Ulica Sztabowa we Wrocławiu

Ulica Powstańców Śląskich – główna arteria wylotowa z Wrocławia na południe, naturalne przedłużenie ulicy Świdnickiej, z którą łączy się w miejscu, gdzie trasę tę przecina wiadukt kolejowy. Długość ulicy wynosi około 3,3 km, a w odległości około 1,3 km od jej początku znajduje się duży okrągły plac Powstańców Śląskich, do którego gwiaździście dochodzą – oprócz głównej osi ulicy Powstańców – ulice Sudecka, Zaporoska, Kamienna i Pretficza.

Pomnik Zwycięstwa Żołnierza Polskiego – pomnik poświęcony zwycięstwu żołnierza polskiego w 1945 roku. Zbudowany został w 1948 roku przy ulicy Bernarda Pretficza we Wrocławiu. Zlokalizowany jest przed budynkiem mieszczącym klub oficerski dawnego Śląskiego Okręgu Wojskowego. Pomnik składa się z figury żołnierza niosącego sztandar i depczącego swastykę, ustawionej na granitowym, wysokim cokole, do którego przytwierdzono tablicę z umieszczoną na niej inskrypcją. W miejscu tym przed II wojną światową znajdował się pomnik Helmutha von Moltkego, którego cokół wykorzystano do budowy nowego pomnika.

Pomnik Helmutha von Moltkego (niem. Moltkedenkmal) – pomnik generała i feldmarszałka pruskiego Helmuta Karla Bernharda von Moltkego, który znajdował się na Kaiser-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Powstańców Śląskich) we Wrocławiu. Po 1945 posąg został przetopiony, a z cokołu wykonano Pomnik Zwycięstwa Żołnierza Polskiego.

Unit4 Polska sp. z o.o. – wrocławska spółka zajmująca się tworzeniem oprogramowania. Jej produkty to zintegrowane systemy informatyczne wspomagające zarządzanie przedsiębiorstwem, oparte na bazach danych Oracle i MS SQL Server. Unit4 zajmuje się w Polsce rozwojem systemów klasy ERP i HR, sprzedawanych pod wspólną marką Teta. Siedziba spółki znajduje się we Wrocławiu, w Centrum Biurowym Globis. Łącznie przedsiębiorstwo zatrudnia około 500 pracowników.

Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzieli się na 6 zakładów i 2 pracownie naukowe. Posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego oraz wnioskowania o nadanie tytułu naukowego profesora. Prowadzi działalność dydaktyczną i badawczą związaną z kształceniem studentów, promowaniem kadry naukowej, publikacjami w dziedzinie filologii słowiańskiej (język i literatura czeska, rosyjska, serbska, chorwacka, ukraińska). Instytut oferuje studia na kierunku filologia ze specjalnościami: filologia czeska, filologia rosyjska, filologia serbska i chorwacka, filologia ukraińska oraz studia podyplomowe, a także studia doktoranckie. Aktualnie na instytucie kształci się około 850 studentów w trybie dziennym i zaocznym. Instytut wydaje trzy własne czasopisma: Slavica Wratislaviensia. Dysponuje także własną samodzielną biblioteką instytutową, liczącą ponad 54 tysiące druków zwartych oraz 11,5 tysiąca woluminów czasopism. Z kolei znajdująca się przy niej czytelnia dysponuje 24 miejscami i ma w swoich zasobach około 700 woluminów księgozbioru podręcznego. Siedzibą instytutu jest kamienica przy ulicy Pocztowej 9 we Wrocławiu. Instytut powstał w 1969 roku w wyniku przekształcenia Katedry Filologii Słowiańskiej na podstawie decyzji ministerialnej. Pracownicy naukowi instytutu zajmowali często najważniejsze stanowiska w hierarchii uniwersyteckiej – dziekanów i prodziekanów na swoich wydziałach. Obecnie ta jednostka naukowo-dydaktyczna zatrudnia blisko 50 pracowników naukowo-dydaktycznych.

Ulica Bernarda Pretficza – ulica położona we Wrocławiu na samorządowym osiedlu Powstańców Śląskich, w obszarze osiedla Dworek, w dawnej dzielnicy Krzyki, oraz na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Biegnie od ulicy Powstańców Śląskich do Ulicy Mieleckiej. Przypisana jest do niej droga gminna o długości 910 m oraz działki o statusie drogi wewnętrznej. Przy ulicy położony jest budynek dawnego Urzędu Finansowego, współcześnie siedziba Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i inne obiekty związane, oraz budynek Generalnej Komendantury, obecnie Gmach Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, wpisane do rejestru zabytków oraz budynki i inne obiekty, zespoły i założenia przestrzenne wpisane do gminnej ewidencji zabytków. Ponadto ulica na całej swojej długości przebiega przez obszar dzielnicy Południe również podlegający ochronie w ramach gminnej ewidencji zabytków szczególnie w zakresie historycznego układu urbanistycznego.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – organ wymiaru sprawiedliwości powołany do rozstrzygania spraw w II instancji mieszczący się przy ul. Energetycznej 4 we Wrocławiu.

Plac Powstańców Śląskich – plac w formie ronda (plac gwiaździsty) z niewielkim parkiem pośrodku, zlokalizowany w południowej części Wrocławia na osi arterii – ul. Powstańców Śląskich – prowadzącej z centrum miasta na południe i południowy zachód, w kierunku węzła autostradowego A4 w Bielanach Wrocławskich i Świdnicy. Ma ok. 220 metrów średnicy i składa się z trójpasmowej okrężnej jezdni i zielonego, zadrzewionego placu pośrodku. Do placu gwiaździście z sześciu kierunków (pierwotnie planowano, że będzie ich osiem) docierają ulice: główna dwujezdniowa arteria nosząca dziś nazwę ulicy Powstańców Śląskich wpada od północnego wschodu i wychodzi po przeciwnej stronie – na południowym zachodzie; druga, również dwujezdniowa, wpada od północy jako ul. Zaporoska, a po przeciwnej stronie placu wychodzi zeń jako ul. Sudecka (do roku 1969 obie te ulice miały wspólną nazwę ul. Sudeckiej). Piąta ulica, również dwujezdniowa, to łącząca się z placem od wschodu ul. Kamienna, a szósta to jednojezdniowa ul. Bernarda Pretficza, łącząca się z placem od jego północno-zachodniej strony. Zaprojektowany pierwotnie przez architektów i urbanistów Ferdinanda Alexandra Kaumanna i Augusta Hoffmanna w roku 1880 zrealizowany został dopiero kilkanaście lat później, w 1895. Był częścią wielkiego zamierzenia urbanistycznego na południowym ówczesnym przedmieściu Wrocławia, zwanego Kaiser-Wilhelm-Viertel – „Dzielnicą Cesarza Wilhelma” poświęconemu Wilhelmowi I; dziś ta dzielnica pokrywa się w znacznym stopniu z osiedlem Południe. Pierwotnie środkowa część placu miała być placem targowym, dopiero później zmieniono przeznaczenie tego miejsca na cele rekreacyjne Pierwszym patronem nowego placu został cesarz Wilhelm I Hohenzollern (stąd pierwotna nazwa: Kaiser-Wilhelm-Platz), później prezydent Rzeszy (Reichs-Präsident-Platz), wreszcie od 1934 marszałek Paul von Hindenburg (Hindenburg Platz). Polską nazwę placu Powstańców Śląskich nadano w roku 1945. Wokół placu zaprojektowano i wzniesiono okazałe kamienice i gmachy użyteczności publicznej (wśród nich m.in. w 1911 w południowej części, między dzisiejszymi ul. Powstańców a Sudecką, gmach Królewskiego Urzędu Górniczego Oberbergamt); dziś w gmachu tym, przy pl. Powstańców Śl. 20, mieści się dyrekcja spółki Tauron Dystrybucja Serwis. W parku pośrodku placu ustawiono po I wojnie światowej pomnik 51. regimentu piechoty pruskiej. W 1945 pomnik ten został zburzony, a na jego miejscu 6 października 1964 wzniesiono Pomnik Poległych Milicjantów dłuta wrocławskiego rzeźbiarza Jerzego Boronia (1924–1986), zlikwidowany 23 maja 1991. Do roku około 1937 przejeżdżające przez plac tramwaje jeździły jezdnią wokół placu, dopiero po przebudowaniu dzisiejszej ulicy Powstańców Śląskich na dwujezdniową arterię z linią tramwajową pośrodku skierowano tramwaje przez środek placu (po jego średnicy); wcześniej zlikwidowano linie, które wjeżdżały i wyjeżdżały dzisiejszymi ulicami Sudecką i Zaporoską. Podczas II wojny światowej natarcie Armii Czerwonej skierowane było od południa w stronę centrum, toteż zabudowa wokół placu w znacznej części legła w gruzach. Aż do roku 2009 niezabudowana pozostawała część pomiędzy dzisiejszymi ulicami Sztabową a Pretficza, w kwartale ulic, gdzie niegdyś mieścił się popularny établissement zwany „Górką Friebego” (Friebeberg), a na zniszczonym w 1945 terenie między Zaporoską a ul. Powstańców Śląskich w latach 60. postawiono niski pawilon handlowy (tzw. „sklep Rondo”), który w 2008 został zlikwidowany. Na jego miejscu powstał apartamentowiec „Thespian”, oddany do użytku w 2011 roku.

Parafia Świętego Karola Boromeusza we Wrocławiu – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w dekanacie Wrocław-Śródmieście w archidiecezji wrocławskiej. Administrowana jest przez franciszkanów, odłamu Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Erygowana w 1910. Mieści się przy ulicy Kruczej. Od 1996 do 2000 jej proboszczem był o. Roman Pałaszewski OFMConv. Od 2020 proboszczem parafii, gwardianem klasztoru i kustoszem sanktuarium jest o. Radosław Kramarski OFMConv.

Apartamentowiec Thespian – budynek mieszkalny o charakterze apartamentowca położony we Wrocławiu na osiedlu Powstańców Śląskich, przy placu Powstańców Śląskich 1. Budynek został zbudowany w miejscu istniejącego tu, powojennego pawilon usługowego "Rondo". Powstawał w latach 2008-2011. Projekt został opracowany w zespole z pracowni Maćków Pracownia Projektowa. Budynek ma 9 kondygnacji nadziemnych i 2 podziemne. W budynku oprócz lokali mieszkalnych znajdują się także lokale użytkowe, w tym biurowe oraz handlowo-usługowe oraz garaże wielostanowiskowe. Architektura obiektu znajduje pozytywny oddźwięk szczególnie pod kątem zrównoważonego jej nawiązania zarówno do częściowo zachowanej, historycznej zabudowy placu, jak i do sąsiadujących wysokich bloków osiedla Południe. Pracownia projektowa otrzymała za ten projekt II nagrodę na Międzynarodowym Biennale dla Młodych Architektów Leonardo Award 2009 i inne wyróżnienia oraz nominacje tego projektu w różnych konkursach.

Wyższa Szkoła Kształcenia Zawodowego (WSKZ) – szkoła wyższa z siedzibą we Wrocławiu, utworzona w roku 2001. Uczelnia oferuje naukę na studiach licencjackich, magisterskich oraz podyplomowych za pomocą metod i technik kształcenia na odległość.

Kościół św. Karola Boromeusza we Wrocławiu został zbudowany w latach 1911–1913 według projektu architekta J. Maasa w trójkącie pomiędzy Gabitzstraße (ulicą Gajowicką), Charlottenstraße (Kruczą) i Herderstraße (Grochową).