place

Cisowa Skała (Wyżyna Olkuska)

Formacje skalne Wyżyny Krakowsko-CzęstochowskiejPodlesie (powiat olkuski)Szablony cytowania – problemy – cytuj – strona głównaUniwersalny szablon cytowania – brak strony
RezerwatprzyrodyPazurek DK38 (6)
RezerwatprzyrodyPazurek DK38 (6)

Cisowa Skała (ok. 430 m) – grupa skał w południowej części rezerwatu przyrody Pazurek, w obrębie wsi Podlesie, w województwie małopolskim, w powiecie olkuskim. Jest to obszar Płaskowyżu Ojcowskiego na Wyżynie Olkuskiej. Cisowa Skała znajduje się w ciągu mało wybitnych skał i wzniesień rezerwatu Pazurek (Zubowe Skały, Jastrząbka, Grzęda Olkuska). Jest całkowicie porośnięta lasem. Skały na wierzchołku wzniesienia tworzą tzw. Cisową Aleję lub Cisowy Kanion. Są to dwa ciągi równoległych skał z ciasnym korytarzem pośrodku. Zachodnimi zboczami Cisowej Skały prowadzi zielony szlak turystyczny będący odgałęzieniem Szlaku Orlich Gniazd oraz ścieżka dydaktyczna rezerwatu Pazurek. Przy Cisowej Skale znajduje się jej tablica informacyjna. W Cisowej Skale grotołazi opisali wiele jaskiń i schronisk: Komarowa Szczelina, Omszała Studnia, Schronisko pod Wielką Wantą, Schronisko przy wierzchołku Cisowej Skały, Schronisko przy wejściu do Kanionu, Schronisko w Kanionie Pierwsze, Schronisko w Kanionie Drugie, Schronisko w Kanionie Trzecie, Schronisko z Grzybkami, Schronisko Zielone, Szczelina nad Kanionem, Szczelina w Cisowej Skale.

Fragment artykułu z Wikipedii Cisowa Skała (Wyżyna Olkuska) (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Cisowa Skała (Wyżyna Olkuska)
783, gmina Olkusz

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Cisowa Skała (Wyżyna Olkuska)Czytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 50.328333 ° E 19.623889 °
placePokaż na mapie

Adres

Omszała Studnia

783
gmina Olkusz
województwo małopolskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

RezerwatprzyrodyPazurek DK38 (6)
RezerwatprzyrodyPazurek DK38 (6)
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Jaroszowiec (Natura 2000)
Jaroszowiec (Natura 2000)

Jaroszowiec – projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk, aktualnie obszar mający znaczenie dla Wspólnoty położony w północno-zachodniej części Wyżyny Olkuskiej, o powierzchni 584,81 ha. W skład obszaru wchodzą odizolowane wzniesienia: Januszkowa Góra, Stołowa Góra, oraz fragment lasu Pazurek ze skałami Zubowe Skały, Cisowa Skała, Jastrząbka, Grzęda Olkuska, Pazurek Pierwszy, Mała Skałka, Pazurek Drugi, Igły Olkuskie. Na terenie obszaru „Jaroszowiec” znajdują się rezerwat przyrody Pazurek oraz rezerwat przyrody Góra Stołowa im. Ryszarda Malika. W obszarze podlegają ochronie następujące typy siedlisk z załącznika I dyrektywy siedliskowej: żyzna buczyna sudecka (Dentario enneaphylli-Fagetum) – ok. 40% obszaru kwaśna buczyna niżowa (Luzulo pilosae-Fagetum) buczyna storczykowa (Cephalanthero-Fagenion) grąd (Tilio-Carpinetum) wapienne ściany skalne ze zbiorowiskami z rzędu Potentilletalia caulescentis jaskinie nieudostępnione do zwiedzania. Dodatkowo, występują tu dwa gatunki z załącznika II: nocek duży (Myotis myotis) i obuwik pospolity (Cypripedium calceolus). Liczne są także gatunki roślin objętych ochroną gatunkową: orlik pospolity (Aquilegia vulgaris) kopytnik pospolity (Asarum europaeum) dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis) buławnik wielkokwiatowy (Cephalanthera damasonium) buławnik mieczolistny (Cephalanthera longifolia) buławnik czerwony (Cephalanthera rubra) pomocnik baldaszkowy (Chimaphila umbellata) pluskwica europejska (Cimicifuga europaea) konwalia majowa (Convallaria majalis) żłobik koralowy (Corallorhiza trifida) wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum) naparstnica zwyczajna (Digitalis grandiflora) kruszczyk rdzawoczerwony (Epipactis atrorubens) kruszczyk szerokolistny (Epipactis helleborine) kruszyna pospolita (Frangula alnus) śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis) przytulia wonna (Galium odoratum) goryczuszka orzęsiona (Gentianella ciliata) bluszcz pospolity (Hedera helix) lilia złotogłów (Lilium martagon) widłak goździsty (Lycopodium clavatum) wyblin jednolistny (Malaxis monophyllos) gnieźnik leśny (Neottia nidus-avis) języcznik zwyczajny (Phyllitis scolopendrium) podkolan biały (Platanthera bifolia) paprotka zwyczajna (Polypodium vulgare) pierwiosnek lekarski (Primula veris) kalina koralowa (Viburnum opulus).

Rezerwat przyrody Pazurek

Rezerwat przyrody Pazurek – rezerwat przyrody w województwie małopolskim (powiat olkuski, gmina Olkusz), w pobliżu wsi Pazurek; na terenie Parku Krajobrazowego Orlich Gniazd i obszaru Natura 2000 PLH120006 „Jaroszowiec”. Jest to rezerwat leśny i przyrody nieożywionej. Został utworzony w 2008 roku na powierzchni 187,91 ha. Obszar rezerwatu jest objęty ochroną czynną. Celem ochrony jest zachowanie naturalnych zbiorowisk roślinnych (żyzna buczyna sudecka, buczyna storczykowa, kwaśna buczyna niżowa, jaworzyna z języcznikiem zwyczajnym), stanowisk chronionych gatunków roślin (m.in. czosnek niedźwiedzi, paprotnik kolczysty, żłobik koralowy, języcznik zwyczajny; kilka gatunków z rodziny storczykowatych: m.in. kruszczyk szerokolistny, buławnik mieczolistny, buławnik wielkokwiatowy, buławnik czerwony) i grzybów oraz budowy geomorfologicznej obszaru z występującymi ostańcami wapiennymi. W rezerwacie stwierdzono występowanie około 300 gatunków roślin naczyniowych, w tym ponad 20 gatunków roślin chronionych. W rezerwacie znajduje się grupa skał o nazwie Zubowe Skały. Niektóre z nich były obiektem wspinaczki skalnej. Wybitniejszym z nich wspinacze nadali nazwy: Biała, Babka I, Babka II, Boczny Mur, Główny Mur, Kwadratowa, Ostatnia, Zielona Ściana. Od czasu utworzenia rezerwatu wspinaczka została zabroniona. 14 czerwca 2019 roku przywrócono możliwość wspinania się na Zubowych Skałach na określonych warunkach. W południowej części rezerwatu, pod szczytem Cisowej Skały znajduje się jeszcze druga grupa skał tworzących charakterystyczną Cisową Aleję. W obrębie rezerwatu jest jeszcze Mała Skałka i skalne wychodnie na Jastrząbce i w Grzędzie Olkuskiej. Pierwszymi badaczami obszaru rezerwatu byli speleolodzy, głównie Kazimierz Kowalski. W 1951 roku opublikował on Jaskinie Polski, w których wymienił m.in. jaskinie Zubowych Skał i Cisowej Skały. Odkrył m.in. jedną z większych jaskiń rezerwatu – Omszałą Studnię, na dnie której w dniu 28.06.1947 r. znalazł sporą ilość lodu mimo wczesnej i ciepłej w tym roku wiosny. Na terenie rezerwatu znajdują się także inne jaskinie i schroniska.