnej ulicy Wolskiej, tuż przy korycie płynącej tam wtedy rzece Rudawa. W tym samym roku wybudowano własny budynek, sokolnię. Znajdowała się w nim największa w Galicji sala gimnastyczna, wyposażona w najnowocześniejsze urządzenia sportowe. Gmach zaprojektował Karol Knaus. Uroczyste otwarcie budynku odbyło się 18 listopada 1889 roku. W 1894 roku sokolnię rozbudowano. Dobudowano wschodnią część zaprojektowaną przez Teodora Talowskiego, budynek uzyskał cechy neogotyckie. W 1921 roku w budynku miała siedzibę Dzielnica Krakowska Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 31 lipca 1947 roku przedstawiciele Urzędu Bezpieczeństwa opieczętowali budynek „Sokoła” odbierając zezwolenie na jego działalność. Od 1957 roku budynkiem administrowało TKKF. „Sokół” odzyskał swój budynek we wrześniu 1990 roku i rozpoczął kapitalny remont budynku zdewastowanego przez poprzedniego użytkownika Klub Sportowy Cracovia. W latach 2017–2020 trwał pierwszy kompleksowy od czasu powstania obiektu remont i prace konserwatorskie. Prawie cały koszt został sfinansowany ze środków Narodowego Funduszu Rewaloryzacji Zabytków Krakowa przyznaną przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa. 15 maja 1984 budynek został wpisany do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Willa „Wenecja” – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Wenecja 2, na Piasku. Przez okolice gdzie dzisiaj znajduje się ulica Wenecja jeszcze w początkach XX wieku płynęły Rudawa i Młynówka Królewska. W początkach XVIII wieku, na tym podmokłymi i pełnym rozlewisk terenie stał dworek zwany z tego powodu „Wenecją” a był własnością kościoła św. Anny. W 1873 zbudowano nad Rudawą willę w stylu włoskim dla architekta Kazimierza Hroboniego. Projektował ją Maksymilian Nitsch. Willa została następnie przebudowana w latach 1889–1891 przez Jacka Matusińskiego, według projektu Karola Rybińskiego. Nowym właścicielem był dziennikarz i pisarz Ludwik Zygmunt Dębicki. Na fasadzie umieszczono wtedy herby Gryf i Rawicz znajdujące się tam po dzień dzisiejszy. Od lat 60. XX wieku w budynku znajdował się Zakład Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, a potem przez kilka lat był siedzibą Katedry Arabistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Budynek mimo różnych przekształceń zachował do dzisiaj charakter podmiejskiej willi.

Kamienica przy ulicy Wenecja 4a – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ulicy Wenecja, na Piasku. Kamienica została wzniesiona w 1936 roku według projektu architekta Franciszka Mączyńskiego. Budynek został wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Znajduje się na obszarze Piasku, którego układ urbanistyczny został wpisany 15 października 2015 do rejestru zabytków.

Kamienica przy ulicy Smoleńsk 20 – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie przy ulicy Smoleńsk 20, na Nowym Świecie. Kamienica została wzniesiona w latach 1888–1889. Zaprojektowana została przez Teodora Talowskiego. W 1905 roku odbyła się nadbudowa drugiego piętra zgodnie z projektem Władysława Ekierskiego. 14 maja 1975 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kamienica Pod Smokiem – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Smoleńsk 18, na Nowym Świecie. Kamienica została wzniesiona w 1887 roku. Zaprojektowana została przez Teodora Talowskiego. W 1898 roku kamienica została nadbudowana według projektu wykonanego przez Władysława Ekielskiego. 7 maja 1968 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Kamienica Pod Śpiewającą Żabą – kamienica z lat 1889–1890 w Krakowie, wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Instytut Literatury – polska, narodowa instytucja kultury powołana na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 25 lutego 2019 r. w sprawie utworzenia państwowej instytucji kultury – Instytutu Literatury (Dz. Urz. MKiDN poz. 12). 1 czerwca 2024 Instytut Literatury został połączony z Instytutem Książki w nową państwową instytucję kultury.