Fundacja Dziecięce Marzenia

Osiedle Grunwaldzkie – osiedle mieszkaniowe w południowo-wschodniej części śródmieścia Bielska-Białej oraz jednostka pomocnicza gminy obejmująca to osiedle i sąsiadujące z nim obszary. Znajduje się pomiędzy Białą a Leszczynami, historycznie jest częścią Lipnika. Właściwe osiedle powstało w latach 1951–1957.

Zespół Elektrociepłowni Bielsko-Biała – zespół dwóch elektrociepłowni w rejonie Bielska-Białej: Elektrociepłownia Bielsko-Biała (EC1) w Bielsku-Białej, Elektrociepłownia Bielsko-Północ (EC2) w Czechowicach-Dziedzicach. Obydwie elektrociepłownie EC1 i EC2 zasilają wspólną sieć ciepłowniczą wodną miasta Bielska-Białej, a EC2 zasila również sieć ciepłowniczą wodną miasta Czechowice-Dziedzice. Podstawowym paliwem jest węgiel kamienny, a w niewielkich ilościach również olej opałowy i gaz ziemny. 12 października 1993 r. podpisany został akt notarialny, na podstawie którego przedsiębiorstwo państwowe Zespół Elektrociepłowni Bielsko-Biała przekształcone zostało w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Od 1 stycznia 1994 r. funkcjonuje jako Zespół Elektrociepłowni Bielsko-Biała Spółka Akcyjna, znajdujący się od 28 grudnia 2001 r. w składzie Południowego Koncernu Energetycznego S.A.

Bielsko-Biała Lipnik – przystanek kolejowy i posterunek odgałęźny w Bielsku-Białej, w województwie śląskim, w Polsce. Znajduje się w dzielnicy Biała Krakowska (na Osiedlu Grunwaldzkim), przy ul. Cichej, na linii

Elektrociepłownia Bielsko-Biała (EC1) – elektrociepłownia znajdująca się w Bielsku-Białej, będąca od 28 grudnia 2001 w składzie Południowego Koncernu Energetycznego S.A. Wraz z Elektrociepłownią Bielsko-Północ (EC2) w Czechowicach-Dziedzicach wchodzi w skład Zespołu Elektrociepłowni Bielsko-Biała. Obecnie wchodzi w skład Tauron Ciepło. Obecny zakład ciepłowniczy powstał w latach 2011–2013 i zastąpił starszy wybudowany z myślą o zastąpieniu wielu lokalnych i przemysłowych kotłowni w latach 1960–73. Stara elektrociepłownia Bielsko-Biała składała się z czterech kotłów parowych: dwóch typu OP120, jednego typu OP140 i jednego typu OP230; oraz trzech turbozespołów: dwóch typu TUK 25 (upustowo-kondensacyjne) i jednego typu TP 30 (przeciwprężny). Moc elektryczna osiągalna wynosiła 77 MW, a osiągalna moc cieplna – 275 MJ/s. Roczna produkcja energii elektrycznej wynosiła 260 000 MWh, a produkcja ciepła 2 580 000 GJ. Kominy elektrociepłowni mierzyły odpowiednio: 160 m – (25. pod względem wysokości w Polsce), wybudowany w 1967 120 m – wybudowany w 1960 Od sierpnia 2019 rozpoczęła się procedura wyburzania nieczynnej starej elektrociepłowni. Wyburzone zostały oba kominy 160 i 120 m, chłodnia kominowa, maszynownia, sprężarkownia. Prace rozbiórkowe trwały do kwietnia 2021.

Wojskowy Ośrodek Kultury „Dom Żołnierza” w Bielsku-Białej – garnizonowy ośrodek kultury, który został zbudowany w stylu zakopiańskim w latach 1924-28 przy ul. Broniewskiego 27 w Bielsku-Białej według projektu Leopolda Landaua.

Hala BKS Stal – hala widowiskowo-sportowa w Bielsku-Białej, w Polsce. Została wybudowana w latach 1985–1988 i zmodernizowana w 2006 roku. Położona jest obok Stadionu Miejskiego. Może pomieścić 1400 widzów. Swoje spotkania na obiekcie rozgrywają siatkarki BKS-u Stali Bielsko-Biała. Pomysł na budowę hali powstał w 1984 roku (korzystanie z użytkowanej dotąd hali przy ulicy Leszczyńskiej było utrudnione, gdyż znajdowała się ona na terenie jednostki wojskowej), a budowa ruszyła rok później. Obiekt powstał na bazie hali produkcyjnej Polsportu. Otwarcie hali sportowej miało miejsce 22 lipca 1988 roku.

Stadion Miejski w Bielsku-Białej (dawniej Stadion BKS Stal) – stadion piłkarski, mieszczący się w Bielsku-Białej, wybudowany w 1927 roku, zmodernizowany w latach 50. XX wieku. Pierwotnie pełnił funkcję zarówno stadionu piłkarskiego, jak i lekkoatletycznego. Budowa nowego stadionu rozpoczęła się w sierpniu 2012 roku. Oficjalnie została zakończona 30 czerwca 2015 roku, ale na skutek różnych opóźnień i zaniedbań oficjalne otwarcie miało miejsce 8 października 2016 roku na meczu Podbeskidzia Bielsko-Biała ze Stalą Mielec, mecz zakończył się wynikiem 0-1.

Dom Przyrodnika im. E. i St. Forysiów w Bielsku-Białej – prywatne muzeum przyrodnicze znajdujące się w Bielsku-Białej, przy ul. W. Bogusławskiego. Stała wystawa prezentuje ponad 20 tys. egzemplarzy krajowych i zagranicznych motyli i chrząszczy, należących do ok. 1200 gatunków. Jest to jedna z największych kolekcji entomologicznych w Polsce. Ekspozycja obejmuje również około 450 wypreparowanych ssaków i ptaków (wraz z gniazdami i jajami). Dodatkową atrakcją jest możliwość zobaczenia na terenie muzeum żywych zwierząt: saren, kóz, królików, zajęcy, szynszyli i ptaków (bażant, myszołów, pustułka, papugi). Obecnie placówka nie funkcjonuje.

Zakłady Tłuszczowe Bielmar sp. z o.o. – polska spółka, której podstawową działalnością jest przerób nasion oleistych (rzepaku) oraz produkcja margaryn, tłuszczów roślinnych i oleju roślinnego. Jej siedziba znajduje się w Bielsku-Białej, przy ul. Sempołowskiej 63 w dzielnicy Leszczyny. Przedsiębiorstwo Bielskie Zakłady Przemysłu Tłuszczowego założone zostało w lutym 1945 r. W roku 1966 przedsiębiorstwo zostało połączone z Szopienickimi Zakładami Przemysłu Tłuszczowego i do roku 1982, kiedy to znów stało się samodzielnym podmiotem, funkcjonowało pod nazwą Śląskie Zakłady Przemysłu Tłuszczowego z siedzibą w Katowicach-Szopienicach. W roku 1990 dokonano zmiany nazwy przedsiębiorstwa na Bielmar. W 1994 r. pracownicy, rolnicy i hurtownicy założyli spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – Zakłady Tłuszczowe "Bielmar". Od 1 kwietnia 1995 roku spółka ta przejęła w leasing przedsiębiorstwo państwowe Bielmar. Po spłacie opłaty leasingowej przedsiębiorstwo jest obecnie własnością spółki.

Dwór Lipnicki (zwany także zamkiem bialskim) – późnoklasycystyczny pałac położony w centrum Bielska-Białej, w dzielnicy Biała Krakowska, przy ul. Żywieckiej. Powstał w 1596 r. Jako dwór starostów lipnickich, jednak jego obecny kształt w całości pochodzi z I poł. XIX w., kiedy był własnością Albrechta Habsburga. Od 1885 r. należy do Zgromadzenia Córek Bożej Miłości, pełniąc funkcję klasztoru oraz prowadzonego przez nie domu dla upośledzonych dzieci i kobiet. Pałac otacza zabytkowy park, wraz z którym tworzy zespół pałacowo-parkowy.

Park Włókniarzy w Bielsku-Białej – park miejski znajdujący się w centrum Bielska-Białej, na historycznym Żywieckim Przedmieściu, pomiędzy ul. Partyzantów, 1 Maja, Leszczyńską i rzeką Białą. Powstał w 1899 r. jako Planty Blichowe (Blich to druga nazwa Żywieckiego Przedmieścia). Obecną nazwę nadano w okresie powojennym. Północna część parku przechodzi w plac Adama Mickiewicza (przed 1939 r. noszący nazwę pl. Blichowy, a w latach PRL – pl. Obrońców Pokoju). Od II poł. XIX wieku aż po lata 70. XX wieku był miejscem, w którym odbywały się wiece, demonstracje i inne wydarzenia masowe. Do historii przeszła m.in. trzytysięczna demonstracja młodzieżowa w marcu 1968. W 1928 r. wzniesiony tu został pomnik Gabriela Narutowicza, pierwszego prezydenta II RP. Był to jedyny w Polsce pomnik tego polityka, mimo że nie miał on nic wspólnego z miastem, dlatego też jego budowę można uznać za demonstrację polskości w zdominowanym przez ludność niemiecką mieście. W roku 1939 został zburzony przez Niemców, a na jego miejscu stanął w 1961 r. pomnik Adama Mickiewicza (proj. R. Sroczyński 1955, wyk. A. Biłka 1955-1961). W południowo-zachodniej części parku znajdują się korty tenisowe z pawilonem sportowym w formie pałacyku miejskiego powstałym w roku 1928 według projektu Alfreda Wiedermanna zastępując drewniany Pawilon Lodowy z 1894 r.. Na północ od kortów park od ulicy Partyzantów oddzielają dwa budynki z początków XX wieku, w których dziś mieszczą się: Powiatowy Urząd Pracy oraz Poradnia Chorób Płuc i Gruźlicy Specjalistycznego Zespołu Chorób Płuc i Gruźlicy w Bystrej. Sam park jest obszarem cennym przyrodniczo ze względu na, mające status pomników przyrody, aleje kasztanowców zwyczajnych i platanów klonolistnych.

Osiedle Śródmiejskie – wielki zespół mieszkaniowy w centrum Bielska-Białej, w historycznej dzielnicy Biała Krakowska, w rejonie ul. Dmowskiego, Kierowej i Broniewskiego. Zamieszkuje go ponad 2 tys. osób. Osiedle zostało zbudowane na przełomie lat 70. i 80. XX wieku po wyburzeniu części istniejącej tu zabudowy z końca XIX i I poł. XX wieku. Składa się z sześciu bloków mieszkalnych (tzw. megaszaf) z wielkiej płyty, należących do Śródmiejskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Wprowadzają one wyraźną dysharmonię w zwartej, zabytkowej architekturze śródmieścia. Wraz z blokami powstał rozległy pawilon handlowo-usługowy przy skrzyżowaniu ulic Dmowskiego i Stojałowskiego (w miejscu synagogi Ahawat Tora). W obrębie osiedla znajduje się dużo zorganizowanej zieleni, stanowiących zaplecze rekreacyjne dla całej okolicy. Zgodnie z podziałem administracyjnym miasta przyjętym w 2002 r. osiedle wchodzi w skład jednostki pomocniczej gminy o nazwie Biała Śródmieście, obejmującej obszar o powierzchni 0,13 km² pomiędzy ul. Stojałowskiego, rzeką Białą, ul. Kierową, ul. Broniewskiego i ul. Żywiecką. Przez osiedle kursuje 10 linii autobusowych w tym 9 dziennych i 1 nocna: 2, 3, 12, 37, 38 N2 — przystanek Dmowskiego/Urząd Miejski oraz linie 22, 26, 27, 35, N2 — przystanek Stojałowskiego/Pawilon.