Blackfriars Railway Bridge

Blackfriars Bridge – most nad Tamizą w Londynie znajdujący się pomiędzy mostami Waterloo Bridge a Blackfriars Railway Bridge. Na północnym krańcu mostu znajdują się m.in.: Inns of Court, Temple Church oraz stacja kolejowa Blackfriars. Na przeciwnym brzegu Tamizy znajduje się m.in.: brytyjskie muzeum Tate Modern oraz fabryczna wieża OXO Tower. Most ma 303 m długości, został poszerzony w 1910 r. do 32 m szerokości (pierwotnie 21 m). Zaprojektowany w stylu włoskim i zbudowany z wapienia. Od momentu otwarcia były pobierane opłaty za przejazd. Początkowo był nazwany William Pitt Bridge na cześć ówczesnego premiera. Obecny most ukończony w 1869 r., składa się z metalowej konstrukcji zaprojektowanej przez Josepha Cubitta.

Blackfriars (London Blackfriars) – stacja i dworzec kolejowy w centralnym Londynie, położona, jako jedyna w brytyjskiej stolicy, nad oboma brzegami Tamizy. Główny budynek dworcowy ulokowany jest na brzegu północnym, w dzielnicy Blackfriars (City of London), a dodatkowe wejście znajduje się nad brzegiem południowym, w dzielnicy Bankside (gmina Southwark). Stacja zajmuje całą długość mostu kolejowego Blackfriars Railway Bridge, na którym znajdują się perony. Ma 4 krawędzie peronowe (2 tory przelotowe, 2 czołowe). Obsługuje podmiejski i regionalny ruch pasażerski wzdłuż linii kolejowej Thameslink.

Blackfriars – średniowieczny klasztor dominikanów w Londynie, istniejący od XIII do XVI w.; obecnie nazwę Blackfriars nosi obszar położony w centrum Londynu, w południowo-zachodniej części City of London.

Blackfriars – dzielnica Londynu, w ścisłym centrum miasta, w zachodniej części City of London, położona nad północnym brzegiem Tamizy, na wschód od Temple i południowy zachód od katedry św. Pawła. Nazwa dzielnicy pochodzi od funkcjonującego w tym miejscu w latach 1278–1538 klasztoru dominikanów, których w Wielkiej Brytanii tradycyjnie określano mianem Blackfriars – „czarni zakonnicy”, co odnosiło się do koloru noszonych przez nich szat. Londyński klasztor dominikanów był zamożną i wpływową instytucją, przez co jego zabudowania niejednokrotnie służyły za miejsce spotkań organów władzy państwowej, m.in. Tajnej Rady i parlamentu. Po likwidacji zakonu w ramach kasaty klasztorów przeprowadzonej przez Henryka VIII, większą część kompleksu klasztornego wkrótce zburzono, a w zachowanej części w XVI i XVII wieku funkcjonowały kolejno dwa teatry. Pozostałości zabudowy klasztornej zostały zniszczone w wielkim pożarze Londynu w 1666 roku. W XVII wieku, jeszcze przed pożarem, Blackfriars było pożądaną dzielnicą mieszkaniową – mieszkali tutaj m.in. Ben Jonson (ok. 1607), William Shakespeare (po 1612) i Antoon van Dyck (1632–1641). Od 1769 roku na wysokości Blackfriars znajdował się most przez Tamizę. Obecnie biegną tam obok siebie równolegle most drogowy Blackfriars Bridge (otwarty 1869) oraz kolejowy Blackfriars Railway Bridge (1886), zaś na rzece zachowane są także filary starszego mostu kolejowego z 1864 roku. W dzielnicy mieści się dworzec kolejowy Blackfriars.

Pałac Bridewell (ang. Bridewell Palace) – budynek istniejący w Londynie od XVI do XIX wieku, początkowo stanowiący siedzibę króla Henryka VIII, a potem zamieniony na więzienie. Henryk VIII wydał na budowę pałacu kwotę 39 tysięcy ówczesnych funtów. Wprowadził się do nowego gmachu w 1515, mieszkał tam 8 lat. W 1530 budynek stracił status rezydencji królewskiej, a rok później został wydzierżawiony poselstwu Francji, któremu służył przez osiem kolejnych lat. W 1553 Edward VI przekazał budynek władzom miejskim Londynu, które utworzyły tam szpital, warsztaty oraz więzienie. Po jakimś czasie słowo "Bridewell" stało się w angielszczyźnie tak mocno utożsamiane z więzieniem, że wiele kolejnych instytucji tego rodzaju w Wielkiej Brytanii, a później także Irlandii i Kanadzie, umieszczało je w swojej nazwie. Budynek w znacznej mierze spłonął podczas wielkiego pożaru z 1666, ale został odbudowany – mieściły się tam więzienie i szkoła. Obie instytucje działały do lat 50. XIX wieku. Pałac został rozebrany w latach 1863–1864. Od 1931 w jego miejscu stoi gmach stanowiący brytyjską siedzibę koncernu Unilever.

Piriform – przedsiębiorstwo produkujące oprogramowanie z siedzibą w West End w Londynie w Wielkiej Brytanii. Dotychczasowymi programami firmy są CCleaner, Recuva, Defraggler, Speccy, CCleaner for Android, CCleaner Business Edition, CCleaner Network Edition i Agomo, które przeznaczone są dla systemów Android i Windows. Dwa kolejne programy są w produkcji. Słowo piriform oznacza „w kształcie gruszki”. Znaczenie to jest odzwierciedlane w logo firmy, w którym widnieje gruszka zamiast litery „o”. 19 lipca 2017 roku spółka Piriform została przejęta przez Avast Software.

Queen Victoria Street – ulica w centralnym Londynie (Anglia) w City of London, łącząca New Bridge Street z Mansion House Street. Została nazwana na cześć królowej Wiktorii panującej w latach 1837-1901. Ulica została otwarta w 1861 roku, a jej budowa pochłonęła milion funtów. Stanowi wizytówkę City of London. Najbliższymi stacjami metra są Blackfriars, Mansion House i Bank.

Tate Modern – brytyjskie muzeum narodowe międzynarodowej sztuki nowoczesnej w Londynie. Wspólnie z Tate Britain, Tate Liverpool, Tate St Ives stanowi część Tate (dawna Tate Gallery). Całość kolekcji jest również dostępna online. Muzeum mieści się na południowym brzegu Tamizy w Southwark, w bezpośrednim sąsiedztwie Globe Theatre i Millenium Bridge. Budynek galerii stanowił niegdyś główną halę elektrowni Bankside Power Station projektu Gilesa Gilberta Scotta, która została wybudowana w dwóch etapach w latach 1947–1963. Znaczna część elektrowni została wyłączona z użytku w 1981. Jednak południowe skrzydło budynku, obecnie w posiadaniu francuskiego koncernu energetycznego EDF Energy, pełni swą pierwotną funkcję do dziś (transformatornia jest źródłem tajemniczego buczenia w hali turbin). Jako muzeum budynek otwarto 12 maja 2000 po przebudowie dokonanej na podstawie projektu biura Herzog & de Meuron. Od początku istnienia, Tate Modern jest uważane za jedno z ciekawszych muzeów na świecie prezentujących sztukę nowoczesną, obok Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku. Ekspozycje stałe prezentowane są na kondygnacjach III i V. Kondygnacja IV gości duże wystawy czasowe, natomiast mniejsza powierzchnia wystawowa na kondygnacji II mieści prace artystów współczesnych. Hala Turbin (kondygnacja I), w której znajdowały się niegdyś generatory prądu, ma wysokość siedmiopiętrowego budynku i powierzchnię 3400 metrów kwadratowych. Od października do marca prezentowane są tutaj (do 2008 roku) prace artystów współczesnych, wykonane na specjalne zamówienie muzeum (sponsorowane przez Unilever). Na parterze budynku znajduje się księgarnia. 17 czerwca 2016 został oddany do użytku nowy, 10 piętrowy budynek o wysokości 65 metrów, który został zbudowany nad dawnymi zbiornikami na olej. Dzięki niemu powierzchnia galerii powiększyła się o 22 492 metry kwadratowe, dając dodatkową przestrzeń na wystawy, pokazy, warsztaty, biura oraz gastronomię. Początkowo nowy budynek zaprojektowany przez Herzog & de Meuron miał mieć kształt oszklonej piramidy, jednak w ostateczności zdecydowano na cegłę. Koszt rozbudowy to około 215 milionów funtów. Lista artystów prezentujących w Hali Turbin prace zamówione przez muzeum: 2000 – Louise Bourgeois – Maman, I Do, I Undo, I Redo 2001 – Juan Muñoz – Double Bind 2002 – Anish Kapoor – Marsyas 2003 – Ólafur Elíasson – The Weather Project 2004 – Bruce Nauman – Raw Materials 2005 – Rachel Whiteread – Embankment 2006 – Carsten Höller – Test Site 2007 – Doris Salcedo – Shibboleth 2008 – Dominique Gonzalez-Foerster – TH.2058 2009 – Mirosław Bałka – How it is 2010 – Ai Weiwei – Sunflower Seeds 2016 – Philippe Parreno – Anywhen

The Millennium Bridge (oficjalna nazwa London Millenium Footbridge) - wiszący most dla pieszych w Londynie, nad Tamizą, łączący dzielnicę Bankside (gmina Southwark) z londyńskim City. Most zbudowany został głównie ze stali i aluminium, składa się z trzech głównych części o długości 81 m, 144 m i 108 m. Jego ciężar podtrzymywany jest przez 8 lin nośnych. Zaczęto go budować w 1998 i otwarto go po raz pierwszy (tylko na dwa dni) 10 czerwca 2000 r. Po dodatkowym remoncie został otwarty na stałe 22 lutego 2002 r.

National Firefighters Memorial – pomnik znajdujący się w centralnym Londynie (Anglia), na południe od katedry św. Pawła, na północnym brzegu Tamizy, w pobliżu Millennium Bridge. Powstał celem upamiętnienia strażaków walczących z pożarami Londynu podczas niemieckich nalotów Blitz, trwających w czasie II wojny światowej. Wykonany na zlecenie, istniejącego od 1990, Firefighters Memorial Charitable Trust, został odsłonięty 4 maja 1991 przez Królową Matkę. Rzeźba została wykonana z brązu przez brytyjskiego artystę Johna W. Millsa. Przedstawia trzech naturalnej wielkości strażaków podczas akcji gaśniczej. W 1998 podjęto decyzję, aby pomnik upamiętniał wszystkich strażaków, którzy zginęli podczas służby, w całym Zjednoczonym Królestwie. W tym czasie przeniesiono pomnik z Old Change Court na miejsce, w którym znajduje się dziś. Wzniesiono cokół o wysokości ponad metra, a także dodano nazwiska strażaków, którzy zginęli w czasie pokoju. 16 września 2003 pomnik został ponownie poświęcony, a w oficjalnej uroczystości uczestniczyła Księżniczka Królewska. Dodano również 1192 nazwiska strażaków. Uroczystości upamiętniające odbywają się corocznie, w niedzielę najbliższą 7 września (rocznicy rozpoczęcia nalotów Blitz).

Instytut Kultury Polskiej w Londynie (ang. Polish Cultural Institute in London) – polska placówka kulturalna w stolicy Wielkiej Brytanii podlegająca Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP.

Southwark – podziemna stacja metra w Londynie, położona w dzielnicy Southwark. Jest jedną z najmłodszych stacji w całej sieci – została zbudowana w ramach projektu przedłużenia Jubilee Line i otwarta 20 listopada 1999. Projektantami byli architekci z pracowni MacCormac Jamieson Pritchard. Cechą wyróżniającą obiektu jest podziemna ściana z niebieskiego szkła, licząca 40 metrów długości. Autorem tej instalacji jest Alexander Beleschenko. Obecnie ze stacji korzysta ok. 8,52 mln pasażerów rocznie. Należy do pierwszej strefy biletowej.