Muzeum Techniki i Komunikacji w Szczecinie

Zajezdnia Niemierzyn (1917–1945 niem. Depot Nemitz) – niefunkcjonująca obecnie zajezdnia tramwajowa w Szczecinie, przekształcona w Muzeum Techniki i Komunikacji. Zajezdnia Niemierzyn została otwarta prawdopodobnie w 1913 roku. Po wojnie została uruchomiona jako pierwsza – w 1945 roku. Jest zajezdnią typu czołowego, wewnątrz znajduje się 16 torów zakończonych ślepo. Przez wiele lat istniały projekty remontu, żadnego z nich nie zrealizowano. W 2004 roku zajezdnia została oficjalnie zamknięta, ostatnim tramwajem wyjeżdżającym z zajezdni na trasę był wagon GT6 #508 w dniu 1 października 2004 r., udekorowany odświętnie. Po 97 latach eksploatacji zajezdnia Niemierzyn przeszła do historii. Jednak w 2009 roku wykonano jej gruntowny remont w celu przeznaczenia na szczecińskie Muzeum Techniki i Komunikacji. W 2010 roku zakończono modernizację i otwarto budynek. Obecnie wewnątrz stacjonują zabytkowe tramwaje, autobusy, samochody i motocykle.

Willa Nellego – zabytkowa willa znajdująca się przy ul. Słowackiego 3 w Szczecinie. Wzniesiona w 1880 roku w stylu eklektycznym z przewagą elementów neorenesansowych. Jej pierwszym właścicielem był mistrz budowlany Emil Otto. Bogato zdobiony budynek od frontowej strony posiada ryzalit zwieńczony tympanonem, z półkolumnami jońskimi w dolnej kondygnacji i neoromańskim triforium z półkolumnami korynckimi na piętrze. W płycinach okiennych znajdują się wici akantowe, wewnątrz zaś dwa plafony ozdobione scenami bachanaliów. Przed wejściem nasadzono szpaler lip, od strony zachodniej rośnie zaś rozłożysty klon. W 1905 roku willę nabył właściciel pobliskiego browaru Willy Nelle, dokonując jej rozbudowy. Dobudowano wówczas stajnię i powozownię, na tyłach utworzono ogród ciągnący się aż do obecnej ulicy Barnima III, samą zaś willę ozdobiono w większości niezachowanymi do czasów obecnych dekoracjami. W okresie międzywojennym willa należała do mistrza dekarskiego Paula Gläsera. W latach 30. założono instalację gazową i centralne ogrzewanie. W latach 1945–1947 w budynku działała szkoła MO, później pełnił on funkcje mieszkalne. W 1959 roku ulokowano w nim przychodnię pediatryczną. Po 1996 roku budynek przeszedł w ręce prywatne, kilkakrotnie zmieniając właścicieli. Niezagospodarowany, popadł w ruinę. 21 października 2017 roku w opuszczonym i zdewastowanym budynku zawalił się dach. W marcu 2018 roku rozpoczęto prace remontowe, mające przywrócić willi dawny blask. Odbiór prac remontowo-konserwatorskich miał miejsce w kwietniu 2020 roku.

Parafia pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela w Szczecinie – parafia rzymskokatolicka należąca do dekanatu Szczecin-Niebuszewo, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Jedna z parafii rzymskokatolickich w Szczecinie. Została erygowana w 1946. Siedziba parafii mieści się przy ulicy Barnima, kościół parafialny przy ul. Słowackiego.

Kościół Najświętszego Zbawiciela (do 1945 niem. Heilandskirche) – kościół zbudowany jako ewangelicki w roku 1936. Znajduje się w Szczecinie, na Niebuszewie-Bolinku przy ul. Słowackiego 1a.

Szczeciński Park Naukowo-Technologiczny (SPNT) – park naukowo-technologiczny utworzony w 2000 roku w Szczecinie. Działa jako spółka z o.o., w której 100% udziałów ma powiat grodzki Szczecin. Szczeciński Park Naukowo-Technologiczny działa na rzecz tworzenia lokalnego i regionalnego środowiska innowacyjnego nastawionego na rozwój przedsiębiorczości poprzez tworzenie sprzyjającej bazy materialnej, infrastrukturalnej, ekonomicznej i socjalnej do zakładania, rozwoju i wspierania małych przedsiębiorstw innowacyjnych, do przemysłowego wykorzystania wiedzy naukowej, do transferu i komercjalizacji nowoczesnych technologii. Prezesem Zarządu od 1 stycznia 2025 roku jest Daniel Wacinkiewicz.

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Szczecinie (109 SzWzP SP ZOZ) – szpital sformowany 9 grudnia 1944 jako 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny w składzie 2 Armii Wojska Polskiego, przemieszczał się z frontem od Czemiernik po Ruszów k. Zgorzelca; po wojnie stacjonował w Starogrodzie (Stargard); od 14 sierpnia 1945 w Szczecinie przy ul. Piotra Skargi 9–11, od 1 stycznia 1999 funkcjonuje jako 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ); nadzorowany przez Ministra Obrony Narodowej.

Willa Krugera – zabytkowa willa znajdująca się przy ulicy Moniuszki 20 w Szczecinie. Budynek został wzniesiony dla fabrykanta Emila Krugera. Prace budowlane rozpoczęto w marcu 1928 roku i sfinalizowano pod koniec roku. Willa, zaprojektowana przez architekta Schula, utrzymana jest w formie modernistycznej z elementami art déco. W symetrycznej frontowej fasadzie znajdują się regularnie rozmieszczone okna o zróżnicowanych rozmiarach flankowane pilastrami oraz umieszczony centralnie portyk. W 1939 roku właścicielem budynku został Gebhard Holtz. Willa przetrwała nienaruszona II wojnę światową, po jej zakończeniu przez szereg lat stała jednak nieużytkowana. Dopiero w latach 60. przekazano ją na potrzeby służby zdrowia. Najpierw do 1997 roku mieściła się w niej Wojewódzka Przychodnia Alergologiczna, później natomiast biura Zachodniopomorskiej Regionalnej Kasy Chorych. W 2001 roku willę nabyła firma Duo S.A., zaś w 2005 roku jej właścicielem została firma RCI Sp. z o.o.

Synagoga w Szczecinie – gminny dom modlitwy znajdujący się w Szczecinie, przy ulicy Juliana Ursyna Niemcewicza 2/1. Synagoga została założona po 1945 roku w budynku Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Szczecinie. Nabożeństwa odbywają się regularnie we wszystkie szabaty oraz święta.

Niemierzyn (do 1945 niem. Nemitz) – część miasta Szczecina na osiedlu Arkońskie-Niemierzyn. Oryginalna, potem zniemczona, nazwa brzmiąca jak Niemcza lub Niemica (por. wieś Niemica w pow. sławieńskim lub kamieńskim) pochodzi od zamieszkującej te tereny ludności niemieckiej w czasach, gdy w okolicach zamieszkiwali głównie Słowianie. Obecna polska nazwa została nadana przez pierwszego prezydenta Szczecina, Piotra Zarembę. Osiedle zostało przyłączone do Szczecina w 1900 r. Granicami osiedla są rzeczki Arkonka, Osówka, Warszewiec. Fragment wyznacza także ul. Zakole i tory linii kolejowej Szczecin-Trzebież. W skład osiedla wchodzi także osiedle Tatrzańskie. Większość zabudowań osiedla Niemierzym pochodzi sprzed I wojny światowej. Przy ul. Arkońskiej 4 znajduje się kompleks budynków Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego. Północno-zachodnią część Niemierzyna zajmują lasy Puszczy Wkrzańskiej stanowiące w granicach miasta Park Leśny Arkoński (niem. Eckerberger Wald). Najwyższym wzniesieniem jest Wzgórze Arkony (część Wzgórz Warszewskich) o wysokości 71 m n.p.m., na którym wzniesiona była widokowa Wieża Quistorpa, zniszczona w czasie walk o miasto w 1945 r. Pozostałą, północno-wschodnią część Niemierzyna zajmuje duży kompleks ogrodów działkowych „Skarbówek”. Komunikację z innymi osiedlami zapewniają: linia tramwajowa nr 3 oraz autobusowa nr 80. Przez osiedle prowadzi czerwony pieszy Szlak „Ścieżkami Dzików”.

Ogród Dendrologiczny im. Stefana Kownasa (do 1945 niem. Nemitzer Friedhof) – park miejski położony na terenie szczecińskiego osiedla Niebuszewo-Bolinko. Zajmuje teren 15,5 ha pomiędzy ulicami Niemierzyńską, Żupańskiego i Słowackiego.

Cmentarz Niemierzyński także Cmentarz Majdański (do 1945 niem. Nemitzer Friedhof) – dawny cmentarz miejski położonym na terenie obecnego szczecińskiego osiedla Niebuszewo-Bolinko. Zajmował teren 16 ha pomiędzy współczesnymi ulicami Niemierzyńską (Nemitzer Str.), Żupańskiego (Schnellstr.) i Słowackiego (Mühlenstr.).

Willa Ippena – zabytkowa willa znajdująca się przy ulicy Piotra Skargi 14 w Szczecinie. Budynek został wzniesiony dla armatora Hermanna Otto Ippena, projektantem był Gustav Gauss. Prace budowlane rozpoczęły się w drugiej połowie 1927 roku. Początkowo miała to być neobarokowa willa z ozdobnym szczytem fasady, jednak podczas budowy dokonano modyfikacji projektu, znacznie go upraszczając. Budowę ukończono w październiku 1928 roku, odbiór miał natomiast miejsce w styczniu następnego roku. Utrzymana w modernistycznej formie z elementami neobaroku willa otoczona jest wysokim murem oporowym. W latach 30. XX wieku właścicielem willi stało się miasto. W 1935 roku przekazano ją na mieszkanie służbowe generałowi Johannesowi Blaskowitzowi, wówczas dowódcy II Korpusu Armijnego w Szczecinie. Pozostał on jej formalnym właścicielem do końca II wojny światowej, pomimo iż później przebywał już poza miastem. W 1945 roku obiekt zajęła armia radziecka. Następnie mieścił się tu konsulat ZSRR (1948–1960 i 1971–1991), a następnie Federacji Rosyjskiej (1991–1998). W 1998 roku w willi znalazł swoją siedzibę Północno-Zachodni Oddział Regionalny Powszechnego Banku Kredytowego. W 1999 roku budynek przeszedł generalny remont. W 2009 roku w willi ulokowano Oddziałowe Biuro Edukacji Publicznej szczecińskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej oraz Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.