Szpital Starozakonnych, Szpital Żydowski „Czyste”, Żydowski Szpital Zakaźny „Czyste” (1940−1943) – polska placówka medyczna funkcjonująca w latach 1898–1943 w Warszawie na Czystem, a w latach 1940–1943 w getcie warszawskim, zorganizowana przez Gminę Żydowską pod przewodnictwem Ludwika Natansona.
Szpital Starozakonnych na Czystem otworzony w 1902 roku był kontynuacją starego Szpitala Starozakonnych w Warszawie założonego w 1833 roku na ulicy Inflackiej w Warszawie. Szpital Starozakonnych na Czystem był dostępny dla osób wszystkich wyznań. Przez wiele lat był uważany za jeden z najlepszych i najnowocześniejszych szpitali w Warszawie. Szczególnie silne było kształcenie naukowe lekarzy w okresie do uzyskania niepodległości w 1918 roku. W czasie okupacji i działalności w Getcie Warszawskim (1940–1943) Szpital Starozakonnych stał się praktycznie rzecz biorąc kliniką uniwersytecką, kształcącą lekarzy pracujących w getcie. Zygmunt Kramsztyk, jeden z lekarzy naczelnych szpitala, był redaktorem Krytyki Lekarskiej – pierwszego na świecie czasopisma zajmującego się filozofią nauki i medycyny. Powstało tu pierwsze szpitalne wydawnictwo naukowe w Polsce – Kwartalnik Kliniczny Szpitala Starozakonnych. W 1942 roku lekarze Szpitala prowadzili wstrząsające badania nad głodem w Getcie Warszawskim. Przy szpitalu powstała w 1923 roku Szkoła Pielęgniarska, której pierwszą dyrektorką była Amelia Greenwald. W latach 1924–1928 przy szpitalu powstał Instytutu Patologiczny, który miał być placówką umożliwiającą dostęp do nowoczesnych technik rozpoznawczych i leczniczych i miał podążać za szybkim rozwojem naukowym medycyny w tamtym czasie.
Czytaj dalej na Wikipedii 
