Pomnik gen. Józefa Bema w Toruniu

Muzeum Artylerii w Toruniu – oddział Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy, mieszczący się przy ul. Jana Sobieskiego 36. Muzeum Artylerii nawiązuje do przedwojennego Muzeum Sprzętu Artylerii, działającego w Oficerskiej Szkole Artylerii. Zbiory tego muzeum oraz archiwalia przepadły podczas II wojny światowej. Pod koniec lat 60. zaproponowano utworzenie nowego muzeum artylerii. Miały znaleźć się w nim historyczne egzemplarze sprzętu artyleryjskiego, używane w Oficerskiej Szkole Artylerii do celów edukacyjnych. 14 stycznia 1977 roku założono Muzeum Artylerii w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii im. Gen. Józefa Bema (WSOWRiA). Pomysłodawcą budowy muzeum był gen. bryg. Stanisław Żak, ówczesny komendant WSOWRiA. Muzeum miało za zadanie wspierać edukację historyczną żołnierzy oraz podtrzymywać tradycję artyleryjskie. W celu organizacji muzeum utworzono zespół pracowników szkoły. Przewodniczącym zespołu został płk dypl. Henryk Nielepiec. Otwarcie muzeum miało miejsce 2 września 1978 roku. 22 kwietnia 2002 roku muzeum przejęło Centrum Szkolenia Artylerii i Uzbrojenia. W 2012 roku zbiory przekazano działającemu od 1973 roku Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy, w którym utworzono Muzeum Artylerii w Toruniu Oddział Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy. Nowa instytucja działa od września 2013 roku.

Koszary przy ul. Sobieskiego w Toruniu – zespół budynków koszarowych znajdujący się przy ul. Sobieskiego na Jakubskim Przedmieściu w Toruniu. Jest to największy zespół koszarowy w mieście. Został zbudowany w latach 1910–1915. W koszarach w budynku o numerze 28 swoją siedzibę ma Muzeum Artylerii w Toruniu (oddział Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy), a przy numerze 36 Centrum Szkolenia Artylerii i Uzbrojenia im. gen. J. Bema w Toruniu.

Toruńskie Wódki Gatunkowe – firma należąca do spółki Chemirol z Mogilna. Jej siedziba znajduje się przy ul. Jana Olbrachta 14/16 w Toruniu.

Pomnik ku czci pomordowanych pracowników młyna w Toruniu – pomnik upamiętniający zamordowanych w dniach 16-17 maja 1941 roku pracowników młyna, podejrzanych o udział w sabotażu przygotowanym przez Polską Armię Powstania dnia 12 maja 1941 roku. Znajduje się w budynku dawnego młyna zbożowego Rychtera (ob. Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy), przy ul. Tadeusza Kościuszki w Toruniu. Składa się z dwóch tablic i znicza w formie koła młyńskiego. W 1967 roku odsłonięto okrągłą tablicę, w 1986 roku prostokątną. Oryginalne płyty skradziono w 2007 roku. Na ich miejscu w 2008 roku odsłonięto kopię.

Cmentarz żydowski w Toruniu – nieczynny cmentarz wyznania judaistycznego w Toruniu. Znajduje się na Jakubskim Przedmieściu, na wzniesieniu przy obecnej ul. Kazimierza Pułaskiego.

Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu (WOAK) – instytucja kultury Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Siedziba instytucji znajduje się przy ul. Kościuszki 75/77 w Toruniu. Od 2022 roku dyrektorem instytucji jest Łukasz Wudarski. WOAK powstał 30 sierpnia 1975 roku z inicjatywy ówczesnego wojewody toruńskiego. 1 stycznia 1999 roku, wraz z nowym podziałem administracyjnym kraju, opiekę nad placówką oraz jej finansowanie przejął nowo powołany samorząd województwa kujawsko-pomorskiego.

Cmentarz parafialny pw. św. Jakuba w Toruniu (przed 1945 część ewangelicka nazywana również cmentarzem ewangelickim parafii nowomiejskiej, potocznie cały cmentarz jest nazywany również cmentarzem przy ul. Antczaka lub cmentarzem przy ul. Pułaskiego) – cmentarz parafialny, administrowany przez parafię św. Jakuba Apostoła, znajdujący się przy ul. Antoniego Antczaka w Toruniu. Cmentarz składa się z dawnego cmentarza ewangelickiego i sąsiadującego z nim katolickiego, które zostały połączone w 1945 roku. Cmentarz zajmuje powierzchnię 2,9 ha.

Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy w Toruniu – pierwsze otwarte w województwie kujawsko-pomorskim centrum nauki. Znajduje się przy ul. Władysława Łokietka 5.

Młyny Richtera w Toruniu (również Młyn Richtera, Młyn Rychtera) – dawny kompleks młynowy znajdujący się przy ul. Władysława Łokietka 5 na Mokrem oraz Tadeusza Kościuszki 75/77 w Toruniu, obecnie siedziba Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy, Toruńskiego Inkubatora Technologicznego, Międzynarodowe Centrum Spotkań Młodzieży, Wojewódzkiego Ośrodka Animacji Kultury. Inwestorem kompleksu był Gustaw Gerson, który w 1881 roku kupił teren położony pomiędzy obecną ul. Władysława Łokietka a Strugą Toruńską, w bliskim sąsiedztwie dworca kolejowego Toruń Mokre. W latach 80. XIX wieku rozpoczęto budowę pierwszych spichlerzy i młyna. W 1887 roku rozpoczęła się produkcja. Młyn zbudowano na planie litery „L”, od strony wschodniej był połączony z budynkiem kotła. Od strony ulicy Kościuszki stał dom z ogrodem, budynkiem gospodarczym i stajnią. Na skraju działki znajdował się skład węgla i stajnie. W 1909 roku przy południowej stronie młyna dobudowano spichlerz, w 1916 roku przy zachodniej stronie wybudowano kolejny spichlerz. Oba budynki zaprojektował E. Hoffmann. Po 1920 roku kompleks kupił warszawski przedsiębiorca Leopold Richter (Rychter). Cały kompleks przebudowano i unowocześniono. W okresie międzywojennym w zakładzie pracowało od 50 do 60 robotników. W wyniku remontu zatarł się pierwotny wygląd młyna. 12/13 maja 1941 roku Polska Armia Powstania podpaliła młyny. Zniszczeniu uległy silosy, młyn żytni i kaszarnia. Po pożarze Niemcy odbudowali i rozbudowali młyn. Nowa bryła młyna nawiązywała do kościoła św. Janów w Toruniu, w swoim założeniu miała wzbudzać szacunek do potęgi III Rzeszy oraz nawiązywać do architektury gotyckiej. W dniach 16–17 maja 1941 roku hitlerowcy zamordowali pracowników młyna, oskarżonych o współpracę z Polską Armią Powstania. Na cześć zamordowanych w 1967 roku przy ścianie budynku od strony ul. Tadeusza Kościuszki odsłonięto pomnik ku czci pomordowanych pracowników młyna, składający się z dwóch tablic (okrągłej i prostokątnej) oraz znicza w formie koła młyńskiego. W latach 60. dokonano ostatniej rozbudowy młyna. W 1989 roku młyny zaprzestały produkcji. Opuszczone budynki ulegały degradacji. W 2009 roku władze Torunia podjęły się utworzenia w młynach Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy. Centrum oddano do użytku w listopadzie 2013 roku. W styczniu 2014 roku w młynach otwarto Toruński Inkubator Technologiczny. W listopadzie 2018 roku podczas prac remontowych odsłonięto częściowo zachowane logo młyna z napisem [TORUŃSKI MŁYN] PAROWY LEOPOLD RYCHTER. W lipcu 2022 roku cały obiekt przemianowano na Młyn Kultury. Obiekt figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1715).

Willa Krausego w Toruniu – budynek znajdujący się przy ul. Stefana Batorego 5 na Mokrem w Toruniu. Formą budynek odwołuje się do romantycznego pałacyku. Został wybudowany w 1903 roku. Projektantem budynku był architekt i przedsiębiorca budowlany Fritz Keintje. Willa wyróżnia się narożną wieżą z wysokim dachem czterospadowym i bogatym zdobnictwem fasady. Była otoczona ogrodem, zabudowanym w latach 60. XX wieku. Po II wojnie światowej budynek podzielono na kilka mieszkań, był zasiedlony do 1986 roku. W 2000 roku przeprowadzono renowację willi.

Budynek przy ul. Kościuszki 85 w Toruniu – dawna fabryka spirytusu, obecnie budynek mieszkalny, położony na Mokrem w Toruniu. Powstał w 1900 roku. Pierwotnie znajdowała się w nim fabryka spirytusu prowadzona przez Johanna Gottlieba Adolpha, toruńskiego kupca towarów kolonialnych. W 1922 zakład ten przejął Adam Barski, urządzając tu swoją firmę Świteź, w której produkowano m.in. mydła żywiczne i toaletowe. Budynek figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1716).

Toruński Zakład Chromolitograficzny – dawna drukarnia należąca do Edwarda Stefanowicza, która znajdowała się w Toruniu przy ul. Bażyńskich 38/44 (podczas II wojny światowej Goethestrasse). Drukarnia należała do Edwarda Stefanowicza. W czasie wojny drukarnię i przyległy do niej teren przejął majster stolarski Willy Heise. Od listopada 1941 do 1943 mieściła się tu filia niemieckiego obozu przesiedleńczego. W hali maszynowej byli przetrzymywani więźniowie, zaś w dawnej części biurowej zorganizowano prowizoryczny szpital (Krankenstube) i pokój dla lekarza. 23 października 1942 roku doszło do pożaru, który doprowadził do spłonięcia dachu i poddasza budynku obozowego. Po II wojnie światowej Stefanowicz odzyskał majątek. 13 stycznia 1951 roku na skutek spięcia przewodów elektrycznych w drukarni wybuchł kolejny pożar. W latach 60. XX wieku drukarnię zburzono, na jej miejscu zbudowano przychodnię lekarską i aptekę, a na terenach przyległych osiedle mieszkaniowe.