Knightsbridge (stacja metra)

Knightsbridge – dzielnica Londynu na pograniczu gmin City of Westminster oraz Royal Borough of Kensington and Chelsea. Poza ulicą o tej samej nazwie, Knightsbridge obejmuje tereny położone na wschód od dzielnicy South Kensington (Exhibition Road) i na zachód od Belgravii (Sloane Street), rozciągające się pomiędzy Hyde Parkiem na północy a dzielnicami Brompton i Chelsea na południu. Knightsbridge jest jedną z najbardziej ekskluzywnych dzielnic mieszkaniowych Londynu a także skupiskiem wielu luksusowych sklepów, takich jak domy towarowe Harrods czy Harvey Nichols. Dzielnica jest obsługiwana przez stację metra Knightsbridge, leżącą na trasie Piccadilly line.

Harrods – luksusowy dom towarowy przy Brompton Road, w dzielnicy Knightsbridge, w Londynie. Oprócz domu towarowego w skład Harrods Group wchodzą Harrods Bank, Harrods Estates, Harrods Casino, Harrods Aviation i Air Harrods.

The Berkeley – zabytkowy, luksusowy hotel położony przy Wilton Place w dzielnicy Knightsbridge w Londynie. Hotel jest własnością Maybourne Hotel Group, która również zarządza londyńskimi hotelami: Claridge’s i The Connaught.

Serpentine – sztuczny zbiornik wodny znajdujący się w Hyde Parku, w Londynie. Został stworzony około 1730 roku na polecenie królowej Karoliny. Serpentine łączy się na zachodzie ze zbiornikiem The Long Water. Zbiornik powstał przez spiętrzenie wód strumienia Westbourne. Strumień ten był już wcześniej podpiętrzany w celu utworzenia stawów będących wodopojami dla zwierzyny hodowanej w parkach Kensington i Hyde na potrzeby królewskich polowań. W późniejszym okresie został orurowany i stał się strumieniem podziemnym. Współcześnie zbiornik zasilany jest wodami gruntowymi i opadowymi. Nie ma powiązań z systemem kanalizacji. Sztuczne jezioro powstało po roku 1728, kiedy z inicjatywy królowej Karoliny rozdzielono parki Kensington i Hyde, co wiązało się z pracami ziemnymi. Serpentine jest jednym z pierwszych sztucznych zbiorników w Anglii, które nie mają prostej formy geometrycznej, tylko przypominają naturalne jezioro. W 1814, roku pokonania Napoleona, było ono centralnym punktem fetowania zwycięstwa pod Trafalgarem. Kilka lat później ugruntowano rozdzielenie parków, wytyczając między nimi drogę West Carriage Drive, której częścią stał się most nad Serpentine wybudowany przez Johna Renniego młodszego. Od 1864 roku działa Serpentine Swimming Club, jedna z najstarszych angielskich organizacji sportowych. Od początku organizuje wyścigi pływackie na różnych dystansach. Jeden z nich organizowany na dystansie 100 jardów w Bożonarodzeniowy poranek został nazwany wyścigiem o Puchar Piotrusia Pana ze względu na wkład sponsora – Jamesa Barriego, twórcy postaci Piotrusia Pana. Od 1930 na Serpentine funkcjonuje pływalnia Lido. Jej powstanie, a konkretnie budowa infrastruktury z przebieralniami, ułatwiło aktywność pływacką kobietom. Od 1998 działa na niej kąpielisko wyznaczone zgodnie wymogami dyrektywy kąpieliskowej. Jest to obszar o długości ok. 100 m i szerokości ok. 30 m położony przy południowym brzegu zbiornika. Jakość wody według kryteriów kąpieliskowych klasyfikowano zwykle jako dostateczną, tylko w 1999 ocena była niedostateczna. Na taką ocenę roczną miały wpływ pojedyncze przypadki podwyższonej liczby enterokoków jelitowych i pałeczki okrężnicy. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 rozgrywano na nim dwie konkurencje pływackie oraz triathlon. W XXI w. zbiornik nie jest legalnym odbiornikiem żadnych ścieków. Zakwity stwierdzane są stosunkowo rzadko i przez służby środowiskowe nie były uważane za niebezpieczne, podobnie jak zaśmiecenie. Co jakiś czas stwierdzane jest zanieczyszczenie kałem, ale analizy wykazały, że jego źródłem były ptaki wodne.

Belgravia – ekskluzywna dzielnica mieszkaniowa położona w środkowej części Londynu, na terenie gminy City of Westminster, a częściowo także na obszarze Royal Borough of Kensington and Chelsea. Dzielnica rozciąga się pomiędzy ulicami Sloane Street na zachodzie, Knightsbridge na północy, Grosvenor Place na wschodzie oraz Ebury Street bądź Pimlico Street na południu. Od 1677 roku obszar ten, wówczas niezabudowany, był własnością baronetów Grosvenor (późniejszych książąt Westminster). Obecna zabudowa powstała w pierwszej połowie XIX wieku. Do dziś część budynków pozostaje własnością Grosvenor Group, spółki należącej do rodziny Grosvenor. Belgravia jest jedną z najdroższych dzielnic mieszkaniowych w Wielkiej Brytanii. Swoje siedziby na terenie dzielnicy mają liczne ambasady, a do jej mieszkańców należeli m.in. Margaret Thatcher i Roman Abramowicz. Na zachód od Belgravii leżą dzielnice Knightsbridge i Chelsea, na północ Hyde Park, na wschód Green Park i Victoria a na południowy wschód Pimlico. Opodal ku wschodowi znajduje się Buckingham Palace. Na terenie dzielnicy oraz w jej sąsiedztwie rozlokowane są cztery stacje metra – Hyde Park Corner, Knightsbridge, Sloane Square oraz Victoria. W pobliżu znajduje się także dworzec kolejowy Victoria Station (na południowym wschodzie) oraz autobusowy Victoria Coach Station (na południu).

Brompton – dzielnica Londynu, leżąca w gminie Royal Borough of Kensington and Chelsea. W 2001 miasto dzielnica 8839 mieszkańców. W czasie i po II wojnie światowej był to jeden z pierwszych ośrodków emigracji polskiej w Wielkiej Brytanii.

Belgrave Square – plac w centralnym Londynie (Anglia), znajdujący się w dzielnicy Belgravia, na terenie City of Westminster, na południe od Hyde Parku. Został utworzony w latach 20. XIX wieku i zajmuje powierzchnię około 4 hektarów. Nazwa została zaczerpnięta od dodatkowego tytułu księcia Westminsteru - wicehrabia Belgrave (ang. Viscount Belgrave). Oryginalny projekt placu przedstawia cztery rzędy białych domów szeregowych, prywatny ogród w centralnej części i jednorodzinne rezydencje w trzech narożnikach. Ponadto, znajdują się tam pomniki: Krzysztofa Kolumba, Simóna Bolívara, José de San Martína oraz Henryka Żeglarza. Od powstania aż do II wojny światowej plac słynął z zamieszkujących go wiodących członków brytyjskiej arystokracji. Po wojnie większość kamienic zostało zamienione na biura organizacji charytatywnych i instytucji. Obecnie swoje siedziby mają tam ambasady: Syrii, Portugalii, Niemiec, Hiszpanii, Norwegii, Serbii, Bahrajnu i Turcji.

Hyde Park Corner – stacja metra londyńskiego położona w dzielnicy City of Westminster. Działa od 1906 roku i leży na trasie Piccadilly line. Co roku korzysta z niej ok. 5,6 milionów pasażerów. Stacja należy do pierwszej strefy biletowej.

Sobór Zaśnięcia Bogurodzicy i Wszystkich Świętych (ang. Cathedral of the Dormition of the Mother of God and All Saints) – katedra eparchii suroskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Znajduje się w dzielnicy Londynu, Knightsbridge, przy ulicy Ennismore Gardens. Początkowo świątynia anglikańska (pod wezwaniem Wszystkich Świętych); w 1955 przekazana prawosławnym i w grudniu 1956 wyświęcona pod wezwaniem Zaśnięcia Bogurodzicy. Sobór został zbudowany w latach 1848–1849 i zaprojektowany przez Lewisa Villiamy'ego, restauracje i dodatki w latach 1887–1897 według projektu Townsenda. Świątynia wybudowana z cegły z kamienną zachodnią fasadą. Budowla reprezentuje styl włosko-romański. Kościół bazylikowy z dobudowanymi nawami bocznymi, apsydą, balkonami z trzech stron, kampanilą przy południowo-zachodnim narożniku. Fasada zachodnia mieszcząca szczytową kruchtę z marmurowymi kolumnami pośrodku; nad nią okno rozetowe, pozostałe okna łukowe. Wnętrze z bardzo wysokimi kolumnami korynckimi, małe clerestorium; dekoracje obejmujące murale, itd., wykonane przez Heywooda Sumnera. W latach 2014–2016 świątynię gruntownie wyremontowano. Po zakończeniu prac, sobór został poświęcony 16 października 2016 przez patriarchę moskiewskiego i całej Rusi Cyryla, podczas jego wizyty w Wielkiej Brytanii w związku z obchodami 300-lecia obecności rosyjskiego prawosławia w tym państwie.

Wielka Wystawa, pełna nazwa: Wielka Wystawa Przemysłu Wszystkich Narodów (ang. The Great Exhibition, pełna nazwa: Great Exhibition of the Works of Industry of All Nations) – wystawa światowa w Londynie od 1 maja do 15 października 1851 roku. Wystawa miała miejsce w Pałacu Kryształowym, który zaprojektował Joseph Paxton. Pałac ten był budowany w latach 1850-1851. Do jego budowy zużyto: 293 665 tafli szkła, 4500 ton żelaza i 39 km rynien. Miał on wysokość 33 metrów. Na Wielkiej Wystawie można było zobaczyć m.in. maszyny, Koh-i-noora, Kryształową Fontannę, scyzoryk, który posiadał 1851 ostrzy i tzw. „łóżko-budzik”, zrzucające śpiącego człowieka o dowolnej porze. Zyski z wystawy przeznaczono na zbudowanie sali koncertowej Royal Albert Hall, a także zbudowanie Muzeum Wiktorii i Alberta. Po raz pierwszy na świecie na Wielkiej Wystawie ludzie mogli korzystać z publicznych szaletów. Na wystawie, wśród wynalazków reprezentujących Cesarstwo Rosyjskie, zaprezentowano wynalazki polskich konstruktorów. Była wśród nich maszyna licząca Staffela, zaprojektowana i zbudowana przez Izraela Abrahama Staffela. Maszyna została uznana na najlepsze urządzenie liczące zaprezentowane na wystawie.

Park Lane – ulica w centralnym Londynie, na terenie gminy City of Westminster, biegnąca na długości nieco ponad 1 km, od Marble Arch na północy do Hyde Park Corner na południu. Rozdziela Hyde Park na zachodzie od dzielnicy Mayfair na wschodzie. Na ulicę składają się dwie jezdnie przedzielone pasem zieleni z nasadzonymi drzewami. Park Lane stanowi ważną arterię komunikacyjną jako część wewnętrznej obwodnicy Londynu (Inner Ring Road). Przeważająca część zabudowy ulicy pochodzi z XIX i XX wieku i ma charakter mieszkalno-biurowy. Wzdłuż ulicy znajdują się liczne luksusowe hotele.

Apsley House – neoklasyczny budynek mieszkalny, dawna londyńska rezydencja Arthura Wellesleya, 1. księcia Wellingtona. Obecnie siedziba kolekcji Wellington. Budynek powstał w latach 1771–1778 pod kierunkiem architekta Roberta Adama, na zlecenie hrabego Bathursta nazywanego lordem Apsley. W 1807 syn lorda sprzedał dom Richardowi Wellesleyowi, który 10 lat później sprzedał go swojemu młodszemu bratu księciu Wellington. Książę zlecił rozbudowę i renowacje domu architektowi Benjaminowi Deanowi Wyattowi. Budynek jest czasami nazywany Wellington Museum według ustawy parlamentu z 1947 roku. Dom jest zarządzany przez English Heritage i jest otwarty dla publiczności jako muzeum i galeria sztuki. Mieści kolekcję Wellington, pokaźny zbiór obrazów i innych dzieł sztuki oraz pamiątek związanych z karierą księcia Wellingtona. 9. książę Wellington zachował część budynku do użytku prywatnego. Jest to rzadki przykład angielskiej arystokratycznej willi z końca XVIII wieku.