Ulica Wielopole w Krakowie

Kamienica przy ulicy Wielopole 10 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej.

Kamienica przy ulicy Wielopole 6 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej.

Kamienica przy ulicy Wielopole 15 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej.

Pałac Pareńskich – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ul. Wielopole 4, na Wesołej. Klasycystyczny, trzykondygnacyjny budynek powstał przed 1878 rokiem. Był własnością Elizy i Stanisława Pareńskich. W salonie państwa Pareńskich bywali członkowie krakowskiej cyganerii artystycznej Włodzimierz Tetmajer, Lucjan Rydel, Jacek Malczewski, Teodor Axentowicz, Boy, Stanisław Przybyszewski. Tutaj Stanisław Wyspiański czytał fragmenty swojego dramatu „Wesele” zanim trafił on na scenę. Obecnie budynek jest częścią kompleksu hotelu Holiday Inn.

Zespół klasztorny urszulanek – zespół budynków sakralnych i użytkowych będący w posiadaniu sióstr urszulanek w Krakowie przy ul. Starowiślnej 3–5,7,9.

Zarząd Transportu Publicznego w Krakowie (ZTP) – powstała 1 listopada 2018 roku w wyniku reorganizacji Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w Krakowie jednostka organizacyjna samorządu Krakowa, powołana w celu organizowania, zarządzania i nadzorowania lokalnego transportu zbiorowego na terenie aglomeracji krakowskiej. Zarząd Transportu Publicznego obejmuje planowanie transportu zbiorowego, nadzór nad sposobem kontroli biletów w Komunikacji Miejskiej w Krakowie, rozwój strefy płatnego parkowania, budowa systemu informacji miejskiej, prowadzenie polityki rowerowej i pieszej.

Pałac Prasy – biurowiec, zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, na Wesołej, na rogu ulic Wielopole 1 i Starowiślnej.

Pałac Pugetów – pałac znajdujący się w Krakowie przy ul. Starowiślnej 13-15.

Kino Uciecha – dawne krakowskie kino, istniejące od 1912 roku. Znajdowało się przy ulicy Starowiślnej 16 w Krakowie. Rozpoczęło działalność 7 grudnia 1912 roku. Secesyjne wnętrza z witrażem z głową Meduzy nad wejściem zaprojektował Henryk Uziembło. Było jednym z najstarszych kin w Krakowie. Mieściło ponad 600 widzów i przez wiele lat było największym kinem w mieście. Dopiero kino Kijów powstałe w 1967 roku pokonało je pod względem pojemności sali kinowej. Jako pierwsze z krakowskich kin 21 grudnia 1929 roku zastosowało aparaturę dźwiękową i pokazywało publiczności filmy dźwiękowe. Pierwszym wyświetlonym tu filmem dźwiękowym był Śpiewak jazzbandu, amerykański film muzyczny w reżyserii Alana Croslanda. Od 1989 było kinem prywatnym. Zostało zamknięte 27 grudnia 2001 z powodów finansowych. Przez kilka lat w pomieszczeniach zajmowanych przez kino działała jedna z krakowskich szkół wyższych. 16 marca 2009 Uciecha była reaktywowana – wznawiała działalność jako kinoteatr. "Uciecha" posiadała 2 sale: dużą na 300 miejsc, małą na 48 miejsc. Scena ma wymiary 9,5 m x 7 m. Kino miało profil studyjny – można było oglądać głównie klasykę filmową. Oprócz działalności kinowej Uciecha była także teatrem realizującym wiele form scenicznych: komedie, farsy a także recitale, kabarety, koncerty i musicale oraz przedstawienia familijne. Na początku 2011 kinoteatr został zamknięty. W budynku przy ul. Starowiślnej 16 po dawnym kinie "Uciecha" powstał klub muzyczny. Prowadzona była w 2012 „przebudowa i remont istniejącego lokalu muzyczno-rozrywkowo-gastronomicznego”.

Strażnica pożarnicza – wybudowana przy ulicy Westerplatte 19 (wówczas ul. Kolejowa) w latach 1877–1879 według projektu Macieja Moraczewskiego w stylu neogotyckim dla miejskiej zawodowej (w Krakowie od 1873 roku) straży pożarnej z inicjatywy Prezydenta Zyblikiewicza. O wielkim znaczeniu skutecznej obrony przeciwpożarowej świadczy fakt, iż budowa strażnicy uzyskała prymat w hierarchii ważności nad takimi inwestycjami, jak: Teatr im. Słowackiego, Collegium Novum czy wodociągi miejskie. W skład kompleksu budynków wchodziły: koszary oficerów i strażaków, pogotowie pożarnicze, garaże dla sikawek konnych i pojazdów strażackich, warsztaty, suszarnia węży, sala gimnastyczna i telegraf alarmowy. Wyposażenie jednostki uzupełniono o najnowszy wówczas sprzęt ratowniczy i pożarniczy: kilka sikawek 4-kołowych, 2-prądowych, kilka ręcznych drabin wysuwanych oraz drabinę mechaniczną. Cały kompleks zachował się do dzisiaj prawie w niezmienionym układzie, z przylegającym do ulicy budynkiem głównym z czerwonej cegły i z trzema symetrycznie rozmieszczonymi bramami. Została jedynie przebudowana jedna ze skrajnych bram, aby umożliwić wjazd współczesnym wozom bojowym, ponieważ budynek nadal jest wykorzystywany przez straż pożarną. Strażnica pożarnicza jest jednym z obiektów na trasie Krakowskiego Szlaku Techniki. W holu wyeksponowano sikawkę na konnym wozie strażackim.

Ulica Librowszczyzna – ulica w Krakowie łącząca ulicę M. Zyblikiewicza i ulicę Wielopole. Na jej miejscu w średniowieczu znajdowały się rezydencje krakowskiego patrycjatu, a w XVI wieku – posiadłość zwana ogrodem Gutteterowskim. Od roku 1619 teren należał do Jezuitów, a po kasacie zakonu w 1773 teren należał do Wielopolskich. Za czasów Rzeczypospolitej Krakowskiej, z uwagi na bliskość starego koryta Wisły, mieściły się tam warsztaty i składy portowe Librowskich i innych kupców. Znajdował się tam również targ bydła. Ulicę wytyczono w 1895 r. Najstarsze kamienice pochodzą z końca XIX wieku i noszą cechy eklektyzmu. Na rogu z ulicą M. Zyblikiewicza znajduje się Dom Pracowników Pocztowej Kasy Oszczędności, wzniesiony w latach 1923-1927 według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. Nazwę ulicy nadano w 1907 r. na cześć Librowskich. Najbardziej znanym przedstawicielem tej rodziny był Piotr Librowski pochodzący z krakowskiej rodziny kupieckiej, najstarszy obywatel miasta Krakowa – zmarł 18 marca 1825 r. w wieku 124 lat i 6 miesięcy w Krakowie. Był właścicielem dóbr majątkowych Wielopole koło Krakowa.

Poczta Główna – dawny budynek poczty w Krakowie znajdujący się na rogu ulicy Wielopole 2 i ulicy Westerplatte 20, na Wesołej. Gmach został zaprojektowany przez wiedeńskiego architekta Friedricha Setza. Po adaptacji projektu przez Józefa Sarego, został wzniesiony w latach 1887–1889 przez Karola Knausa i Tadeusza Stryjeńskiego. Powstał jako monumentalny dwupiętrowy budynek w stylu neorenesansu północnego, a jego ryzalit wieżowy zwieńczono okazałą kopułą. Od 1899 roku jest główną siedzibą poczty w Krakowie. W 1909 roku zainstalowano w nim pierwszą na terenie dzisiejszej Polski automatyczną centralę telefoniczną o pojemności 3600 numerów. Był to system Almona Strowgera, ulepszony przez inż. Dietla z Austrii i inż. Czyżykowskiego z Polski. Ze względu na rosnące potrzeby powierzchniowe urzędu, w latach 1930–1931 budynek gruntownie przebudowano według modernistycznego projektu Fryderyka Tadaniera. Zlikwidowano kopułę, dobudowano dwie kondygnacje oraz budynek paczkarni na zapleczu, a fasadę ozdobiono kryształkowymi elementami. Zmodernizowano także wnętrza i wyposażenie. W 1933 roku uruchomiono międzymiastową centralę telefoniczną. Kolejna przebudowa miała miejsce podczas okupacji niemieckiej, wtedy m.in. zastąpiono istniejący budynek paczkarni obszernym pawilonem. Polski Urząd Pocztowy wznowił działalność 22 stycznia 1945. W okresie powojennym budynek poczty wielokrotnie modernizowano i remontowano. 18 lutego 1991 r. budynek wpisano do rejestru zabytków. Nieprzerwanie od 1991 roku jest on siedzibą Poczty Polskiej i Telekomunikacji Polskiej. Gruntowna przebudowa miała miejsce w latach 1993–1996, wówczas ryzalit narożny ponownie zwieńczono kopułą, tym razem postmodernistyczną, zaprojektowaną przez Z. Jasaka i J. Różańskiego, stanowiącą akcent dopełniający bryłę budynku. Wtedy też zainstalowano urządzenie synchronizujące zegar, działające w systemie DCF77. W 2019 roku Orange sprzedało budynek czeskiej firmie Zeitgeist Asset Management. Po tzw. „rewitalizacji” ma w nim powstać hotel.