Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego

Biblioteka Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (BIH UW) – biblioteka wchodząca w skład systemu biblioteczno-informacyjnego Uniwersytetu Warszawskiego, jedna z sześciu instytutowych bibliotek Wydziału Historycznego. Została założona wraz z Instytutem Historycznym w 1930 roku. Posiada ponad 230 tys. jednostek. Począwszy od 1997 roku wszystkie nowo nabyte książki opracowywane są w systemie VTLS/VIRTUA oraz wprowadzane do Narodowego Uniwersalnego Katalogu Centralnego (NUKAT). W kwietniu 2018 roku w katalogach komputerowych znajdowało się ponad 94 000 egzemplarzy książek. Biblioteka Instytutu Historycznego mieści się na terenie Kampusu Głównego UW w Gmachu Pomuzealnym należącym do Instytutu Historycznego a od jesieni 2011 r. częściowo również w nowym gmachu administracyjno-dydaktycznym Wydziału Historycznego. BIH posiada 3 czytelnie: ogólnodostępną i dwie przeznaczone dla pracowników naukowych.

Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (IKP UW) – jedna z siedmiu jednostek dydaktycznych wchodzących w skład Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Instytut Kultury Polskiej jest jednym z najważniejszych ośrodków kulturoznawczych w Polsce. Studia I i II stopnia na kierunku "kulturoznawstwo - wiedza o kulturze" prowadzone w IKP otrzymały w 2017 roku najwyższą ocenę – wyróżniającą, przyznawaną przez Prezydium Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Instytut prowadzi autorski program studiów dziennych (licencjackich i magisterskich) oraz doktoranckich w zakresie kulturoznawstwa, a także podyplomowych pedagogika teatru. Specjalizacje naukowe realizowane w IKP – „Kultura wizualna”, „Kultura miejska”, „Teatr, performans, widowisko” oraz „Animacja kultury” – pozwalają na pogłębienie wiedzy i umiejętności interpretacyjnych w wybranych dziedzinach. W Instytucie stworzono własny unikalny program poświadczony wielokrotnie wznawianą i unowocześnianą, kilkutomową serią podręczników (m.in. „Antropologia kultury”, „Antropologia kultury wizualnej”, „Antropologia ciała", „Antropologia widowisk", „Antropologia antyku greckiego”). Podręczniki były wielokrotnie nagradzane Nagrodą Rektora Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Konkursie na Najlepszy Podręcznik Akademicki o Nagrodę Stowarzyszenia Wydawców Szkół Wyższych im. ks. Edwarda Pudełki. Przy Instytucie Kultury Polskiej (oraz Instytucie Badań Literackich PAN) afiliowane jest czasopismo naukowe „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej". To pierwsze czasopismo naukowe w Polsce (11 pkt na liście MNiSW) poświęcone badaniom kultury wizualnej. Doktoranci IKP prowadzą czasopismo dla młodych naukowców "mała kultura współczesna".

Wydział Historii Uniwersytetu Warszawskiego – wydział Uniwersytetu Warszawskiego, powstały 1 września 2020 r. z przekształcenia Instytutu Historycznego funkcjonującego w ramach nieistniejącego już Wydziału Historycznego. Instytut Historyczny został powołany do życia w roku 1930 w ramach ówczesnego Wydziału Humanistycznego UW, od 1950 r. wchodził w skład Wydziału Historycznego UW, decyzją Rektora UW z 15 czerwca 2020 r. został przekształcony w odrębny wydział. Na Wydziale pracuje ponad 100 nauczycieli akademickich.

Pomnik Studenta w Warszawie – rzeźba z brązu autorstwa Andrzeja Renesa przedstawiająca studenta siedzącego na ławce. Pomnik znajduje się na terenie kampusu centralnego Uniwersytetu Warszawskiego przy ul. Krakowskie Przedmieście 26/28, przed dawnym budynkiem Biblioteki.

Katedra Arabistyki i Islamistyki UW (KAiI UW) jest największym centrum badań w zakresie arabistyki i islamistyki w Polsce. Jako jednostka naukowa wchodzi w skład Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Historia badań arabistycznych na Uniwersytecie Warszawskim nie jest zbyt odległa w czasie, ale ściśle związana z prof. Józefem Bielawskim, który to, w roku 1958 objął Sekcję Arabistyczną przy Katedrze Turkologii UW. W ciągu następnych lat, prof. Bielawski starał się o utworzenie samodzielnej arabistyki, do czego doszło w roku 1964 wraz z powołaniem Katedry Arabistyki. Następnie Instytut Orientalistyczny po zmianie struktury organizacyjnej w roku 1970, pozwolił rozszerzyć zakres działań o islamistykę. W związku z tym powstała nazwa Zakład Arabistyki i Islamistyki. 24 lutego 2009 roku Rada Wydziału Orientalistycznego UW zdecydowała przemianować Zakład Arabistyki i Islamistyki UW w Katedrę Arabistyki i Islamistyki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Głównymi kierunkami badań w KAiI UW są: islamistyka, filozofia arabska, historia literatury arabskiej, kultura Arabii przedmuzułmańskiej oraz klasyczna kultura arabsko-muzułmańska, językoznawstwo i dialektologia języka arabskiego, etnologia i antropologia kulturowa, historia świata arabskiego, problemy polityczne świata arabskiego, historia muzułmańskiej myśli politycznej, historia arabistyki i islamistyki polskiej i światowej. Katedra prowadzi studia w zakresie arabistyki i islamistyki. Nabór na studia odbywa się co roku, a od roku akademickiego 2007-2008 został wprowadzony podział na studia pierwszego (licencjat) i drugiego (magister) stopnia. Katedra Arabistyki i Islamistyki posiada największą w Polsce bibliotekę arabistyczną. Co roku wydaje także czasopismo naukowe Studia Arabistyczne i Islamistyczne o zasięgu międzynarodowym.

Powstańcze natarcia na Uniwersytet Warszawski – trzykrotne próby zdobycia kompleksu gmachów Uniwersytetu Warszawskiego podjęte przez żołnierzy Armii Krajowej podczas powstania warszawskiego 1944 roku. Uniwersytet stanowił ważny punkt niemieckiego oporu w Śródmieściu. Znajdowały się tam magazyny broni i amunicji, a usytuowanie kampusu na skraju skarpy warszawskiej umożliwiało jego załodze pokrycie ostrzałem znacznej części Powiśla. Żołnierze AK usiłowali zdobyć Uniwersytet już w pierwszym dniu powstania, lecz ich natarcie załamało się ze względu na przewagę ogniową nieprzyjaciela. Jeszcze dwukrotnie, 23 sierpnia i 2 września, Zgrupowanie „Krybar” podjęło próbę opanowania kampusu. Mimo wykorzystania przez powstańców pojazdów opancerzonych również te natarcia zakończyły się niepowodzeniem z powodu przewagi ogniowej Niemców i słabej koordynacji działań poszczególnych oddziałów szturmowych. W walkach o Uniwersytet poległo lub zostało rannych kilkudziesięciu żołnierzy Armii Krajowej.

Uniwersytet Warszawski (historyczne nazwy: Królewski Uniwersytet Warszawski, Cesarski Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Józefa Piłsudskiego w Warszawie) – polski publiczny uniwersytet założony 19 listopada 1816 w Warszawie przez Komisję Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego .

Polskie Towarzystwo Afrykanistyczne – polska organizacja skupiająca przede wszystkim polskich naukowców zajmujących się afrykanistyką.

Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego – wydział Uniwersytetu Warszawskiego. Jego siedziba znajduje się przy ul. Krakowskie Przedmieście 26/28.

Instytut Slawistyki Zachodniej i Południowej Uniwersytetu Warszawskiego – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Powstał w 1969 i kontynuuje tradycje Seminarium Słowiańskiego, utworzonego w 1915 na Wydziale Humanistycznym UW. Początkowo działał jako Instytut Filologii Słowiańskiej, obecną nazwę przyjął w 2003. Prowadzi działalność dydaktyczną i badawczą związaną z kształceniem studentów, promowaniem kadry naukowej, publikacjami w dziedzinie filologii słowiańskiej (językoznawstwo, literaturoznawstwo i kulturoznawstwo zachodnio- i południowosłowiańskie; bałkanistyczne studia interdyscyplinarne; folklorystyka; problematyka tożsamości kulturowej / narodowej; mitologie narodowe; kultura popularna; gender studies),. Instytut oferuje studia licencjackie i magisterskie na kierunku slawistyka ze specjalnościami: bohemistyka, bułgarystyka, kroatystyka, serbistyka, słowenistyka i słowacystyka. Obecnie ta jednostka naukowo-dydaktyczna zatrudnia 23 pracowników naukowo-dydaktycznych, w tym pięciu samodzielnych.

Instytut Polonistyki Stosowanej – jednostka dydaktyczno-naukowa wchodząca w skład Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego Uniwersytet Warszawski, powołana przez Senat UW 20 czerwca 2007 roku. Prowadzi działalność badawczą związaną m.in. z pragmalingwistyką, socjolingwistyka, psycholingwistyka, stylistyka, retoryka, edytorstwo, dydaktyką języka polskiego i literatury polskiej, glottodydaktyka, polszczyzną poza granicami kraju, logopedia oraz działalność dydaktyczną obejmującą kształcenie zawodowe związane ze stosowanymi dyscyplinami polonistycznymi i logopedią.

Kamienica Czulskiego w Warszawie – budynek nr 12 znajdujący się na Krakowskim Przedmieściu, zwany także kamienicą Johanna Ekierta. Kamienica powstała około połowy XVIII wieku. Ok 1743 roku powstał w tym miejscu dom murowany Bogusza, ok. 1754 roku stał się on własnością sekretarza królewskiego Makowskiego. Wtedy mieścił się tam szynk Jana Arenta. Był to wówczas dom jednopiętrowy z facjatą na dachu. Niedługo potem budynek został przebudowany lub zbudowany na nowo. Po 1984 roku stał się własnością Johanna Ekierta. Pod koniec XVIII kamienica została uzupełniona o nową facjatę i nadbudowana o drugie piętro. W okresie międzywojennym funkcjonowała w tym miejscu kawiarnia Akademicka. W 1944 roku kamienica została częściowo spalona, w latach 1948-49 odrestaurowana.