Lipnik (Bielsko-Biała)

Parafia pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej, w dzielnicy Lipnik. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała III – Wschód diecezji bielsko-żywieckiej. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych.

Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i Św. Walentego w Bielsku-Białej – rzymskokatolicki kościół parafialny w Bielsku-Białej, w województwie śląskim. Należy do dekanatu Bielsko-Biała III – Wschód diecezji bielsko-żywieckiej. Mieści się w dzielnicy Lipnik, przy ulicy Ks.Gen. Stanisława Brzóski.

Osiedle Langiewicza – osiedle mieszkaniowe położone w Bielsku-Białej, w dzielnicy Złote Łany. Jest nazwane na cześć generała Mariana Langiewicza. Najstarszą część osiedla stanowi zespół pięciokondygnacyjnych bloków z wielkiej płyty o charakterystycznej wieloczłonowej konstrukcji wzniesionych w latach 1984–1990 według projektu Stanisława Gawlasa w rejonie ulicy Urodzajnej (dziewięć budynków), Złotych Kłosów (trzy budynki) i Juliana Tuwima (trzy budynki). W kolejnych dekadach było dalej rozbudowywane w formie inwestycji deweloperskich, spośród których do największych należą Złote Wzgórze (cztery budynki z 2009), Osiedle Pogodne (osiem budynków z 2012), Osiedle Siewna (siedem budynków z lat 2016–2019) i Osiedle Urodzajna (cztery budynki z 2019). Pomiędzy nimi wytyczone zostały ulice Jakuba Glasnera, Kazimiery Alberti i Jana Grabowskiego z zabudową szeregową. Na pograniczu osiedla Langiewicza i osiedla Złote Łany wybudowano w latach 1983–1991 katolicki kościół parafialny św. Józefa. Osiedle obsługują (stan 2022) linie autobusowe MZK Bielsko-Biała: 4, 15, 21, 22 i 23. „Osiedle Langiewicza” jest częścią nazwy czterech przystanków przy ulicach Urodzajna, Łagodna i Juliana Tuwima.

Parafia pw. Świętego Brata Alberta w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała I – Centrum diecezji bielsko-żywieckiej. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych. Parafia została erygowana w 1991 roku, za czasów, kiedy jeszcze miasto należało do Archidiecezji Krakowskiej, za przyczyną księdza Kardynała Franciszka Macharskiego, ówczesnego arcybiskupa-metropolity. Natychmiast zaczęto prace przy budowie nowej świątyni. Zadanie to wykonał ksiądz kanonik Jan Kieres, który jest proboszczem parafii od czasu jej ustanowienia. Owa świątynia została konsekrowana, czyli oddana do kultu w dniu 14 maja roku 2011 przez posługę ordynariusza diecezji bielsko-żywieckiej, księdza biskupa Tadeusza Rakoczego w obecności księży-rodaków, byłych wikariuszy, a także kapituły katedralnej w Bielsku-Białej oraz dekanalnej z dekanatu Bielsko-Biała I-Centralnego.

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich w Bielsku-Białej – cmentarz wojskowy w Bielsku-Białej położony przy ulicy Lwowskiej, na którym pochowani są żołnierze Armii Czerwonej polegli w walkach o Bielsko i Białą w 1945 roku. Cmentarz powstał w 1948 r. na placu św. Mikołaja, naprzeciwko bielskiej katedry. Pochowano na nim 28 oficerów oraz 10634 podoficerów poległych w walkach z niemieckimi oddziałami na Żywiecczyźnie i Górnym Śląsku od stycznia do maja 1945. Nieopodal niego odsłonięto w 1949 r. pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej w kształcie obelisku wzniesionego na podwyższeniu (usunięto go na początku lat 90. XX wieku). W 1968 r. cmentarz przeniesiono poza centrum, na ul. Wyzwolenia (dziś ten fragment nosi nazwę ulicy Lwowskiej). Na "nowym" cmentarzu postawiono około 300 kamiennych nagrobków, 21 zbiorowych mogił oraz Pomnik Bohaterów Armii Sowieckiej w kształcie żołnierza idącego w szyku bojowym w kierunku miasta (proj. Ryszard Sroczyński, wyk. August Dyrda). Ponadto na terenie cmentarza ustawiono dwie armaty dywizyjne ZiS-3 kalibru 76 mm produkcji radzieckiej. Cmentarz zachowany został w nienaruszonym stanie do dnia dzisiejszego. Obecnie nie jest udostępniony do zwiedzania.

Parafia pw. Świętego Józefa w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała III – Wschód diecezji bielsko-żywieckiej. Erygowana w 1983. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych.

Parafia pw. Matki Bożej Pocieszenia w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej, w dzielnicy Straconka. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała III – Wschód diecezji bielsko-żywieckiej. Erygowana w 1875. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych.

Kościół Matki Bożej Pocieszenia – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Bielsko-Biała III – Wschód. Znajduje się w dzielnicy Straconka. Jest to świątynia wzniesiona w latach 1872–1875 według projektu architekta Andrzeja Walczoka. Rozbudowana i powiększona została o wieżę w 1889 roku również według projektu A. Walczoka. Kościół jest jednonawowy, orientowany, reprezentuje styl neogotycki. Wyposażenie budowli pochodzi z końca XIX wieku i XX wieku, było wielokrotnie modernizowane. Do najważniejszych jego elementów należą: rzeźba Madonny z Dzieciątkiem (w pełnej postaci), gotycka, wykonana na przełomie XV/XVI wieku i pochodzi z kręgu snycerki śląskiej, obraz „Matka Boża Pocieszenia” namalowany w XVII wieku, obraz „Św. Stanisław Biskup i Piotrowin” namalowany około 1876 roku przez słowackiego malarza Piotra Bohuna z Białej, figura gipsowa Matki Bożej Pocieszenia wykonana na początku XIX wieku, monstrancja wykonana pod koniec XIX wieku, w prezbiterium – dwa okna witrażowe przedstawiające Matkę Bożą z Dzieciątkiem oraz Chrystusa Dobrego Pasterza, umieszczona we wnęce z lewej strony nawy współczesna „Golgota”, przedstawiająca Maryję i św. Jana Apostoła pod Krzyżem, wykonana przez Mieczysława Hańderka, z prawej strony, pod chórem – drewniany rzeźbiony konfesjonał z kluczami św. Piotra – symbolem władzy apostolskiej szafarzy Kościoła pełnionej w imieniu Chrystusa, umieszczone na płaskim stropie kościoła dwa duże malowidła ludowe przedstawiające Jezusa uciszającego żywioły podczas burzy na Jeziorze Genezaret oraz Matkę Bożą Królową Polski, która błogosławi przedstawicielom różnych stanów, ołtarz główny ozdobiony 2 figurami Ewangelistów z 1875 roku wykonany przez Franciszka Jaratka; rzeźby zostały wykonane w Bielsku.

Straconka (niem. Dresseldorf lub Drösseldorf) – dzielnica zwyczajowa Bielska-Białej położona w południowo-wschodniej części miasta w dolinie potoku Straconka u podnóża Beskidu Małego (konkretnie szczytów wchodzących w skład Grupy Magurki Wilkowickiej), dawna wieś założona w XVI wieku i przyłączona do miasta w 1973. Dominuje w niej zabudowa jednorodzinna, znaczną część zajmują też tereny leśne. Jest to popularny punkt wyjściowy turystyki górskiej. Granice obrębu ewidencyjnego Straconka – odzwierciedlające na północy i zachodzie granice dawnej wsi – są zbliżone do granic osiedla samorządowego (jednostki pomocnicznej gminy) o tej samej nazwie zamieszkiwanego przez około 3,5 tysiąca mieszkańców.

Synagoga w Białej – synagoga, która znajdowała się w Białej Krakowskiej (od 1951 roku Bielsko-Biała), w dzielnicy Lipnik, przy skrzyżowaniu dzisiejszych ulic: Krakowskiej i Kazimierza Wielkiego. Zniszczona podczas II wojny światowej.

Muzeum Motoryzacji w Bielsku-Białej – placówka muzealna prowadzona przez Automobilklub Beskidzki, gromadząca zabytkowe samochody i motocykle. Znajduje się w Bielsku-Białej, przy ul. Kazimierza Wielkiego 1. Muzeum zostało założone 11 listopada 2006 r. z inicjatywy Jacka Balickiego, wiceprezesa Automobilklubu Beskidzkiego ds. pojazdów zabytkowych, który stał się jego dyrektorem. Eksponaty umieszczono w zaadaptowanych halach dawnej przetwórni owoców. Obecnie w muzeum znajduje się dziewięć pojazdów: Citroën 2CV z 1982 r. Mercedes-Benz 170V sedan z 1938 r. Mercedes-Benz 170V cabrio b z 1938 r. Mercedes-Benz W111 z 1964 r. Opel z 1934 r. Opel Super 6 (podwozie szkoleniowe) z 1938 r. Syrena 105 z 1982 r. Volvo P 210 Duett z 1964 r. WFM M06 z 1960 r. W planach jest dalsze poszerzanie ekspozycji. Muzeum jest otwarte w każdą sobotę między 11.00 a 16.00. Za zwiedzanie pobierane są wolne datki przeznaczane na jego utrzymanie.

Złote Łany (niem. Goldflur) – dzielnica zwyczajowa Bielska-Białej i pokrywająca się z nią jednostka pomocnicza gminy położona na południowy wschód od centrum miasta, na stokach wzgórza o tej samej nazwie. Jest zajmowana głównie przez dwa zespoły mieszkaniowe: osiedle Złote Łany i osiedle Langiewicza. Historycznie część Lipnika. W 2017 była zamieszkiwana przez 14 439 osób.