Wydział Nauk o Kulturze i Sztuce Uniwersytetu Warszawskiego

Biblioteka Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (BIH UW) – biblioteka wchodząca w skład systemu biblioteczno-informacyjnego Uniwersytetu Warszawskiego, jedna z sześciu instytutowych bibliotek Wydziału Historycznego. Została założona wraz z Instytutem Historycznym w 1930 roku. Posiada ponad 230 tys. jednostek. Począwszy od 1997 roku wszystkie nowo nabyte książki opracowywane są w systemie VTLS/VIRTUA oraz wprowadzane do Narodowego Uniwersalnego Katalogu Centralnego (NUKAT). W kwietniu 2018 roku w katalogach komputerowych znajdowało się ponad 94 000 egzemplarzy książek. Biblioteka Instytutu Historycznego mieści się na terenie Kampusu Głównego UW w Gmachu Pomuzealnym należącym do Instytutu Historycznego a od jesieni 2011 r. częściowo również w nowym gmachu administracyjno-dydaktycznym Wydziału Historycznego. BIH posiada 3 czytelnie: ogólnodostępną i dwie przeznaczone dla pracowników naukowych.

Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego (WH UW) – nieistniejący już wydział Uniwersytetu Warszawskiego powołany do życia w ramach podziału Wydziału Humanistycznego w 1950 r., kształcący w trybie dziennym, wieczorowym i zaocznym. Prowadzone były w nim także studia doktoranckie. Z dniem 1 września 2020 został podzielony na Wydział Archeologii, Wydział Historii oraz Wydział Nauk o Kulturze i Sztuce.

Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (IKP UW) – jedna z siedmiu jednostek dydaktycznych wchodzących w skład Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Instytut Kultury Polskiej jest jednym z najważniejszych ośrodków kulturoznawczych w Polsce. Studia I i II stopnia na kierunku "kulturoznawstwo - wiedza o kulturze" prowadzone w IKP otrzymały w 2017 roku najwyższą ocenę – wyróżniającą, przyznawaną przez Prezydium Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Instytut prowadzi autorski program studiów dziennych (licencjackich i magisterskich) oraz doktoranckich w zakresie kulturoznawstwa, a także podyplomowych pedagogika teatru. Specjalizacje naukowe realizowane w IKP – „Kultura wizualna”, „Kultura miejska”, „Teatr, performans, widowisko” oraz „Animacja kultury” – pozwalają na pogłębienie wiedzy i umiejętności interpretacyjnych w wybranych dziedzinach. W Instytucie stworzono własny unikalny program poświadczony wielokrotnie wznawianą i unowocześnianą, kilkutomową serią podręczników (m.in. „Antropologia kultury”, „Antropologia kultury wizualnej”, „Antropologia ciała", „Antropologia widowisk", „Antropologia antyku greckiego”). Podręczniki były wielokrotnie nagradzane Nagrodą Rektora Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Konkursie na Najlepszy Podręcznik Akademicki o Nagrodę Stowarzyszenia Wydawców Szkół Wyższych im. ks. Edwarda Pudełki. Przy Instytucie Kultury Polskiej (oraz Instytucie Badań Literackich PAN) afiliowane jest czasopismo naukowe „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej". To pierwsze czasopismo naukowe w Polsce (11 pkt na liście MNiSW) poświęcone badaniom kultury wizualnej. Doktoranci IKP prowadzą czasopismo dla młodych naukowców "mała kultura współczesna".

Wydział Historii Uniwersytetu Warszawskiego – wydział Uniwersytetu Warszawskiego, powstały 1 września 2020 r. z przekształcenia Instytutu Historycznego funkcjonującego w ramach nieistniejącego już Wydziału Historycznego. Instytut Historyczny został powołany do życia w roku 1930 w ramach ówczesnego Wydziału Humanistycznego UW, od 1950 r. wchodził w skład Wydziału Historycznego UW, decyzją Rektora UW z 15 czerwca 2020 r. został przekształcony w odrębny wydział. Na Wydziale pracuje ponad 100 nauczycieli akademickich.

Kamienica Czulskiego w Warszawie – budynek nr 12 znajdujący się na Krakowskim Przedmieściu, zwany także kamienicą Johanna Ekierta. Kamienica powstała około połowy XVIII wieku. Ok 1743 roku powstał w tym miejscu dom murowany Bogusza, ok. 1754 roku stał się on własnością sekretarza królewskiego Makowskiego. Wtedy mieścił się tam szynk Jana Arenta. Był to wówczas dom jednopiętrowy z facjatą na dachu. Niedługo potem budynek został przebudowany lub zbudowany na nowo. Po 1984 roku stał się własnością Johanna Ekierta. Pod koniec XVIII kamienica została uzupełniona o nową facjatę i nadbudowana o drugie piętro. W okresie międzywojennym funkcjonowała w tym miejscu kawiarnia Akademicka. W 1944 roku kamienica została częściowo spalona, w latach 1948-49 odrestaurowana.

Pomnik Studenta w Warszawie – rzeźba z brązu autorstwa Andrzeja Renesa przedstawiająca studenta siedzącego na ławce. Pomnik znajduje się na terenie kampusu centralnego Uniwersytetu Warszawskiego przy ul. Krakowskie Przedmieście 26/28, przed dawnym budynkiem Biblioteki.

Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (TPD) – ogólnopolskie stowarzyszenie prowadzące działalność pożytku publicznego na rzecz dzieci. W ramach działalności służy dzieciom – przede wszystkim wymagającym ratunku i pomocy. Walczy o dobro dzieci: powracających z zesłania i obozów koncentracyjnych, osieroconych i zagrożonych sieroctwem, żyjących w skrajnej nędzy i poniżeniu, głodnych, żebrzących, bezdomnych, nieślubnych, wykorzystywanych, zaniedbanych edukacyjnie i wychowawczo, maltretowanych fizycznie i psychicznie, sprawiających trudności wychowawcze, wykolejonych, zagrożonych uzależnieniami i uzależnionych (od alkoholu, narkotyków i nikotyny), o złym stanie zdrowia i niepełnosprawnych.

Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego (IHS UW) – jeden z instytutów Wydziału Nauk o Kulturze i Sztuce, kontynuującego tradycje dawnego Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, prowadzący działalność dydaktyczną i badawczą.

Kamienica Oranowskiego – kamienica znajdująca się przy ulicy Krakowskie Przedmieście 6 w Warszawie.

Szpital św. Rocha w Warszawie – nieistniejący obecnie szpital, założony w 1707, początkowo prowadzony przez Bractwo św. Rocha, a w latach 30. XX wieku przez fundację pod zarządem Miejskim.

Katedra Arabistyki i Islamistyki UW (KAiI UW) jest największym centrum badań w zakresie arabistyki i islamistyki w Polsce. Jako jednostka naukowa wchodzi w skład Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Historia badań arabistycznych na Uniwersytecie Warszawskim nie jest zbyt odległa w czasie, ale ściśle związana z prof. Józefem Bielawskim, który to, w roku 1958 objął Sekcję Arabistyczną przy Katedrze Turkologii UW. W ciągu następnych lat, prof. Bielawski starał się o utworzenie samodzielnej arabistyki, do czego doszło w roku 1964 wraz z powołaniem Katedry Arabistyki. Następnie Instytut Orientalistyczny po zmianie struktury organizacyjnej w roku 1970, pozwolił rozszerzyć zakres działań o islamistykę. W związku z tym powstała nazwa Zakład Arabistyki i Islamistyki. 24 lutego 2009 roku Rada Wydziału Orientalistycznego UW zdecydowała przemianować Zakład Arabistyki i Islamistyki UW w Katedrę Arabistyki i Islamistyki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Głównymi kierunkami badań w KAiI UW są: islamistyka, filozofia arabska, historia literatury arabskiej, kultura Arabii przedmuzułmańskiej oraz klasyczna kultura arabsko-muzułmańska, językoznawstwo i dialektologia języka arabskiego, etnologia i antropologia kulturowa, historia świata arabskiego, problemy polityczne świata arabskiego, historia muzułmańskiej myśli politycznej, historia arabistyki i islamistyki polskiej i światowej. Katedra prowadzi studia w zakresie arabistyki i islamistyki. Nabór na studia odbywa się co roku, a od roku akademickiego 2007-2008 został wprowadzony podział na studia pierwszego (licencjat) i drugiego (magister) stopnia. Katedra Arabistyki i Islamistyki posiada największą w Polsce bibliotekę arabistyczną. Co roku wydaje także czasopismo naukowe Studia Arabistyczne i Islamistyczne o zasięgu międzynarodowym.

Powstańcze natarcia na Uniwersytet Warszawski – trzykrotne próby zdobycia kompleksu gmachów Uniwersytetu Warszawskiego podjęte przez żołnierzy Armii Krajowej podczas powstania warszawskiego 1944 roku. Uniwersytet stanowił ważny punkt niemieckiego oporu w Śródmieściu. Znajdowały się tam magazyny broni i amunicji, a usytuowanie kampusu na skraju skarpy warszawskiej umożliwiało jego załodze pokrycie ostrzałem znacznej części Powiśla. Żołnierze AK usiłowali zdobyć Uniwersytet już w pierwszym dniu powstania, lecz ich natarcie załamało się ze względu na przewagę ogniową nieprzyjaciela. Jeszcze dwukrotnie, 23 sierpnia i 2 września, Zgrupowanie „Krybar” podjęło próbę opanowania kampusu. Mimo wykorzystania przez powstańców pojazdów opancerzonych również te natarcia zakończyły się niepowodzeniem z powodu przewagi ogniowej Niemców i słabej koordynacji działań poszczególnych oddziałów szturmowych. W walkach o Uniwersytet poległo lub zostało rannych kilkudziesięciu żołnierzy Armii Krajowej.