Budynek centrali telefonicznej PAST w Łodzi

Wieżowiec Urzędu Pocztowego – wieżowiec w Łodzi przy al. Kościuszki 5/7. Powstał w latach 70. Ma 56 metrów wysokości do dachu oraz 72 metry całkowitej wysokości i liczy 18 kondygnacji (w tym 17 użytkowych i jedną techniczną). Mają w nim siedziby m.in. Urząd pocztowy oraz Telekomunikacja Polska S.A.

Budynek Banku Handlowego w Łodzi – budynek nieistniejącego łódzkiego banku z siedzibą przy ulicy Pomorskiej 18 (pierwotnie Średniej 16), później przy al. Kościuszki 15.

Łódzka Piwnica Artystyczna „Przechowalnia” – scena artystyczna (m.in. kabaretowa) w Łodzi, założona w 1995 roku, była to wtedy jedyna scena kabaretu literackiego w Polsce, oprócz krakowskiej Piwnicy pod Baranami. Jest prowadzona przez małżeństwo Andrzeja Poniedzielskiego i Elżbietę Adamiak. Comiesięczną scenę kabaretową prowadzi tam Artur Andrus.

Kamienica Karola Kretschmera – kamienica znajdująca się w Łodzi przy ul. 6 Sierpnia 5. Kamienica została wpisana do Gminnej Ewidencji Zabytków miasta Łodzi z numerem 1556.

Helios S.A. (dawniej Centrum Filmowe Helios S.A.) – polska sieć kin wielosalowych.

Bank Państwa w Łodzi – dawna siedziba Rosyjskiego Banku Państwa w Łodzi oraz Banku Państwa, od 1945 roku należy do NBP, a od lat 90 XX w. również do Kredyt Banku (do 1997 roku PBI), znajdująca się w Łodzi przy al. Kościuszki 14.

Wydział Lekarski Uniwersytetu Medycznego w Łodzi – jeden z pięciu wydziałów Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Jego siedziba znajduje się przy al. Kościuszki 4 w Łodzi. Powstał w 1945 r. W ramach wydziału funkcjonują trzy oddziały: Kolegium Wojskowo-Lekarskie oraz Oddział Stomatologiczny oraz Oddział Nauk Biomedycznych.

Dom Handlowy Zofii Hirszbergowej (także dom rodziny Hirszberg) – pierwotnie modernistyczny dom towarowy znajdujący się w Łodzi przy al. Kościuszki 19, wzniesiony w 1912 r. Obecnie siedziba Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. Obiekt został wpisany do Gminnej Ewidencji Zabytków.

Uniwersytet Medyczny w Łodzi – publiczna uczelnia medyczna, która rozpoczęła działalność 1 października 2002. Powstała po połączeniu – na mocy Ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o utworzeniu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi – dwóch łódzkich uczelni: Akademii Medycznej (1950) i Wojskowej Akademii Medycznej (1957), kontynuując przy tym kilkudziesięcioletnią historię obu akademii. Genezą swą sięga istniejącego w latach 1945–1949 Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego. Pierwszym rektorem Uniwersytetu Medycznego, zgodnie z decyzją ministra zdrowia, został prof. dr hab. n. med. Andrzej Lewiński – absolwent i wieloletni nauczyciel akademicki Akademii Medycznej w Łodzi. Według webometrycznego rankingu uniwersytetów świata z 2013, opracowanego przez hiszpański instytut Consejo Superior de Investigaciones Científicas uczelnia zajęła 7. miejsce w Polsce wśród uniwersytetów medycznych, a na świecie 2707. pośród wszystkich typów uczelni. Według miesięcznika "Perspektywy" uczelnia zajęła 5. miejsce w Polsce wśród uniwersytetów medycznych (ranking z 2021 roku). Potocznie nazywany skrótowo Umedem.

Pałac Jakuba Hertza – pałac położony przy al. Tadeusza Kościuszki 4 w Łodzi. Budynek został wzniesiony przez Izraela Poznańskiego dla jego córki Anny, oraz jej męża – Jakuba Hertza przy ulicy Spacerowej.

Kamienica Nissena Rosenbluma – kamienica znajdująca się przy al. Kościuszki 21 w Łodzi. Wobec kamienicy wszczęto postępowanie wpisu do rejestru zabytków.

Wielka Synagoga w Łodzi – łódzka synagoga zbudowana z funduszy łódzkich fabrykantów, m.in.: Izraela Poznańskiego, Joachima Silbersteina i Karola Scheiblera przy ulicy Spacerowej 2 (obecnie al. Tadeusza Kościuszki 2). Była największą i najpiękniejszą synagogą przedwojennej Łodzi. Projekt wykonał Adolf Wolff ze Stuttgartu, znany projektant i budowniczy obiektów sakralnych, między innymi: Matthäuskirche w Stuttgarcie (1876–1881) i Starej Synagogi w Stuttgarcie (1859–1861). Będąc architektem niemieckim nie mógł wówczas swobodnie wykonywać swojego zawodu w Polsce, dlatego przedkładane władzom plany sygnował architekt miejski Hilary Majewski. Synagoga była wyraźnie wyższa od otaczających ją budynków, a efekt potęgował cokół pod budynkiem. Ogrodzenie i zieleń wokół synagogi wyodrębniały ją z otoczenia. Na czele komitetu budowy świątyni (najpierw tymczasowego, a później właściwego) stanął Izrael K. Poznański, a sama budowa rozpoczęła się w maju 1881 roku. Kamień węgielny pod budowlę uroczyście wmurowano 5 czerwca tego samego roku. Budowę ostatecznie ukończono w 1887, a jej całkowity koszt wyniósł 225 tys. rubli. Uroczystego otwarcia dokonał gubernator piotrkowski Aleksandr Komarow. Świątynia uchodziła za postępową i była określana mianem reformowanej, a w jidysz była nazywana dajcze szil, co miało oznaczać niemiecki rytuał i w ten sposób nawiązywać do Żydów postępowych. Synagoga była przeznaczona dla żydowskiej burżuazji, zasymilowanej z polską kulturą. Wstęp do świątyni umożliwiały tylko specjalne przepustki, wydawane najbogatszym Żydom, przede wszystkim tym, którzy sponsorowali jej budowę. W okresie międzywojennym kazania były w języku polskim, a w narodowe święta polskie odbywały się uroczystości patriotyczne. Podpaloną przez Niemców z 10 na 11 listopada 1939 budowlę rozebrano w 1940. Po wojnie nie została odbudowana – na jej miejscu znajduje się parking z pamiątkowym kamieniem.