Marek Wierzbicki Trako

Średniowieczny cmentarz żydowski we Wrocławiu – najstarszy wrocławski cmentarz żydowski. Znajdował się w rejonie obecnych ulic Traugutta, Podwale i Z. Krasińskiego. Został założony pod koniec XII wieku i zajmował powierzchnię pięciu morgów. Został zlikwidowany w 1345 roku, a pochodzące z niego macewy użyto do prac budowlanych na terenie miasta. Pięć z nich zostało odnalezionych (najstarsza jest datowana na 1274 rok) i przekazanych Muzeum Archeologicznemu we Wrocławiu oraz na Stary Cmentarz Żydowski przy ul. Ślężnej.

Ulica Zygmunta Krasińskiego – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie, a wcześniej w dawnej dzielnicy Krzyki. Biegnie od Alei Juliusza Słowackiego do ulicy Komuny Paryskiej. Jest drogą gminną, która ma 632 m długości, przy czym określana jest jako przestrzeń publiczna o charakterze ogólnomiejskim. Przebiega przez teren zabudowy śródmiejskiej, który jako obszar objęty jest ochroną i wpisany jest do rejestru zabytków. Przy ulicy znajdują się między innymi budynki ujęte w gminnej ewidencji zabytków, w tym wpisane do rejestru zabytków: Gmach Poczty Czekowej Rzeszy, obecnie Gmach Poczty oraz Muzeum Poczty i Telekomunikacji oraz kamienica z oficynami przy ulicy Zygmunta Krasińskiego 21–23. Przy południowej części ulicy położony jest Skwer Zygmunta Krasińskiego.

Budynek biurowy ZREMB – budynek położony we Wrocławiu na Przedmieściu Oławskim przy ulicy gen. Romualda Traugutta 1–7, o podstawowej funkcji biurowej. Projekt i budowa zespołu zabudowy obejmowały także oryginalny pawilon pełniący funkcję prototypowni położony przy ulicy Podwale 80. Całość zbudowana została w latach 1968–1971 jako biurowiec dla Wrocławskiego Biura Projektowo-Konstrukcyjnego Maszyn Przemysłu Materiałów Budowlanych ZREMB. Współcześnie należy do firmy Moderna Holding. Projekt budynków powstał w biurze projektowym inwestora. Architekturę zaprojektował Zenon Branowski, konstrukcję Mieczysław Zgódka, wnętrza Maria Lasota-Chorąży, a wykonawcą było Wrocławskie Przedsiębiorstwo Budowlane. Budynek biurowy był pierwszym we Wrocławiu wysokim budynkiem zbudowanym w obrębie ścisłego centrum miasta. Wskazuje się i docenia zastosowane w nim oryginalne, ciekawe rozwiązania architektoniczne i konstrukcyjne, pośród których można wymienić między innymi zastosowanie w konstrukcji nośnej ram H o rozstawie 6 m rozmieszczonych w układzie poprzecznym, wyjątkowe ukształtowanie elewacji o przestrzennym, rzeźbiarskim charakterze, z kontrastowymi efektami światłocienia, nadbudówkę i taras na dachu, łamany daszek o ściętych krawędziach nad wejściem, a także budynek przeszklonej prototypowni (dziś budynek garażowy). Biurowiec był nominowany do tytułu wrocławskiego „Domu Roku 1971”. W Studiach Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego z 2010 i 2018 r. budynek został uznany za dobro kultury współczesnej.

Willa Haasego – kamienica mieszczańska znajdująca się przy ulicy Podwale 76–77 we Wrocławiu, jeden z niewielu zachowanych XIX wiecznych budynków o niezmienionym kształcie. Budynek, jako jeden z nielicznych, był prezentowany w 1902 roku, w czasopiśmie branżowym „Zeitschrift für Bauwesen”.

Konsulat Generalny Niemiec we Wrocławiu – niemiecka placówka konsularna z siedzibą przy ul. Podwale 76 we Wrocławiu.

Kamienica przy ulicy Podwale 75 – zabytkowa kamienica mieszczańska znajdująca się przy ulicy Podwale we Wrocławiu. W 1899 roku kamienica była uznana za najbardziej ekskluzywny i nowoczesny dom mieszkalny we Wrocławiu. Obecnie kamienica obok kamienicy nr 73–74 jest jedynym zachowanym świadectwem najelegantszej zabudowy południowej części Wrocławia.

Muzeum Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu – uczelniane muzeum działające od 1954 r. przy wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, która w 1996 zmieniła nazwę na Akademia Sztuk Pięknych. Celem muzeum jest gromadzenie wyróżniających się dzieł sztuki autorstwa kadry i studentów wrocławskiej ASP oraz eksponatów pomocnych w dydaktyce uczelni. W związku z tym profilem muzeum ma działy odpowiadające głównym kierunkom kształcenia akademii, w tym działy: Kompozycji, Malarstwa, Rzeźby i Grafiki; Szkła; Ceramiki oraz Architektury wnętrz. Eksponaty z tych działów tworzą stałą wystawę funkcjonującą od roku 1960, organizowane są też regularnie wystawy czasowe i dydaktyczne zajęcia muzealne dla młodzieży. Kolekcja muzeum u schyłku XX w. liczyła ok. 5000 dzieł. Do 1970 r. siedziba muzeum znajdowała się przy Placu Polskim, w budynku PWSSP, od 1970 znajduje się w obecnej lokalizacji. Twórczynią muzeum była Halina Pawlikowska (przedstawicielka Wrocławskiej Szkoły Szkła), która też nim od początku kierowała. W 1997 r. kierowniczką placówki została Anna Kopaczyńska. Muzeum, jednostka ogólnouczelniana w strukturze ASP, zostało przemianowane w 2015 roku na Ośrodek Dokumentacji Sztuki (ODS). Od 2017 roku ODS jest członkiem Stowarzyszenia Muzeów Uczelnianych.

Hotel Panorama – hotel we Wrocławiu przy placu Dominikańskim, oddany do użytku w 1970, wyburzony w 1999.

Skwer Zygmunta Krasińskiego – skwer położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie. Zlokalizowany jest w obrębie ulic: Podwale, Komuny Paryskiej i Zygmunta Krasińskiego oraz bloku zabudowy śródmiejskiej po północnej jego stronie sięgającego ulicy gen. Romualda Traugutta. Ma powierzchnię 12 721 m². W miejscu dzisiejszego skweru od 1777 r. sukcesywnie zakładano i urządzano cmentarze. Od 1888 r. były one likwidowane, a uwalniane kolejne fragmenty terenu przeznaczano na skwer. W 1892 r. został on urządzony według projektu H. Richtera, a później był kilkukrotnie modernizowany. W 2000 r. przeszedł gruntowną rewaloryzację. Uznaje się go za ważne założenie zieleni w gęsto zabudowanej przestrzeni tej części osiedla. Podlega ochronie w ramach gminnej ewidencji zabytków.

Urząd Pocztowy (niem. Postscheckamt (pełna nazwa Urząd Czeków Pocztowych) – budynek biurowy we Wrocławiu, najstarszy wieżowiec we Wrocławiu.

Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu – jedyne w Polsce muzeum obok Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku gromadzące eksponaty dokumentujące historię poczty, telekomunikacji i telegrafii na ziemiach polskich. Mieści się we Wrocławiu, w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1. Od 1988 r. jest członkiem ICOM (International Council of Museums) oraz IATM (International Associacion of Transport Museums).

Gimnazjum św. Jana we Wrocławiu (niem. Stadtisches Johannes-Gymnasium und Mittelschule) – miejskie gimnazjum realne działające we Wrocławiu w latach 1872–1934. Była to szkoła siedmioklasowa, stawiająca duży nacisk na nauki przyrodnicze oraz języki nowożytne. Od początku swojego funkcjonowania cechowała się pluralizmem, co przejawiało się m.in. najwyższym odsetkiem (ok. 1/3) uczniów żydowskich wśród wszystkich szkół średnich Wrocławia oraz znacznym udziałem nauczycieli pochodzenia żydowskiego, wynoszącym ok. 1/3 grona pedagogicznego. Uważana też była za elitarną, gdyż wśród uczniów przeważały dzieci z rodzin bogatych kupców oraz dobrze sytuowanej inteligencji, np. lekarzy. W 1934 władze miejskie podjęły decyzję o de facto zamknięciu Gimnazjum św. Jana poprzez likwidację nazwy, przeniesienie do jego budynku Gimnazjum Zwinger i połączeniu społeczności obu szkół. Uczniom żydowskim ze szkoły św. Jana początkowo pozwolono uczyć się w nowej placówce, ale wskutek narastających represji ze strony nazistowskich uczniów musieli zrezygnować, ostatni odeszli w 1937. Gmach szkoły przy Paradiesstrasse 3 (Worcella 3) zbudowano w latach 1865–1866 wg projektu Zimmermanna. Szkołę uruchomiono jednak dopiero w 1872, z powodu sporów o jej światopoglądowy charakter. Dwupiętrowy budynek miał kształt litery „T”, w skrzydle leżącym wzdłuż ulicy była siedziba gimnazjum i mieszkania kadry, a w poprzecznym skrzydle, idącym w głąb posesji i powiększonym w 1899 – aula zdobiona w stylu neorenesansowym i siedziba Mittelschule. Nauczyciele Willy Cohn (1919-1933) Absolwenci Willy Cohn (1895-1906)