Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

Apartamentowiec Thespian – budynek mieszkalny o charakterze apartamentowca położony we Wrocławiu na osiedlu Powstańców Śląskich, przy placu Powstańców Śląskich 1. Budynek został zbudowany w miejscu istniejącego tu, powojennego pawilon usługowego "Rondo". Powstawał w latach 2008-2011. Projekt został opracowany w zespole z pracowni Maćków Pracownia Projektowa. Budynek ma 9 kondygnacji nadziemnych i 2 podziemne. W budynku oprócz lokali mieszkalnych znajdują się także lokale użytkowe, w tym biurowe oraz handlowo-usługowe oraz garaże wielostanowiskowe. Architektura obiektu znajduje pozytywny oddźwięk szczególnie pod kątem zrównoważonego jej nawiązania zarówno do częściowo zachowanej, historycznej zabudowy placu, jak i do sąsiadujących wysokich bloków osiedla Południe. Pracownia projektowa otrzymała za ten projekt II nagrodę na Międzynarodowym Biennale dla Młodych Architektów Leonardo Award 2009 i inne wyróżnienia oraz nominacje tego projektu w różnych konkursach.

Wyższa Szkoła Kształcenia Zawodowego (WSKZ) – szkoła wyższa z siedzibą we Wrocławiu, utworzona w roku 2001. Uczelnia oferuje naukę na studiach licencjackich, magisterskich oraz podyplomowych za pomocą metod i technik kształcenia na odległość.

Plac Powstańców Śląskich – plac w formie ronda (plac gwiaździsty) z niewielkim parkiem pośrodku, zlokalizowany w południowej części Wrocławia na osi arterii – ul. Powstańców Śląskich – prowadzącej z centrum miasta na południe i południowy zachód, w kierunku węzła autostradowego A4 w Bielanach Wrocławskich i Świdnicy. Ma ok. 220 metrów średnicy i składa się z trójpasmowej okrężnej jezdni i zielonego, zadrzewionego placu pośrodku. Do placu gwiaździście z sześciu kierunków (pierwotnie planowano, że będzie ich osiem) docierają ulice: główna dwujezdniowa arteria nosząca dziś nazwę ulicy Powstańców Śląskich wpada od północnego wschodu i wychodzi po przeciwnej stronie – na południowym zachodzie; druga, również dwujezdniowa, wpada od północy jako ul. Zaporoska, a po przeciwnej stronie placu wychodzi zeń jako ul. Sudecka (do roku 1969 obie te ulice miały wspólną nazwę ul. Sudeckiej). Piąta ulica, również dwujezdniowa, to łącząca się z placem od wschodu ul. Kamienna, a szósta to jednojezdniowa ul. Bernarda Pretficza, łącząca się z placem od jego północno-zachodniej strony. Zaprojektowany pierwotnie przez architektów i urbanistów Ferdinanda Alexandra Kaumanna i Augusta Hoffmanna w roku 1880 zrealizowany został dopiero kilkanaście lat później, w 1895. Był częścią wielkiego zamierzenia urbanistycznego na południowym ówczesnym przedmieściu Wrocławia, zwanego Kaiser-Wilhelm-Viertel – „Dzielnicą Cesarza Wilhelma” poświęconemu Wilhelmowi I; dziś ta dzielnica pokrywa się w znacznym stopniu z osiedlem Południe. Pierwotnie środkowa część placu miała być placem targowym, dopiero później zmieniono przeznaczenie tego miejsca na cele rekreacyjne Pierwszym patronem nowego placu został cesarz Wilhelm I Hohenzollern (stąd pierwotna nazwa: Kaiser-Wilhelm-Platz), później prezydent Rzeszy (Reichs-Präsident-Platz), wreszcie od 1934 marszałek Paul von Hindenburg (Hindenburg Platz). Polską nazwę placu Powstańców Śląskich nadano w roku 1945. Wokół placu zaprojektowano i wzniesiono okazałe kamienice i gmachy użyteczności publicznej (wśród nich m.in. w 1911 w południowej części, między dzisiejszymi ul. Powstańców a Sudecką, gmach Królewskiego Urzędu Górniczego Oberbergamt); dziś w gmachu tym, przy pl. Powstańców Śl. 20, mieści się dyrekcja spółki Tauron Dystrybucja Serwis. W parku pośrodku placu ustawiono po I wojnie światowej pomnik 51. regimentu piechoty pruskiej. W 1945 pomnik ten został zburzony, a na jego miejscu 6 października 1964 wzniesiono Pomnik Poległych Milicjantów dłuta wrocławskiego rzeźbiarza Jerzego Boronia (1924–1986), zlikwidowany 23 maja 1991. Do roku około 1937 przejeżdżające przez plac tramwaje jeździły jezdnią wokół placu, dopiero po przebudowaniu dzisiejszej ulicy Powstańców Śląskich na dwujezdniową arterię z linią tramwajową pośrodku skierowano tramwaje przez środek placu (po jego średnicy); wcześniej zlikwidowano linie, które wjeżdżały i wyjeżdżały dzisiejszymi ulicami Sudecką i Zaporoską. Podczas II wojny światowej natarcie Armii Czerwonej skierowane było od południa w stronę centrum, toteż zabudowa wokół placu w znacznej części legła w gruzach. Aż do roku 2009 niezabudowana pozostawała część pomiędzy dzisiejszymi ulicami Sztabową a Pretficza, w kwartale ulic, gdzie niegdyś mieścił się popularny établissement zwany „Górką Friebego” (Friebeberg), a na zniszczonym w 1945 terenie między Zaporoską a ul. Powstańców Śląskich w latach 60. postawiono niski pawilon handlowy (tzw. „sklep Rondo”), który w 2008 został zlikwidowany. Na jego miejscu powstał apartamentowiec „Thespian”, oddany do użytku w 2011 roku.

Plac Ludwika Hirszfelda (Höfchenplatz , Franz-Seldte-Platz, plac Prostokątny) – plac położony na osiedlu Południe w obrębie dzielnicy Krzyki we Wrocławiu. Przy placu znajduje się między innymi Dolnośląskie Centrum Onkologii, w tym częściowo w ocalałych od zniszczeń wojennych budynkach dawnego Szpitala Krajowego Zakładu Ubezpieczeń. Funkcjonuje tu także charakterystyczny budynek handlowo-usługowy, którego część do roku 2006 położona była nad przecinającą plac ulicą Zaporoską ; obecnie ta część budynku została rozebrana  .

Ulica Zaporoska – dwujezdniowa aleja z pasem zieleni pośrodku w południowym dawnym przedmieściu Wrocławia (Krzyki), łącząca ul. Grabiszyńską z placem Powstańców Śląskich, gdzie łączy się z ulicami Sudecką i Powstańców Śląskich. Aleja wytyczona została pod koniec XIX w. podczas budowy założeń urbanistycznych nowej dzielnicy cesarza Wilhelma I Hohenzollerna (Kaiser-Wilhelm-Viertel). Nosiła wówczas nazwę Hohenzollernstraße i ciągnęła się także poza plac Powstańców Śląskich. Podczas oblężenia Festung Breslau w gruzach legła niemal cała zabudowa dzisiejszej Zaporoskiej; do odbudowy nadawało się tylko parę kamienic po zachodniej stronie ulicy (na rogu z pl. Powstańców Śląskich, na rogu z ul. Energetyczną oraz budynek przy Szczęśliwej/Skwierzyńskiej), wszystkie inne zostały zniszczone w stopniu nie nadającym się do uratowania. Po wojnie cała Hohenzollernstraße nazwana została ulicą Sudecką. W roku 1969, kiedy władze miasta Zaporoże w Ukraińskiej SRR nazwały jedną ze swoich ulic „Wrocławską”, komunistyczne władze Wrocławia uznały, że powinny uhonorować ukraińskie miasto w podobny sposób i fragment ulicy Sudeckiej – od Grabiszyńskiej do placu Powstańców Śląskich – przemianowały na ulicę Zaporoską. Liczy ona około 1,3 kilometra długości; jej przedłużeniem na południe, poza Pl. Powstańców jest ul. Sudecka, a na północ, poza Grabiszyńską – ul. Szpitalna. Przy Zaporoskiej znajdują się trzy place: najdalej na północ trójkątny plac, dziś zupełnie nieczytelny z uwagi na punktową zabudowę w okolicy i na samym placu – obecnie nosi nazwę Skwer Ptasi Zagajnik (dawniej niem. Hohenzollernplatz, potem Plac Jakuba Szeli), drugi na skrzyżowaniu z Gajowicką (niem. Gabitzstraße) okrągły, z klombem kwiatów pośrodku i rondem dookoła – 3 października 2012 roku go nazwano Rondem Żołnierzy Wyklętych, trzeci prostokątny, na skrzyżowaniu z ul. Zielińskiego (Höfchenstraße) – plac Ludwika Hirszfelda (dawniej Höfchenplatz, tuż przed wojną przemianowany na Franz-Seldte-Platz, po wojnie do 1954 r. plac Prostokątny). W latach 70. prostokątny plac Hirszfelda zabudowany został kompleksem mieszkaniowo-handlowo-usługowym wedle projektu architekta Leszka Tumanowicza. Ulica Zaporoska wykorzystywana bywa niekiedy jako trasa kolarskich kryteriów ulicznych, zwykle wykorzystywane są obie ok. 800-metrowe jezdnie od Grabiszyńskiej do placu Hirszfelda, jedna w kierunku północ-południe, a druga w kierunku powrotnym.

Dolnośląskie Centrum Onkologii, Pulmonologii i Hematologii we Wrocławiu (DCOPiH) – szpital onkologiczny mieszczący się przy placu Ludwika Hirszfelda we Wrocławiu.

Kościół Chrystusa – ewangelicki kościół, który znajdował się we Wrocławiu przy ulicy Zaporoskiej niedaleko skrzyżowania z Gajowicką. Rozebrany w następstwie zniszczeń wojennych z 1945 roku. Dziś na jego miejscu znajduje się blok z wielkiej płyty oraz przedszkole.

Ulica Powstańców Śląskich – główna arteria wylotowa z Wrocławia na południe, naturalne przedłużenie ulicy Świdnickiej, z którą łączy się w miejscu, gdzie trasę tę przecina wiadukt kolejowy. Długość ulicy wynosi około 3,3 km, a w odległości około 1,3 km od jej początku znajduje się duży okrągły plac Powstańców Śląskich, do którego gwiaździście dochodzą – oprócz głównej osi ulicy Powstańców – ulice Sudecka, Zaporoska, Kamienna i Pretficza.

Ulica Sztabowa – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna oraz na samorządowym osiedlu Powstańców Śląskich, częściowo w obszarze osiedla Dworek, w dawnej dzielnicy Krzyki. Biegnie od ulicy Mieleckiej do ulicy Ślężnej. Przypisana jest do niej droga gminna o długości 1 808 m oraz działki o statusie drogi wewnętrznej i rezerwy komunikacyjnej. Przy ulicy położone są między innymi obiekty związane z koszarami i Generalną Komendanturą, a obecnie Inspektoratem Wsparcia Sił Zbrojnych, Budynek Dyrekcji Poczty, Kościół pw. św. Augustyna oraz Cmentarz Żydowski, a od 1991 r. Muzeum Sztuki Cmentarnej, wszystkie wpisane do rejestru zabytków oraz budynki i inne obiekty, zespoły i założenia przestrzenne wpisane do gminnej ewidencji zabytków. Ponadto ulica od swojego początku do numeru 97 przebiega przez obszar dzielnicy Południe również podlegający ochronie w ramach gminnej ewidencji zabytków szczególnie w zakresie historycznego układu urbanistycznego.

Galeriowiec przy ulicy Powstańców Śląskich 112–122 – budynek mieszkalno-usługowy położony we Wrocławiu przy ul. Powstańców Śląskich 112–122 w ramach wrocławskiego osiedla Powstańców Śląskich (Osiedle Południe). Obiekt został wybudowany jako pierwszy z trzech budynków stanowiących tak zwaną ścianę wschodnią ul. Powstańców Śląskich. Budynek ma 12 kondygnacji nadziemnych. W części mieszkalnej reprezentuje typ galeriowca. Na dwóch pierwszych kondygnacjach zrealizowano natomiast część handlowo-usługową.

Pomnik Zwycięstwa Żołnierza Polskiego – pomnik poświęcony zwycięstwu żołnierza polskiego w 1945 roku. Zbudowany został w 1948 roku przy ulicy Bernarda Pretficza we Wrocławiu. Zlokalizowany jest przed budynkiem mieszczącym klub oficerski dawnego Śląskiego Okręgu Wojskowego. Pomnik składa się z figury żołnierza niosącego sztandar i depczącego swastykę, ustawionej na granitowym, wysokim cokole, do którego przytwierdzono tablicę z umieszczoną na niej inskrypcją. W miejscu tym przed II wojną światową znajdował się pomnik Helmutha von Moltkego, którego cokół wykorzystano do budowy nowego pomnika.

Pomnik Helmutha von Moltkego (niem. Moltkedenkmal) – pomnik generała i feldmarszałka pruskiego Helmuta Karla Bernharda von Moltkego, który znajdował się na Kaiser-Wilhelm-Straße (obecnie ulica Powstańców Śląskich) we Wrocławiu. Po 1945 posąg został przetopiony, a z cokołu wykonano Pomnik Zwycięstwa Żołnierza Polskiego.