Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu (ul. Włodkowica 19)

Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu – synagoga znajdująca się we Wrocławiu w budynku biurowym Szpitala Żydowskiego, przy ulicy Sudeckiej 96. Synagoga została założona w 1939 roku. Była przeznaczona głównie dla personelu oraz pacjentów szpitala, ale prawdopodobnie korzystali z niej również okoliczni mieszkańcy. Podczas II wojny światowej, około 1940 roku hitlerowcy zdewastowali synagogę. Obecnie pomieszczenie po niej jest wykorzystywane do innych celów.

Synagoga w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu – nieistniejąca synagoga, która znajdowała się we Wrocławiu w budynku Szpitala Żydowskiego, przy ulicy św. Antoniego 6/8. Synagoga została założona w 1844 roku. Była przeznaczona głównie dla personelu oraz pacjentów szpitala, ale prawdopodobnie korzystali z niej również okoliczni mieszkańcy. W 1903 roku szpital wraz z synagogą zostały przeniesione do nowej siedziby przy ulicy Sudeckiej 96.

Wieża ciśnień Borek – historyzująca wieża ciśnień o wysokości całkowitej 62 m, zlokalizowana na osiedlu Borek we Wrocławiu. Oficjalny adres wieży to: ul. Sudecka 125a, jednak znajduje się ona na pasie rozdzielającym jezdnie al. Wiśniowej w ciągu obwodnicy śródmiejskiej. W 2/3 wysokości (na wys. 42 m) - galeryjka widokowa, z której można było niegdyś - za drobną opłatą - oglądać panoramę miasta, a także - przy dobrej pogodzie - odległą o trzydzieści kilometrów Ślężę a nawet - o sto kilometrów - Karkonosze. Wybudowana została w latach 1904-1905 według projektu Karla Klimma (zatwierdzonego w sierpniu 1903) na południowych obrzeżach miasta, a w 1906 udostępniona zwiedzającym. Zdobiące wieżę rzeźby w piaskowcu, w tym Źródło Nimfa i Tryton, wykonali: Ignatius Taschner i Robert Bednorz. Od 1908 personel wieży wciągał na jej szczycie czerwoną flagę w dniach, kiedy warunki atmosferyczne zapewniały dobrą widoczność; opłata za wjazd windą na galerię widokową wynosiła 10 fenigów. W czasie oblężenia Festung Breslau w 1945 odgrywała rolę punktu obserwacyjnego do kierowania ogniem. Od II wojny światowej do lat 90. wieża nie była konserwowana (nie wykorzystywano też jej walorów turystycznych), choć zbiorniki wykorzystywano jeszcze do połowy lat 80. w systemie wodociągów miejskich. W końcu lat 90. wieża została wykupiona przez Stephan Elektronik Investment. Na podstawie projektu Wacława Bieniasza-Nicholsona przekształcono ją w kompleks restauracji o nazwie "Wieża Ciśnień". Wieża reprezentuje formy stylowe późnego eklektyzmu z elementami secesji w ornamentyce i rzeźbie, mieszając formy neogotyckie (sklepienie pod zbiornikiem) z neoromańskim stylem wilhelmińskim. Konstrukcja wymurowana z cegły klinkierowej. Pierwsze dwie kondygnacje służyły początkowo jako mieszkania dla obsługi technicznej wieży, obecnie przekształcone w pomieszczenia użytkowe wraz ze znajdującym się nad nimi poddaszem. Zbiornik wody znajdował się niegdyś w podpartej na dziewięciu filarach ośmiobocznej części nakrytej dachem namiotowym, na szczycie którego umieszczono masywny hełm o cechach secesyjnych. Środkowy słup zawierający dawniej wodociąg mieści obecnie jedną z wind (druga, wraz z klatką schodową, jest w bocznej wieżyczce). Wieża została wpisana do rejestru zabytków dnia 19 października 1978 roku. Obecnie wieża jest zamknięta dla zwiedzających.

Parafia Świętego Augustyna we Wrocławiu – parafia rzymskokatolicka z siedzibą we Wrocławiu, w dekanacie Wrocław-Śródmieście, w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest o. Krzysztof Andryszkiewicz OFMCap. Obsługiwana przez kapucynów. Erygowana w 1946 roku. Kościół parafialny mieści się przy ul. Sudeckiej.

Kościół św. Augustyna – poewangelicki kościół katolicki przy ul. Sudeckiej we Wrocławiu. Jego patronem jest Augustyn z Hippony; do 1945 wezwanie to nosił inny kościół na wrocławskim Borku, przy Kleinburgstraße (ul. Januszowickiej), który został zrównany z ziemią w czasie natarcia Armii Czerwonej na Festung Breslau pod koniec II wojny światowej.

Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzieli się na 6 zakładów i 2 pracownie naukowe. Posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego oraz wnioskowania o nadanie tytułu naukowego profesora. Prowadzi działalność dydaktyczną i badawczą związaną z kształceniem studentów, promowaniem kadry naukowej, publikacjami w dziedzinie filologii słowiańskiej (język i literatura czeska, rosyjska, serbska, chorwacka, ukraińska). Instytut oferuje studia na kierunku filologia ze specjalnościami: filologia czeska, filologia rosyjska, filologia serbska i chorwacka, filologia ukraińska oraz studia podyplomowe, a także studia doktoranckie. Aktualnie na instytucie kształci się około 850 studentów w trybie dziennym i zaocznym. Instytut wydaje trzy własne czasopisma: Slavica Wratislaviensia. Dysponuje także własną samodzielną biblioteką instytutową, liczącą ponad 54 tysiące druków zwartych oraz 11,5 tysiąca woluminów czasopism. Z kolei znajdująca się przy niej czytelnia dysponuje 24 miejscami i ma w swoich zasobach około 700 woluminów księgozbioru podręcznego. Siedzibą instytutu jest kamienica przy ulicy Pocztowej 9 we Wrocławiu. Instytut powstał w 1969 roku w wyniku przekształcenia Katedry Filologii Słowiańskiej na podstawie decyzji ministerialnej. Pracownicy naukowi instytutu zajmowali często najważniejsze stanowiska w hierarchii uniwersyteckiej – dziekanów i prodziekanów na swoich wydziałach. Obecnie ta jednostka naukowo-dydaktyczna zatrudnia blisko 50 pracowników naukowo-dydaktycznych.

Mrówkowiec – potoczna nazwa wielokondygnacyjnego budynku mieszkalnego we Wrocławiu przy ul. Drukarskiej. W momencie konstrukcji był największym budynkiem mieszkalnym w mieście i jednym z najdłuższych w Polsce. W szczytowym okresie mieszkało w nim 3 tys. osób.

Plac Powstańców Śląskich – plac w formie ronda (plac gwiaździsty) z niewielkim parkiem pośrodku, zlokalizowany w południowej części Wrocławia na osi arterii – ul. Powstańców Śląskich – prowadzącej z centrum miasta na południe i południowy zachód, w kierunku węzła autostradowego A4 w Bielanach Wrocławskich i Świdnicy. Ma ok. 220 metrów średnicy i składa się z trójpasmowej okrężnej jezdni i zielonego, zadrzewionego placu pośrodku. Do placu gwiaździście z sześciu kierunków (pierwotnie planowano, że będzie ich osiem) docierają ulice: główna dwujezdniowa arteria nosząca dziś nazwę ulicy Powstańców Śląskich wpada od północnego wschodu i wychodzi po przeciwnej stronie – na południowym zachodzie; druga, również dwujezdniowa, wpada od północy jako ul. Zaporoska, a po przeciwnej stronie placu wychodzi zeń jako ul. Sudecka (do roku 1969 obie te ulice miały wspólną nazwę ul. Sudeckiej). Piąta ulica, również dwujezdniowa, to łącząca się z placem od wschodu ul. Kamienna, a szósta to jednojezdniowa ul. Bernarda Pretficza, łącząca się z placem od jego północno-zachodniej strony. Zaprojektowany pierwotnie przez architektów i urbanistów Ferdinanda Alexandra Kaumanna i Augusta Hoffmanna w roku 1880 zrealizowany został dopiero kilkanaście lat później, w 1895. Był częścią wielkiego zamierzenia urbanistycznego na południowym ówczesnym przedmieściu Wrocławia, zwanego Kaiser-Wilhelm-Viertel – „Dzielnicą Cesarza Wilhelma” poświęconemu Wilhelmowi I; dziś ta dzielnica pokrywa się w znacznym stopniu z osiedlem Południe. Pierwotnie środkowa część placu miała być placem targowym, dopiero później zmieniono przeznaczenie tego miejsca na cele rekreacyjne Pierwszym patronem nowego placu został cesarz Wilhelm I Hohenzollern (stąd pierwotna nazwa: Kaiser-Wilhelm-Platz), później prezydent Rzeszy (Reichs-Präsident-Platz), wreszcie od 1934 marszałek Paul von Hindenburg (Hindenburg Platz). Polską nazwę placu Powstańców Śląskich nadano w roku 1945. Wokół placu zaprojektowano i wzniesiono okazałe kamienice i gmachy użyteczności publicznej (wśród nich m.in. w 1911 w południowej części, między dzisiejszymi ul. Powstańców a Sudecką, gmach Królewskiego Urzędu Górniczego Oberbergamt); dziś w gmachu tym, przy pl. Powstańców Śl. 20, mieści się dyrekcja spółki Tauron Dystrybucja Serwis. W parku pośrodku placu ustawiono po I wojnie światowej pomnik 51. regimentu piechoty pruskiej. W 1945 pomnik ten został zburzony, a na jego miejscu 6 października 1964 wzniesiono Pomnik Poległych Milicjantów dłuta wrocławskiego rzeźbiarza Jerzego Boronia (1924–1986), zlikwidowany 23 maja 1991. Do roku około 1937 przejeżdżające przez plac tramwaje jeździły jezdnią wokół placu, dopiero po przebudowaniu dzisiejszej ulicy Powstańców Śląskich na dwujezdniową arterię z linią tramwajową pośrodku skierowano tramwaje przez środek placu (po jego średnicy); wcześniej zlikwidowano linie, które wjeżdżały i wyjeżdżały dzisiejszymi ulicami Sudecką i Zaporoską. Podczas II wojny światowej natarcie Armii Czerwonej skierowane było od południa w stronę centrum, toteż zabudowa wokół placu w znacznej części legła w gruzach. Aż do roku 2009 niezabudowana pozostawała część pomiędzy dzisiejszymi ulicami Sztabową a Pretficza, w kwartale ulic, gdzie niegdyś mieścił się popularny établissement zwany „Górką Friebego” (Friebeberg), a na zniszczonym w 1945 terenie między Zaporoską a ul. Powstańców Śląskich w latach 60. postawiono niski pawilon handlowy (tzw. „sklep Rondo”), który w 2008 został zlikwidowany. Na jego miejscu powstał apartamentowiec „Thespian”, oddany do użytku w 2011 roku.

Ulica Powstańców Śląskich – główna arteria wylotowa z Wrocławia na południe, naturalne przedłużenie ulicy Świdnickiej, z którą łączy się w miejscu, gdzie trasę tę przecina wiadukt kolejowy. Długość ulicy wynosi około 3,3 km, a w odległości około 1,3 km od jej początku znajduje się duży okrągły plac Powstańców Śląskich, do którego gwiaździście dochodzą – oprócz głównej osi ulicy Powstańców – ulice Sudecka, Zaporoska, Kamienna i Pretficza.

Wyższa Szkoła Kształcenia Zawodowego (WSKZ) – szkoła wyższa z siedzibą we Wrocławiu, utworzona w roku 2001. Uczelnia oferuje naukę na studiach licencjackich, magisterskich oraz podyplomowych za pomocą metod i technik kształcenia na odległość.

Apartamentowiec Thespian – budynek mieszkalny o charakterze apartamentowca położony we Wrocławiu na osiedlu Powstańców Śląskich, przy placu Powstańców Śląskich 1. Budynek został zbudowany w miejscu istniejącego tu, powojennego pawilon usługowego "Rondo". Powstawał w latach 2008-2011. Projekt został opracowany w zespole z pracowni Maćków Pracownia Projektowa. Budynek ma 9 kondygnacji nadziemnych i 2 podziemne. W budynku oprócz lokali mieszkalnych znajdują się także lokale użytkowe, w tym biurowe oraz handlowo-usługowe oraz garaże wielostanowiskowe. Architektura obiektu znajduje pozytywny oddźwięk szczególnie pod kątem zrównoważonego jej nawiązania zarówno do częściowo zachowanej, historycznej zabudowy placu, jak i do sąsiadujących wysokich bloków osiedla Południe. Pracownia projektowa otrzymała za ten projekt II nagrodę na Międzynarodowym Biennale dla Młodych Architektów Leonardo Award 2009 i inne wyróżnienia oraz nominacje tego projektu w różnych konkursach.

Unit4 Polska sp. z o.o. – wrocławska spółka zajmująca się tworzeniem oprogramowania. Jej produkty to zintegrowane systemy informatyczne wspomagające zarządzanie przedsiębiorstwem, oparte na bazach danych Oracle i MS SQL Server. Unit4 zajmuje się w Polsce rozwojem systemów klasy ERP i HR, sprzedawanych pod wspólną marką Teta. Siedziba spółki znajduje się we Wrocławiu, w Centrum Biurowym Globis. Łącznie przedsiębiorstwo zatrudnia około 500 pracowników.