Southwark (stacja metra)

The Old Vic, Old Vic Theatre – teatr w Londynie, otwarty w 1818 roku jako Coburg Theatre. W teatrze tym, specjalizującym się głównie w repertuarze szekspirowskim, pracowało wielu wybitnych twórców angielskiego teatru.

Blackfriars Bridge – most nad Tamizą w Londynie znajdujący się pomiędzy mostami Waterloo Bridge a Blackfriars Railway Bridge. Na północnym krańcu mostu znajdują się m.in.: Inns of Court, Temple Church oraz stacja kolejowa Blackfriars. Na przeciwnym brzegu Tamizy znajduje się m.in.: brytyjskie muzeum Tate Modern oraz fabryczna wieża OXO Tower. Most ma 303 m długości, został poszerzony w 1910 r. do 32 m szerokości (pierwotnie 21 m). Zaprojektowany w stylu włoskim i zbudowany z wapienia. Od momentu otwarcia były pobierane opłaty za przejazd. Początkowo był nazwany William Pitt Bridge na cześć ówczesnego premiera. Obecny most ukończony w 1869 r., składa się z metalowej konstrukcji zaprojektowanej przez Josepha Cubitta.

Blackfriars Railway Bridge – most kolejowy nad Tamizą, w centralnym Londynie, łączący dzielnicę Blackfriars (City of London) na północnym brzegu z Bankside (gmina Southwark) na południu. Położony jest w bezpośrednim sąsiedztwie mostu drogowego Blackfriars Bridge; w dół rzeki najbliższym mostem jest pieszy Millennium Bridge. Pierwszy most pod tą nazwą został otwarty w 1864 r., równolegle z mostem drogowym (ten zastąpił wcześniejszą budowlę); oba o identycznym rozstawie filarów, zaprojektowane przez Josepha Cubitta. Most kolejowy zburzono w 1984 roku, zachowując jedynie ozdobne, czerwone podpory. W 1886 roku równolegle wybudowano drugi most kolejowy, obecnie istniejący, pierwotnie nazwany St Paul′s Railway Bridge. Prowadził na stację kolejową St Paul′s (jej nazwę w 1937 roku zmieniono na obecną, Blackfriars). Jego projektantami byli John Wolfe-Barry oraz Henry Marc Brunel. W latach 2008–2012 w ramach gruntownej modernizacji stacji Blackfriars, most poszerzono, wybudowano na nim perony; stacja zajmuje odtąd całą długość mostu, rozpościerając się na oba brzegi Tamizy. Południowy przyczółek mostu z 1864 roku jest zabytkiem klasy II.

Metropolia Southwark − jedna z pięciu metropolii Kościoła rzymskokatolickiego na terytorium Anglii i Walii. Obejmuje jedną archidiecezję i trzy diecezje w południowo-zachodniej Anglii. Powstała 28 maja 1965 roku. Najważniejszą świątynią jest katedra św. Jerzego w Southwark, w południowym Londynie. Od 4 grudnia 2009 stanowisko metropolity pozostawało nieobsadzone po tym, jak ze względu na pogarszający się stan zdrowia zrezygnować musiał abp Kevin McDonald. Od 2019 roku na czele metropolii stoi arcybiskup John Wilson.

Archikatedra św. Jerzego w Southwark (ang. St George's Cathedral, Southwark) – katedra rzymskokatolicka archidiecezji Southwark w Londynie, znajdująca się przy Saint George's Road w dzielnicy Southwark. Budowa świątyni zakończyła w 1848, konsekrowana w 1848. Projektantem świątyni był Augustus Welby Northmore Pugin. W czasie II wojny światowej uległa silnemu uszkodzeniu przez bombardowanie. Odbudowana do 1958. Reprezentuje styl neogotycki.

Tate Modern – brytyjskie muzeum narodowe międzynarodowej sztuki nowoczesnej w Londynie. Wspólnie z Tate Britain, Tate Liverpool, Tate St Ives stanowi część Tate (dawna Tate Gallery). Całość kolekcji jest również dostępna online. Muzeum mieści się na południowym brzegu Tamizy w Southwark, w bezpośrednim sąsiedztwie Globe Theatre i Millenium Bridge. Budynek galerii stanowił niegdyś główną halę elektrowni Bankside Power Station projektu Gilesa Gilberta Scotta, która została wybudowana w dwóch etapach w latach 1947–1963. Znaczna część elektrowni została wyłączona z użytku w 1981. Jednak południowe skrzydło budynku, obecnie w posiadaniu francuskiego koncernu energetycznego EDF Energy, pełni swą pierwotną funkcję do dziś (transformatornia jest źródłem tajemniczego buczenia w hali turbin). Jako muzeum budynek otwarto 12 maja 2000 po przebudowie dokonanej na podstawie projektu biura Herzog & de Meuron. Od początku istnienia, Tate Modern jest uważane za jedno z ciekawszych muzeów na świecie prezentujących sztukę nowoczesną, obok Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku. Ekspozycje stałe prezentowane są na kondygnacjach III i V. Kondygnacja IV gości duże wystawy czasowe, natomiast mniejsza powierzchnia wystawowa na kondygnacji II mieści prace artystów współczesnych. Hala Turbin (kondygnacja I), w której znajdowały się niegdyś generatory prądu, ma wysokość siedmiopiętrowego budynku i powierzchnię 3400 metrów kwadratowych. Od października do marca prezentowane są tutaj (do 2008 roku) prace artystów współczesnych, wykonane na specjalne zamówienie muzeum (sponsorowane przez Unilever). Na parterze budynku znajduje się księgarnia. 17 czerwca 2016 został oddany do użytku nowy, 10 piętrowy budynek o wysokości 65 metrów, który został zbudowany nad dawnymi zbiornikami na olej. Dzięki niemu powierzchnia galerii powiększyła się o 22 492 metry kwadratowe, dając dodatkową przestrzeń na wystawy, pokazy, warsztaty, biura oraz gastronomię. Początkowo nowy budynek zaprojektowany przez Herzog & de Meuron miał mieć kształt oszklonej piramidy, jednak w ostateczności zdecydowano na cegłę. Koszt rozbudowy to około 215 milionów funtów. Lista artystów prezentujących w Hali Turbin prace zamówione przez muzeum: 2000 – Louise Bourgeois – Maman, I Do, I Undo, I Redo 2001 – Juan Muñoz – Double Bind 2002 – Anish Kapoor – Marsyas 2003 – Ólafur Elíasson – The Weather Project 2004 – Bruce Nauman – Raw Materials 2005 – Rachel Whiteread – Embankment 2006 – Carsten Höller – Test Site 2007 – Doris Salcedo – Shibboleth 2008 – Dominique Gonzalez-Foerster – TH.2058 2009 – Mirosław Bałka – How it is 2010 – Ai Weiwei – Sunflower Seeds 2016 – Philippe Parreno – Anywhen

Blackfriars (London Blackfriars) – stacja i dworzec kolejowy w centralnym Londynie, położona, jako jedyna w brytyjskiej stolicy, nad oboma brzegami Tamizy. Główny budynek dworcowy ulokowany jest na brzegu północnym, w dzielnicy Blackfriars (City of London), a dodatkowe wejście znajduje się nad brzegiem południowym, w dzielnicy Bankside (gmina Southwark). Stacja zajmuje całą długość mostu kolejowego Blackfriars Railway Bridge, na którym znajdują się perony. Ma 4 krawędzie peronowe (2 tory przelotowe, 2 czołowe). Obsługuje podmiejski i regionalny ruch pasażerski wzdłuż linii kolejowej Thameslink.

Pałac Bridewell (ang. Bridewell Palace) – budynek istniejący w Londynie od XVI do XIX wieku, początkowo stanowiący siedzibę króla Henryka VIII, a potem zamieniony na więzienie. Henryk VIII wydał na budowę pałacu kwotę 39 tysięcy ówczesnych funtów. Wprowadził się do nowego gmachu w 1515, mieszkał tam 8 lat. W 1530 budynek stracił status rezydencji królewskiej, a rok później został wydzierżawiony poselstwu Francji, któremu służył przez osiem kolejnych lat. W 1553 Edward VI przekazał budynek władzom miejskim Londynu, które utworzyły tam szpital, warsztaty oraz więzienie. Po jakimś czasie słowo "Bridewell" stało się w angielszczyźnie tak mocno utożsamiane z więzieniem, że wiele kolejnych instytucji tego rodzaju w Wielkiej Brytanii, a później także Irlandii i Kanadzie, umieszczało je w swojej nazwie. Budynek w znacznej mierze spłonął podczas wielkiego pożaru z 1666, ale został odbudowany – mieściły się tam więzienie i szkoła. Obie instytucje działały do lat 50. XIX wieku. Pałac został rozebrany w latach 1863–1864. Od 1931 w jego miejscu stoi gmach stanowiący brytyjską siedzibę koncernu Unilever.

Blackfriars – średniowieczny klasztor dominikanów w Londynie, istniejący od XIII do XVI w.; obecnie nazwę Blackfriars nosi obszar położony w centrum Londynu, w południowo-zachodniej części City of London.

Lambeth North – stacja metra londyńskiego na trasie Bakerloo Line, położona w dzielnicy Lambeth. Pierwotnie nazywała się Kennington Road, a potem Westminster Bridge Road. Obecną nazwę uzyskała w 1917. Projektantem jej budynku był Leslie Green. Rocznie korzysta z niej ok. 2,94 mln pasażerów.

London Waterloo – stacja kolejowa, jedna z największych w Londynie. Podzielona jest na część krajową i międzynarodową. Do 13 listopada 2007 z części międzynarodowej korzystały pociągi Eurostar zapewniające bezpośrednie połączenie z Paryżem i Brukselą. Obecnie ten fragment jest nieużywany. Stacja posiada 19 peronów i obsłużyła w roku 2005 prawie 68,5 mln pasażerów. Operatorem wszystkich pociągów zatrzymujących się na dworcu jest obecnie firma South West Trains, której składy jeżdżą stąd m.in. do Woking, Reading, Dorking, Guildford, Weybridge, Basingstoke, Portsmouth, Alton, Southampton, Bournemouth, Poole i Exeter.

Waterloo – podziemna stacja metra w Londynie, położona w bezpośrednim sąsiedztwie dworca kolejowego Waterloo Station. Stanowi jeden z krańców Waterloo & City line. Ponadto obsługuje trzy inne linie: Bakerloo Line, Northern Line oraz Jubilee Line. Ta ostatnia zatrzymuje się w nowej części stacji, oddanej do użytku w 1999 i położonej 140 metrów od starszych peronów. Odległość tę pasażerowie pokonują na ruchomych chodnikach. Ze stacji korzysta ok. 74,85 mln pasażerów rocznie, co daje jej trzecie miejsce w całej sieci metra. Leży w pierwszej strefie biletowej.