Nowe Muzeum

Muzeum Egipskie w Berlinie, (niem. Ägyptisches Museum und Papyrussammlung) – miejskie muzeum stolicy Niemiec Berlina, w którym znajduje się kolekcja zabytków starożytnego Egiptu. Początek muzeum dały zbiory eksponatów z królewskiej kolekcji królów pruskich. Niemiecki podróżnik i przyrodnik Alexander von Humboldt zarekomendował utworzenie działu starożytnego Egiptu. Pierwszy obiekt został przywieziony do Berlina w 1828 r. za panowania Fryderyka Wilhelma III. Najsłynniejszym obiektem, jaki można zobaczyć w muzeum jest dobrze zachowane i żywe kolorystycznie popiersie królowej Nefertiti. 1 maja 2005 Muzeum Egipskie, które znajdowało się w dzielnicy Charlottenburg, zostało zamknięte i przeniesione na Wyspę Muzeów. Uroczyste otwarcie w nowej siedzibie nastąpiło 3 sierpnia 2005.

Wyspa Muzeów w Berlinie (niem. Museumsinsel) – północna część Spreeinsel, wyspy leżącej na rzece Sprewie w centrum Berlina, gdzie znajduje się jeden z najważniejszych kompleksów muzealnych świata, obejmujący: Muzeum im. Bodego (niem. Bodemuseum), Muzeum Pergamońskie (niem. Pergamonmuseum), Nowe Muzeum (niem. Neues Museum), Starą Galerię Narodową (niem. Alte Nationalgalerie) oraz Stare Muzeum (niem. Altes Museum). W zbiorach Wyspy Muzeów znajdują się głównie eksponaty archeologiczne oraz dzieła sztuki z XIX w. W 1999 r. Wyspa Muzeów, jako unikatowy zespół architektoniczny i kulturalny, została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Stara Galeria Narodowa (niem. Alte Nationalgalerie) – muzeum sztuki znajdujące się w Berlinie, na Wyspie Muzeów.

Stare Muzeum (niem. Altes Museum; do roku 1845 Königliches Museum – Muzeum Królewskie) – muzeum, znajdujące się w Berlinie, na Wyspie Muzeów. Mieści się w klasycystycznym budynku, wybudowanym w latach 1825–1830 według projektu architekta Karla Friedricha Schinkla. Muzeum wybudowano z myślą o udostępnieniu zbiorów sztuki antycznej szerokiej publiczności, na polecenie pruskiego króla Fryderyka Wilhelma III. Na parterze umieszczono głównie zbiory rzeźb greckich, etruskich i rzymskich, na piętrze natomiast zbiory sztuki staroegipskiej (najbardziej znane są eksponaty pochodzące z Tell el-Amarna, stolicy faraona Echnatona). Tymczasowo, od 2005 do 2009 roku znajdowało się tu słynne popiersie Nefertiti.

Muzeum Pergamońskie (niem. Pergamonmuseum) – muzeum znajdujące się w Berlinie, w którym zrekonstruowano Wielki Ołtarz Zeusa (ołtarz pergamoński). Współtworzy berlińską tzw. Wyspę Muzeów (niem. Museumsinsel). Muzeum jest słynne także ze zbiorów starożytnej architektury oraz hellenistycznej rzeźby. Znajduje się tu m.in. brama Isztar.

Niemieckie Muzeum Historyczne (niem. Deutsches Historisches Museum, DHM) – zostało założone w 1987 przez kanclerza Republiki Federalnej Niemiec Helmuta Kohla oraz burmistrza Berlina Eberharda Diepgena z okazji 750. rocznicy założenia Berlina. Umiejscowione jest w barokowym budynku Zeughaus, najstarszym budynku alei Unter den Linden, w centralnej dzielnicy Berlina. Zaprojektowana przez Ieoh Ming Peia rozbudowa Muzeum Historycznego zakończyła się w 2004 roku. W 2006 roku odrestaurowano zbudowany w 1695 roku Zeughaus. Odnowione Muzeum zostało otworzyła wystawa „Niemiecka historia w obrazach na przestrzeni dwóch tysiącleci”. 25 marca 2007 roku, w budynku Muzeum, została podpisana tzw. Deklaracja berlińska, będąca aktem prawnym Unii Europejskiej.

Lustgarten – plac, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, na Wyspie Muzeów. Od strony zachodniej przylega do brzegu kanału Kupfergraben, po jego północnej stronie leży Stare Muzeum, po wschodniej katedra berlińska, zaś po południowej jedna z fasad zamku berlińskiego. Na miejscu placu pierwotnie znajdował się ogród przyzamkowy, w późniejszych latach obszar ten był poddawany różnym przekształceniom i przeobrażeniom. Swoją obecną formę Lustgarten uzyskał w latach 1997–1999.

Palais am Festungsgraben; dawniej: Palais Donner – klacystyczny pałac, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w pobliżu Teatru Maksima Gorkiego i Nowego Odwachu. Powstał w latach 1751-1753 według projektu Christiana Friedricha Feldmanna jako dom Johanna Gottfrieda Donnera, kamerdynera pruskiego króla Fryderyka II Wielkiego. W 1808 roku gmach został siedzibą pruskiego Ministerstwa Finansów. Po odbudowie ze zniszczeń z czasów II wojny światowej mieścił instytucje związane z kulturą radziecką i przyjaźnią niemiecko-radziecką. Od czasu zjednoczenia Niemiec jest własnością władz Berlina. Jego pomieszczenia administracyjne są wykorzystywane m.in. przez Uniwersytet Humboldtów.

Zeughaus (Arsenał, Zbrojownia) – barokowy budynek, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, przy alei Unter den Linden. Jest najstarszym zachowanym obiektem przy tej alei, ponadto jest uważany za najbardziej znaczący przykład barokowej architektury w Berlinie. Zbudowany w latach 1695-1730 budynek był największym arsenałem na terenie Brandenburgii-Prus. Później pełnił funkcje muzealno-wystawiennicze, głównie związane z tematyką militarno-historyczną. Od 2006 roku w gmachu mieści się stała ekspozycja Niemieckiego Muzeum Historycznego.

Pałac Monbijou – rokokowy pałac w centrum Berlina, który znajdował się na terenie dzisiejszego Parku Monbijou na północnym brzegu rzeki Sprewy rzeki naprzeciwko Muzeum Bodego. Pierwszy niewielki pałacyk o powierzchni 400 m² wybudowano w latach 1703-1706 w stylu późnego baroku. Od 1712 roku służył jako pałacyk letni żony następcy tronu Zofii Doroty Hanowerskiej i być może od tego czasu nazywany był z francuska Mon Bijou czyli Mój klejnot. W 1717 roku przebywał w nim przez dwa dni car Piotr I wraz z dworem, który go zdemolował. Pałacyk rozbudowano przed 1742 rokiem według projektu, który wykonał Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff. Od 1786 roku do śmierci w 1805 roku mieszkała w nim Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt zesłana do niego przez swojego męża króla Prus. W 1819 roku pod kierunkiem księcia Antoniego Radziwiłła odbyło się w pałacu prywatne przedstawienie Fausta Goethego, które było jednym z pierwszych wystawień tej sztuki. Około 1820 roku w pałacu umieszczono królewskie zbiory „Germanisch-slawischen Alterthümer” (Germano-słowiańskich Starożytności) i pałac przemianowano na „Museum für Vaterländische Alterthümer”, a w 1877 roku na „Hohenzollern Museum”. W 1940 roku Albert Speer zaproponował wyburzenie pałacu i budowę w jego miejscu trzech nowych budynków, jednak planów tych nie zrealizowano z powodu trwającej wojny. Mocno uszkodzony podczas nalotu w listopadzie 1943 roku w czasie II wojny światowej i ostatecznie wyburzony w 1959 roku. Nie został odbudowany.

Schloßbrücke (pol. „Most Zamkowy”) – most drogowy, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, nad kanałem Spreekanal, będącym zachodnim ramieniem Sprewy. Położona na trasie dwóch dróg krajowych: B2 i B5 przeprawa łączy ulicę Unter den Linden na obszarze Friedrichswerder z Lustgarten na Wyspie Muzeów. Most został zbudowany w latach 1821–1824 według projektu architekta Karla Friedricha Schinkla na miejscu średniowiecznego drewnianego mostu. W latach 1951–1991 nosił nazwę Marx-Engels-Brücke (pol. „Most Marksa i Engelsa”). Budowla jest uważana za jeden z najpiękniejszych berlińskich mostów.

Instytut Polski w Berlinie (niem. Polnisches Institut Berlin) – polska placówka kulturalna w Berlinie podlegająca Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP. Instytut posiada filię w Lipsku.