Wydział Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego

Teatr Comoedia – teatr w Warszawie działający w okresie od 29 grudnia 1934 do 30 lipca 1935 przy ul. Karowej 18A w rotundzie zbudowanej przez Ignacego Paderewskiego. Dyrektorem, reżyserem i scenarzystą był Eugeniusz Poreda. W teatrze wystawiano współczesne sztuki polskie o tematyce społecznej. Po II wojnie światowej teatr reaktywowano jako część Miejskich Teatrów Dramatycznych w sali przy ul. Szwedzkiej 2.

Alhambra – efemeryczna scena teatralna o charakterze music-hallowym działająca w Warszawie przy ul. Karowej 18 w 1933 roku. Alhambra powstała w lutym 1933 roku jako kinoteatr, zajmując scenę przy ul. Karowej 18, w niedawnej siedzibie Teatru Artystów ZASP. Była to sala na 1700 miejsc. Została ona unowocześniona na potrzeby poprzedniego teatru. Miały się tam odbywać widowiska łączące popisy akrobatyczne, pokazy sztuki tanecznej oraz występy artystów operowych i wodewilistów. Alhambra wzorowała się na paryskich scenach tego rodzaju. Miała być konkurencją dla rewii Morskie Oko. Program inauguracyjny miał miejsce 17 lutego 1933 roku, kolejny – miesiąc później. Oba programy spotkały się z umiarkowanie entuzjastycznym przyjęciem. Teatr został rozwiązany w kwietniu tego samego roku, a konkurencyjne Morskie Oko również upadło – w lipcu. Do upadku sceny, podobnie jak kilku innych teatrów w tym okresie, z pewnością przyczynił się kryzys gospodarczy, który na początku lat trzydziestych szczególnie boleśnie dotknął Polskę i który doprowadził do nagłego zubożenia społeczeństwa. Ponadto rewia w paryskim stylu przestała być modna, ustępując miejsca komedii muzycznej. Na deskach teatru pojawili się m.in. Maria Balcerkiewiczówna, Stanisława Nowicka, Tadeusz Olsza, Eugeniusz Mossakowski, Władysław Walter, Ina Ney, Jerzy Ney-Karkowski. Osiągnięciem teatru było zaprezentowanie Reri, tahitańskiej artystki, znanej z filmu Friedricha Murnaua Tabu (1931), która stała się jedną z legend dwudziestolecia międzywojennego. Wystąpiła ona w programie zaprezentowanym 17 marca.

Teatr Stańczyk – teatr satyryczny działający w Warszawie w latach 1922–1925.

Pomnik ks. Jana Twardowskiego – pomnik ks. Jana Twardowskiego przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie w pobliżu kościoła sióstr Wizytek.

Pomnik Bolesława Prusa w Warszawie – pomnik Bolesława Prusa znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście w Warszawie.

Wiadukt im. Stanisława Markiewicza – wiadukt drogowy w stylu neorenesansowym, znajdujący się w ciągu i nad ul. Karową w Warszawie. Projekt konstrukcji wykonał inż. Karol Sommer, architektury Stefan Szyller, a Jan Woydyga zaprojektował wystrój rzeźbiarski. Zbudowany został w latach 1902–1905.

Najstarszy cmentarz żydowski w Warszawie – kirkut społeczności żydowskiej zamieszkującej w średniowieczu Starą Warszawę. Jego dokładne położenie pozostaje nieznane, gdyż nie pozostał po nim żaden materialny ślad. Jedyne źródło pisane z okresu istnienia cmentarza wskazuje, że znajdował się przy drodze do Czerska. Ówczesna droga do Czerska to dzisiejsze Krakowskie Przedmieście. Nie jest jednak jasne, w którym dokładnie miejscu znajdował się kirkut - przypuszczalnie było to gdzieś pomiędzy obecnymi ulicami Bednarską i Karową. Również określenie ścisłej daty powstania cmentarza jest niemożliwe. Przypuszczalnie istniał w XIV wieku, gdyż z 1414 pochodzi najwcześniejsza zachowana wzmianka o Żydach osiadłych w Warszawie. Z 1428 pochodzą najwcześniejsze wzmianki o warszawskim kahale, który ze swej natury musiał dysponować kirkutem. Sam cmentarz jest wymieniany w przywileju Bolesława V. Cmentarz przestał istnieć w 1498 wraz z wygnaniem Żydów z Warszawy. W 1522 książęta Janusz III i Stanisław mazowiecki podarowali ogołocony z nagrobków plac po cmentarzu parafii św. Jana. W 1531 na placu tym stanęła piekarnia.

Heroldia Królestwa Polskiego (skrótowiec: HKP) – instytucja państwowa o charakterze heroldii, powołana 7 lipca 1836 roku w Królestwie Polskim, przy II. Radzie Stanu, na podstawie ukazu cesarskiego władz rosyjskich oraz art. 51–55 prawa o szlachectwie z tejże daty  . Pierwszym prezesem Heroldii został hrabia Aleksander Colonna-Walewski. Instytucja zajmowała się weryfikacją prawa do szlachectwa (tzw. legitymacja szlachectwa), a także nobilitacją osób nieszlacheckich do grona polskiej szlachty. Z potwierdzeniem tytułu szlacheckiego, bądź nadaniem tego tytułu, wiązało się wystawienie dyplomu z herbem szlacheckim, należącym do osoby legitymowanej lub nobilitowanej . Podobnie działało to w przypadku osób odrzuconych przez Heroldię. Istnienie heroldii jest uznawane za kontrowersyjne z powodu niesłusznego zakwestionowania szlachectwa wielu osób , a także nadawaniu szlachectwa osobom, które nie miały do niego prawa . W ramach ubiegania się o potwierdzenie szlachectwa kilkadziesiąt tysięcy ludzi podjęło starania o uznanie szlachectwa; opracowano rejestr osób pozbawionych prawa legitymowania się szlachectwem, obejmujący przestępców politycznych i kryminalnych . Ogółem Heroldia Królestwa Polskiego potwierdziła szlachectwo ponad 52 tys. osób (tzn. szóstej części dawnej szlachty), co oznaczało zmniejszenie udziału szlachty w liczbie ludności Królestwa Polskiego z ok. 7,5% do 1,7% . W trakcie swojej 25-letniej działalności Heroldia wylegitymowała około 5 300 rodzin . Na podstawie zgromadzonego materiału aktowego w 1851 roku opublikowała drukiem Spis szlachty Królestwa Polskiego (podając w nim nazwisko, imię osoby wylegitymowanej, imię jej ojca i numer zapisu w księdze szlachty) oraz dwujęzyczny Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego, wydany w 1853 roku w dwóch tomach przez Nikołaja Pawliszczewa . Ostatecznie Heroldia Królestwa Polskiego została zlikwidowana 5 czerwca 1861 roku . W latach 1861–1867 księgi szlacheckie prowadziła III. Rada Stanu, kiedy to po jej likwidacji zatwierdzanie tytułów szlacheckich zostało podporządkowane Departamentowi Heroldii Rządzącego Senatu w Petersburgu  .

Pałac Prezydencki w Warszawie (wcześniejsze nazwy: Koniecpolskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Namiestnikowski, Rady Ministrów) – zabytkowy pałac znajdujący się w dzielnicy Śródmieście w Warszawie, przy ul. Krakowskie Przedmieście 46/48. W latach 1918–1939 oficjalna siedziba Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów, w latach 1945–1953 Urzędu Rady Ministrów. Od 1994 oficjalna siedziba Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Pałac Prezydencki jest największym pałacem w Warszawie. Monumentalny gmach, znajdujący się pomiędzy kościołem pokarmelickim a hotelem Bristol, składa się z czterokondygnacyjnego korpusu głównego oraz dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł bocznych. Był wielokrotnie przebudowywany. Swój obecny wygląd zewnętrzny uzyskał na początku XIX wieku.

Budynek Głównego Urzędu Miar w Warszawie – budynek w Warszawie przy ul. Elektoralnej 2 będący siedzibą Głównego Urzędu Miar.

Okrągły Stół – negocjacje prowadzone od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 przez przedstawicieli władz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, demokratycznej opozycji oraz stron kościelnych (przedstawiciele Kościoła katolickiego i Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego). Negocjacje prowadzone były w kilku miejscach, a ich rozpoczęcie i zakończenie odbyło się w siedzibie Urzędu Rady Ministrów PRL w Pałacu Namiestnikowskim (obecnie Pałac Prezydencki) w Warszawie. W obradach wszystkich zespołów, podzespołów i grup roboczych brało udział ok. 717 osób (uczestników, ekspertów i obserwatorów). Jedno z najważniejszych wydarzeń w najnowszej historii Polski, od którego rozpoczęły się zmiany ustrojowe Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w tym częściowo wolne wybory do Sejmu, tzw. wybory czerwcowe.

Kościół Wizytek, właśc. kościół Sióstr Wizytek pod wezwaniem Opieki św. Józefa Oblubieńca Niepokalanej Bogurodzicy Maryi – późnobarokowy kościół w Warszawie, wznoszony etapami w 1728–1733 oraz 1754–1762 według projektu Benedykta de Renard, który realizował Karol Bay, a po 1754 Jakub Fontana. Świątynia znajduje się w zespole klasztornym wizytek przy ulicy Krakowskie Przedmieście 34. Należy do parafii Świętego Krzyża.