Osiedle mieszkaniowe Tarnogaj we Wrocławiu

Parafia Świętego Stefana we Wrocławiu – parafia rzymskokatolicka dekanatu Wrocław południe w archidiecezji wrocławskiej. Została erygowana w 2000 roku. Obsługiwana przez kapłanów archidiecezjalnych. Kościół parafialny został wzniesiony w latach 1980–1981, a następnie rozbudowany w latach 1999–2000.

Kościół św. Stefana we Wrocławiu – rzymskokatolicka świątynia parafialna znajdująca się przy ulicy Kamienieckiej na osiedlu Tarnogaj.

Tarnogaj – osiedle w południowo-wschodniej części Wrocławia, w dawnej dzielnicy Krzyki, pomiędzy ulicą Bardzką na zachodzie a torami kolejowymi na południu (za ulicą Śliwkową), wschodzie (poza ulicami biskupa Bogedaina i Międzyleską) i północy (tam osiedle sięga ulic Prudnickiej i Sernickiej). Nieformalnie podzielone jest ulicą Armii Krajowej na dwie części Osiedle Henrykowskie i Osiedle mieszkaniowe Tarnogaj we Wrocławiu, a każda część posiada własną parafię: parafię Ducha Świętego i parafię św. Stefana.

Wzgórze przy ulicy Ziębickiej (Wzgórze Tarnogajskie) – sztucznie utworzone wzniesienie, położone w południowej części Wrocławia, na osiedlu Tarnogaj, przy ulicy Ziębickiej. Według mapy topograficznej okolic Wrocławia z 1939 roku, usypisko miało wysokość bezwzględną równą 138 m n.p.m.. Obecnie Wzgórze Tarnogajskie ma wysokość 133 m n.p.m. i wybitność 8,5 m ponad otaczający teren. Na południe i na wschód od wzgórza przebiega kolejowa obwodnica Wrocławia, na północnym wschodzie znajdują się budynki nieczynnej obecnie gazowni miejskiej, od północy ulokowane są ogródki działkowe, a za nimi zabudowa mieszkalna, natomiast na zachodzie – Cmentarz Ducha Świętego przy ulicy Bardzkiej.

Gazownia miejska na Tarnogaju (niem. Städtische Gasanstalt Dürrgoy) – dawny zakład przemysłowy wytwarzający gaz koksowniczy, mieszczący się przy ulicy Gazowej 3 na osiedlu Tarnogaj we Wrocławiu. Zakład był wykorzystywany do produkcji gazu od listopada 1906 do 1990 roku.

Cmentarz Ducha Świętego – cmentarz rzymskokatolicki znajdujący się pod zarządem parafii pw. Ducha Świętego we Wrocławiu. Otwarty w roku 1918 jako Cmentarz Świętego Henryka. Cmentarz znajduje się przy obecnej ulicy Bardzkiej, zajmuje powierzchnię ponad 8 ha.

Krzyki (niem. Krietern) – była dzielnica samorządowo-administracyjna Wrocławia, ustanowiona 12 lutego 1952, jej funkcje 8 marca 1990 przejął w szerokim zakresie Urząd Miejski nowo powstałej Gminy Wrocław. Nazwa Krzyki przywoływana jest dla celów statystycznych, a także funkcjonuje w organach administracji rządowej i specjalnej np. ZOZ, urząd skarbowy, prokuratura, policja, itp. Obszar byłej dzielnicy Krzyki liczy 54,3 km² i według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. zamieszkiwało go 179 276 osób. Tę samą nazwę nosi jedno z osiedli w dzielnicy, osiedle Krzyki. Obecnie na terenie Krzyków w miejsce najwyższego budynku we Wrocławiu, Poltegoru, wybudowany został 212-metrowy Sky Tower. W południowej części Krzyków znajduje się tor wyścigów konnych Partynice. W dzielnicy znajduje się także Aquapark Wrocław, Uniwersytet Ekonomiczny, Stary Cmentarz Żydowski, Wieża ciśnień, Dworzec Główny, Wrocławski Teatr Pantomimy i wrocławski oddział Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. W pobliżu zostało również wybudowane centrum handlowe Arkady Wrocławskie, które zostało zamknięte w 2024.

Kościół św. Ducha we Wrocławiu na Tarnogaju – kościół funkcjonujący w latach 1929–1945, który znajdował się we Wrocławiu przy ul. Nyskiej.

Klub Sympatyków Kolei we Wrocławiu (KSK Wrocław) – organizacja pożytku publicznego działająca na rzecz ratowania i zachowania dziedzictwa kultury materialnej kolejnictwa, z siedzibą we Wrocławiu. Głównym celem statutowym organizacji jest ochrona i promocja kolei oraz działalność dydaktyczna i naukowa. Organizacja wspiera także działania oraz inicjatywy zmierzające do zachowania oraz ochrony zabytków polskiego kolejnictwa.

Ulica Bardzka – ulica w byłej dzielnicy Krzyki we Wrocławiu, stanowiąca jeden z ważniejszych szlaków komunikacyjnych w południowej części miasta.

mPTech Sp. z o.o. (dawniej myPhone Sp. z o.o.) – działający od 2007 roku polski producent urządzeń mobilnych i małej elektroniki użytkowej lepiej znany ze smartfonów i telefonów komórkowych pod markami własnymi myPhone i HAMMER. Zajmuje się sprzedażą i dystrybucją produktów do kilkunastu krajów Europy. Jest członkiem Grupy Kapitałowej TelForceOne. W 2008 spółka jeszcze pod nazwą myPhone Sp. z o.o. wprowadziła na rynek polski, czeski i słowacki pierwsze modele telefonów komórkowych pod marką myPhone. W swoich produktach udostępniała technologie mobilne tj. obsługę dwóch kart SIM bez konieczności przełączania (Dual SIM), odbiornik telewizji naziemnej w telefonie np. myPhone 8830 TV, Touch Screen. W 2009 wprowadziła do sprzedaży telefony z serii myPhone Simple Life – urządzenia przyjazne dla użytkownika, z intuicyjnym menu, o prostej funkcjonalności. W 2010 firma wprowadziła na rynek pierwsze smartfony pod polską marką działające pod kontrolą systemu Android. W 2012 do oferty trafiły tablety pod marką myTab, a w 2013 – kolejne smartfony myPhone. W 2014 roku producent wprowadził pierwszy telefon o wzmocnionej konstrukcji – myPhone HAMMER, który dał początek nowej linii urządzeń odpornych pod nazwą HAMMER. Spółka w 2017 roku zmieniła nazwę z myPhone na mPTech, przy czym marka myPhone działa do dzisiaj. Firma w 2018 roku wprowadziła Flix TV Box – multimedialne urządzenie – przystawkę do telewizora. Produkt zadebiutował na rynku i dał początek nowej marce urządzeń o nazwie techbite. Dziś ofertę marki tworzą też laptopy, tablet i inne rozwiązania. mPTech na przełomie 2020 i 2021 roku wprowadził do sprzedaży swój pierwszy smartwatch, tj. wzmocniony HAMMER Watch z GPS. Wybrane produkty firmy dostępne są w Programie Android Enterprise Recommended, który ułatwia ich wybór innym firmom oraz wdrożenie i zarządzanie nimi. Współpracuje też z producentami chipsetów – MediaTek i Unisoc, a także z jednostkami certyfikującymi: DEKRA oraz TUV. Firma posiada własny serwis, dział IT i nowoczesne centrum dystrybucji we Wrocławiu. Posiada serwery OTA, które umożliwiają niezależną implementację aktualizacji i łatek bezpieczeństwa dla modeli własnych. Firma systematycznie bierze udział w największych branżowych targach międzynarodowych (m.in. IFA Berlin oraz MWC w Barcelonie). Siedziba spółki mieści się we Wrocławiu. W latach 2008–2013 sprzedaż telefonów komórkowych pod marką myPhone wyniosła ponad 1 mln sztuk. Według badań zleconych przez firmę we wrześniu 2014, liczba użytkowników telefonów myPhone w Polsce była podobna do liczby użytkowników telefonów takich marek jak Apple Inc., BlackBerry czy Motorola.

Ulica Krakowska – jedna z wylotowych arterii Wrocławia (osiedla Przedmieście Oławskie, Księże), długości 2,37 km, prowadząca wzdłuż Oławy i Górnej Oławy na południowy wschód, przedłużenie ul. gen. Romualda Traugutta. Zaczyna się przy Moście Rakowieckim (przy skrzyżowaniu z ul. Na Niskich Łąkach), w miejscu, gdzie ul. gen. Romualda Traugutta zbiega się z ul. Tadeusza Kościuszki, a kończy przy skrzyżowaniu z ul. Karwińską, przechodząc w sposób płynny w ul. Opolską. W przeszłości był to fragment szosy Oławskiej (niem. Ohlauer Chaussee), od Czerwonego Mostu do Czerwonej Karczmy. Trakt ten przebiegał przez tereny będące częścią majątku biskupiego; od połowy XIX wieku zagospodarowywane (w latach 1856–1858 urządzono tu m.in. cmentarze ewangelickie), w drugiej połowie XIX wieku pojawiła się także zabudowa przemysłowa (m.in. ze względu na bliskość linii Kolei Górnośląskiej), w tym browar Haasego oraz komunalna (komenda straży pożarnej, zajezdnia tramwajowa) i użyteczności publicznej. Od roku 1904 (włączenie Rakowca w granice miasta) ma status ulicy (niem. Ofenerstraße), w 1928 wydłużona o odcinek do ul. Rybnickiej. Wybudowane przy ul. Krakowskiej obiekty zachowały się po II wojnie światowej tylko częściowo. Współczesny charakter zabudowy ulicy podobny jest do przedwojennego: dominują obiekty handlowo-produkcyjne. Na całej długości ulicy biegnie nią dwutorowa linia tramwajowa. Na odcinku od węzła z obwodnicą śródmiejską (al. Armii Krajowej) do skrzyżowania z ulicą Karwińską jest częścią drogi krajowej nr 94. Przed reformą sieci drogowej w 2000 roku na całej długości stanowiła fragment drogi krajowej nr 456, a w czasach Polski Ludowej jej śladem biegła droga państwowa nr 34.