Ulica Teatralna we Wrocławiu

Budynek dawnej łaźni miejskiej we Wrocławiu przy ul. Teatralnej (dawniej: Łaźnia Miejska oraz Miejskie Zakłady Kąpielowe we Wrocławiu) – kompleks budynków i obiektów wyposażonych w baseny pływackie i łaźnie oraz inne urządzenia do hydroterapii i balneologii. Został wybudowany pod koniec XIX wieku według projektu architekta Wilhelma Werdelmanna, profesora Szkoły Rzemiosł Artystycznych w Barmen (dziś część Wuppertalu).

Park Mikołaja Kopernika (dawniej: Park Staromiejski, Ogród Staromiejski, Park Hanki Sawickiej; niem. Zwingerpark lub Zwingergarten) – park miejski zlokalizowany we Wrocławiu, w rejonie tzw. Promenady Staromiejskiej, po wewnętrznej stronie Fosy Miejskiej (która wyznacza południową granice parku). Obecna nazwa parku obowiązuje na podstawie Uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 października 1993 roku (nr LXXI/454/93) w sprawie nazw parków i terenów leśnych istniejących we Wrocławiu. Od wschodu park ogranicza ulica Wierzbowa i budynek dawnego pałacu Leipzigera. Za nimi jest plac, na którym usytuowany jest pomnik Mikołaja Kopernika. Północną granicę parku wyznacza ulica Teatralna oraz stojący za nią budynek dawnej łaźni miejskiej. Od zachody park ogranicza plac Teatralny i ulica Bożego Ciała. W ich bezpośrednim sąsiedztwie zlokalizowany jest budynek Wrocławskiego Teatru Lalek. Nieco dalej, przy ulicy Świdnickiej, stoi pomnik Bolesława Chrobrego. Inspiracją dla założenia parku w tym miejscu były XIX-wieczne Ogrody Tivoli w Kopenhadze. W parku znajduje się m.in. karuzela wolnoobrotowa dla dzieci. Atrakcja ta jest jednak czynna wyłącznie podczas dobrej pogody.

Ulica Mennicza – jedna z ulic na dawnych peryferiach Starego Miasta we Wrocławiu, w pasie pomiędzy dawną Fosą Wewnętrzną a Fosą Zewnętrzną miasta. Nosiła w 1403 r. łac. nazwę Parua platea („Mała”), potem w 1416 r. niem. groschin gasse („Zaułek Groszowy”), w rezultacie później Kleine Groschengasse („Mały Zaułek Groszowy”) w odróżnieniu od Große Groschengasse („Wielki Zaułek Groszowy”, południowego odcinka dzisiejszej ulicy Widok prostopadłej do Menniczej). Łączy ulicę Wierzbową (Weidenstraße) na wschodzie z ulicą Świdnicką (Schweidnitzer Straße) na zachodzie i liczy około 360 metrów długości. Odcinek Menniczej pomiędzy ul. Wierzbową a Widok odróżniany był od odcinka między Widok a ul. Świdnicką; ten drugi („zewnętrzny”, między Świdnicką a dzisiejszą Menniczą nr 4) zwany był do 1818 r. Wanzergässel, tj. uliczką Pluskwią. Północna strona ulicy Menniczej przylegała niegdyś do ogrodów posesji ulokowanych wzdłuż ulicy Słodowej (niem. Hummereistraße; dziś nieistniejąca, jej linia włączona jest w ciąg wewnętrznej obwodnicy miasta) biegnącej wzdłuż Fosy Wewnętrznej, na jej zewnętrznym brzegu. Na posesjach tych znajdowały się głównie różnorodne drewniane zabudowania gospodarcze, m.in. słodownie (stąd powojenna nazwa ulicy Słodowej). Okolice skrzyżowania Große Groschengasse (dzisiejszej ul. Widok) i Kleine Groschengasse (Menniczej) w czasie epidemii dżumy w 1525 określane były nazwą Sieh dich für! („Uważaj!”); nazwa ta w późniejszych latach przeniosła się na całą Große Groschengasse Wybudowana w średniowieczu pomiędzy ul. Słodową a Menniczą „Słodownia Pańska” (Herren Malzhof), przebudowana około roku 1565, zakupiona przez miasto od hrabiego Hieronima Rozdrażewskiego funkcjonowała tu do roku 1904, kiedy zaprzestano w niej produkcji słodu. Budynek przetrwał kolejne lata, w tym oblężenie Festung Breslau, aż w 1970 r. strawił go pożar. Zachowały się tylko obie ściany szczytowe i część ścian zewnętrznych. Przez następne prawie cztery dziesięciolecia ruina, podparta stemplami, groziła zawaleniem, ale przetrwała. Miasto zamierzało zlokalizować w odrestaurowanym budynku pomieszczenia Konserwatora Zabytków, ale koncepcja ta – z braku funduszy – upadła w roku 2003. Słodownię wystawiono na przetarg, który w 2005 wygrała firma deweloperska, planująca zaadaptować ją na hotel. Po przeprowadzeniu prac archeologicznych roboty budowlane ruszyły w 2007 r. i zakończyły się w 2009 r. Od listopada 2009 r. odrestaurowanym budynku mieści się hotel butikowy „The Granary”. W pobliżu skrzyżowania Menniczej z Wierzbową (Weidenstraße), na miejscu starych zabudowań słodowni i spichlerzy, a później koszar (Karmeliter-Kaserne), 30 czerwca 1891 r. uruchomiona została pierwsza we Wrocławiu elektrownia firmy Siemens & Halske. Początkowo trzy maszyny parowe o mocy 250 KM napędzały po dwie prądnice prądu stałego o mocy 81 kW każda. Dodatkowo w elektrowni znajdowały się akumulatory o pojemności 1010 Ah. Prąd o napięciu 110 V rozprowadzany był w promieniu ok. 1,2 km wokół elektrowni, a łączna długość sieci wynosiła 34 km. Już po czterech latach, w 1895, moc elektrowni zwiększono z 486 do 1456 kW. W roku 1909, z braku możliwości rozbudowy elektrowni, przekształcono ją w podstację przetwarzającą prąd przemienny na prąd stały. Dziś budynek dawnej elektrowni eksploatowany jest przez firmę „EnergiaPro”, która ma tam swój Oddział Maszyn i Urządzeń. Na południowej pierzei ulicy Menniczej, na parcelach nr 12-15, znajdują się zabudowania Łaźni Miejskiej, wybudowanej tu w 1897. Kwartał ulic Menniczej, Wierzbowej (Weidenstr.), Teatralnej (Zwinger Str.) i Strażackiej (Wehner Str.) – naprzeciw elektrowni – zajmowały w przeszłości koszary Wehnera (Wehner-Kaserne), wybudowane w 1765 na miejscu istniejących tu wcześniej dwóch budynków mieszkalnych, już od 1744 wykorzystywanych jako koszary. Budynek ten w formie czworoboku zbliżonego do kwadratu mieścił ponad sześciuset żołnierzy w 98 pomieszczeniach. Koszary Wehnera zakupiło w 1866 miasto i od 1872 do końca II wojny światowej wykorzystywało jako główną remizę straży pożarnej. Budynki dawnych koszar w znacznej części uległy zniszczeniu podczas oblężenia miasta w 1945, a ich ruiny usunięto ostatecznie w 1960. Na tym samym miejscu znajduje się obecnie także, tak jak przed wojną, remiza strażacka, Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 1.

Pomnik Amora na Pegazie (Amor auf dem Pegasus reitend) we Wrocławiu – pomnik położony w Parku Mikołaja Kopernika nad Fosą Miejską, w ciągu Promenady Staromiejskiej przy Ulicy Teatralnej. Ma on formę plenerowej rzeźby monumentalnej ustawionej na wysokim cokole. Jest on zlokalizowany na wschodnim krańcu parku, z tyłu budynku dawnego pałacu Leipzigerów. Rzeźba została wykonana w 1913 roku. Natomiast pomnik został wybudowany i odsłonięty w 1914 roku (dokładniej: odsłonięcie nastąpiło 14 VI 1914). Autorem rzeźby jest Theodor von Gosen. Początkowo dzieło wykorzystane zostało w Pawilonie Związku Artystów Śląskich na Wystawie Stulecia organizowanej w 1913 na terenach wystawowych wokół Hali Stulecia. Na miejsce, na którym znajduje się obecnie, trafiło rok później. Zasadniczą częścią pomnika jest rzeźba odlana z brązu o wysokości około 2 m. Jest ona ustawiona na dwumetrowym, wapiennym postumencie (o przekroju poziomym prostokątnym), z cokołem i gzymsem. Sama rzeźba przedstawia dwie mityczne postacie: Amora (postać chłopca ze skrzydłami, ale bez innych typowych atrybutów amora, takich jak łuk i kołczan ze strzałami, choć prawdopodobnie wcześniej częścią rzeźby był łuk), który dosiada Pegaza, co symbolizuje związek miłości i poezji. Oczy Amora wykonane zostały z marmuru, a Pegaza z topazu.

Pałac Leipzigera – dawny pałac zbudowany przez żydowskiego bankiera Ignatza Leipzigera w latach 1872–1874, następnie budynek biurowy, aktualnie (stan na 2023) hotel.

Kamienica Pod Trzema Gołębiami – zabytkowa kamienica mieszczańska, o rodowodzie średniowiecznym, znajdująca się przy ulicy Kazimierza Wielkiego 65 we Wrocławiu. Przed 1945 rokiem kamienica posiadała adres Słodowa 17. Nieistniejąca dziś ulica ciągnęła się od kościoła Św. Krzysztofa do ul. Świdnickiej. Była zamieszkiwana głównie przez rzemieślników wytwarzających słód. W 1945 roku zniszczona została cała północna pierzeja ulicy oraz większość południowej. Pozostałe kamienice zostały przydzielone do powstałej w 1975 roku staromiejskiej obwodnicy tzw. Trasy W-Z czyli ulicy Kazimierza Wielkiego.

Przedstawicielstwo Regionalne Komisji Europejskiej we Wrocławiu – część unijnej sieci reprezentacji Komisji Europejskiej w krajach członkowskich, jednej z siedmiu traktatowych organów Unii Europejskiej. Powołane przez Brukselę biura, są punktem łączącym Brukselę z państwem członkowskim oraz samorządami lokalnymi. Rolą Przedstawicielstwa jest dostarczanie obywatelom i mediom informacji związanych z unijnymi kwestiami, ale również informowanie Komisji Europejskiej w Brukseli o sytuacji w kraju dotyczących politycznych, społecznych i gospodarczych przemian. Sieć współpracujących z Komisją Europejską w Brukseli instytucji, zapewnia współudział w podejmowaniu decyzji.

Budynki mieszkalne przy ulicy Podwale 45-56 – budynki mieszkalne położone przy ulicy Podwale 45-56 we Wrocławiu, tworzące zespół zabudowy mieszkaniowej, na osiedlu Przedmieście Świdnickie. Zostały zbudowane w drugiej połowie lat 50. XX wieku według projektu opracowanego przez architekta Witolda Skowronka. Budynki te charakteryzują się prostą formą architektoniczną. Zwraca się przy tym uwagę na fakt, który wyróżnia je na tle innych realizacji tamtych czasów, ich odpowiedniego usytuowania względem ruchliwej ulicy oraz ukształtowania zabudowy z wykreowaniem dziedzińców o właściwych proporcjach zapewniających dobre warunki zamieszkania stworzone w samym centrum miasta.

Wrocławski Teatr Lalek – teatr mieszczący się w budynku dawnej resursy Stowarzyszenia Kupców Chrześcijańskich przy pl. Teatralnym 4 we Wrocławiu.

Ulica Widok we Wrocławiu – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Łączy ulicę Bożego Ciała oraz plac Teatralny i ulicę Teatralną z ulicami Kazimierza Wielkiego oraz Szewską. Ma 178 m długości.

Wrocławski Teatr Komedia – prywatny teatr we Wrocławiu, założony w 1997 roku przez Wojciecha Dąbrowskiego oraz Pawła Okońskiego.

Budynek Teatru Lalek (dawna resursa Stowarzyszenia Kupców Chrześcijańskich) – budynek teatru przy pl. Teatralnym 4 we Wrocławiu.