Kamienica przy ulicy Podwale 75 we Wrocławiu

Willa Haasego – kamienica mieszczańska znajdująca się przy ulicy Podwale 76–77 we Wrocławiu, jeden z niewielu zachowanych XIX wiecznych budynków o niezmienionym kształcie. Budynek, jako jeden z nielicznych, był prezentowany w 1902 roku, w czasopiśmie branżowym „Zeitschrift für Bauwesen”.

Konsulat Generalny Niemiec we Wrocławiu – niemiecka placówka konsularna z siedzibą przy ul. Podwale 76 we Wrocławiu.

Średniowieczny cmentarz żydowski we Wrocławiu – najstarszy wrocławski cmentarz żydowski. Znajdował się w rejonie obecnych ulic Traugutta, Podwale i Z. Krasińskiego. Został założony pod koniec XII wieku i zajmował powierzchnię pięciu morgów. Został zlikwidowany w 1345 roku, a pochodzące z niego macewy użyto do prac budowlanych na terenie miasta. Pięć z nich zostało odnalezionych (najstarsza jest datowana na 1274 rok) i przekazanych Muzeum Archeologicznemu we Wrocławiu oraz na Stary Cmentarz Żydowski przy ul. Ślężnej.

Budynek biurowy ZREMB – budynek położony we Wrocławiu na Przedmieściu Oławskim przy ulicy gen. Romualda Traugutta 1–7, o podstawowej funkcji biurowej. Projekt i budowa zespołu zabudowy obejmowały także oryginalny pawilon pełniący funkcję prototypowni położony przy ulicy Podwale 80. Całość zbudowana została w latach 1968–1971 jako biurowiec dla Wrocławskiego Biura Projektowo-Konstrukcyjnego Maszyn Przemysłu Materiałów Budowlanych ZREMB. Współcześnie należy do firmy Moderna Holding. Projekt budynków powstał w biurze projektowym inwestora. Architekturę zaprojektował Zenon Branowski, konstrukcję Mieczysław Zgódka, wnętrza Maria Lasota-Chorąży, a wykonawcą było Wrocławskie Przedsiębiorstwo Budowlane. Budynek biurowy był pierwszym we Wrocławiu wysokim budynkiem zbudowanym w obrębie ścisłego centrum miasta. Wskazuje się i docenia zastosowane w nim oryginalne, ciekawe rozwiązania architektoniczne i konstrukcyjne, pośród których można wymienić między innymi zastosowanie w konstrukcji nośnej ram H o rozstawie 6 m rozmieszczonych w układzie poprzecznym, wyjątkowe ukształtowanie elewacji o przestrzennym, rzeźbiarskim charakterze, z kontrastowymi efektami światłocienia, nadbudówkę i taras na dachu, łamany daszek o ściętych krawędziach nad wejściem, a także budynek przeszklonej prototypowni (dziś budynek garażowy). Biurowiec był nominowany do tytułu wrocławskiego „Domu Roku 1971”. W Studiach Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego z 2010 i 2018 r. budynek został uznany za dobro kultury współczesnej.

Marek Wierzbicki Trako Sp. z o.o. – prywatny przewoźnik autobusowy powstały w 2003 roku we Wrocławiu. Działalność firmy to przewozy pasażerskie na liniach regularnych do podwrocławskich miejscowości. Poza liniami komercyjnymi wykonuje przewozy pracownicze, szkolne i okazjonalne.

Skwer Zygmunta Krasińskiego – skwer położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie. Zlokalizowany jest w obrębie ulic: Podwale, Komuny Paryskiej i Zygmunta Krasińskiego oraz bloku zabudowy śródmiejskiej po północnej jego stronie sięgającego ulicy gen. Romualda Traugutta. Ma powierzchnię 12 721 m². W miejscu dzisiejszego skweru od 1777 r. sukcesywnie zakładano i urządzano cmentarze. Od 1888 r. były one likwidowane, a uwalniane kolejne fragmenty terenu przeznaczano na skwer. W 1892 r. został on urządzony według projektu H. Richtera, a później był kilkukrotnie modernizowany. W 2000 r. przeszedł gruntowną rewaloryzację. Uznaje się go za ważne założenie zieleni w gęsto zabudowanej przestrzeni tej części osiedla. Podlega ochronie w ramach gminnej ewidencji zabytków.

Promenada Staromiejska – pas zieleni miejskiej położony w miejscu dawnych fortyfikacji obronnych wzdłuż Fosy Miejskiej (oraz na niewielkim odcinku wzdłuż Odry) we Wrocławiu. Stanowi on obszar miejskiej przestrzeni zielonej zlokalizowany w obrębie Starego Miasta. Pośród zieleni nadbrzeżnej wykonana została promenada obejmująca aleje zarówno z drogami pieszymi, jak i rowerowymi. Część z nich stanowi również bulwar nad brzegami Fosy Miejskiej, Zatoki Gondoli i Odry. Aleje spacerowe i drogi rowerowe wyznaczone są po wewnętrznej stronie fosy (w środkowym odcinku – strona północna); po przeciwnej (zewnętrznej) stronie fosy przebiega na znacznym odcinku ulica Podwale (południowy brzeg fosy w środkowym odcinku), z wyłączeniem odcinka biegnącego przez Park Juliusza Słowackiego, wzdłuż Zatoki Gondoli oraz Odry. Początek wyznaczony jest przez most gen. Władysława Sikorskiego. Dalej bieg promenady wzdłuż fosy, przecięty jest przez następujące ulice i place: plac Jana Pawła II we Wrocławiu (oraz ulicę św. Mikołaja i ulicę Ruską), kładka św. Antoniego, kładka nad fosą, ulicę Krupniczą, ulicę Świdnicką, ulicę Piotra Skargi, ulicę Oławską (jej odcinek stanowiący fragment trasy WZ; w ciągu Promenady Staromiejskiej wybudowane jest przejście podziemne Brama Oławska), al. Juliusza Słowackiego, ulica Jana Ewangelisty Purkyniego, a nad Odrą przebiega zgodnie z bulwarem Xawerego Dunikowskiego, aż do mostu Piaskowego. Promenada Staromiejska otacza Stare Miasto pierścieniem od zachodu, południa i wschodu, a od północy zamyka ten pierścień Odra.

Ulica Zygmunta Krasińskiego – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie, a wcześniej w dawnej dzielnicy Krzyki. Biegnie od Alei Juliusza Słowackiego do ulicy Komuny Paryskiej. Jest drogą gminną, która ma 632 m długości, przy czym określana jest jako przestrzeń publiczna o charakterze ogólnomiejskim. Przebiega przez teren zabudowy śródmiejskiej, który jako obszar objęty jest ochroną i wpisany jest do rejestru zabytków. Przy ulicy znajdują się między innymi budynki ujęte w gminnej ewidencji zabytków, w tym wpisane do rejestru zabytków: Gmach Poczty Czekowej Rzeszy, obecnie Gmach Poczty oraz Muzeum Poczty i Telekomunikacji oraz kamienica z oficynami przy ulicy Zygmunta Krasińskiego 21–23. Przy południowej części ulicy położony jest Skwer Zygmunta Krasińskiego.

Gimnazjum św. Jana we Wrocławiu (niem. Stadtisches Johannes-Gymnasium und Mittelschule) – miejskie gimnazjum realne działające we Wrocławiu w latach 1872–1934. Była to szkoła siedmioklasowa, stawiająca duży nacisk na nauki przyrodnicze oraz języki nowożytne. Od początku swojego funkcjonowania cechowała się pluralizmem, co przejawiało się m.in. najwyższym odsetkiem (ok. 1/3) uczniów żydowskich wśród wszystkich szkół średnich Wrocławia oraz znacznym udziałem nauczycieli pochodzenia żydowskiego, wynoszącym ok. 1/3 grona pedagogicznego. Uważana też była za elitarną, gdyż wśród uczniów przeważały dzieci z rodzin bogatych kupców oraz dobrze sytuowanej inteligencji, np. lekarzy. W 1934 władze miejskie podjęły decyzję o de facto zamknięciu Gimnazjum św. Jana poprzez likwidację nazwy, przeniesienie do jego budynku Gimnazjum Zwinger i połączeniu społeczności obu szkół. Uczniom żydowskim ze szkoły św. Jana początkowo pozwolono uczyć się w nowej placówce, ale wskutek narastających represji ze strony nazistowskich uczniów musieli zrezygnować, ostatni odeszli w 1937. Gmach szkoły przy Paradiesstrasse 3 (Worcella 3) zbudowano w latach 1865–1866 wg projektu Zimmermanna. Szkołę uruchomiono jednak dopiero w 1872, z powodu sporów o jej światopoglądowy charakter. Dwupiętrowy budynek miał kształt litery „T”, w skrzydle leżącym wzdłuż ulicy była siedziba gimnazjum i mieszkania kadry, a w poprzecznym skrzydle, idącym w głąb posesji i powiększonym w 1899 – aula zdobiona w stylu neorenesansowym i siedziba Mittelschule. Nauczyciele Willy Cohn (1919-1933) Absolwenci Willy Cohn (1895-1906)

Ulica Nowa – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Ulica stanowi sięgacz mający swój początek w ulicy Piotra Skargi, a kończący się przy Promenadzie Staromiejskiej. Ma 175 m długości. Północną i wschodnią stronę ulicy zajmuje zabudowa pierzejowa, w tym zabytkowe kamienice, natomiast strona wschodnia i południowa to tereny zieleni, w tym objęte ochroną zabytków Wzgórze Partyzantów i wymieniona wyżej Promenada Staromiejska.

Chorągiew Dolnośląska ZHP im. hm. Stefana Mirowskiego – jednostka terenowa Związku Harcerstwa Polskiego. Działa na terenie województwa dolnośląskiego. Siedzibą władz Chorągwi jest Wrocław. Bohaterem Chorągwi jest hm. Stefan Mirowski – organizator i komendant „Zawiszy” w Szarych Szeregach, Przewodniczący ZHP w latach 1990–1996.

Muzeum Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu – uczelniane muzeum działające od 1954 r. przy wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, która w 1996 zmieniła nazwę na Akademia Sztuk Pięknych. Celem muzeum jest gromadzenie wyróżniających się dzieł sztuki autorstwa kadry i studentów wrocławskiej ASP oraz eksponatów pomocnych w dydaktyce uczelni. W związku z tym profilem muzeum ma działy odpowiadające głównym kierunkom kształcenia akademii, w tym działy: Kompozycji, Malarstwa, Rzeźby i Grafiki; Szkła; Ceramiki oraz Architektury wnętrz. Eksponaty z tych działów tworzą stałą wystawę funkcjonującą od roku 1960, organizowane są też regularnie wystawy czasowe i dydaktyczne zajęcia muzealne dla młodzieży. Kolekcja muzeum u schyłku XX w. liczyła ok. 5000 dzieł. Do 1970 r. siedziba muzeum znajdowała się przy Placu Polskim, w budynku PWSSP, od 1970 znajduje się w obecnej lokalizacji. Twórczynią muzeum była Halina Pawlikowska (przedstawicielka Wrocławskiej Szkoły Szkła), która też nim od początku kierowała. W 1997 r. kierowniczką placówki została Anna Kopaczyńska. Muzeum, jednostka ogólnouczelniana w strukturze ASP, zostało przemianowane w 2015 roku na Ośrodek Dokumentacji Sztuki (ODS). Od 2017 roku ODS jest członkiem Stowarzyszenia Muzeów Uczelnianych.