Zamach w metrze w Mińsku

Gubernia mińska (ros. Ми́нская губе́рния, Minskaja gubiernija) – jedna z guberni Imperium Rosyjskiego utworzona na ziemiach zabranych I Rzeczypospolitej po II rozbiorze Polski w 1793. Istniała do 1917. W 1903 powierzchnia guberni wynosiła 91 213 km², a ludność 2 539 100 mieszkańców. Od 1819 roku gubernia mińska pozostawała pod naczelnym zarządem administracyjnym wielkiego księcia Konstantego.

Kastrycznickaja (biał. Кастрычніцкая; ros. Октябрьская, Oktiabr´skaja) – stacja mińskiego metra położona na linii Moskiewskiej. Otwarta została w dniu 6 czerwca 1984 roku. Stacja jest jedną z trzech w całej sieci metra, do której wejście zostało wybudowane w istniejącym budynku. Pozostałe dwie to Kupałauskaja i Płoszcza Lenina. Jest to stacja przesiadkowa – znajduje się na niej przejście na stację Kupałauskają linii Autozawodskiej. 11 kwietnia 2011 roku na stacji miał miejsce zamach terrorystyczny.

Kupałauskaja (biał. Купалаўская) – stacja mińskiego metra położona na linii Autazawodskiej. Otwarta została w dniu 31 grudnia 1990 roku. Stacja jest jedną z trzech w całej sieci metra, do której wejście zostało wybudowane w istniejącym budynku. Pozostałe dwie to Kastrycznickaja i Płoszcza Lenina. Jest to stacja przesiadkowa – znajduje się na niej przejście na stację Kastryniczkają linii Maskouskiej.

Pałac Sapiehów w Mińsku (Dom Piotra I) – miejska siedziba magnackiej rodziny Sapiehów w Mińsku zniszczona w czasie II wojny światowej. Siedziba położona była przy ul. Jurowskiej (obecnie część kwartału Pałacu Republiki). Dom otoczony był sadem i w swoim czasie uważany był za jeden z najlepszych w Mińsku. W czasie III wojny północnej, od 15 lutego do 13 marca 1706 mieszkał w nim car rosyjski Piotr I Wielki. W tym czasie gospodarz pałacu, Kazimierz Jan Sapieha, był kasztelanem Mińska. Budynek był murowany i posiadał dwie kondygnacje. W pewnym momencie jego istnienia dobudowano tambur zakończony trójkątnym frontonem. W środku fasady znajdowała się klatka schodowa, zaś po obu jej stronach pomieszczenia mieszkalne. W XIX wieku zjawiła się jeszcze jedna przybudówka. W sadzie otaczającym dom uprawiano drogie gatunki jabłoni oraz grusz, które dawały owoce w kolorze czarnym. Grusze zostały sprowadzone przez córki Kazimierza Sapiehy z Francji, a następnie rozchodowane i rozpowszechnione w Mińsku i poza nim pod nazwą „sapieżanek”. Dom Sapiehów istniał do II wojny światowej.

Narodowy Akademicki Teatr im. Janki Kupały (biał. Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы, Nacyjanalny akademiczny teatr imia Janki Kupały) – najstarszy teatr państwowy na Białorusi.

Pałac Republiki (biał. Палац Рэспублікі) – reprezentacyjny pałac wybudowany w latach 1985–2001 w Mińsku na Białorusi przy Placu Październikowym. Jest największym na Białorusi centrum kulturalnym i biznesowym. Budynek ma rozmiary 100x100 m, a jego całkowita wysokość to 45 m.

Kościół ewangelicko-augsburski w Mińsku (biał. Лютэранская кірха) — jeden z dwóch kościołów luterańskich w Mińsku, znajdujący się przy ul. Zacharzewskiej (obecnie prospekt Niepodległości). Zbudowany w 1846, zniszczony po II wojnie światowej. Stał mniej więcej w tym miejscu, w którym dziś znajduje się budynek z wejściem na stację metra „Październikowy” i restauracją „Patio Pizza”.

Kościół św. Tomasza z Akwinu i klasztor Dominikanów – rzymskokatolicki zespół klasztorny w Mińsku założony na początku XVII wieku, zniszczony w 1950 roku. Zbudowany został w stylu barokowym. Zachowały się fundamenty i piwnice wymagające szczegółowego badania archeologicznego. Zespół klasztorny zajmował plac na Wysokim Rynku o powierzchni ponad 1 ha (fragment kwartału dzisiejszego Pałacu Republiki). Do budynków, należących do dominikanów mińskich zaliczały się murowany kościół i klasztor oraz drewniane zabudowania gospodarcze: dwie oficyny, stajnia, spichlerz (świran), studnia i inne. W południowo-zachodniej części działki znajdował się ogród. Zespół klasztorny otoczony był wysokim murem z dużą bramą wjazdową.

Rezydencja Prezydenta Republiki Białoruś – oficjalna rezydencja Prezydenta Republiki Białorusi w Mińsku pod adresem ul. Karola Marxa 38.

Dwór Wańkowiczów (biał. Дом Ваньковічаў) – dwór w stylu klasycystycznym z końca XVIII wieku w Górnym Mieście w Mińsku, należący w przeszłości do rodziny Wańkowiczów. Między innymi mieszkał w nim malarz Walenty Wańkowicz (1799–1842). W XIX wieku dwór pełnił funkcję salonu artystycznego. We dworze bywali Jan Krzysztof Damel, Stanisław Moniuszko, Wincenty Dunin Marcinkiewicz, Władysław Syrokomla – przyjaciele Władysława Wańkowicza. Dwór jest budynkiem parterowym, zbudowanym z drewna, z otynkowanymi ścianami, na kamiennej podmurówce, nakryty wysokim czterospadowym dachem. Główne wejście prowadzi przez ośmiokolumnowy portyk zwieńczony trójkątnym frontonem z półokrągłym oknem. Elewacje zdobią lizeny. Z dawnego zespołu dworskiego zachowała się jedna drewniana piętrowa oficyna oraz szeroka brama wjazdowa. Od 2000 we dworze mieści się muzeum poświęcone twórczości malarza, do którego eksponaty wypożyczono z Polski. W maju 2016 roku muzeum otrzymało z Muzeum Literatury w Warszawie pełny zbiór dzieł reportażysty i pisarza Melchiora Wańkowicza. Dziełem Walentego Wańkowicza jest m.in. popularny portret Adama Mickiewicza „Mickiewicz na Judahu skale”.

Teatr Miejski w Mińsku — pierwszy budynek teatralny w Mińsku, zabytek architektury zniszczony przez władze sowieckie w 1984 r. Teatr znajdował się przy ul. Wołockiej, na lewo od ówczesnego hotelu Europa. Obecnie w jego miejscu stoi odbudowany hotel.

Narodowe Muzeum Sztuki Republiki Białorusi (biał. Нацыянальны мастацкі музей Рэспублікі Беларусь) – największa na Białorusi instytucja powołana do badań i opieki nad obiektami o wartości historyczno-artystycznej. W repozytorium i ekspozycjach muzeum znajduje się ponad 27 tys. eksponatów, stanowiących 20 kolekcji sztuki, które z kolei są podzielone na dwa segmenty: zbiór dzieł białoruskiej sztuki narodowej i zbiór dzieł światowych sztuk narodowych. Główna siedziba muzeum znajduje się w Mińsku.