place

Najstarszy cmentarz żydowski w Warszawie

Cmentarze żydowskie w Warszawie
Meridien bristol
Meridien bristol

Najstarszy cmentarz żydowski w Warszawie – kirkut społeczności żydowskiej zamieszkującej w średniowieczu Starą Warszawę. Jego dokładne położenie pozostaje nieznane, gdyż nie pozostał po nim żaden materialny ślad. Jedyne źródło pisane z okresu istnienia cmentarza wskazuje, że znajdował się przy drodze do Czerska. Ówczesna droga do Czerska to dzisiejsze Krakowskie Przedmieście. Nie jest jednak jasne, w którym dokładnie miejscu znajdował się kirkut - przypuszczalnie było to gdzieś pomiędzy obecnymi ulicami Bednarską i Karową. Również określenie ścisłej daty powstania cmentarza jest niemożliwe. Przypuszczalnie istniał w XIV wieku, gdyż z 1414 pochodzi najwcześniejsza zachowana wzmianka o Żydach osiadłych w Warszawie. Z 1428 pochodzą najwcześniejsze wzmianki o warszawskim kahale, który ze swej natury musiał dysponować kirkutem. Sam cmentarz jest wymieniany w przywileju Bolesława V. Cmentarz przestał istnieć w 1498 wraz z wygnaniem Żydów z Warszawy. W 1522 książęta Janusz III i Stanisław mazowiecki podarowali ogołocony z nagrobków plac po cmentarzu parafii św. Jana. W 1531 na placu tym stanęła piekarnia.

Fragment artykułu z Wikipedii Najstarszy cmentarz żydowski w Warszawie (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Najstarszy cmentarz żydowski w Warszawie
Karowa, Warszawa Śródmieście

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Najstarszy cmentarz żydowski w WarszawieCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 52.242 ° E 21.016 °
placePokaż na mapie

Adres

Karowa 20
00-324 Warszawa, Śródmieście
województwo mazowieckie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Meridien bristol
Meridien bristol
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Heroldia Królestwa Polskiego
Heroldia Królestwa Polskiego

Heroldia Królestwa Polskiego (skrótowiec: HKP) – instytucja państwowa o charakterze heroldii, powołana 7 lipca 1836 roku w Królestwie Polskim, przy II. Radzie Stanu, na podstawie ukazu cesarskiego władz rosyjskich oraz art. 51–55 prawa o szlachectwie z tejże daty  . Pierwszym prezesem Heroldii został hrabia Aleksander Colonna-Walewski. Instytucja zajmowała się weryfikacją prawa do szlachectwa (tzw. legitymacja szlachectwa), a także nobilitacją osób nieszlacheckich do grona polskiej szlachty. Z potwierdzeniem tytułu szlacheckiego, bądź nadaniem tego tytułu, wiązało się wystawienie dyplomu z herbem szlacheckim, należącym do osoby legitymowanej lub nobilitowanej . Podobnie działało to w przypadku osób odrzuconych przez Heroldię. Istnienie heroldii jest uznawane za kontrowersyjne z powodu niesłusznego zakwestionowania szlachectwa wielu osób , a także nadawaniu szlachectwa osobom, które nie miały do niego prawa . W ramach ubiegania się o potwierdzenie szlachectwa kilkadziesiąt tysięcy ludzi podjęło starania o uznanie szlachectwa; opracowano rejestr osób pozbawionych prawa legitymowania się szlachectwem, obejmujący przestępców politycznych i kryminalnych . Ogółem Heroldia Królestwa Polskiego potwierdziła szlachectwo ponad 52 tys. osób (tzn. szóstej części dawnej szlachty), co oznaczało zmniejszenie udziału szlachty w liczbie ludności Królestwa Polskiego z ok. 7,5% do 1,7% . W trakcie swojej 25-letniej działalności Heroldia wylegitymowała około 5 300 rodzin . Na podstawie zgromadzonego materiału aktowego w 1851 roku opublikowała drukiem Spis szlachty Królestwa Polskiego (podając w nim nazwisko, imię osoby wylegitymowanej, imię jej ojca i numer zapisu w księdze szlachty) oraz dwujęzyczny Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego, wydany w 1853 roku w dwóch tomach przez Nikołaja Pawliszczewa . Ostatecznie Heroldia Królestwa Polskiego została zlikwidowana 5 czerwca 1861 roku . W latach 1861–1867 księgi szlacheckie prowadziła III. Rada Stanu, kiedy to po jej likwidacji zatwierdzanie tytułów szlacheckich zostało podporządkowane Departamentowi Heroldii Rządzącego Senatu w Petersburgu  .