place

Cnianka

Sielsowiet PapierniaWsie w rejonie mińskim

Cnianka (biał. Цнянка, ros. Цнянка) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Papiernia. Od południa graniczy z Mińskiem. Dawniej zaścianek. W czasach Rzeczypospolitej ziemie te leżały w województwie mińskim. Odpadły od Polski w wyniku II rozbioru. W granicach Rosji wieś należała do ujezdu mińskiego w guberni mińskiej. Ponownie pod polską administracją w latach 1919–1920 w okręgu mińskim Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich.

Fragment artykułu z Wikipedii Cnianka (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy).

Cnianka
ulica Zarzeczna, Папярнянскі сельскі Савет

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: CniankaCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 53.973333 ° E 27.532778 °
placePokaż na mapie

Adres

ulica Zarzeczna 7
220053 Папярнянскі сельскі Савет
Obwód miński, Białoruś
mapOtwórz w Mapach Google

Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Monaster św. Elżbiety w Mińsku
Monaster św. Elżbiety w Mińsku

Monaster św. Elżbiety – prawosławny żeński klasztor w Mińsku, w jurysdykcji eparchii mińskiej. Monaster został założony w 1999 decyzją metropolity mińskiego i słuckiego, egzarchy Białorusi Filareta, poprzez przekształcenie w żeński klasztor żeńskiego bractwa św. Elżbiety. Organizacja ta powstała trzy lata wcześniej i zrzeszała kobiety pracujące bezpłatnie w szpitalu psychiatrycznym w Mińsku i otaczające opieką chorych i wykluczonych ze społeczeństwa. Początkowo organizacja była związana z soborem Świętych Piotra i Pawła w Mińsku. W grudniu 1999 poświęcona została pierwsza cerkiew klasztorna pod wezwaniem św. Mikołaja. W kolejnych latach wznoszone były dalsze obiekty monasterskie. W 2005 poświęcona została główna klasztorna cerkiew św. Elżbiety. Przy monasterze działają pracownie ikonopisarska, architektoniczna, konserwatorska, mozaiki, malarstwa ściennego, studio nagraniowe zajmujące się wydawaniem płyt z muzyką cerkiewną, wydawnictwo. W czasie pandemii Covid-19 w 2020 roku nabożeństwo wielkanocne odprawiało ponad tysiąc wiernych, przy czym na sto trzydzieści sióstr zakonnych u około stu stwierdzono zakażenie Covid-19. Podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę od 2022 r. klasztor zbierał datki na rzecz armii rosyjskiej pod przewodnictwem zakonnicy Aleksandry (prawdziwe nazwisko: Ludmiła Liachowa). Do września 2023 roku klasztor zakupił dla armii rosyjskiej dziewięć samochodów. Drony dostarczono także wojskom rosyjskim. Klasztor krytykowano także za udział w kampanii homofobicznej, wspieranie Aleksandra Łukaszenki i politycznie zwolnienia w 2020 r., a także za zarządzanie finansami.

Pałac Niepodległości w Mińsku
Pałac Niepodległości w Mińsku

Pałac Niepodległości w Mińsku (biał. Палац Незалежнасцi) – pałac znajdujący się w stolicy Białorusi przy Prospekcie Zwycięzców, wybudowany w latach 2011–2013. 7 maja 2013 roku prezydent Białorusi, Alaksandr Łukaszenka powiedział, że Pałac Niepodległości w połączeniu z Placem Flagi Państwowej podkreśli nienaruszalność białoruskiej państwowości i niepodległości. W Pałacu odbywają się ważne wydarzenia publiczne takie jak składania listów uwierzytelniających przez zagranicznych ambasadorów czy goszczenie szefów państw odwiedzających Republikę Białorusi. W październiku 2013 roku Alaksandr Łukaszenka zapowiedział, że budynek będzie otwarty dla zwiedzających, jednak pałac nie został udostępniony turystom i odkąd został oddany do użytku, jest pilnowany przez straż. Pałac ma kilkaset pomieszczeń o łącznej powierzchni 50 tysięcy metrów kwadratowych i jest orientowany. Pierwszym oficjalnym spotkaniem w Pałacu Niepodległości było spotkanie Najwyższej Euroazjatyckiej Rady Gospodarczej 24 października 2013 roku. Następnego dnia odbyło się spotkanie rady szefów państw członkowskich Wspólnoty Niepodległych Państw. 25 lutego 2014 roku Alaksandr Łukaszenka wręczył trzykrotnej złotej medalistce igrzysk w Soczi, Darji Domraczawej, tytuł Bohatera Białorusi. 26 sierpnia 2014 roku w Pałacu Niepodległości odbyło się spotkanie Rosji, Ukrainy, Białorusi, Kazachstanu oraz Unii Europejskiej związane z wojną w Donbasie. 12 lutego 2015 roku w pałacu ogłoszono przyjęcie postanowień porozumienia zwanego Mińsk II, które przewidywało wycofanie ciężkiego sprzętu z linii frontu, uwolnienie jeńców wojennych i reformę konstytucyjną na Ukrainie.

Plac Bangalore w Mińsku
Plac Bangalore w Mińsku

Plac Bangalore (biał. Плошча Бангалор) — plac w Rejonie Sowieckim Mińska, stolicy Białorusi, położony na przecięciu ul. Maksima Bahdanowicza z ulicami Orłowską i Surganowa, w północnej części miasta, ok. 3 km od centrum. Nosi nazwę indyjskiego miasta Bengaluru, które jest miastem partnerskim Mińska od 1986 r. Wcześniej plac nosił imię Maksima Gorkiego. Odpowiednio, jeden z placów w Bengaluru nosi imię białoruskiej stolicy. Ruch na placu odbywa się po okręgu, jednak wskutek silnego potoku pojazdów z przylegających ulic, na rondzie powstają często korki. Plac Bangalore uważany jest za jedno z najbardziej kolizyjnych skrzyżowań Mińska. W 2010 roku planowana jest przebudowa układu komunikacyjnego placu. Plac Bangalore znany jest tego, że białoruskie władze, odmawiając opozycji prawa do przeprowadzania demonstracji na którymś z centralnych placów miasta, wyznaczają go jako miejsce zastępcze, gdzie demonstracja może legalnie się odbyć. Ze względu na znaczne oddalenie od centrum i charakter ruchu uliczego, nie jest to optymalne miejsce do prezentowania poglądów politycznych. Wielokrotnie dochodziło do starć demonstrantów z milicją, gdy ci odmawiali udania się na plac Bangalore i, mimo zakazu, udawali się do centrum. Jedną z bardziej znanych akcji białoruskiej opozycji był „Ostatni marsz na plac Bangalore”, kiedy to uczestnicy udali się nań, niosąc białe, puste transparenty. Protestowali w ten sposób przeciwko wyznaczaniu tego placu na miejsce mityngów.