Towarzystwo Przyjaciół Dzieci

Kamienica Oranowskiego – kamienica znajdująca się przy ulicy Krakowskie Przedmieście 6 w Warszawie.

Kamienica Czulskiego w Warszawie – budynek nr 12 znajdujący się na Krakowskim Przedmieściu, zwany także kamienicą Johanna Ekierta. Kamienica powstała około połowy XVIII wieku. Ok 1743 roku powstał w tym miejscu dom murowany Bogusza, ok. 1754 roku stał się on własnością sekretarza królewskiego Makowskiego. Wtedy mieścił się tam szynk Jana Arenta. Był to wówczas dom jednopiętrowy z facjatą na dachu. Niedługo potem budynek został przebudowany lub zbudowany na nowo. Po 1984 roku stał się własnością Johanna Ekierta. Pod koniec XVIII kamienica została uzupełniona o nową facjatę i nadbudowana o drugie piętro. W okresie międzywojennym funkcjonowała w tym miejscu kawiarnia Akademicka. W 1944 roku kamienica została częściowo spalona, w latach 1948-49 odrestaurowana.

Pomnik Mikołaja Kopernika w Warszawie – pomnik dłuta duńskiego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena znajdujący się przed Pałacem Staszica. Posąg z brązu przedstawia siedzącego Mikołaja Kopernika z cyrklem w prawej dłoni i sferą armilarną w lewej dłoni. Po obu stronach czarnego cokołu są wyryte i złocone napisy: od strony ul. Kopernika po łacinie Nicolao Copernico Grata Patria (pol. Mikołajowi Kopernikowi Wdzięczna Ojczyzna), a od strony pałacu Zamoyskich po polsku – Mikołajowi Kopernikowi Rodacy. Kopie monumentu znajdują się w Montrealu i Chicago.

Pałac Kazimierza Karasia w Warszawie – niezachowany gmach przy ulicy Krakowskie Przedmieście 2 w Warszawie, należący początkowo do Kazimierza Karasia.

Zdobycie kościoła św. Krzyża i Komendy Policji – uwieńczony powodzeniem szturm na kościół św. Krzyża i sąsiedni gmach Komendy Policji przy Krakowskim Przedmieściu przeprowadzony przez oddziały Armii Krajowej 23 sierpnia 1944 roku, w czasie powstania warszawskiego. Komenda wraz z kościołem i sąsiednimi budynkami stanowiła silnie broniony kompleks, który wbijał się klinem w opanowane przez powstańców tereny Śródmieścia Północnego. Po blisko siedmiogodzinnej zaciętej walce żołnierze AK opanowali oba obiekty, zabili lub wzięli do niewoli ponad 110 Niemców wraz z ich dowódcą, a także zdobyli znaczne ilości broni, amunicji i innego wyposażenia. Zdobycie kościoła św. Krzyża i Komendy Policji było jednym z największych polskich sukcesów taktycznych w czasie powstania warszawskiego.

Cerkiew św. Tatiany Rzymianki – prawosławna cerkiew domowa umieszczona w budynku Pałacu Staszica w Warszawie po jego przebudowie w stylu bizantyjsko-rosyjskim w latach 90. XIX wieku. Istniała do 1924, kiedy w toku przebudowy przeprowadzonej przez Mariana Lalewicza został przywrócony dawny wygląd budynku.

Instytut Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk – instytut naukowy Polskiej Akademii Nauk z siedzibą w Pałacu Staszica w Warszawie. Jest jedną z najpoważniejszych pod względem znaczenia i potencjału kadrowego placówek naukowo-badawczych Polskiej Akademii Nauk w jej dziale nauk społecznych. Pełni funkcję koordynującą i jednoczącą badania podstawowe w dziedzinie nauk prawnych zarówno z perspektywy teoretycznej, jak również z uwagi na związki z praktyką prawniczą.

Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego – jeden z dawnych wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego kształcący w trybie stacjonarnym na kierunkach filozofia i socjologia. Wydział uniwersytetu łączący zagadnienia filozofii i socjologii powstał w 1951 jako Wydział Filozoficzno-Społeczny. W 1953 zmieniono nazwę na Wydział Filozoficzny, w 1968 na Wydział Nauk Społecznych, a w 1981 na Wydział Filozofii i Socjologii. W 2020 wyodrębniły się z niego wydziały Socjologii i Filozofii.

Szpital św. Rocha w Warszawie – nieistniejący obecnie szpital, założony w 1707, początkowo prowadzony przez Bractwo św. Rocha, a w latach 30. XX wieku przez fundację pod zarządem Miejskim.

Połączone Biblioteki Wydziału Filozofii i Socjologii UW, Instytutu Filozofii i Socjologii PAN i Polskiego Towarzystwa Filozoficznego – biblioteka naukowa założona w 1948 roku, posiadająca największy w Polsce księgozbiór filozoficzny. Stanowi połączenie trzech bibliotek – Wydziału Filozofii i Socjologii UW, Instytutu Filozofii i Socjologii PAN i Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, z odrębnym budżetem, majątkiem, personelem i dokumentacją inwentarzową, działających formalnie w strukturze organizacyjnej jednostek macierzystych, tworzących jeden, niepodzielny system biblioteczno-informacyjny w dziedzinie filozofii, socjologii i dyscyplin pokrewnych. Mieści się i działa w budynku Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, przy ul. Krakowskie Przedmieście 3, w Warszawie. Bibliotekę zorganizował Janusz Krajewski, który pełnił funkcje jej dyrektora w latach 1952-1973. W latach 1978-2007 dyrektorem był Jan Siek, od 2007 funkcję tę pełni Aleksandra Łabuńska. W skład biblioteki wchodzi wypożyczalnia ogólna i międzybiblioteczna, czytelnia główna, czytelnia czasopism, dział gromadzenia i opracowania zbiorów i pracownia komputerowa. Biblioteka posiada bogate zbiory specjalne, w skład których wchodzą zwłaszcza elementy spuścizny filozofów szkoły lwowsko-warszawskiej i całego warszawskiego ośrodka filozoficznego. Do najważniejszych należą archiwum Kazimierza Twardowskiego, archiwalia Janiny Kotarbińskiej i Tadeusza Kotarbińskiego, spuścizna piśmiennicza Marii Ossowskiej, spuścizna piśmiennicza Mieczysława Wallisa, marginalia filozoficzne Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz nagrania dźwiękowe (np. wykładów Władysława Tatarkiewcza). Biblioteka posiada także zbiór prac magisterskich, doktoranckich i habilitacyjnych oraz rękopisów i maszynopisów niewydanych prac filozofów polskich. W skład jej księgozbioru weszły także książki należące do wielu byłych pracowników, m.in. bogaty księgozbiór Kazimierza Ajdukiewcza.

Biblioteka Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (BIH UW) – biblioteka wchodząca w skład systemu biblioteczno-informacyjnego Uniwersytetu Warszawskiego, jedna z sześciu instytutowych bibliotek Wydziału Historycznego. Została założona wraz z Instytutem Historycznym w 1930 roku. Posiada ponad 230 tys. jednostek. Począwszy od 1997 roku wszystkie nowo nabyte książki opracowywane są w systemie VTLS/VIRTUA oraz wprowadzane do Narodowego Uniwersalnego Katalogu Centralnego (NUKAT). W kwietniu 2018 roku w katalogach komputerowych znajdowało się ponad 94 000 egzemplarzy książek. Biblioteka Instytutu Historycznego mieści się na terenie Kampusu Głównego UW w Gmachu Pomuzealnym należącym do Instytutu Historycznego a od jesieni 2011 r. częściowo również w nowym gmachu administracyjno-dydaktycznym Wydziału Historycznego. BIH posiada 3 czytelnie: ogólnodostępną i dwie przeznaczone dla pracowników naukowych.

Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (IKP UW) – jedna z siedmiu jednostek dydaktycznych wchodzących w skład Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Instytut Kultury Polskiej jest jednym z najważniejszych ośrodków kulturoznawczych w Polsce. Studia I i II stopnia na kierunku "kulturoznawstwo - wiedza o kulturze" prowadzone w IKP otrzymały w 2017 roku najwyższą ocenę – wyróżniającą, przyznawaną przez Prezydium Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Instytut prowadzi autorski program studiów dziennych (licencjackich i magisterskich) oraz doktoranckich w zakresie kulturoznawstwa, a także podyplomowych pedagogika teatru. Specjalizacje naukowe realizowane w IKP – „Kultura wizualna”, „Kultura miejska”, „Teatr, performans, widowisko” oraz „Animacja kultury” – pozwalają na pogłębienie wiedzy i umiejętności interpretacyjnych w wybranych dziedzinach. W Instytucie stworzono własny unikalny program poświadczony wielokrotnie wznawianą i unowocześnianą, kilkutomową serią podręczników (m.in. „Antropologia kultury”, „Antropologia kultury wizualnej”, „Antropologia ciała", „Antropologia widowisk", „Antropologia antyku greckiego”). Podręczniki były wielokrotnie nagradzane Nagrodą Rektora Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Konkursie na Najlepszy Podręcznik Akademicki o Nagrodę Stowarzyszenia Wydawców Szkół Wyższych im. ks. Edwarda Pudełki. Przy Instytucie Kultury Polskiej (oraz Instytucie Badań Literackich PAN) afiliowane jest czasopismo naukowe „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej". To pierwsze czasopismo naukowe w Polsce (11 pkt na liście MNiSW) poświęcone badaniom kultury wizualnej. Doktoranci IKP prowadzą czasopismo dla młodych naukowców "mała kultura współczesna".