Budynek Seminarium Duchownego na Wawelu

Budynek administracji – gmach nr 8, wchodzący w skład zabudowy Wzgórza Wawelskiego. Wybudowano go w 1950 r. według projektu Witolda Minkiewicza na miejscu wyburzonego neogotyckiego domu rekonwalescentów wojennych. Do XIX wieku na miejscu budynku znajdowało się pięć stojących w rzędzie średniowiecznych Domów wikariuszy katedralnych. Obecnie Znajdują się tu biura Państwowych Zbiorów Sztuki, a dawniej także Kierownictwa Odnowienia Zamku Królewskiego.

Dom Katedralny, zwany także Domem Rorantystów i Mansjonarzy – budynek nr 2 na wzgórzu wawelskim w Krakowie, przylegający od północy do murów fortyfikacyjnych. Wznosi się między budynkiem dawnego Seminarium Duchownego, a bramą Wazów.

Wikarówka, zwana również Domem kapitulnym po Koniecpolskim lub Domem wikariuszy zamkowych – budynek nr 3 na wzgórzu wawelskim w Krakowie. Mieści się na zachód od katedry wawelskiej.

Muzeum Katedralne imienia Jana Pawła II – prywatna instytucja kultury powstała w 1978 roku. Jest własnością parafii archikatedralnej św. Stanisława Biskupa Męczennika i św. Wacława. Siedzibą muzeum jest Dom Katedralny na wzgórzu wawelskim w Krakowie.

Wawel – wzgórze na Pomoście Krakowskim, w Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto, na lewym brzegu Wisły. Do roku 1954 Wzgórze stanowiło odrębną dzielnicę miasta, była to dzielnica II Zamek. Wawel ma charakter zrębu tektonicznego, który powstał w miocenie i zbudowany jest z liczących 161–155 mln lat górnojurajskich wapieni wieku oksfordzkiego. Wzgórze wznosi się na wysokość ok. 228 m n.p.m. Na wzgórzu znajdują się dwa zabytkowe zespoły budowlane: Zamek Królewski na Wawelu bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława W 1978 Wawel wraz ze Starym Miastem, Kazimierzem i Stradomiem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, w 1994 razem ze Starym Miastem, Stradomiem, Kazimierzem, Podgórzem, Nowym Światem i Piaskiem został uznany za pomnik historii. Częścią tego kompleksu są także fortyfikacje Wawelu. Odnalezione zostały relikty innych budowli, pochodzących z różnych epok.

Baszta Złodziejska – jedna z trzech w pełni zachowanych baszt na Wawelu, położona w zachodniej części wzgórza. Wzniesiona została w XIV wieku w linii gotyckiego muru obronnego. W XVI wieku wieża „kędy złocznyńcę sadzają” była niszczona przez pożary i kilkakrotnie odnawiana. W 1853 roku została przebudowana przez Austriaków, którzy dobudowali na szczycie ceglany krenelaż. W 1854 roku dobudowano do niej klatkę schodową, którą rozebrano w 1946 roku. W latach 1950–1951 przywrócono stan z XVIII wieku, zgodnie z projektem opracowanym pod kierunkiem Witolda Minkiewicza. W latach 2014–2015 przeprowadzono restaurację baszty, m.in. zrekonstruowano dach czterospadowy, jakim pierwotnie była nakryta. W podziemnej części baszty zachował się loch więzienny. W baszcie znajduje się magazyn zabytków archeologicznych odnalezionych podczas prac wykopaliskowych na Wawelu.

Brama Wazów – najstarsza z trzech bram wjazdowych, prowadzących na wzgórze wawelskie. Mieści się między budynkami kapitularza a Domem Katedralnym. Stanowi fragment fortyfikacji Wawelu. Niegdyś przed obiektem wznosiły się: basteja, kolejna brama oraz dwie wieże obronne, które zostały wyburzone w grudniu 1824 roku.

Kaplica Trójcy Świętej, zwana królowej Zofii oraz Seminaryjską – rzymskokatolicka kaplica kościoła św. Stanisława i św. Wacława na Wawelu. Znajduje się przy zachodnim końcu nawy północnej, po lewej stronie wejścia do katedry.

Kaplica Świętokrzyska, zwana także Jagiellońską, pod wezwaniem Świętego Krzyża i Ducha Świętego – jedna z dziewiętnastu kaplic katedry wawelskiej. Znajduje się w zachodnim końcu południowej nawy bocznej. W roku 2008 została udostępniona do zwiedzania.

Kościół św. Jerzego – gotycki kościół wznoszący się od średniowiecza na wzgórzu wawelskim w Krakowie, zburzony w latach 1803–1804.

Nagrobek Kazimierza IV Jagiellończyka – jeden z ważniejszych przykładów późnogotyckiej rzeźby w Polsce, dzieło Wita Stwosza. Znajduje się przy południowo-zachodnim narożniku kaplicy Świętokrzyskiej w katedrze na Wawelu w Krakowie.

Bastion Władysława IV – część fortyfikacji Wzgórza Wawelskiego. Budowla zwana obecnie bastionem Władysława IV jest pozostałością po jednej z trzech gotyckich baszt, które osłaniały bramę zw. Dolną lub Pierwszą, stanowiącą od XIV do XIX w. główną bramę wjazdową na Wawel. Baszty te zostały wzniesione prawdopodobnie za panowania Władysława Jagiełły. W XVI wieku w wyniku kilkakrotnych prac budowlanych przekształcona została w basteję, a w okresie panowania Władysława IV prawdopodobnie nadbudowana (1644–1646). W latach 1739–1740 była naprawiana pod kierunkiem architekta Franciszka Torianiego. Obniżono ją w latach 1821–1828, w czasie likwidacji sąsiedniego zespołu fortyfikacyjnego bramy Dolnej, a na szczycie umieszczono kolisty podest z balustradą. W 1921 r. ustawiono na nim pomnik Tadeusza Kościuszki, dzieło Leonarda Marconiego. Obecny posąg, odlany w 1960 jest darem miasta Drezna, gdyż poprzedni został zniszczony przez hitlerowców w 1940 roku.