Bielska Szkoła Przemysłowa

Bielskie Centrum Kultury im. Marii Koterbskiej (BCK) – działająca od 1988 samorządowa instytucja kultury w Bielsku-Białej. Swoją siedzibę ma przy ul. Słowackiego 27 na Dolnym Przedmieściu (we wschodniej części Parku Słowackiego) – w rozbudowanym kompleksie dawnej „Strzelnicy”, na który składają się Dom Muzyki oraz Dom Tańca. Od 2021 nosi imię bielskiej śpiewaczki Marii Koterbskiej.

Ulica Teodora Sixta – ulica w centrum Bielska-Białej, na historycznym Dolnym Przedmieściu. Liczy 350 m długości i biegnie równoleżnikowo (delikatnie odchylając się w kierunku południowo-zachodnim) od ulicy 3 Maja do ulicy Juliusza Słowackiego, krzyżując się po drodze z ulicami Adama Mickiewicza, Wiktora Przybyły i Zygmunta Krasińskiego. Liczy 20 numerów po stronie parzystej i 25 po stronie nieparzystej. Na całej długości obowiązuje ruch jednokierunkowy – od ulicy Słowackiego w stronę 3 Maja. Ulica należy do miejskiej strefy płatnego parkowania.

Park im. Juliusza Słowackiego w Bielsku-Białej – park miejski znajdujący się w centrum Bielska-Białej, na historycznym Dolnym Przedmieściu, pomiędzy ulicami: J. Słowackiego, F. Chopina, Z. Lubertowicza i Piastowską. Powstał w 1898 r. jako Park Jubileuszowy im. Cesarza Franciszka Józefa I w miejscu cmentarza cholerycznego z lat 1830–1832. Zwany był też Parkiem na Strzelnicy, ponieważ na jego terenie funkcjonowała strzelnica bractwa kurkowego (strzeleckiego) założonego w 1794 r. i działającego do roku 1939. Nazwę Park im. Juliusza Słowackiego nadano po 1918 r.. Głównym obiektem parku jest położony we wschodniej jego części (przy ul. Słowackiego) Dom Muzyki – siedziba Bielskiego Centrum Kultury. Został wybudowany w 1831 r. jako siedziba bractwa kurkowego, a jednocześnie został przystosowany do organizacji publicznych zebrań, uroczystości i balów. W 1880 r. budynek rozbudowano o tzw. wielką salę utrzymaną w stylu neoklasycystycznym. Do poł. XX w. odbywała się tu większość bielskich wydarzeń kulturalnych i politycznych. W 1891 r. na krótko obiekt zaadaptowano na koszary, po czym cztery lata później powrócił do miasta i ponownie zaczął być eksploatowany w celach rozrywkowych. W latach 80. XX w. od strony południowej i zachodniej dobudowano salę koncertową na 500 miejsc wraz z zapleczem. W północnej części parku znajduje się sztuczne lodowisko oraz kompleks powstały w ramach programu Orlik 2012, wybudowany na miejscu dawnego boiska Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego, składający się z boiska piłkarskiego o wymiarach 30×62 m, boiska wielofunkcyjnego o wymiarach 20×30 m oraz bieżni lekkoatletycznej. W latach 1938–1939 w tym miejscu znajdowała się 40-metrowa wieża spadochronowa. Na terenie parku znajdują się dwie fontanny: w części środkowej oraz północno-wschodniej, pomiędzy Bielskim Centrum Kultury a ul. Piastowską. W bielskim Parku Słowackiego znajdują się również dwa dęby szypułkowe będące pomnikami przyrody.

Diecezja bielsko-żywiecka (łac. Dioecesis Bielscensis-Zyviecensis) – jedna z 4 diecezji obrządku łacińskiego w metropolii krakowskiej. Została ustanowiona 25 marca 1992 przez papieża Jana Pawła II bullą Totus Tuus Poloniae populus, z 8 dekanatów ówczesnej diecezji katowickiej (Bielsko-Biała centrum, Bielsko-Biała zachód, Cieszyn, Czechowice-Dziedzice, Istebna, Skoczów, Strumień i Wisła) i 6 z archidiecezji krakowskiej (Andrychów, Biała, Kęty, Oświęcim, Żywiec I i Żywiec II). Zajmuje obszar ok. 3000 km² i jest obecnie podzielona na 23 dekanaty, w skład których wchodzi 210 parafii (193 diecezjalne i 17 zakonnych). Diecezja liczy 798 000 mieszkańców w tym 698 000 wiernych katolików oraz 495 kapłanów diecezjalnych i 130 kapłanów zakonnych. W 2021 udzielono w diecezji 6844 chrzty (wobec 6398 rok wcześniej), 7885 I komunii (7490), 7815 bierzmowań (2909) oraz 2675 śluby (2156 w 2020). W niedzielnej mszy uczestniczy 36% wiernych, do komunii przystępuje 15,8%, a w lekcjach religii uczestniczy 82,6% uczniów.

Książnica Beskidzka – miejska biblioteka publiczna z siedzibą w Bielsku-Białej.

Zespół Szkół Elektronicznych, Elektrycznych i Mechanicznych im. Jędrzeja Śniadeckiego w Bielsku-Białej – zespół szkół, obejmujący Technikum nr 3 i Szkołę Branżową I stopnia nr 3. Mieści się w Bielsku-Białej, przy ul. Słowackiego 24 na Dolnym Przedmieściu. Początki szkoły sięgają roku 1874, kiedy otworzono kierunek mechaniczny w Bielskiej Szkole Przemysłowej, która dzisiaj mieści się przy ul. Sixta 20. Gmach szkolny wybudowano w latach 1873–1883 w stylu neorenesansowym według projektu Emanuela Rosta seniora. Technikum nr 3 kształci w kierunkach: technik elektronik technik elektryk technik informatyk technik mechatronik technik mechanik technik programista Szkoła Branżowa I stopnia nr 3 kształci młodzież w kierunku elektryk. W roku szkolnym 2019/2020 w technikum oraz w Branżowej Szkole I stopnia kształciło się 1215 uczniów.

Instytut Teologiczny im. św. Jana Kantego w Bielsku-Białej – oddział Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II znajdujący się w Bielsku-Białej. Był ściśle związany z diecezją bielsko-żywiecką i mieścił się w siedzibie kurii przy ul. Żeromskiego 5. Prowadził teologiczne studia licencjackie i magisterskie w ramach czterech specjalizacji: resocjalizacyjnej, pedagogiczno-katechetycznej, turystyki religijnej oraz medialnej.

Wieża spadochronowa w Bielsku-Białej – wieża spadochronowa znajdująca się niegdyś w północnej części Parku Miejskiego (późniejszy park Słowackiego) w Bielsku (od 1951 Bielsko-Biała). Rozebrana w 1939.

Stary Cmentarz Ewangelicki w Bielsku-Białej – nieczynny cmentarz ewangelicki znajdujący się w Bielsku-Białej, przy ulicy Andrzeja Frycza-Modrzewskiego na tak zwanym Bielskim Syjonie. Został założony w lutym 1833 na nieruchomości ofiarowanej przez mydlarza Gottlieba Klimkego. Decyzję o jego budowie przyspieszyła epidemia cholery, która nawiedziła Bielsko w 1831. Wcześniej zarówno ewangelicy, jak i katolicy byli chowani na wspólnym cmentarzu przy kościele Świętej Trójcy. W latach 60. XIX wieku został znacznie powiększony w kierunku wschodnim. W 1911 otwarto Nowy Cmentarz Ewangelicki przy ulicy Listopadowej, jednak pochówków na starym cmentarzu dokonywano aż do czasów II wojny światowej. Prawdopodobnie później zakopywano tutaj nielegalnie również ofiary Urzędu Bezpieczeństwa. Po 1945 cmentarz był regularnie niszczony, a komunistyczne władze domagały się nawet usunięcia niemieckojęzycznych nagrobków. Potomkowie pochowanych na cmentarzu osób, aby uratować nagrobki musieli je zdewastować, np. poprzez zamalowanie farbą, skucie starych napisów lub przewrócenie nagrobka napisami do ziemi. Nieliczne z nich po 1989 zostały odrestaurowane przez miasto. Cmentarz składa się z siedmiu sektorów. Prowadzi na niego neogotycka brama z trzema arkadami, zbudowana w 1863. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1857. Najbardziej reprezentacyjną częścią nekropolii jest, prowadząca z południa na północ, Aleja Zasłużonych, przy której miejsce spoczynku znaleźli najbogatsi i najbardziej zasłużeni mieszkańcy miasta. Na Starym Cmentarzu ewangelickim w Bielsku-Białej spoczywają m.in.: burmistrzowie miasta, np. Karl Ferdinand Sennewaldt, Moritz Scholz czy Heinrich Hofmann zasłużeni pastorzy, np. Josef Franz Schimko, Karl Samuel Schneider przemysłowcy, np. Gustav Förster i Hermann Schneider działacze społeczni, np. Theodor Sixt uczeni, np. Philipp Johann Ferdinand Schur Nieczynna od ponad 70 lat nekropolia stanowi enklawę dzikiej przyrody w centrum miasta. Rosną tutaj pomnikowe drzewa oplecione przez bluszcze i inne pnącza. Nagrobki, mury i cmentarne alejki obrośnięte są licznymi gatunkami roślin. Jest to również oaza dla ptaków (szczególnie w okresie lęgowym) i małych ssaków.

Parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała I – Centrum diecezji bielsko-żywieckiej. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych. Pierwszy kościół w tym miejscu (gdzie w okresie międzywojennym znajdowało się wysypisko śmieci), będący filią parafii św. Mikołaja, został poświęcony w roku 1958. W 1977 erygowano odrębną parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa i niewielka świątynia stała się kościołem parafialnym. Budowę obecnego kościoła rozpoczęto 27 stycznia 1981, pracami kierował ks. Emil Mroczek. 15 kwietnia 1984 biskup katowicki, Herbert Bednorz, dokonał poświęcenia kaplicy Miłosierdzia. Ponad dwa lata później, 26 października 1986, miała miejsce konsekracja nowego kościoła. Jest to największa świątynia w tej dzielnicy. Jako jedyny kościół w okolicy ma dwa miejsca do sprawowania liturgii. Kościół główny, większy z pięknie zdobionym prezbiterium, kasetonami. Kaplica adoracji, otwarta cały dzień, do wieczora. Zarówno w głównym kościele jak i kościele bocznym znajdują się wmurowane ołtarze, piękne sufity. Osobliwością świątyni jest to, że zarówno w kościele głównym, jak i kaplicy adoracji postawiono organy piszczałkowe. W kaplicy mniejsze, 14-głosowe wybudował Wacław Biernacki, a w kościele głównym wybudowano dość duże, 28-głosowe mechaniczne organy. Twórcą ich jest Włodzimierz Truszczyński. Totalną osobliwością świątyni jest fakt istnienia całodobowego konfesjonału, w którym dyżury w miarę możliwości pełnią różni księża z całego terenu diecezji.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – kościół katolicki w Bielsku-Białej, znajdujący się na Dolnym Przedmieściu, przy ul. Traugutta. Jest kościołem parafialnym (parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa) i należy do diecezji bielsko-żywieckiej (dekanat Bielsko-Biała I – Centrum). Został zbudowany w stylu późnomodernistycznym w latach 1981–1986 na miejscu wcześniejszej świątyni pod tym samym wezwaniem. Pierwszy kościół w tym miejscu (gdzie w okresie międzywojennym znajdowało się wysypisko śmieci), będący filią kościoła św. Mikołaja (dzisiejsza katedra), został poświęcony w roku 1958. W 1977 r. erygowano odrębną parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa i niewielka świątynia stała się kościołem parafialnym. Budowę obecnego kościoła rozpoczęto 27 stycznia 1981 r., pracami kierował ks. Emil Mroczek. 15 kwietnia 1984 r. biskup katowicki, Herbert Bednorz, dokonał poświęcenia kaplicy Miłosierdzia. Ponad dwa lata później, 26 października 1986 r., miała miejsce konsekracja nowego kościoła. Architektura kościoła zaprojektowanego przez Michała Kuczmińskiego reprezentuje późny modernizm. Wznosi się on na 82 betonowych filarach, osadzonych w studniach o głębokości 12 m każda. Wnętrze podzielone jest na trzy części: kościół właściwy, w którym odbywają się msze w niedziele i święta (w części północnej) kaplicę dla małych dzieci (w części środkowej) kaplicę Miłosierdzia, w którym odbywają się nabożeństwa w dni powszednie (w części południowej) Najcenniejszymi elementami wnętrza są stacje drogi krzyżowej i metaloplastyka ołtarzowa z postacią Chrystusa autorstwa Bronisława Chromego. W przyziemiu znajduje się sala audiowizualna, w której znalazły się podstawowe fragmenty wyposażenia z dawnego kościoła (m.in. ołtarz, ambona i witraż zdobiący dawne tabernakulum). Istnieje również część administracyjna, w której w latach 1992–1999 znajdowała się siedziba kurii biskupiej Diecezji Bielsko-Żywieckiej. W sąsiedztwie wejścia do kaplicy Miłosierdzia, od strony południowej, znajduje się budynek księgarni św. Jacka.

Górne Przedmieście (niem. Obervorstadt) – część śródmieścia Bielska-Białej położona na zachód od Starego Miasta, historyczne przedmieście miasta Bielska. Do pierwszej połowy XIX wieku największe i najludniejsze bielskie przedmieście, później straciło znaczenie na rzecz Dolnego Przedmieścia. Współcześnie stanowi obszar bardzo zróżnicowany urbanistycznie: od charakterystycznych parterowych domów dawnych sukienników wzdłuż ulic Jana III Sobieskiego i Cieszyńskiej przez historyczną dzielnicę willową po osiedla mieszkaniowe z lat 60. XX wieku na północ od ulicy Piastowskiej. Zwyczajowe i historyczne rozumienie Górnego Przedmieścia odzwierciedla obręb ewidencyjny o tej nazwie, nie jest ono natomiast tożsame z osiedlem (jednostką pomocniczą gminy) Górne Przedmieście.