place

Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we Wrocławiu

Architektura modernizmu we WrocławiuBloki we WrocławiuBudynki mieszkalne we WrocławiuBudynki projektu Stefana MülleraBudynki w Polsce oddane do użytku w 1967
Dobra kultury współczesnej we WrocławiuGajowiceObiekty we Wrocławiu wpisane do gminnej ewidencji zabytkówSzablon cytowania używa pól opisowychSzablon odn bez numeru stronySzablony cytowania – problemy – cytuj – strona główna
Grabiszynska 133 Stalowa 63 Spizowa 2 1529673 Fotopolska Eu
Grabiszynska 133 Stalowa 63 Spizowa 2 1529673 Fotopolska Eu

Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we Wrocławiu – budynek mieszkalno-usługowy typu galeriowiec położony na osiedlu Gajowice we Wrocławiu przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 oraz przy ulicy Stalowej 63 i Spiżowej 2. Projekt budynku powstawał od 1962 r. do 1963 r. w Miastoprojekcie – Wrocław. Głównym architektem obiektu był Stefan Müller. Budowa budynku została zrealizowana w latach 1966-1967. Całość wymienionych prac wykonano w ramach prowadzonej na szeroką skalę budowie osiedla mieszkaniowego Gajowice realizowanej w latach 1960-1970, przy czym w przeciwieństwie innych budynków ten otrzymał zgodę na wykonanie projektu indywidualnego, niepowtarzalnego i tak został zrealizowany. Jest to obiekt zaprojektowany w stylu modernistycznym z abstrakcyjnym detalem. Jako szczególnie interesujące i warte ochrony wskazuje się elewacje, zarówno fasadę o oryginalnym układzie przypominającym szachownicę z wyróżnionym parterem w ramach którego wykonano duże przeszklenia lokali usługowych oraz podcienia, jak i elewację tylną z galeriami oraz wyodrębnionymi z zasadniczej były budynku pionami klatek schodowych. Cały obiekt określa się jako jeden z najciekawszych i nowatorskich budynków jakie powstały we Wrocławiu w latach 60. XX wieku. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego z 2010 i z 2018 r. budynek został uznany za dobro kultury współczesnej. Ponadto budynek ujęty został w gminnej ewidencji zabytków.

Fragment artykułu z Wikipedii Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we Wrocławiu (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we Wrocławiu
Grabiszyńska, Wrocław Gajowice

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we WrocławiuCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.100229 ° E 17.001449 °
placePokaż na mapie

Adres

Grabiszyńska 133
53-439 Wrocław, Gajowice
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Grabiszynska 133 Stalowa 63 Spizowa 2 1529673 Fotopolska Eu
Grabiszynska 133 Stalowa 63 Spizowa 2 1529673 Fotopolska Eu
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Parafia św. Elżbiety we Wrocławiu (ul. Grabiszyńska)
Parafia św. Elżbiety we Wrocławiu (ul. Grabiszyńska)

Parafia Świętej Elżbiety we Wrocławiu (ul. Grabiszyńska) znajduje się w dekanacie Wrocław-Śródmieście w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest ks. Janusz Jastrzębski. Obsługiwana przez księży archidiecezjalnych. Mieści się przy ulicy Grabiszyńskiej, a kościołem parafialnym jest świątynia pw. św. Elżbiety. Erygowana w 1899. Podczas oblężenia Wrocławia, w połowie marca 1945 wojsko niemieckie spaliło i wysadziło plebanię, a także wieżę kościoła parafialnego w ramach przygotowywania w tym rejonie pozycji obronnych. W efekcie upadku wieży doszło do zniszczeń w obrębie samego kościoła. Żołnierze zniszczyli też wówczas znaczną część wyposażenia kościoła i plebanii. Pracę parafii i nabożeństwa wznowiono na początku czerwca. Od 1946 liturgię sprawowano tu również po polsku. Niemieckie nabożeństwa ustały wraz z emigracją do Niemiec w sierpniu 1947 dotychczasowego proboszcza G. Bartscha. Od lutego 1946 do końca sierpnia 1947 parafię podporządkowano jezuitom, którzy zajmowali się tu potrzebami religijnymi polskich parafian. Później posługę pełnił ksiądz diecezjalny, a od stycznia 1948 do 1951 franciszkanie. Od lipca 1951 jest kierowana przez księży diecezjalnych. Od 1960 przy parafii pracują siostry felicjanki, m.in. prowadząc katechezy, zajmując się administracją i pracami gospodarczo-porządkowymi. W 1972 w parafii powołano duszpasterstwo akademickie, a w 1977 bibliotekę parafialną, która w 2006 r. posiadała ok. 18 tys. książek i prawie 3500 czytelników. W parafii od początku lat 80.: działały chóry i zespoły muzyczne, często kilka jednocześnie, wypożyczalnia i klub filmów (później też innych nośników) video oraz organizowano liczne wystawy malarstwa, grafiki, fotografii, w 1996 otworzono galerię sztuki współczesnej. Prowadzono też regularne wykłady popularyzujące różne dziedziny wiedzy teologicznej i związanej z nauką Kościoła, a także historycznej. W połowie 1984 rozpoczęto budowę domu parafialnego, oddając go do użytku w listopadzie 1988 r. W 1985 kupiono w Jugowicach dom, który wyremontowano i przebudowano celem urządzenia tam bazy wypoczynkowo-rekolekcyjnej dla młodzieży z parafii. W 1990 parafia otrzymała w użytkowanie, a w 1992 na własność, budynek z parkiem w Jelczu-Laskowicach, przeznaczając go na dom seniorów.

Osiedle Gajowice
Osiedle Gajowice

Osiedle Gajowice, Osiedle mieszkaniowe „Gajowice” – osiedle mieszkaniowe zbudowane we Wrocławiu w latach 1960-1970 na obszarze Gajowic w dawnej dzielnicy Fabryczna. Było to pierwsze w mieście tak duże założenie urbanistyczne i realizacyjne. Zakładano powstanie tu nowej zabudowy mieszkalnej dla około dwudziestu – trzydziestu tysięcy mieszkańców. Jego projekt opracowany został przez zespół architektów Igora Tawryczewskiego. Osiedle stanowiło poligon doświadczalny, w ramach którego realizowano stosunkowo zróżnicowaną zabudowę mimo częściowej unifikacji zarówno pod względem architektonicznym jak i technologii budowlanych. Tu powstały między innymi pierwsze wysokie budynki mieszkalne jedenastokondygnacyjne. Pośród technologii zastosowanych do budowy obiektów na osiedlu można między innymi wymienić prefabrykowane elementy gruzobetonowe, prefabrykaty z betonów odpowietrzanych, oraz montaż budynków z elementów wielkopłytowych. Architekturę powstałych budynków zalicza się do modernizmu. Pod względem układu urbanistycznego centrum zespołu zabudowy stanowi plac Icchaka Lejba Pereca. Całość jednak nie uzyskała czytelnego układu, ze względu na istniejące ograniczenia wynikające z zachowanej siatki przedwojennych ulic oraz częściowo zachowanej z czasów przedwojennych zabudowy. Oprócz budynków mieszkalnych i mieszkalno-usługowych powstały wówczas także obiekty użyteczności publicznej, takie jak między innymi szkoły, przedszkola czy przychodnie. Z powstałej wówczas zabudowy część została uznana za dobra kultury współczesnej, a pojedyncze obiekty zostały wpisane do gminnej ewidencji zabytków.