Kościół św. Elżbiety na ulicy Grabiszyńskiej we Wrocławiu

Parafia Świętej Elżbiety we Wrocławiu (ul. Grabiszyńska) znajduje się w dekanacie Wrocław-Śródmieście w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest ks. Janusz Jastrzębski. Obsługiwana przez księży archidiecezjalnych. Mieści się przy ulicy Grabiszyńskiej, a kościołem parafialnym jest świątynia pw. św. Elżbiety. Erygowana w 1899. Podczas oblężenia Wrocławia, w połowie marca 1945 wojsko niemieckie spaliło i wysadziło plebanię, a także wieżę kościoła parafialnego w ramach przygotowywania w tym rejonie pozycji obronnych. W efekcie upadku wieży doszło do zniszczeń w obrębie samego kościoła. Żołnierze zniszczyli też wówczas znaczną część wyposażenia kościoła i plebanii. Pracę parafii i nabożeństwa wznowiono na początku czerwca. Od 1946 liturgię sprawowano tu również po polsku. Niemieckie nabożeństwa ustały wraz z emigracją do Niemiec w sierpniu 1947 dotychczasowego proboszcza G. Bartscha. Od lutego 1946 do końca sierpnia 1947 parafię podporządkowano jezuitom, którzy zajmowali się tu potrzebami religijnymi polskich parafian. Później posługę pełnił ksiądz diecezjalny, a od stycznia 1948 do 1951 franciszkanie. Od lipca 1951 jest kierowana przez księży diecezjalnych. Od 1960 przy parafii pracują siostry felicjanki, m.in. prowadząc katechezy, zajmując się administracją i pracami gospodarczo-porządkowymi. W 1972 w parafii powołano duszpasterstwo akademickie, a w 1977 bibliotekę parafialną, która w 2006 r. posiadała ok. 18 tys. książek i prawie 3500 czytelników. W parafii od początku lat 80.: działały chóry i zespoły muzyczne, często kilka jednocześnie, wypożyczalnia i klub filmów (później też innych nośników) video oraz organizowano liczne wystawy malarstwa, grafiki, fotografii, w 1996 otworzono galerię sztuki współczesnej. Prowadzono też regularne wykłady popularyzujące różne dziedziny wiedzy teologicznej i związanej z nauką Kościoła, a także historycznej. W połowie 1984 rozpoczęto budowę domu parafialnego, oddając go do użytku w listopadzie 1988 r. W 1985 kupiono w Jugowicach dom, który wyremontowano i przebudowano celem urządzenia tam bazy wypoczynkowo-rekolekcyjnej dla młodzieży z parafii. W 1990 parafia otrzymała w użytkowanie, a w 1992 na własność, budynek z parkiem w Jelczu-Laskowicach, przeznaczając go na dom seniorów.

Dolnośląskie Centrum Chorób Płuc we Wrocławiu (DCChP) – szpital pulmonologiczny mieszczący się przy ulicy Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

Plac Icchaka Lejba Pereca we Wrocławiu (Rehdigerplatz, pl. Zbożowy, pl. Leona Pereca) – plac położony na osiedlu Gajowice, w obrębie dzielnicy Fabrycznej we Wrocławiu.

Osiedle Gajowice, Osiedle mieszkaniowe „Gajowice” – osiedle mieszkaniowe zbudowane we Wrocławiu w latach 1960-1970 na obszarze Gajowic w dawnej dzielnicy Fabryczna. Było to pierwsze w mieście tak duże założenie urbanistyczne i realizacyjne. Zakładano powstanie tu nowej zabudowy mieszkalnej dla około dwudziestu – trzydziestu tysięcy mieszkańców. Jego projekt opracowany został przez zespół architektów Igora Tawryczewskiego. Osiedle stanowiło poligon doświadczalny, w ramach którego realizowano stosunkowo zróżnicowaną zabudowę mimo częściowej unifikacji zarówno pod względem architektonicznym jak i technologii budowlanych. Tu powstały między innymi pierwsze wysokie budynki mieszkalne jedenastokondygnacyjne. Pośród technologii zastosowanych do budowy obiektów na osiedlu można między innymi wymienić prefabrykowane elementy gruzobetonowe, prefabrykaty z betonów odpowietrzanych, oraz montaż budynków z elementów wielkopłytowych. Architekturę powstałych budynków zalicza się do modernizmu. Pod względem układu urbanistycznego centrum zespołu zabudowy stanowi plac Icchaka Lejba Pereca. Całość jednak nie uzyskała czytelnego układu, ze względu na istniejące ograniczenia wynikające z zachowanej siatki przedwojennych ulic oraz częściowo zachowanej z czasów przedwojennych zabudowy. Oprócz budynków mieszkalnych i mieszkalno-usługowych powstały wówczas także obiekty użyteczności publicznej, takie jak między innymi szkoły, przedszkola czy przychodnie. Z powstałej wówczas zabudowy część została uznana za dobra kultury współczesnej, a pojedyncze obiekty zostały wpisane do gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Lwowska we Wrocławiu (niem. Victoriastrasse albo Viktoriastrasse) – jedna z ulic Wrocławia, przecinająca w przybliżeniu równoleżnikowo osiedle Gajowice.

Ulica Icchaka Lejba Pereca – wrocławska ulica łącząca skrzyżowanie ulic Grabiszyńskiej i Lubuskiej ze środkowym odcinkiem ul. Stalowej. Nazwa została nadana na cześć polskiego i żydowskiego pisarza Icchoka Lejba Pereca.

Ulica Ołowiana – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Icchaka Lejba Pereca z ulicą Oporowską na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Ulica ma 200 m długości. Obszar przez który przebiega ulica ujęty jest w gminnej ewidencji zabytków i objęty jest ochroną w zakresie historycznego układu urbanistycznego osiedla. Przy ulicy i w najbliższym otoczeniu znajdują się zabytkowe budynki również wpisane do gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Kłośna – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Ołowianą z ulicą Grochową na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Ulica ma 121 m długości. Obszar przez który przebiega ulica ujęty jest w gminnej ewidencji zabytków i objęty jest ochroną w zakresie historycznego układu urbanistycznego osiedla. Przy ulicy i w najbliższym otoczeniu znajdują się zabytkowe budynki również wpisane do gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Żelazna – ulica położona we Wrocławiu, łącząca plac Ludwika Hirszfelda z ulicą Grabiszyńską, na osiedlu Powstańców Śląskich w dawnej dzielnicy Krzyki (odcinek od placu Ludwika Hirszfelda do ulicy Gajowickiej) oraz na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna (odcinek od ulicy Gajowickiej do ulicy Grabiszyńskiej). Ulica ma 913 m długości. Ponadto do ulicy przypisany jest łącznik o długości 202 m.

Dom mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 we Wrocławiu – budynek mieszkalno-usługowy typu galeriowiec położony na osiedlu Gajowice we Wrocławiu przy ulicy Grabiszyńskiej 133-135 oraz przy ulicy Stalowej 63 i Spiżowej 2. Projekt budynku powstawał od 1962 r. do 1963 r. w Miastoprojekcie – Wrocław. Głównym architektem obiektu był Stefan Müller. Budowa budynku została zrealizowana w latach 1966-1967. Całość wymienionych prac wykonano w ramach prowadzonej na szeroką skalę budowie osiedla mieszkaniowego Gajowice realizowanej w latach 1960-1970, przy czym w przeciwieństwie innych budynków ten otrzymał zgodę na wykonanie projektu indywidualnego, niepowtarzalnego i tak został zrealizowany. Jest to obiekt zaprojektowany w stylu modernistycznym z abstrakcyjnym detalem. Jako szczególnie interesujące i warte ochrony wskazuje się elewacje, zarówno fasadę o oryginalnym układzie przypominającym szachownicę z wyróżnionym parterem w ramach którego wykonano duże przeszklenia lokali usługowych oraz podcienia, jak i elewację tylną z galeriami oraz wyodrębnionymi z zasadniczej były budynku pionami klatek schodowych. Cały obiekt określa się jako jeden z najciekawszych i nowatorskich budynków jakie powstały we Wrocławiu w latach 60. XX wieku. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego z 2010 i z 2018 r. budynek został uznany za dobro kultury współczesnej. Ponadto budynek ujęty został w gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Jemiołowa – ulica położona we Wrocławiu, na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Ulica ma 727 m długości. Łączy ulicę Lwowską z ulicą Kruczą.

Zespół budynków szkolnych przy ulicy Grochowej 36–38 we Wrocławiu – zespół budynków szkolnych położony we Wrocławiu na osiedlu Gajowice przy ulicy Grochowej 36–38. Zabudowa ta powstała w latach 1960–1964, w ramach budowy osiedla mieszkaniowego Gajowice realizowanego w latach 1960–1970. Autorem projektu jest Jadwiga Grabowska-Hawrylak. Pozytywny odbiór architektury obiektów sprawił, że przypisywano im miano szkół uroczych. Dziedzictwo kulturowe, jakie niesie nowatorska w chwili powstawania architektura budynków oraz ich wysoka wartość artystyczna i historyczna sprawiły, że budynki te zostały wpisane na listę wrocławskich dóbr kultury współczesnej.