Monbijoubrücke

Muzeum im. Bodego (niem. Bode-Museum) – muzeum w Berlinie, położone na tzw. Wyspie Muzeów. Neobarokowy budynek został wzniesiony w latach 1897–1904 na podstawie projektu królewskiego architekta Ernsta von Ihne. Pierwsza nazwa muzeum została nadana na cześć cesarza Fryderyka III – Muzeum Cesarza Fryderyka. W latach 50. XX wieku muzeum nadano imię pierwszego dyrektora generalnego berlińskich muzeów królewskich Wilhelma von Bode (1845-1929).

Muzeum Pergamońskie (niem. Pergamonmuseum) – muzeum znajdujące się w Berlinie, w którym zrekonstruowano Wielki Ołtarz Zeusa (ołtarz pergamoński). Współtworzy berlińską tzw. Wyspę Muzeów (niem. Museumsinsel). Muzeum jest słynne także ze zbiorów starożytnej architektury oraz hellenistycznej rzeźby. Znajduje się tu m.in. brama Isztar.

Nowa Synagoga w Berlinie (niem. Neue Synagoge Berlin) – synagoga znajdująca się w Berlinie, stolicy Niemiec w dzielnicy Spandauer Vorstadt, przy Oranienburger Straße. Jest główną synagogą berlińskiej gminy żydowskiej.

Pałac Monbijou – rokokowy pałac w centrum Berlina, który znajdował się na terenie dzisiejszego Parku Monbijou na północnym brzegu rzeki Sprewy rzeki naprzeciwko Muzeum Bodego. Pierwszy niewielki pałacyk o powierzchni 400 m² wybudowano w latach 1703-1706 w stylu późnego baroku. Od 1712 roku służył jako pałacyk letni żony następcy tronu Zofii Doroty Hanowerskiej i być może od tego czasu nazywany był z francuska Mon Bijou czyli Mój klejnot. W 1717 roku przebywał w nim przez dwa dni car Piotr I wraz z dworem, który go zdemolował. Pałacyk rozbudowano przed 1742 rokiem według projektu, który wykonał Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff. Od 1786 roku do śmierci w 1805 roku mieszkała w nim Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt zesłana do niego przez swojego męża króla Prus. W 1819 roku pod kierunkiem księcia Antoniego Radziwiłła odbyło się w pałacu prywatne przedstawienie Fausta Goethego, które było jednym z pierwszych wystawień tej sztuki. Około 1820 roku w pałacu umieszczono królewskie zbiory „Germanisch-slawischen Alterthümer” (Germano-słowiańskich Starożytności) i pałac przemianowano na „Museum für Vaterländische Alterthümer”, a w 1877 roku na „Hohenzollern Museum”. W 1940 roku Albert Speer zaproponował wyburzenie pałacu i budowę w jego miejscu trzech nowych budynków, jednak planów tych nie zrealizowano z powodu trwającej wojny. Mocno uszkodzony podczas nalotu w listopadzie 1943 roku w czasie II wojny światowej i ostatecznie wyburzony w 1959 roku. Nie został odbudowany.

Palais am Festungsgraben; dawniej: Palais Donner – klacystyczny pałac, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w pobliżu Teatru Maksima Gorkiego i Nowego Odwachu. Powstał w latach 1751-1753 według projektu Christiana Friedricha Feldmanna jako dom Johanna Gottfrieda Donnera, kamerdynera pruskiego króla Fryderyka II Wielkiego. W 1808 roku gmach został siedzibą pruskiego Ministerstwa Finansów. Po odbudowie ze zniszczeń z czasów II wojny światowej mieścił instytucje związane z kulturą radziecką i przyjaźnią niemiecko-radziecką. Od czasu zjednoczenia Niemiec jest własnością władz Berlina. Jego pomieszczenia administracyjne są wykorzystywane m.in. przez Uniwersytet Humboldtów.

Wyspa Muzeów w Berlinie (niem. Museumsinsel) – północna część Spreeinsel, wyspy leżącej na rzece Sprewie w centrum Berlina, gdzie znajduje się jeden z najważniejszych kompleksów muzealnych świata, obejmujący: Muzeum im. Bodego (niem. Bodemuseum), Muzeum Pergamońskie (niem. Pergamonmuseum), Nowe Muzeum (niem. Neues Museum), Starą Galerię Narodową (niem. Alte Nationalgalerie) oraz Stare Muzeum (niem. Altes Museum). W zbiorach Wyspy Muzeów znajdują się głównie eksponaty archeologiczne oraz dzieła sztuki z XIX w. W 1999 r. Wyspa Muzeów, jako unikatowy zespół architektoniczny i kulturalny, została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Uniwersytet Humboldtów (niem. Humboldt-Universität zu Berlin) – najstarszy uniwersytet w Berlinie, założony przez Fryderyka Wilhelma III w 1809 r. pod nazwą Uniwersytet Berliński (Berliner Universität). W latach 1828–1945 funkcjonował jako Uniwersytet Fryderyka Wilhelma (Friedrich-Wilhelms-Universität); od 1949 (w międzyczasie bez patrona) jego nazwa upamiętnia braci Humboldtów: Wilhelma i Aleksandra.

Niemieckie Muzeum Historyczne (niem. Deutsches Historisches Museum, DHM) – zostało założone w 1987 przez kanclerza Republiki Federalnej Niemiec Helmuta Kohla oraz burmistrza Berlina Eberharda Diepgena z okazji 750. rocznicy założenia Berlina. Umiejscowione jest w barokowym budynku Zeughaus, najstarszym budynku alei Unter den Linden, w centralnej dzielnicy Berlina. Zaprojektowana przez Ieoh Ming Peia rozbudowa Muzeum Historycznego zakończyła się w 2004 roku. W 2006 roku odrestaurowano zbudowany w 1695 roku Zeughaus. Odnowione Muzeum zostało otworzyła wystawa „Niemiecka historia w obrazach na przestrzeni dwóch tysiącleci”. 25 marca 2007 roku, w budynku Muzeum, została podpisana tzw. Deklaracja berlińska, będąca aktem prawnym Unii Europejskiej.

Nowy Odwach (niem. Neue Wache) – klasycystyczny budynek, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, przy alei Unter den Linden. Zbudowany w latach 1816–1818 gmach od 1993 roku pełni funkcję pomnikową, związaną z upamiętnieniem ofiar wojny i tyranii, stanowiąc przy tym Centralne Miejsce Pamięci Republiki Federalnej Niemiec (niem. Zentrale Gedenkstätte der Bundesrepublik Deutschland). Budynek, będący pierwszym dziełem Karla Friedricha Schinkla zrealizowanym na terenie Berlina jest uważany za jeden z najważniejszych obiektów niemieckiego klasycyzmu.

Nowe Muzeum (niem. Neues Museum) – muzeum, znajdujące się w Berlinie, na Wyspie Muzeów. Mieści się w budynku wybudowanym w latach 1843–1855 według projektu pruskiego architekta Friedricha Augusta Stülera. W czasie II wojny światowej budynek muzeum, podobnie jak cały kompleks Wyspy Muzeów, został w 70% zniszczony. Odbudowę przeprowadzono dopiero po zjednoczeniu Niemiec, w oparciu o projekt brytyjskiego architekta Davida Chipperfielda. Inauguracji odbudowanego Nowego Muzeum dokonała 16 października 2009 roku kanclerz Niemiec Angela Merkel. W muzeum zgromadzono eksponaty sztuki staroegipskiej, wraz ze słynnym popiersiem egipskiej królowej Nefertiti z 1340 roku p.n.e., a także zbiory archeologiczne z czasów prehistorycznych, starożytnych i wczesnego średniowiecza.

Muzeum Egipskie w Berlinie, (niem. Ägyptisches Museum und Papyrussammlung) – miejskie muzeum stolicy Niemiec Berlina, w którym znajduje się kolekcja zabytków starożytnego Egiptu. Początek muzeum dały zbiory eksponatów z królewskiej kolekcji królów pruskich. Niemiecki podróżnik i przyrodnik Alexander von Humboldt zarekomendował utworzenie działu starożytnego Egiptu. Pierwszy obiekt został przywieziony do Berlina w 1828 r. za panowania Fryderyka Wilhelma III. Najsłynniejszym obiektem, jaki można zobaczyć w muzeum jest dobrze zachowane i żywe kolorystycznie popiersie królowej Nefertiti. 1 maja 2005 Muzeum Egipskie, które znajdowało się w dzielnicy Charlottenburg, zostało zamknięte i przeniesione na Wyspę Muzeów. Uroczyste otwarcie w nowej siedzibie nastąpiło 3 sierpnia 2005.

Pomnik konny Fryderyka Wielkiego (niem. Reiterstandbild Friedrichs des Großen) – pomnik, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, na końcu wschodniej części alei Unter den Linden. Posąg, umieszczony na szczycie wysokiego, ozdobionego figurami i reliefami cokołu, przedstawia pruskiego króla Fryderyka II Wielkiego (ur. 1712, zm. 1786), dosiadającego konia. Pomnik został zbudowany według projektu Christiana Daniela Raucha w latach 1840–1851 i był wzorem dla innych tego typu monumentów, wznoszonych w XIX wieku. Po II wojnie światowej, którą przetrwał bez zniszczeń, planowano przenieść pomnik do Parku Sanssouci w Poczdamie, ostatecznie wskutek uszkodzenia przez złomiarzy został rozebrany i umieszczony w częściach w magazynie. W 1962 roku pomnik zmontowano i ustawiono w pobliżu poczdamskiego Pałacu Charlottenhof. W 1980 roku z polecenia władz NRD, które w tamtym czasie dokonały zmiany polityki historycznej, monument został przywrócony blisko pierwotnego miejsca na Unter den Linden w Berlinie. Po zjednoczeniu Niemiec dokonano korekty położenia pomnika, a także poddano go gruntownej renowacji.