Wieża ciśnień Borek we Wrocławiu

Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu – nieistniejąca synagoga, która znajdowała się we Wrocławiu w budynku Szpitala Żydowskiego, przy ulicy Pawła Włodkowica 19. Synagoga została założona w 1780 roku. Była przeznaczona głównie dla personelu oraz pacjentów szpitala, ale prawdopodobnie korzystali z niej również okoliczni mieszkańcy. W 1844 roku szpital wraz z synagogą zostały przeniesione do nowej siedziby przy ulicy św. Antoniego 6/8.

Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu – synagoga znajdująca się we Wrocławiu w budynku biurowym Szpitala Żydowskiego, przy ulicy Sudeckiej 96. Synagoga została założona w 1939 roku. Była przeznaczona głównie dla personelu oraz pacjentów szpitala, ale prawdopodobnie korzystali z niej również okoliczni mieszkańcy. Podczas II wojny światowej, około 1940 roku hitlerowcy zdewastowali synagogę. Obecnie pomieszczenie po niej jest wykorzystywane do innych celów.

Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu – nieistniejąca synagoga, która znajdowała się we Wrocławiu w budynku Szpitala Żydowskiego, przy ulicy św. Antoniego 6/8. Synagoga została założona w 1844 roku. Była przeznaczona głównie dla personelu oraz pacjentów szpitala, ale prawdopodobnie korzystali z niej również okoliczni mieszkańcy. W 1903 roku szpital wraz z synagogą zostały przeniesione do nowej siedziby przy ulicy Sudeckiej 96.

Parafia Świętego Augustyna we Wrocławiu – parafia rzymskokatolicka z siedzibą we Wrocławiu, w dekanacie Wrocław-Śródmieście, w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest o. Krzysztof Andryszkiewicz OFMCap. Obsługiwana przez kapucynów. Erygowana w 1946 roku. Kościół parafialny mieści się przy ul. Sudeckiej.

Kościół św. Augustyna – poewangelicki kościół katolicki przy ul. Sudeckiej we Wrocławiu. Jego patronem jest Augustyn z Hippony; do 1945 wezwanie to nosił inny kościół na wrocławskim Borku, przy Kleinburgstraße (ul. Januszowickiej), który został zrównany z ziemią w czasie natarcia Armii Czerwonej na Festung Breslau pod koniec II wojny światowej.

Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzieli się na 6 zakładów i 2 pracownie naukowe. Posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego oraz wnioskowania o nadanie tytułu naukowego profesora. Prowadzi działalność dydaktyczną i badawczą związaną z kształceniem studentów, promowaniem kadry naukowej, publikacjami w dziedzinie filologii słowiańskiej (język i literatura czeska, rosyjska, serbska, chorwacka, ukraińska). Instytut oferuje studia na kierunku filologia ze specjalnościami: filologia czeska, filologia rosyjska, filologia serbska i chorwacka, filologia ukraińska oraz studia podyplomowe, a także studia doktoranckie. Aktualnie na instytucie kształci się około 850 studentów w trybie dziennym i zaocznym. Instytut wydaje trzy własne czasopisma: Slavica Wratislaviensia. Dysponuje także własną samodzielną biblioteką instytutową, liczącą ponad 54 tysiące druków zwartych oraz 11,5 tysiąca woluminów czasopism. Z kolei znajdująca się przy niej czytelnia dysponuje 24 miejscami i ma w swoich zasobach około 700 woluminów księgozbioru podręcznego. Siedzibą instytutu jest kamienica przy ulicy Pocztowej 9 we Wrocławiu. Instytut powstał w 1969 roku w wyniku przekształcenia Katedry Filologii Słowiańskiej na podstawie decyzji ministerialnej. Pracownicy naukowi instytutu zajmowali często najważniejsze stanowiska w hierarchii uniwersyteckiej – dziekanów i prodziekanów na swoich wydziałach. Obecnie ta jednostka naukowo-dydaktyczna zatrudnia blisko 50 pracowników naukowo-dydaktycznych.

Ulica Powstańców Śląskich – główna arteria wylotowa z Wrocławia na południe, naturalne przedłużenie ulicy Świdnickiej, z którą łączy się w miejscu, gdzie trasę tę przecina wiadukt kolejowy. Długość ulicy wynosi około 3,3 km, a w odległości około 1,3 km od jej początku znajduje się duży okrągły plac Powstańców Śląskich, do którego gwiaździście dochodzą – oprócz głównej osi ulicy Powstańców – ulice Sudecka, Zaporoska, Kamienna i Pretficza.

Plac Powstańców Śląskich – plac w formie ronda (plac gwiaździsty) z niewielkim parkiem pośrodku, zlokalizowany w południowej części Wrocławia na osi arterii – ul. Powstańców Śląskich – prowadzącej z centrum miasta na południe i południowy zachód, w kierunku węzła autostradowego A4 w Bielanach Wrocławskich i Świdnicy. Ma ok. 220 metrów średnicy i składa się z trójpasmowej okrężnej jezdni i zielonego, zadrzewionego placu pośrodku. Do placu gwiaździście z sześciu kierunków (pierwotnie planowano, że będzie ich osiem) docierają ulice: główna dwujezdniowa arteria nosząca dziś nazwę ulicy Powstańców Śląskich wpada od północnego wschodu i wychodzi po przeciwnej stronie – na południowym zachodzie; druga, również dwujezdniowa, wpada od północy jako ul. Zaporoska, a po przeciwnej stronie placu wychodzi zeń jako ul. Sudecka (do roku 1969 obie te ulice miały wspólną nazwę ul. Sudeckiej). Piąta ulica, również dwujezdniowa, to łącząca się z placem od wschodu ul. Kamienna, a szósta to jednojezdniowa ul. Bernarda Pretficza, łącząca się z placem od jego północno-zachodniej strony. Zaprojektowany pierwotnie przez architektów i urbanistów Ferdinanda Alexandra Kaumanna i Augusta Hoffmanna w roku 1880 zrealizowany został dopiero kilkanaście lat później, w 1895. Był częścią wielkiego zamierzenia urbanistycznego na południowym ówczesnym przedmieściu Wrocławia, zwanego Kaiser-Wilhelm-Viertel – „Dzielnicą Cesarza Wilhelma” poświęconemu Wilhelmowi I; dziś ta dzielnica pokrywa się w znacznym stopniu z osiedlem Południe. Pierwotnie środkowa część placu miała być placem targowym, dopiero później zmieniono przeznaczenie tego miejsca na cele rekreacyjne Pierwszym patronem nowego placu został cesarz Wilhelm I Hohenzollern (stąd pierwotna nazwa: Kaiser-Wilhelm-Platz), później prezydent Rzeszy (Reichs-Präsident-Platz), wreszcie od 1934 marszałek Paul von Hindenburg (Hindenburg Platz). Polską nazwę placu Powstańców Śląskich nadano w roku 1945. Wokół placu zaprojektowano i wzniesiono okazałe kamienice i gmachy użyteczności publicznej (wśród nich m.in. w 1911 w południowej części, między dzisiejszymi ul. Powstańców a Sudecką, gmach Królewskiego Urzędu Górniczego Oberbergamt); dziś w gmachu tym, przy pl. Powstańców Śl. 20, mieści się dyrekcja spółki Tauron Dystrybucja Serwis. W parku pośrodku placu ustawiono po I wojnie światowej pomnik 51. regimentu piechoty pruskiej. W 1945 pomnik ten został zburzony, a na jego miejscu 6 października 1964 wzniesiono Pomnik Poległych Milicjantów dłuta wrocławskiego rzeźbiarza Jerzego Boronia (1924–1986), zlikwidowany 23 maja 1991. Do roku około 1937 przejeżdżające przez plac tramwaje jeździły jezdnią wokół placu, dopiero po przebudowaniu dzisiejszej ulicy Powstańców Śląskich na dwujezdniową arterię z linią tramwajową pośrodku skierowano tramwaje przez środek placu (po jego średnicy); wcześniej zlikwidowano linie, które wjeżdżały i wyjeżdżały dzisiejszymi ulicami Sudecką i Zaporoską. Podczas II wojny światowej natarcie Armii Czerwonej skierowane było od południa w stronę centrum, toteż zabudowa wokół placu w znacznej części legła w gruzach. Aż do roku 2009 niezabudowana pozostawała część pomiędzy dzisiejszymi ulicami Sztabową a Pretficza, w kwartale ulic, gdzie niegdyś mieścił się popularny établissement zwany „Górką Friebego” (Friebeberg), a na zniszczonym w 1945 terenie między Zaporoską a ul. Powstańców Śląskich w latach 60. postawiono niski pawilon handlowy (tzw. „sklep Rondo”), który w 2008 został zlikwidowany. Na jego miejscu powstał apartamentowiec „Thespian”, oddany do użytku w 2011 roku.

Unit4 Polska sp. z o.o. – wrocławska spółka zajmująca się tworzeniem oprogramowania. Jej produkty to zintegrowane systemy informatyczne wspomagające zarządzanie przedsiębiorstwem, oparte na bazach danych Oracle i MS SQL Server. Unit4 zajmuje się w Polsce rozwojem systemów klasy ERP i HR, sprzedawanych pod wspólną marką Teta. Siedziba spółki znajduje się we Wrocławiu, w Centrum Biurowym Globis. Łącznie przedsiębiorstwo zatrudnia około 500 pracowników.

Ulica Sudecka – wytyczona pod koniec XIX w. ulica (wówczas pod niem. nazwą Hohenzollernstraße) w południowym przedmieściu Wrocławia, w utworzonej tu dzielnicy cesarza Wilhelma I Hohenzollerna (Kaiser-Wilhelm-Viertel). Początkowo na swoim południowym skraju kończyła się na skrzyżowaniu z aleją Wiśniową, przy wybudowanej nieco później (w 1904) wieży ciśnień przy Wiśniowej. Przecinała się wówczas z wytyczoną w tym samym okresie Kleinburger Straße (później Kaiser-Wilhelm-Straße, dzisiejszą ulicą Powstańców Śląskich) na dużym, okrągłym placu (Kaiser-Wilhelm-Platz, po I wojnie światowej Hindenburgplatz), który dziś nosi nazwę Placu Powstańców Śląskich. Dalej Hohenzollernstraße biegła na północ, przecinając prostokątny Höfchenplatz (dziś plac Hirszfelda), następnie mniejszy okrągły plac na skrzyżowaniu z Gabitzstraße (Gajowicką) oraz po zachodniej pierzei trójkątnego Hohenzollernplatz (późniejszy plac Jakuba Szeli, obecnie Skwer Ptasi Zagajnik) aż do Gräbscherner Straße (Grabiszyńskiej). Cała ulica, między Kirschstraße (Wiśniową) a Gräbscherner Straße (Grabiszyńską) miała (podobnie jak ul. Powstańców) dwie jezdnie i szeroki pas zieleni pośrodku pomiędzy nimi. Parę lat po przyłączeniu w 1897 r. do miasta wsi Kleinburg (dziś Borek) nazwę Hohenzollernstraße nadano również (około 1904) dotychczasowej Platanenalee (alei Platanowej, pomiędzy Wiśniową a Dębową) i jej przedłużeniu, Parkstraße (ul. Parkowej); w ten sposób ulica została przedłużona o dalsze półtora kilometra, aż do wiaduktu pod Towarową Obwodnicą Wrocławia (przy skrzyżowaniu ze Ślężną koło Parku Południowego). Ten odcinek miał już (i ma nadal) jezdnię pojedynczą, bez pasa zieleni. W 1909 r. przy Sudeckiej na odcinku pomiędzy wieżą ciśnień a placem Powstańców zbudowano ewangelicki kościół św. Jana (dziś jest to świątynia katolicka pod wezwaniem św. Augustyna). Po wojnie cała 3,5-kilometrowa Hohenzollernstraße nazwana została Sudecką. W 1969 r. władze miasta Zaporoże w Ukraińskiej SRR nazwały jedną ze swoich ulic „Wrocławską”. Komunistyczne władze Wrocławia uznały, że powinny uhonorować ukraińskie miasto w podobny sposób i fragment ulicy Sudeckiej – od Grabiszyńskiej do Placu Powstańców Śląskich – przemianowały na ulicę Zaporoską. Po odcięciu Zaporoskiej dzisiejsza Sudecka ma już tylko około 2 km długości (od Placu Powstańców Śląskich do Ślężnej). Przy ulicy powstała nowa zabudowa, między innymi w ramach Osiedla pod Jaworami.

Mrówkowiec – potoczna nazwa wielokondygnacyjnego budynku mieszkalnego we Wrocławiu przy ul. Drukarskiej. W momencie konstrukcji był największym budynkiem mieszkalnym w mieście i jednym z najdłuższych w Polsce. W szczytowym okresie mieszkało w nim 3 tys. osób.

Dom własny Adolfa Radinga – modernistyczny jednorodzinny dom mieszkalny przy ul. Sochaczewskiej 4 we Wrocławiu wybudowany dla Adolfa Radinga według jego własnego projektu.